آینه حقیقت (امام حسین علیه السلام در کلام آیت الله بهجت)

[سمن بویان* خادمه اباصالح المهدی(عج)*]

لزوم اطاعت محض از امام (علیه السلام)

این همه ودایع، کتب، مخازن علم، روایات، ادعیه، در اختیار ما گذاشته اند، به گونه ای که اگر کسی بخواهد، امامی را حاضر بیابد و یا صدایش را از نوار گوش دهد، و یا در خدمتشان باشد تا مطالب آنان را استماع کند. - نه این که خود در محضر آنان صحبت کند! - بهتر از این ها را پیدا نمی کند. همه چیز در دسترس ما است، ولی حالمان مانند حال کسانی است که هیچ ندارند، نه به قرآن قائل اند نه به عترت و نه روایات آنان را قبول دارند! اگر ائمه اطهار (علیهم السلام) حاضر بودند، باز باید به همین روایاتشان عمل کنیم!
لابد عذرمان، این است که در صورت حضور آنان هم مجبور نبودیم از آنان پیروی کنیم و به حرف هایشان گوش کنیم، چنان که در طول تاریخ امتحان داده ایم که در زمان حضورشان، قدردان آنان نبوده ایم!(17)

[سمن بویان* خادمه اباصالح المهدی(عج)*]

حدیث ثقلین، دلیل زنده بودن امام

حقیقت اسلام، در ایمان است، به دلیل آیه: ألیوم أکملت لکم دینکم(18) و انما ولیکم الله و رسوله و الذین آمنوا(19) و امثال این ها.
انسان عاقل، متوجه می شود که نبی، وصی می خواهد. وصایت تکوینا بقای نبوت است. بنده ندیده ام که کسی این گونه بگوید، ولی حقیقت مطلب همین است که دلیل بر وجود بقیه الله (عجل الله تعالی فرجه الشریف) در این زمان، از ابتدای غیبت صغری تاکنون، همان روایت ثقلین است با ضمیمه ای که در آن است:
انی تارک فیکم الثقلین کتاب الله و عترتی...سألت ربی أن یجمع بینهما و أن لا یفرق بینهما فاستجاب لی(20) این روایت، با ضمیمه سألت ربی... دلیل بر این است که در هر جا و هر زمانی که قرآن هست و مأمور به، به طوری که مرجع است، حالا یا صورتا یا واقعا یا بعضا یا تماما، هرجا که قرآن باشد، شارح قرآن هم باید باشد، وصی پیغمبر هم باید باشد، یعنی، بقاء خود صاحب قرآن که انما یعرف القرآن من خوطب به(21) خودش باید باشد. هر زمان که اسلام و قرآن هست، در همان زمان قائم، و ولی و عالم به اسلام و شارح قرآن که خود خدا معین کرده است، باید باشد. لا یفرق بینهما! نمی شود قرآن باشد ولی شارح قرآن نباشد!
لذا در خود روایات اهل تسنن، الی ماشاءالله، مواردی را ملاحظه می کنید که در مورد آیه شریفه قرآن یا در مورد احکامی که آنان صادر کرده اند، حضرات معصوم خصوصا حضرت امیر (علیه السلام)، آن ها را توضیح و تبیین کرده اند، به طوری که اهل سنت نقل کرده اند که عمر در هفتاد موضع گفته است:
لو علی لهلک عمر(22) یا مثلا زمانی که وجود مقدس رسول الله (صلی الله علیه و آله و سلم) از دنیا رفت، برادر ابوبکر آمد گفت: محمد لا یموت؛ پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) نمی میرد ابوبکر برای اثبات مرگ پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) به این آیه شریفه افان مات أو قتل انقلبتم علی اعقابکم(23) استدلال کرد، و حال این که این نکته را نفهمیده که ان در آیه شریفه قرآن ان شرطیه است و به این معنا نیست که پیامبر می میرد یا کشته می شود، بلکه باید به این آیه شریفه قرآن کل نفس ذائقه الموت(24) استدلال کرد. این آیه، برای مرگ کلیه نفوس، دلیل است نه آن آیه شریفه أفاین مات....
واقعا آیا اینان شارح قرآن بودند؟! همین شارح بودن اهل بیت برای آیات شریفه قرآن که در موارد عدیده ای از آن را خود اهل تسنن نقل کرده اند، دلیل قطعی بر ولایت و وصایت حضرات معصوم (علیه السلام) است. روایت ثقلین با آن ضمیمه ای که در آن است، دلیل قطعی بر وجود امام زمان حی الی زمان ظهور است، نه اینکه بعدا موجود و متولد می شود.(25)

