5 - مشایخ اجازه
گروهی از راویان حدیث روایت اصل، یا کتاب حدیثی را برای افرادی اجازه داده اند که از آنها به مشایخ اجازه یاد می شود و از آنجا که اجازه حدیث در گذشته از برخورداری شخص از جایگاه و مرتبه ای بلند در حدیث حکایت داشته، از این رو گفته شده است: مشایخ اجازه جزء ثقات محسوب شده و نیاز به توثیق جدیدی ندارند، و حتی اگر نام آنان در منابع رجالی نیامده باشد، محکوم به وثاقت اند. بر این اساس مشایخ اجازه، امثال کلینی، شیخ صدوق، شیخ طوسی و... همگی ثقه خواهند بود.
آیه الله خویی این دیدگاه را مخدوش دانسته است؛ زیرا میان شیخ اجازه بودن با وثاقت ملازه نیست، اجازه بسان سایر طرق تحمل حدیث؛ هم چون سماع، قرائت و... بدین معناست که راوی در دریافت این حدیث، یا کتاب از استاد حدیث خود صادق است نه این که ضرورتاً شیخ حدیثی او ثقه باشد.
از سوی دیگر برخی از مشایخ اجازه، فاقد و ثاقت اند. به عنوان مثال حسن بن محمدبن یحیی و حسین بن حمدان حصینی جزء مشایخ اجازه اند، اما با این حال نجاشی آنان را تضعیف کرده است(590).