اشعار نوروزی{ساقیا آمدن عیدمبارک بادت}

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

خوشا بهارا خوشا میا خوشا چمنا
خوشا چمیدن بر ارغوان و یاسمنا

خوشا سرود نو آیین و ساقی سرمست
که ماه موی میانست و سر و سیم تنا

خوشا توانگری و عاشقی به وقت بهار
خوشا جوانی با این دوگشته مقترنا

خوشا مقارن این هر سه خاطری فارغ
زکید حاسد بدخواه و خصم راه زنا

خوشا شراب کهن در سبوی گردآلود
که رشح باران بسترده گردش از بدنا

خوشا مسابقهٔ اسب های ترکمنی
کجا چریده به صحرای خاص ترکمنا

درازگردن و خوابیده دم و پهن سرین
فراخ سینه و بالابلند و نرم تنا

بزرگ سم و کشیده پی و مبارک ساق
بلندجبهه و محجوب چشم و خوش دهنا

به فصلی ایدون کز خاربن برآید گل
نواخت باید برگل سرود خارکنا

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

صبا به تهنيت پير مي فروش آمد
كه موسم طرب و عيش و ناز و نوش آمد

هوا مسيح نفس گشت و باد نافه گشاي
درخت سبز شد و مرغ در خروش آمد

تنور لاله چنان بر فروخت باد بهار
كه غنچه غرق عرق گشت و گل بجوش آمد

به گوش هوش نيوش از من و به عشرت كوش
كه اين سخن سحر از هاتفم به گوش آمد

زفكر تفرقه باز آن تاشوي مجموع
به حكم آنكه جو شد اهرمن، سروش آمد

ز مرغ صبح ندانم كه سوسن آزاد
چه گوش كرد كه باده زبان خموش آمد

چه جاي صحبت نامحرم است مجلس انس
سر پياله بپوشان كه خرقه پوش آمد

زخانقاه به ميخانه مي رود حافظ
مگر زمستي زهد ريا به هوش امد

حافظ

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

شـب عـیـد آمد آن عـیـدی کـه باشـد عـیـد سلطــانـی
گـروهی در سرورند و گـروهی در پریشـانی

گروهی فارغ از هر دو، نه این دارند و نی آن را
بــه دل دارند با سـلطانشـان صـد عـیـد سلطــانــی

به چشـم پـاک بینـشـان، بـه غـیـر از آشـنــای دل
هـر آنـچـه در نـظـر آیـد نـبـیـنـنـدش مـگـر فـانــی

بــه قــربـان دل ایـــن فـــرقـه قـدیــس قـدوســی
کـه از صد خور بود روشنتر آن دلـهـای نورانــی

مـدان عـیـد آن زمانـی را که بر تن نو کنـی جامـه
بود عـیـد آن که دور از خود نمایی خوی حیـوانـی

مــرا امشـب دلـی شاد اســت اندر گوشـه غـربـت
کــه می خواهـد نمایـد هر زمان نوعی غزلخوانـی

چرا خـوشـدل نـبـاشـد آن کـسی کـردنـد تـقـدیـرش
کـتـاب و درس و دانـش را ز لطـف حی سبـحانـی

چــه غـم ما را کـه اندر بر نباشد شربـت و شــکـر
کــه کــام مـا بــود شیــریــن هـمـی زآیات قــرآنــی

چــه غم ما را که اندر حجره نبود نان و حـلــوایـی
بــود تـــا نـان و حـــلــوای جــنـاب شــیـخ ربــانــی

چـــه غم ما را ز بی گلدانی و گلهــای رنــگارنــگ
بـــود زهــر الــــربـیـع سـیــد و انـوار نــعـمـانــی

چــه غم ما را که دوریم از دیـار و دوستـان خـــود
الـــهــی اوســتــادی بــاشــد و آقـــای شــعــرانــی

چــه غــم ما را ز سر بردن به تنهایی که هم صحبــت
بـــود کشـکـول شـیـخ و مـجـمــع الامــثــال مــیـدانــی

چــه غم ما را که مهجوریم و اندر حجره محجوریــم
بـــود تــا مـثـنـوی و مـنـطـق الــطــیـر دو عرفانــی

پــریــشــان نــیستــم از بی گلستانی چه در پیش اســت
گــلـستــانــی ز سـعــدی و پــریــشــانـــی ز قاآنـــی

حســن خواهد ز لــطـف بـیــشــمــار ایــزد بـیــچـــون
دل پـــاکــی مـنـــزه بــاشــد ازاوهـــام شیــطــانـــی

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

چون پرند نیگلون بر روی بندد مرغزار
پرنیان هفت رنگ اندر سر آرد کوهسار

خاک را چون ناف آهو مشک زاید بی قیاس
بید را چون پر طوطی برگ روید بی شمار

دوش وقت نیم شب بوی بهار آورد باد
حبذا باد شمال و خرما بوی بهار

بادگویی مشک سوده دارد اندر آستین
باغ گویی لعبتان جلوه دارد در کنار

ارغوان لعل بدخشی دارد اندر مرسله
نسترن لولوی لالا دارد اندر گوشوار

تا بر آمد جامهای سرخ مل بر شاخ گل
پنجه های دست مردم سر برون کرد از جنار

راست پنداری که خلعتهای رنگین یافتند
باغهای پر نگار از داغگاه شهریار

فرخی سیستانی

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

بشکفد بار دگر لاله رنگین مراد
غنچه سرخ فرو بسته دل باز شود

من نگویم که بهاری که گذشت آید باز
روزگاری که به سر آمده آغاز شود

روزگار دگری هست و بهاران دگر
شاد بودن هنر است ، شاد کردن هنری والاتر

لیک هرگز نپسندیم به خویش
که چو یک شکلک بی جان شب و روز

بی خبر از همه خندان باشیم
بی غمی عیب بزرگی است که دور از ما باد

کاشکی آینه ای بود درون بین که در آن خویش را می دیدیم
آنچه پنهان بود از آینه ها می دیدیم

