در قرآن به تفاوت های فراوانی میان دنیا و آخرت اشاره شده که بعضی از آنها بدین شرح است:
1. در این جهان حرکت و تغییر هست، کودک، جوان و پیر می شود، سپس می میرد و چیزهای نو کهنه شده، از بین می روند (121)؛ ولی آخرت از تغییر، فساد و فنا مصون است؛ چنان که مزه آب و شیری که در نهرهای بهشتی روان است، دگرگون نمی شود: فیها انهر من ماء غیر ءاسن و انهر من لبنم لم یتغیر طعمه (122)؛ در آن نهرهایی است از آبی که (رنگ و بو و طعمش) برنگشته و جوی هایی از شیر که مزه اش دگرگون نشود.
بر این اساس، دنیا و پدیده های آن همگی اجل و مدتی معین و محدود دارند (123):
ما خلق الله السموت و الارض و ما بینهما الا بالحق و اجل مسمی (124)؛ خداوند آسمان ها و زمین و آن چه را که میان آن دو است، جز به حق و تا هنگامی معین، نیافریده است.
ولی آخرت جهان پایداری و بقا و جاودانگی است (125):
انما هذه الحیوة الدنیا متع و ان الاخرة هی دار القرار (126)؛ همانا این زندگی دنیا تنها کالایی (ناچیز) است و در حقیقت، آن آخرت است که سرای پایدار است.
بهشتیان در آخرت جاودانه اند: ادخلوا بسلم ذالک یوم الخلود (127)؛ هم چنان که جهنمیان در آن ماندگارند: خلدین فیها ابدا (128). از همین رو دنیا را معبر و گذرگاه و آخرت را مقصد و سرانجام توصیف کرده اند: الدنیا دار مجاز و الاخرة دار قرار (129).