قرائت اُبی
از برخی روایات برمیآید که سابقه رواج قرائت اُبی به دوره پیش از تدوین مصحف عثمانی باز میگردد و این قرائت در آن دوره یکی از چند قرائت متداول بوده است.[۲۷] بر پایه گزارشهای رسیده،گاه قرائت او مورد مخالفت عمر واقع شده است.[۲۸] پس از تدوین مصحف عثمانی که اُبی بن کعب خود یکی از دست اندرکاران آن بود، قرائت اُبی همچنان مورد توجه قرار داشت و نسل به نسل به آیندگان منتقل گردید و پایه اصلی قرائاتی قرار گرفت که در سدههای بعد به عنوان قرائاتی معتبر شناخته میشد. از میان قرائات سبع، قرائات حجازی نافع، ابن کثیر و قرائت بصری ابوعمر بن علاء که صبغهای حجازی داشت، تا حد زیادی از قرائت اُبی ریشه گرفته است، به گونهای که میتوان قرائت اُبی بن کعب و پس از او زید بن ثابت را بنیان اصلی قرائت حجازی تلقی کرد. در قرائات کوفی نیز تاثیر اُبی بن کعب بر قرائت عاصم و کسائی قابل ملاحظه است.[۲۹] شاید از همین روست که ابن جزری[۳۰] اُبی بن کعب را علی الاطلاق برجستهترین قاری این امت دانسته است.