آینه حقیقت (امام حسین علیه السلام در کلام آیت الله بهجت)

[سمن بویان* خادمه اباصالح المهدی(عج)*]

فاتحه برای مختار

مصعب در زمان قیام مختار گفت: یا له من لولا قتل ابن زیاد!؛ چه پیروزی شگرفی اگر ابن زیاد کشته نمی شد!
مختار در کوفه و در کنار مرقد حضرت مسلم بن عقیل، مدفون است. در آن جا نوشته شده است: این جا محلی است که شیخ جعفر(203) برای مختار فاتحه می خواند.(204)

[سمن بویان* خادمه اباصالح المهدی(عج)*]

خلود در نار

دیدن عالم وحوش و حیوانات برای اهلش مایه عبرت است، هرچند از عالم انس هم می شود عبرت گرفت.
حیوانات با این که مقامشان از انسان پست تر است، به جهنم نمی روند؛ ولی انسان با عظمت به جهنم می رود، بلکه محکوم به خلود در نار می گردد؛ با این که می تواند با یک گام برداشتن به ملک برسد و به بهشت و خلود در بهشت دست یابد!
حشر حیوانات برای اثبات تکلیف مکلفین و مالکیت و مملوکیت آن هاست و شاید در رابطه با عالم خودشان چیزهایی داشته باشند؛ اما جهنم و خلود در آن برای نوع با شرافت انسانی است.
با همه جهالت و غفلت، بیشتر مردم می خواهند خوشی و راحتی، و همه خوبی ها را در دنیا داشته باشند و می گویند: یزید از حسین (علیه السلام) بهتر بود؟!غافل از این که امام حسین (علیه السلام) برای دنیای ما بهتر از یزید است، چه رسد به آخرت. و زبان حال اهل دین به دنیا پرستان این است:
ان تسخروا منا فانا نسخر منکم کما تسخرون(205)
اگر ما را به باد ریشخند بگیرید، همان گونه که شما ما را تمسخر می کنید، ما نیز شما را مسخره خواهیم نمود.(206)

[سمن بویان* خادمه اباصالح المهدی(عج)*]

وعده های دروغین

از حضرت امام رضا (علیه السلام) روایت شده است: گناه یأس از رحمت خدا، بیشتر از گناهی است که شخص مرتکب شده است اگر جلوی خود را در ارتکاب معاصی نگیریم، حالمان به انکار و تکذیب و استهزا به آیات الهی و یا به جایی می رسد که از رحمت خدا ناامید می شویم؛ اگر چه برای هر گناهکاری روشن است که از رحمت خدا خارج شده است. رحمت واسعه الهی که:
اذا کان یوم القیامه، نشر الله (تبارک و تعالی) رحمته، حتی یطمع ابلیس فی رحمته(207)
در روز قیامت خداوند (تبارک و تعالی) به حدی رحمتش را می گستراند که ابلیس در رحمت خدا طمع می کند.
به عمر سعد در برابر قتل سیدالشهدا (علیه السلام) و این که چنان شخصیت بزرگ و بزرگواری را که خویشاوند او هم بود، از بین ببرد، چه وعده هایی داده بودند! ولی او نه به شاهی رسید و نه رییس جمهور شد و نه به ملک ری رسید.(208) به خدا پناه می بریم! انسان چه قدر و از چندین جهت باید حافظ خود باشد که عاقبتش به خیر باشد.(209)

[سمن بویان* خادمه اباصالح المهدی(عج)*]

به خدا پناه می بریم!

