گفتار علمای اهل تسنن پیرامون بیعت گرفتن از علی
بیعت از نگاه ابن قتیبه دینوری
ابومحمّد عبداللَّه بن مسلم بن قتیبه‌ی دینوری معروف به «ابن‌قُتیبه دینوری» از علمای بزرگ اهل تسنّن است، وی در زمان غیبت صغری می‌زیست و به سال 322 ه.ق از دنیا رفت، او در کتاب خود «الامامة والسیاسة» درباره‌ی امتناع علی (ع) از بیعت با ابوبکر چنین می‌گوید:
سپس علی (کَرَمَ اللَّهُ وَجْهَهُ) را نزد ابوبکر آوردند، در حالی که می‌فرمود: اَنَا عَبْدُاللَّهِ وَ اَخُو رَسُولِ‌اللَّهِ: «من بنده‌ی خدا و برادر رسول خدا (ص) هستم».
شخصی به آن حضرت گفت: با ابوبکر بیعت کن، حضرت علی (ع) فرمود: «من به مقام رهبری، از شما سزاوارترم، من با شما بیعت نمی‌کنم، شما سزاوارترید، که از من بیعت کنید، شما به این مقام دست یافتید. و آن را از انصار گرفتید و دلیلتان این بود که: «از بستگان رسو خدا (ص) هستید!» و آن را از ما اهل‌بیت پیامبر (ص) از روی غصب گرفتید، آیا شما به انصار، احتجاج نکردید که به خاطر قرابت به محمد (ص)، ما به مقام رهبری شایسته‌تر هستیم، و به این عنوان انصار، مقام رهبری را به شما سپردند و تسلیم کردند، و اکنون من همان احتجاج انصار را بر شما احتجاج می‌کنم، من هم در زمان حیات رسول خدا و هم بعد از رحلت آن حضرت به او نزدیکتر بودم و هستم، با ما از طریق انصاف رتفار کنید اگر ایمان دارید، وگرنه با علم و آگاهی در جایگاه ظلم قرار گیرید.
عمر به آن حضرت گفت: «تو را رها نمی‌کنم تا با ابوبکر بیعت کنی».
حضرت علی (ع) به او فرمود:
اِحْلَبْ حَلْباً لَکَ شَطْرهُ وَشَدِّ لَهُ الْیَوْمَ یُردِّدُهُ عَلَیْکَ غَداً.
: «بدوش شیری را که یک قسم آن از آن تو است، و امروز کار را برای ابوبکر محکم کن که فردا امارت را به تو برگرداند!»
سپس فرمود: «ای عمر! سوگند به خدا سخن تو را نمی‌پذیرم و با او بیعت نمی‌کنم».
ابوبکر گفت: اگر بیعت نکنی، ترا مجبور نمی‌کنم.
ابوعبیده‌ی جراح گفت: «ای پسرعمو تو جوان هستی، و اینها (ابوبکر و عمر) پیران قوم تو هستند، برای تو تجربه و شناخت در امور، مانند آنها نیست، بنظر من ابوبکر برای مقام رهبری، نیرومندتر از تو است، و تحمل و خبرگیری او از تو بیشتر است، پس امر خلافت را به ابوبکر تسلیم کن، آری تو اگر زنده بمانی، و عمر طولانی یابی، آنگاه برای بدست گرفتن زمام رهبری، بخاطر فضل، دین، علم، شناخت، سابقه و نسبت و قرابتی که داری، شایسته‌تر و سزاوارتر می‌باشی!
حضرت علی (ع) فرمود:
اَللَّهَ اَللَّهَ یا مَعْشَرَ الْمُهاجِرِینَ لا تَخْرُجُوا سُلْطانَ مُحَمَّدٍ (ص) فِی الْعَرَبِ مِنْ دارِهِ وَ قَعْرِ بَیْتِهِ اِلی دُورِکُمْ وَ قُعُورِ بُیُوتِکُمْ وَ تَدْفَعُونَ اَهْلَهُ عَنْ مَقامِهِ فِی النّاسِ وَ حَقَّهُ. [36] .
: «خدا را، خدا را به نظر آورید ای گروه مهاجران! حاکمیّت محمد (ص) را در میان عرب از خانه‌ی او و از درون بیت او به خانه‌های خود و درون بیوت خود نبرید، و خاندان پیامبر (ص) را از مقام خود بازندارید و حق آنها را پامال نکنید».
ای مهاجران! سوگند به خدا ما در میان مردم، سزاوارتر از همه به مقام رهبری هستیم، زیرا ما از اهل‌بیت پیامبر (ص) می‌باشیم، و برای امر خلافت از شما سزاوارتر هستیم...
نقل قول