[سمن بویان* خادمه اباصالح المهدی(عج)*]

امام، آینه حقیقت نما

اگر مسأله امام شناسی بالا رود، خداشناسی هم بالا می رود، زیرا، چه آیتی بالاتر از امام (علیه السلام)؟ امام، آینه ای است که حقیقت تمام عالم را نشان می دهد.(26)
رابطه توحید و ولایت (علیه السلام)

تمام انبیا، مثل یک نبی واحد، و تمام اوصیا، مثل یک وصی واحد هستند. همه اینان از توحید نشأت گرفته اند. لذا در اول امر، حضرت رسول (صلی الله علیه و آله و سلم) فرمود: قولو لا اله الا الله تفلحوا(27) و هیچ چیز دیگر نفرمودند.
در اول امر، همین کلمه را فرمودند و بعد از مدتی فرمودند: هر کس دعوت مرا اجابت کند، او، وزیر و وصی من خواهد شد. کسی جواب نداد. حضرت این کلام را دو یا سه بار تکرار کردند. آخر کار، حضرت امیر (علیه السلام) بلند شدند و گفتند: من، حاضرم! و اجابت کردند. بعد هم ابولهب (عموی پیامبر) به تمسخر گفت: برای مثل تو و دعوت تو، یک چنین طفلی باید اجابت کند و حرف تو را قبول کند. برای این، ما را دعوت کرده بودی(28) ببینید برادر و برادرزاده چه قدر با هم متفاوت اند! یکی جهنمی محض و دیگری بهشتی محض!(29)
آیا در این اختلاف داریم که حضرت رسول (صلی الله علیه و آله و سلم) فرموده است: قولوا لا اله الا الله تفلحوا(30) همین کلمه لا اله الا الله همه را درست می کند. اگر کسی، راستی راستی، از اصنام و انداد، جدا شود و موحد شود، مسلمان می شود، و اگر کسی به درستی مسلمان شد، برای خاطر این که موحد است، مؤمن می شود، و اگر کسی، راستی راستی، مؤمن و شیعه شود، برای این که نص نسبت به وصایت وصی و وصی الوصی همین طور تا به آخر، قطعی است، وصایت همه اوصیاء (علیهم السلام) را می پذیرد. پس قهرا می شود گفت، توحید، همه این ها را در بر دارد و همه این ها، پشت سرش می آید. پس اگر حقیقت را بخواهیم، همان شهادت اولی(31) از برای شهادت به وصایت خاتم الوصیاء(32) کافی است، چون همه این ها سلسله وار بر یک دیگر مترتب است. اگر کسی بخواهد وصی یکی از اوصیا را رد کند، با وجود اعتقاد و یقین به ثبوت وصایت او، در واقع، همان وصی را رد کرده است و همین طور کسی را هم که او این وصی را تعیین کرده، رد کرده است، تا به آخر مقصود اینکه اگر حسابش را بکنیم، باید هر موحدی، به خاتمیت وصایت دوازدهمین ولی خدا اقرار داشته باشد و الا باید اشکال همین طور برود بالا و به توحیدشان اشکال کرد. لذا دعوت حضرت رسول (صلی الله علیه و آله و سلم) از همان اول بسم الله، به همان توحید بوده و ایشان مأمور بود که توحید را به مردم برساند. پس اگر رسول (صلی الله علیه و آله و سلم) راستگو است و در این که می گوید: رسول الله است، راستگو هم هست، همان پیامبر وصی و ولی بعد خود را تعیین کرده است و به مردم رسانده است یا ایها الرسول بلغ ما انزل الیک من ربک و ان لم تفعل فما بلغت رسالته(33) و اگر نعوذ بالله، دروغگو است، پس در توحیدی که حضرت منادی آن است، اشکال دارید. چون خود آن حضرت، توحید را در میان مردم نشر داده و آورده است. اگر کسی به یکی از ائمه اطهار (علیهم السلام) اعتقاد نداشته باشد در حقیقت، همان اصل توحید را ایمان ندارد و بالاخره، مقصود، این است که ایمان به توحید، از برای اثبات وصایت آن حضرت که الان تشریف دارد، کافی است عین الله الناظره و اذنه الواعیه(34) این حرف هایی که ما با هم می زنیم، آن حضرت جلوتر می شوند. ما قائل هستیم به این که حضرات معصوم (علیهم السلام) خلیفه پیغمبر هستند و از طرف پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) منصوب شده اند، اما مخالفان، می گویند: ما خودمان خلیفه شدیم، کسی ما را خلیفه نکرده است. اینان رفیق نیمه راه هستند. همین فرق مختلف شیعه، از نبود توحید درست و از انحراف از آن به وجود آمده اند: یک امامی، دو امامی، سه امامی...، واقفیه، فطحیه، اسماعیلیه(35) تا به آخر. مثلا امام صادق (علیه السلام) از افراد مختلف خواستند که شهادت بدهند اسماعیل بن جعفر وفات کرده است؛ برای این که حضرت می دانست، همین سبب می شود که عده ای منحرف بشوند و فرقه اسماعیلیه را به وجود آورند. به خاطر اخبار از مغیبات، به آن حضرت صادق لقب داده اند؛ برای اینکه آتیه را می دید و می گفت.

