رایَت در لغت به معنی درفش فرماندهی کل و بزرگترین پرچم است.
آن را اُمّ الحرب یعنی مرکز و اصل و اساس جنگ گفتهاند زیرا تا در میدان برافراشته است بدان معنی است که فرمانده در مرکز ستاد باقی است و جنگ ادامه دارد.
هر واحد رزمی نیز جداگانه پرچمی دارد که لِواء گفته میشود و رتبت آن از رایت پائینتر است.
معمولاً رایت به سرداری سپرده میشد که استعداد نظامی و نیروی بدنی و هوش و استقامت و سرعت عمل و معنویات او از دیگران بیشتر باشد و تا آخرین نفس برای برپا داشتن آن مقاومت و فداکاری نماید.
رایت رسولالله (صلی الله علیه و آله و سلم) در همهی غزوات به دست علی (علیه السلام) بود (اعیانالشیعة، 337/1).
انس بن مالک و جابر بن عبدالله انصاری از رسولالله (صلی الله علیه و آله و سلم) روایت کردهاند که «علی پسر عم و حامل رایت من است» علی متقی از طبرانی از بریدة بن الحصیب آورده است که از رسولالله (صلی الله علیه و آله و سلم) پرسیدند:
روز قیامت چه کسی رایت ترا در دست خواهد داشت؟
فرمود چه کسی بهتر از آن که آن را در دنیا در دست دارد علی بن ابی طالب (علیه السلام) (کنزالعمال، 1301/12، 342/15).
عبدالله بن احمد بن حنبل به اسناد خود از ابن عباس روایت کرده است که «در روز بدر علی (علیه السلام) رایت رسولالله (صلی الله علیه و آله و سلم) را در دست داشت.
حَکَم - راوی این حدیث - علاوه نموده که او در روز بدر و در همهی غزوات علمدار پیغمبر (صلی الله علیه و آله و سلم) بود» (مناقب ابن حنبل، نسخهی خطی کتابخانهی مرعشی، 92 به بعد).
میرحامد حسین لکنهوئی نیشابوری جلد نهم از منهج دوم کتاب عبقاتالانوار (الذریعة، 214/15-215) را به ذکر طرق و اسناد و ادلهی تواتر از مآخذ اهل سنت اختصاص داده است.