می شدیم آگه از آن نیروی پاکیزه نهاد
که به ما زیستن آموزد و جاوید شدن
پیک پیروزی و امید شدن

شاد بودن هنر است گر به شادی تو دلهای دگر باشد شاد
زندگی صحنه ی یکتای هنرمندی ماست

هر کسی نغمه ی خود خواند و از صحنه رود
صحنه پیوسته به جاست.
خرم آن نغمه که مردم بسپارند به یاد

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

باد نوروز وزيده است به كوه و صحرا
جامه عيد بپوشند، چه شاه و چه گدا

بلبل باغ جنان را نبود راه به دوست
نازم آن مطرب مجلس كه بود قبله نما

صوفى و عارف از اين باديه دور افتادند
جام مى گير ز مطرب، كه روى سوى صفا

همه در عيد به صحرا و گلستان بروند
من سرمست زميخانه كنم رو به خدا

عيد نوروز مبارك به غنى و درويش
يار دلدار! زبتخانه درى رابگشا

گرمرا ره به در پير خرابات دهى
به سروجان به سويش راه نوردم نه به پا

سالها در صف ارباب عمائم بودم
تا به دلدار رسيدم، نكنم باز خطا

امام خمينى(ره)

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

بهار آمد بهار آمد بهار خوش عذار آمد
خوش و سرسبز شد عالم اوان لاله زار آمد

ز سوسن بشنو اي ريحان که سوسن صد زبان دارد
به دشت آب و گل بنگر که پرنقش و نگار آمد

گل از نسرين همي‌پرسد که چون بودي در اين غربت
همي‌گويد خوشم زيرا خوشي‌ها زان ديار آمد

سمن با سرو مي‌گويد که مستانه همي‌رقصي
به گوشش سرو مي‌گويد که يار بردبار آمد

بنفشه پيش نيلوفر درآمد که مبارک باد
که زردي رفت و خشکي رفت و عمر پايدار آمد

همي‌زد چشمک آن نرگس به سوي گل که خنداني
بدو گفتا که خندانم که يار اندر کنار آمد

صنوبر گفت راه سخت آسان شد به فضل حق
که هر برگي به ره بري چو تيغ آبدار آمد

ز ترکستان آن دنيا بنه ترکان زيبارو
به هندستان آب و گل به امر شهريار آمد

ببين کان لک لک گويا برآمد بر سر منبر
که اي ياران آن کاره صلا که وقت کار آمد

مولانا

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

بهار آمد دلی خـواهد بهاری
که تا اندیشه را ازخون براری

بهار آمد که بنویسد سرودی
به مرغان قفس بند قناری

بهار آمد که کارد تخم لبخند
به تاکِ مانده ازخشم شراری

بهار آمد کند آزاد از بند
اسیر خواهشات کار و باری

بهار آمد که آیی بهر دیدار
در اغوش نسیم آبشاری

بهار آمد که بشکفد گل تو
به رنگ و بوی وشکل دوستداری

بهار آمد کند بزم سخن گرم
به شاعرشعر و بهر تو شعاری

بیا در انجمن طرح نو ی ریز
که تا نو جای خود گیرد قراری

گره کردم«سعادت»واژه با مهر
که تا از دیده ها چیند غباری

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

بهار آمد و رفت ماه سپند
نگارا درافکن بر آذر سپند

به یکباره سر سبز شد باغ و راغ
ز مرز حلب تا در تاشکند

بنفشه ز گیسو بیفشاند مشک
شکوفه به زهدان بپرورد قند

به یک هفته آمد سپاه بهار
ز کوه پلنگان به کوه سهند

جهان گر جوان شد به فصل بهار
چرا سر سپید است کوه بلند ؟

حیف باشد دا آزاده به نوروز غمین
این من امروز شنیدم ز زبان سوسن

هفت شین ساز مکن جان من اندر شب عید
شکوه و شین و شغب و شهقه و شور و شیون

هفت سین ساز کن از سبزه و سنبل و سیب
سنجد و ساز و سرود و سمنو سلوی من

هفت سین را به یکی سفره دلخواه بنه
هفت شین را به در خانه بدخواه فکن

صبح عید است برون کن ز دل این تاریکی
کاخر این شام سیه ، خانه نماید روشن

رسم نوروز به جای آر و از یزدان خواه
کاورد حالت ما باز به حالی احسن

نوبهار دلپذیر و روز شادی و خوشیست
خرما نوروز و خوشا نوبهار دلپذیر

بر نشاط گل وقت سپیده دم به باغ
فاخته آوای بم زد ، عندلیب آوای زیر

ملک الشعرای بهار

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

ساقیا آمدن عید مبارک بادت
وان مواعید که کردی مرواد از یادت

در شگفتم که در این مدت ایام فراق
برگرفتی ز حریفان دل و دل می‌دادت

برسان بندگی دختر رز گو به درآی
که دم و همت ما کرد ز بند آزادت

شادی مجلسیان در قدم و مقدم توست
جای غم باد مر آن دل که نخواهد شادت

شکر ایزد که ز تاراج خزان رخنه نیافت
بوستان سمن و سرو و گل و شمشادت

چشم بد دور کز آن تفرقه‌ات بازآورد
طالع نامور و دولت مادرزادت

حافظ از دست مده دولت این کشتی نوح
ور نه طوفان حوادث ببرد بنیادت