[سمن بویان* خادمه اباصالح المهدی(عج)*]

رابطه توحید و ولایت (علیه السلام)

تمام انبیا، مثل یک نبی واحد، و تمام اوصیا، مثل یک وصی واحد هستند. همه اینان از توحید نشأت گرفته اند. لذا در اول امر، حضرت رسول (صلی الله علیه و آله و سلم) فرمود: قولو لا اله الا الله تفلحوا(27) و هیچ چیز دیگر نفرمودند.
در اول امر، همین کلمه را فرمودند و بعد از مدتی فرمودند: هر کس دعوت مرا اجابت کند، او، وزیر و وصی من خواهد شد. کسی جواب نداد. حضرت این کلام را دو یا سه بار تکرار کردند. آخر کار، حضرت امیر (علیه السلام) بلند شدند و گفتند: من، حاضرم! و اجابت کردند. بعد هم ابولهب (عموی پیامبر) به تمسخر گفت: برای مثل تو و دعوت تو، یک چنین طفلی باید اجابت کند و حرف تو را قبول کند. برای این، ما را دعوت کرده بودی(28) ببینید برادر و برادرزاده چه قدر با هم متفاوت اند! یکی جهنمی محض و دیگری بهشتی محض!(29)
آیا در این اختلاف داریم که حضرت رسول (صلی الله علیه و آله و سلم) فرموده است: قولوا لا اله الا الله تفلحوا(30) همین کلمه لا اله الا الله همه را درست می کند. اگر کسی، راستی راستی، از اصنام و انداد، جدا شود و موحد شود، مسلمان می شود، و اگر کسی به درستی مسلمان شد، برای خاطر این که موحد است، مؤمن می شود، و اگر کسی، راستی راستی، مؤمن و شیعه شود، برای این که نص نسبت به وصایت وصی و وصی الوصی همین طور تا به آخر، قطعی است، وصایت همه اوصیاء (علیهم السلام) را می پذیرد. پس قهرا می شود گفت، توحید، همه این ها را در بر دارد و همه این ها، پشت سرش می آید. پس اگر حقیقت را بخواهیم، همان شهادت اولی(31) از برای شهادت به وصایت خاتم الوصیاء(32) کافی است، چون همه این ها سلسله وار بر یک دیگر مترتب است. اگر کسی بخواهد وصی یکی از اوصیا را رد کند، با وجود اعتقاد و یقین به ثبوت وصایت او، در واقع، همان وصی را رد کرده است و همین طور کسی را هم که او این وصی را تعیین کرده، رد کرده است، تا به آخر مقصود اینکه اگر حسابش را بکنیم، باید هر موحدی، به خاتمیت وصایت دوازدهمین ولی خدا اقرار داشته باشد و الا باید اشکال همین طور برود بالا و به توحیدشان اشکال کرد. لذا دعوت حضرت رسول (صلی الله علیه و آله و سلم) از همان اول بسم الله، به همان توحید بوده و ایشان مأمور بود که توحید را به مردم برساند. پس اگر رسول (صلی الله علیه و آله و سلم) راستگو است و در این که می گوید: رسول الله است، راستگو هم هست، همان پیامبر وصی و ولی بعد خود را تعیین کرده است و به مردم رسانده است یا ایها الرسول بلغ ما انزل الیک من ربک و ان لم تفعل فما بلغت رسالته(33) و اگر نعوذ بالله، دروغگو است، پس در توحیدی که حضرت منادی آن است، اشکال دارید. چون خود آن حضرت، توحید را در میان مردم نشر داده و آورده است. اگر کسی به یکی از ائمه اطهار (علیهم السلام) اعتقاد نداشته باشد در حقیقت، همان اصل توحید را ایمان ندارد و بالاخره، مقصود، این است که ایمان به توحید، از برای اثبات وصایت آن حضرت که الان تشریف دارد، کافی است عین الله الناظره و اذنه الواعیه(34) این حرف هایی که ما با هم می زنیم، آن حضرت جلوتر می شوند. ما قائل هستیم به این که حضرات معصوم (علیهم السلام) خلیفه پیغمبر هستند و از طرف پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) منصوب شده اند، اما مخالفان، می گویند: ما خودمان خلیفه شدیم، کسی ما را خلیفه نکرده است. اینان رفیق نیمه راه هستند. همین فرق مختلف شیعه، از نبود توحید درست و از انحراف از آن به وجود آمده اند: یک امامی، دو امامی، سه امامی...، واقفیه، فطحیه، اسماعیلیه(35) تا به آخر. مثلا امام صادق (علیه السلام) از افراد مختلف خواستند که شهادت بدهند اسماعیل بن جعفر وفات کرده است؛ برای این که حضرت می دانست، همین سبب می شود که عده ای منحرف بشوند و فرقه اسماعیلیه را به وجود آورند. به خاطر اخبار از مغیبات، به آن حضرت صادق لقب داده اند؛ برای اینکه آتیه را می دید و می گفت.

