نتيجه گيرى
با توجه به آياتى كه ذكر شد عصمت يك موهبت الهى بوده كه خداوند به بعضى از انسانهاى لايق بخشش مىكند نه اينكه آنها چنين مقام و موقعيتى را به دست آورده باشند. البته اين بدان معنا نيست كه هيچ زمينه براى اعطاى عصمت وجود ندارد، بلكه عصمت پيامبران نياز به زمينهها و مقدماتى دارد ولى بر فرض اين نيازمندى زمينهها خداوند عصمت را به آنها اعطا مىكند نه اينكه ايشان را از روى استحقاق و تلاشهاى شخصى به آن مقام رسيده باشند. ضمن اينكه حفظ و نگهدارى اين مقام عصمت اجبارى نيست، بلكه اختيارى است؛ يعنى با علم و يقين و اراده شخصى خود گناه نمىكنند.
اينكه چرا خداوند مقام عصمت را به انبيا و ائمّه معصومان عليهمالسلامعنايت كرده جواب اينكه به خاطر دو عامل كه كاملاً اختيارى است.
1. مجاهدتهاى فردى و اجتماعى پيامبرانى مانند ابراهيم، يوسف، موسى عليهمالسلام و پيامبر گرامى صلىاللهعليهوآله پيش از بعثت كه زمينه را براى افاضه عصمت تشديد نموده و لياقت و شايستگى آنان را براى افاضه لطف آماده كرده است. جهاد آنان با نفس و چشمپوشى از حرام، همچنين جهاد آنان با كجىها و بدىهاى جامعه، به روشنى ثابت مىكند كه هرگاه لطفى به نام عصمت در اختيار آنان قرار گيرد از آن در تهذيب فرد و جامعه بهره خواهند گرفت. واين خود فضيلتى هم براى آنهاست.
2. آگاهى خداوند از فعاليتهاى ثمربخش آنان در دوران رسالت و اينكه اين گروه پس ار ارتقاى به مقام نبوت با استقامت و پشتكار عجيب دست به اصلاح زده و در راه جهاد فردى و اجتماعى سخت كوشش خواهند نمود.