سعد و قاص، پدر عمر سعد قاتل امام حسین (علیه السلام) با این که از اصحاب شورا بود و با علی (علیه السلام) بیعت نکرد و از معاویه هم مهم تر بود، وقتی به معاویه رسید گفت: ألسلام علیک أیها الملک! درود بر تو ای پادشاه!
معاویه به او اعتراض کرد که چرا أمیرالمؤمنین نمی گویی؟ گفت: از این راهی که تو این منصب را به دست آوردی اگر به من می دادند نمی پذیرفتم!(210)
آن چه معاویه و یزید بالفعل داشتند ما بالقوه داریم. و خیلی به خود مغرور نشویم. این طور نیست که آن ها از جهنم آمده باشند و ما از بهشت. به خدا پناه می بریم!(211)

[سمن بویان* خادمه اباصالح المهدی(عج)*]

وقایع عالم مایه عبرت!

واقعا وقایع و حوادث عالم مایه عبرت است. با آن همه کمالات و مقالات که اهل بیت (علیهم السلام) دارند، به گونه ای که تمام عالم هیچ نسبتی با آن ها ندارد. عالم چیست؟ خدا می داند چه عظمتی دارند و چه خبر است! حیف است که یک نفر آدم عادی در دنیا از آن ها عزیزتر زندگی کند! در حالی که به اقل نقل در کربلا سی هزار نفر با حضرت سیدالشهدا (علیه السلام) مقاتله کردند و آن حضرت اولی به حیات از همه آن ها بود! صبر و بردباری آن ها بر مصایب با آن عظمت و جلالت و عزت مگر قابل تحمل یا تعقل است؟!(212)

[سمن بویان* خادمه اباصالح المهدی(عج)*]

هیهات من الذله!

آن روز که میثم تمار را به بالای دار بردند، چه گناهی داشت؟! حضرت سیدالشهدا چه گناه و جرم و غرمی(213) داشتند که پیشنهاد آن حضرت را قبول نکردند و عمر سعد گفت:
اشهدوا لی عند الأمیر أنی أول من رمی(214)
نزد امیر (عبیدالله بن زیاد) گواهی دهید که من اولین کسی بودم که به سوی حسین (علیه السلام) تیر پرتاب نمودم.
و سرانجام او را شهید کردند، و در نتیجه بعد از این جریان بر و فاجر با یزید بد شدند و به او لعن و نفرین کردند. آنان حضرت را بین السله و الذله(215) (یا جنگ و شمشیر و یا ذلت و خواری) مخیر نمودند و نزول بدون شرط و قید بر حکم و تسلیم ذلت بار را از آن حضرت خواستند أن تنزل علی حکم الأمیر عبیدالله بن زیاد(216) (باید بر حکم عبیدالله بن زیاد سر نهی). یعنی تسلیم خفت بار و بدون قید و شرط به گونه ای که هر چه خواستند با آن حضرت بکنند، یا بکشند یا آزاد کنند؛ ولی حضرت راه سوم غیر از سله و ذله را پیشنهاد دادند، و آن رها کردن آن حضرت بود تا به سر حدات برود و یا به همان جا که آمده بود برگردد(217) بنابراین این سخن که یزید در مجلس خود در پاسخ کسی که گفت:
کان أمیرالمؤمنین (یعنی معاویه) یکره هذا
امیرمؤمنان معاویه از شهادت و به قتل رساندن امام حسین (علیه السلام) کراهت داشت و یزید در جواب او گفت:
والله لو خرج علیه، لقتله
به خدا سوگند، اگر امام حسین (علیه السلام) بر معاویه خروج می کرد، قطعا او را می کشت؛ دروغ است، زیرا آن حضرت در طول ده سال علیه معاویه خروج نکرد وگرنه چرا پیشنهاد ترک مخاصمه را داد؟! آیا مگر آن حضرت بر تو خروج کرد که چنین می گویی؟!(218)

[سمن بویان* خادمه اباصالح المهدی(عج)*]

جنایات معاویه

ما هنوز هم نمی دانیم که معاویه و عمروعاص با مسلمان ها چه کردند؟ آقای طباطبایی (رحمه الله) می فرمود: بعد از فریضه، معاویه را لعن می کنم؛ زیرا تمام مفاسد قرون بعد از او را مستند به او می دانم.
با تبلیغات دروغین مانع شدند که مردم از کارهای معاویه مطلع گردند. در پاکستان شخصی را به خاطر این که به معاویه بد گفته بود، شش ماه زندانی کردند.(219)