[سمن بویان* خادمه اباصالح المهدی(عج)*]

ولایت ادامه نبوت

نبوت، مترتب است بر توحید، و وصایت، مترتب است بر نبوت در حقیقت، وصایت، بقاء نبوت است، به طوری که اگر نبوت لازم باشد، وصایت و ایصاء هم لازم است، و اگر نبوت لازم نباشد، این ها هم لازم نیست. بین حدوث و بقاء وصایت نباید فرق گذاشت. پس قهرا اینان با رسالت مخالف اند و با رسالت مخالف نیست. مگر کسی که با توحید مخالف باشد! لذا زمشخری در شعرش می گوید: و ان حنبلیا قلت...(36)
می گوید: نباید از انسان سؤال کرد از چه کسی تقلید می کنی؟ اگر بگویی از ابوحنیفه تقلید می کنم، او یبیح الطلی و هو الشراب المحرم و مالک، فلان جور می گوید، و شافعی، فلان جور می گوید، و ابن حنبل، فلان جور می گوید که قائل به جسم (مجسم) بودن خداوند تبارک و تعالی - نعوذ بالله - هستند.
مجسمه از اهل تسنن، در زمان امام جواد (علیه السلام) که همان ابن حنبل باشد، بوده اند. لذا می بینیم که مرحوم آقا شیخ عبدالحسین رشتی،(37) در اوایل تأسیس دارالتقریب بین المذاهب برای آنان نوشت که: چه طور ما می توانیم با اهل تسنن نزدیک شویم و حال آن که آنان خدا را جسم می دانند. مرحوم آقای بروجردی فرمودند، این نامه آقا شیخ عبدالحسین را به دارالتقریب در مصر فرستادیم که شما چه جوابی دارید؟ مسئولان دارالتقریب، همه، برای تمام ممالک اسلامی این مطلب را فرستادند که شما چه جوابی دارید؟ ایشان می فرمودند: چهار ماه طول کشید تا این گونه جواب دادند: الیوم، علما، اتفاق دارند که خدا جسم نیست! عجب! شما قائل به تجسم را یکی از ائمه اربعه خودتان می دانید، بعد می گویید، علما، اتفاق دارند بر خلاف او؟! یعنی حالا با او مخالف اید؟!(38)

[سمن بویان* خادمه اباصالح المهدی(عج)*]

اهل بیت (علیهم السلام)، نور واحد

اهل بیت (علیهم السلام) همه، نور واحدند، لذا انسان به هر کدام متوسل شود، از دیگری جواب می گیرد. البته مصححی در کار است. هم چنان که از حضرت رسول (صلی الله علیه و آله و سلم) حاجت خواسته اند و ایشان به حضرت امیر (علیه السلام) و آن حضرت به امام حسن (علیه السلام) تا امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف) حواله داده اند؛ زیرا، مجری امور، در این زمان، آن حضرت است. پارسال شخصی در مشهد کنار من آمد و گفت: دیشب در حرم امام رضا (علیه السلام) پنج کرامت از آن حضرت مشاهده کردم. هم چنین عجیب این که امسال شنیدم، دو نفر عرب که از معاودان مقیم مشهد بودند، به بیماری سختی مبتلا شدند و جداگانه برای شفا و قضای حاجت خویش به امام رضا (علیه السلام) متوسل شدند و هر دو گفتند: همان شب توسل، در خواب، حضرت معصومه (علیهاالسلام) را دیدیم که فرمود: حضرت رضا (علیه السلام) فرمودند:
حاجت شما برآورده شده است. و به یکی از آن دو که کنار سرش به عمل جراحی احتیاج داشته، فرموده:
دیگر احتیاجی به عمل نداری. و به دیگری فرموده: خیلی گریه کردی! زیاد گریه نکنید؛ زیرا، حضرت، از گریه شما زوار و دوستان متأذی و متأثر می شوند. اینان و اهل بیت (علیهم السلام) با هم اتحاد و اتصال دارند.(39)

[سمن بویان* خادمه اباصالح المهدی(عج)*]

لزوم تمسک به ثقلین

تمام شریعات، از اول دین تا آخر آن، یک کلمه است، و آن، بندگی خدا است و نباید آنی از این کلمه غفلت کنیم. هر کدام از ما به انبیا و اوصیا و وصی وقت (عجل الله تعالی فرجه الشریف) شبیه تر باشیم، به هدف نزدیک تر هستیم، و هرکدام، از این وصایت و از این یادگار - که ثقلین باشند - دورتر باشیم، از خدا دورتریم و هرچه به این دو ثقل که قرآن و عترت است نزدیک تر باشیم، به خدا و هدف خلقت نزدیکتریم.
ما نباید خیال کنیم که توانایی اتکا و افکار و آراء خودمان را داریم! کسانی که به این ثقلین، اعتماد و تمسک ندارند، از هدف خلقت که همان بندگی خداست، دور هستند.
کسانی که می گویند: ما، قرآن را می خواهیم، ولی عترت را نمی خواهیم.، در واقع، قرآن را هم نمی خواهند!
در قرآن آمده است: الیوم اکملت لکم دینکم و اتممت علیکم نعمتی و رضیت لکم الاسلام دینا(40)
چه چیزی خصوصیت دارد که آن موجب اکمال است و چه چیزی سبب اکمال اسلام است؟ همیشه، اسلام، دین مرضی خدا است. پس امروز (روز غدیر خم) روز تکمیل و اکمال این دین است و تمام رضای خدا در این است. اگر کسی هم بگوید: من، عترت را می خواهم و قرآن را نمی خواهم.، در واقع، عترت را نمی خواهد و عترت را ندارد!
عترت و قرآن، شی ء واحدند. عترت، شارح قرآن برای ما است و قرآن شارح عترت است و ما نمی توانیم با تمسک به یکی از تمسک به دیگری مستغنی شویم!
اگر کسی بگوید: کتاب خدا، ما را بس است، این به معنای این است که کتاب خدا، از کتاب خدا کفایت می کند! آیا می شود یک هم چنین چیزی را گفت؟!
اگر کسی هم بگوید: عترت برای ما کافی است و به قرآن کاری نداریم، این فرد، در واقع، با عترت کاری ندارد، زیرا عترت اول و آخرش قرآن است. متشابهات قرآن، برگشت به عترت می کند و تعلیمت، از عترت برگشت به قرآن دارد. به طوری که حضرات معصوم (علیهم السلام) در روایات فرموده اند:
ما خالف کتاب الله لم اقله(41) پس قهرا، برای رسیدن به خدا، باید به همین وسائل، یعنی مقربان درگاه الهی متوسل شویم، الاقرب فالاقرب تا برسد به امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف)(42)

[سمن بویان* خادمه اباصالح المهدی(عج)*]

آل الله (علیهم السلام) فریب نمی خورند.