[سمن بویان* خادمه اباصالح المهدی(عج)*]

ستم متوکل به حرم سیدالشهدا (علیه السلام)

می گویند: متوکل - لعنه الله علیه - پرسد که آن مغنی کجا رفته است؟ گفتند: رفته است حج. گفت: الحج فی شعبان؟: در شعبان حج رفته است؟! گفتند: این حج، غیر از آن حج است. این، زیاره الحسین (علیه السلام) است. متوکل گفت: خب، اسم زیاره الحسین را حج گذاشته اید؟! آن وقت به آن کارها (ستم ها) امر کرد. آن ملعون در زمان حیاتش شاید چند دفعه حائر(220) را خراب کرد.(221)

[سمن بویان* خادمه اباصالح المهدی(عج)*]

اعتراف معاویه به غصب ولایت

امام حسن (علیه السلام) نزد معاویه بود (و قاعدتا غیر یزید هم آن جا بوده که این مطلب را نقل کرده است.) حضرت امام حسن (علیه السلام) یک کلام تندی در نظر آن ها به معاویه فرمود. معاویه هم جوابی نداد. پس از این که امام حسن (علیه السلام) تشریف می برند، معاویه دستور می دهد که یک جایزه خیلی مهمی به ایشان بدهند.
یزید به پدرش می گوید: چطور شد که این حرف تند را به تو زد و حال آن که تو این جایزه را به او می دهی؟! معاویه گفت: بنی! الحق والله لهم، أخذناه منهم أفلا نردفهم دابه غصبناها منهم: پسرم! به خدا قسم حق (حکومت) برای آنان است و ما از آنان گرفته ایم. آیا (دست کم) پشت سر خودمان، بر مرکبی که از آنان غصب کرده ایم سوارشان نکنیم؟!. این کلام، برای شیعه حجت است؛ اما غافلند. کأنه چنین چیزی نبوده است!(222)

[سمن بویان* خادمه اباصالح المهدی(عج)*]

دغلی ها و نیرنگ های معاویه

خوارزمی نوشته است: معاویه وقت مرگش یک چیزی را به آن کسی که متصدی تجهیزش بود، می دهد و می گوید: هنگامی که می خواهی مرا تکفین کنی، این را در چشم من بریز. این چه بود؟ به قول خودش ناخن حضرت رسول (صلی الله علیه و آله و سلم) را گرفته بوده و ساییده بود و گفته بود: این را به چشم من بریزید و بعد مرا تکفین کنید!
آخر تو که می گویی: لا حکم له غیر ذالک.(223) چطور حالا توسل به ناخن های ساییده شده اش می کنی که مثلا از عذاب محفوظ باشی؟!(224)
ما که نمی توانیم این مسأله را حل بکنیم! اگر کسی توانست حلش بکند به ما اطلاع بدهد! ما نفهمیدیم مطلب را که چطور معاویه و یزید و امثال این ها مسلمانند؟! چطور معامله مسلمان با این ها جائز می شود؟ چطور از این ها آب گرفته و خورده می شود؟ چطور نکاح با این ها جائز می شود و همه این ها بوده، چطور؟ با این که یقین داریم که در این ها اسلام نبوده و می دانیم که عین این مطالب با کفار حربی جایز نیست. کفاری هم که در ذمه اسلام هستند، با آن ها نکاح دائم را جائز نمی دانیم.
چه عرض بکنیم؟ کار، خیلی مشکل است مگر خودش (حضرت ولی عصر (عجل الله تعالی فرجه الشریف) )تشریف بیاورد و برای ما رفع اشکال کند. ما نمی توانیم بین این مطالب جمع بکنیم! خدا ما را به آن چه نزد خودش حق است، هدایت کند.(225)