(پاره ای نادان) می گویند: حضرت سیدالشهداء (علیه السلام) گول خورد! اصلا به این علوم و این مقاماتی که معصومان (علیهم السلام) دارند، معتقد نیستند. این ها گول خوردنی نیستند؛ آنان کسانی می باشند که بر نیات هر شخصی به مجرد اینکه خودش را ببینند یا کلامش را بشنوند، مطلع هستند.
بلکه افراد پایین تر از معصومان هم، به مراتب دیده شده. همین نزدیکی زمان ما بوده اند. مثلا می گفتند: فلان نامه در فلان جا نوشته شده، بعد تحقیق کردند و دیدند همین طور است. یا اینکه آن آقا در مشهد بوده، می گفتند نامه ای برای یک نفر در قم نوشته و فرستاده و در آن نوشته بود: حالا که شما مشغول غذا خوردن هستید، فلان کار را انجام دهید. و نامه هم در وقتی که مشغول غذا خوردن بوده، به او رسیده بود و نویسنده، این مطلب را قبلا خبر داده بود! خب، این ها که خدا می داند چه مقاماتی (چه فاصله هایی) بین خودشان و بین معصومان (علیهم السلام) می دانستند، این جور مقامات داشتند. آن وقت، ایراد گرفتن بر اهل بیت (علیهم السلام) و انبیا، پیش بعضی ها آسان است!(43)

[سمن بویان* خادمه اباصالح المهدی(عج)*]

علم به شهادت

چگونه می توان روایاتی را که مربوط به مسمومیت ائمه (علیهم السلام) یا موارد دیگر است، با عصمت آن ها جمع کرد؟ بر حسب ظاهر، این روایات با هم منافات ندارد. چرا؟ به جهت این که علم امامان (علیهم السلام) مسلم است، لکن از جمله معلوماتشان این است که یک وقتی اینان وفات می کنند و از دار دنیا می روند، شبیه به رفتن دیگران. هر کسی برایش مقدر است که یک روزی یا یک شبی باید از دنیا برود. امام یا پیغمبر، می داند چه زمانی از دنیا خواهد رفت و می داند به چه سببی خواهد رفت. این عملشان هم، تا آن زمان رفتنش مستمر است.
عده ای می گویند: آخر چطور می دانست این زهر است و نوشید (در حالی که قرآن می فرماید:) لا تلقوا بأیدیکم الی اتهلکه(44)؛ با دست خود، خودتان را به نابودی نیندازید. آیا می شود بگوییم ارشاد به حکم عقل است؟ چطور خودش، خودش را می کشد و هلاک می کند؟!
این هم جوابش این است که به همان طریقی که فهمیده است که در چه ساعتی وفات خواهد کرد و به چه سببی وفات خواهد کرد، از همان طریق غیب و مخصوص به خودش می داند، می داند که نباید بر آن علم غیبش ترتیب اثر دهد و باید کأحد من الناس؛ مانند یکی از مردم معامله کند؛ مثل اینکه نمی داند چه وقت فوت می کند و به چه سببی وفات می کند. لذا حضرت موسی بن جعفر (علیه السلام) چند دانه از آن خرمای مسموم که تناول کرد، فرمود: حسبی؛ مرا کافی است.(45)

[سمن بویان* خادمه اباصالح المهدی(عج)*]

محبت اهل بیت (علیهم السلام)، اعظم عبادات

محبت و ولایت اهل بیت (علیهم السلام) خود، یک عمل است و واجب، بلکه از اعظم طاعات و واجبات است، به حدی که فرموده اند: لم یناد بشی ء کما نودی بالولایه!(46)
البته نماز، روزه، زکات، حج هم واجب است. محبت، هر قدر رتبه اش بیشتر باشد، اثر آن در اعمال دیگر بیشتر خواهد بود. در قرآن شریف می فرماید:
الا المودة فی القربی(47)
اگر چیز دیگری غیر از مودت اهل بیت (علیهم السلام) برای مردم نافع تر بود، بیان می شد. البته ما متأسفانه به آنان محبت داریم، اما در راه و مکتب آنان نیستیم، لذا مثل آنان نماز نمی خوانیم و مثل آنان حج بجا نمی آوریم.(48)