ویژه نامه عید نوروز {یا مقلب القلوب و الابصار }

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

بهار آمد بهار آمد بهار مشکبار آمد

نگار آمد نگار آمد نگار بردبار آمد

صبوح آمد صبوح آمد صبوح راح و روح آمد

خرامان ساقي مه رو به ايثار عقار آمد

صفا آمد، صفا آمد که سنگ و ريگ روشن شد

شفا آمد شفا آمد شفاي هر نزار آمد

حبيب آمد حبيب آمد به دلداري مشتاقان

طبيب آمد طبيب آمد طبيب هوشيار آمد

سماع آمد سماع آمد سماع بي صداع آمد

وصال آمد وصال آمد وصال پايدار آمد

ربيع آمد ربيع آمد ربيع بس بديع آمد

شقايق ها و ريحان ها و لاله خوش عذار آمد

کسي آمد کسي آمد که ناکس زوکسي گردد

مهي آمد مهي آمد که دفع هر غبار آمد

دلي آمد دلي آمد که دلها را بخنداند

مي اي آمد مي اي آمد که دفع هر خمار آمد

کفي آمد کفي آمد که دريا دُرّ ازو يابد

شهي آمد شهي آمد که جان هر ديار آمد

کجا آمد کجا آمد کزينجا خود نرفته است او

وليکن چشم گه آگاه و گه بي اعتبار آمد

ببندم چشم و گويم شد، گشايم گويم او آمد

و او در خواب و بيداري قرين و يار غار آمد

کنون ناطق خمش گردد کنون خامش به نطق آمد

رها کن حرف بشمرده که حرف بي شمار آمد

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

یا مقلب القلوب و الابصار
یا مدبرالیل و النهار
یا محول الحول و الاحوال
حول حالنا الی احسن الحال

حلول سال نو و بهار پرطراوت را
كه نشانه قدرت لایزال الهی
و تجدید حیات طبیعت می باشد را
به تمامی عزیزان تبریك وتهنیت عرض نموده
و سالی سرشار از بركت ومعنویت را
براي همگي آرزو دارم

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

شاخه‌های شسته، باران خورده، پاک

آسمان آبی و ابر سپيد

برگهای سبز بيد

عطر نرگس، رقص باد

نغمه شوق پرستوهای شاد

خلوت گرم کبوترهای مست
نرم نرمک می رسد اينک بهار
خوش به حال روزگار

خوش به حال چشمه ‌ها و دشتها

خوش به حال دانه‌ها و سبزه‌ها

خوش به حال غنچه‌های نيمه‌باز

خوش به حال دختر ميخک که می خندد به ناز

خوش به حال جام لبريز از شراب

خوش به حال آفتاب

ای دل من گرچه در اين روزگار

جامه رنگين نمی‌ پوشی بکام

باده رنگين نمی ‌بينی به جام

نقل و سبزه در ميان سفره نيست

جامت از آن می که می ‌بايد تهی است

ای دريغ از تو اگر چون گل نرقصی با نسيم

ای دريغ از من اگر مستم نسازد آفتاب

ای دريغ از ما اگر کامی نگيريم از بهار

گر نکوبی شيشه غم را به سنگ

هفت رنگش می‌شود هفتاد رنگ

فریدون مشیری

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

✿بهار غزل عاشقانه خداست✿



و تاریخ های جهان، شعله شعله آب شوند
و تا خبری از برف های سنگین نباشد

و تا کوهپایه ها دامن دامن شقایق وحشی شوند
و طعم نورسته گیاهان بگیرد خاک

و تا رودخانه ها به راه بیفتند
درختان قامت راست کنند

هوای دشت ها، عطر صمیمی گل و سنگ شود
... یا مُقَلِّب القلوب و الابصار

صدای سبز تو در جان کائنات پیچیده
عطر روشن تو، لایه لایه خاک را معطر کرده است

خواب از سرزمین پریده
چلچله ها آمده اند

سقف ها حریر گیاهان نورسته است
و آواز تو در شریان نازک ابرها پیچیده

یا مدبِّر اللّیل و النهار
آسمان، بساط دست های کریم توست

زمین، سفره سبز مهربانی توست
و سر انگشتان لطیف تو شب را صیقل داده اند

روز را پای خنکِ رودخانه ها کشانده اند
فانوس از خانه های گلی آویزان است

پرچین ها، ردّ انگشتان لطیف باران است
هوا، خنکای رقیق نور است

جاده ها، هوای لطیف علف هاست
یا محوّل الحول و الاحوال

اما هنوز دل هامان موسیقی زنجیر و سنج است
دل هامان رنگ و بوی اندوه دارد

پرچم های سیاه مان هنوز برپاست
نقاره هامان هنوز مصیبت است

شانه هامان زخمی عَلَم هاست
هنوز پا برهنه ایم

اشک هامان گرم و تازه است
کوچه هامان عزاپوش است

حوّل حالَنا إلی أَحسنِ الحال


مریم سقلاطونی

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

میخوانمت از پشت درب های بسته
در انتهایی ترین فصل آفرینش

تا کی در سکوت می مانی
ای رویای رحمانی تر از باران ؟

من در میهمانی سبز واژه ها تو را شنیدم
و زیر باران صدایت کردم

و تو در نگاهی ژرف با لهجه
شیرین یاسمن ها جوابم دادی

ای نوبهار من ... بر پیکره یخ زده دشت بتاب
و روح مرده اش را عطر آگین کن

شکوفه هایت بوی سرسبزی باغ میدهند
و بلبلانت آوای سرمستی سر داده اند

باران را صدا کن تا بر طراوتت
شکوهی دیگر بیفزاید

ای زیباترین فصل خدا
سرودن آغاز کن و مرا تا انبوه ابرهای بهاری
به همراه مرغان مهاجر پرواز بده

غنچه های نو شکفته ات رنگ زندگی دارند
و چشمه های جوشانت بوی خوش تازگی میدهند

ولی ...
ولی هنوز شاپرک ها بغض خسته شان را میخورند
و یاس ها، پای کبودی چشمشان را پنهان میکنند

و هنوز فصل زمین کامل نشده و هنوز
منتظر است و انتظار فصل دیگری است .

مرا تا ظهور بهاری اش همراه باش
و برای لحظه لحظه بودنش دعا کن...
که بدون او بهاری نشاید !

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

تمامی زمین، هر سال بهار می بیند و می گذرد؛
بی تأملی. امّا این جاست تنها جایی که رنگین کمان بهاری که تابش می گیرد،
رودخانه زندگی، چندین برابر جاری می شود.

تنها این جاست که شاهکار آفریدگار را، بهار را، ارج می نهند.
تنها این جاست که به نظاره هر سال می نشینند، زنده شدن جهان را
و حس می کنند نفس کشیدن
زمین خواب آلوده تازه بیدار شده را.

این جاست که قیامت را هر ساله، خوب می بینند و چنین آیتی عظیم را
آگاهانه، گرامیو محترم می دارند

.اما هیاهوی بازارهای نزدیک عید، مبادا که جایی نگذارد
برای اندیشیدن به آنانی که بهار و زمستان ایشان یکی است!

مبادا که نورافکن ویترین های بزرگ که تنها رسالتشان بلعیدن دسترنج های
چندین ماههو پس انداز سالیانه است، آن قدر مبهوتمان کند
که پسر بچّه کوچک را نبینیم که نورافکنی ندارد وویترینی،


و در حالی که از سرما به خویش می لرزد،
با چشمانش از شما می خواهد
که روی ترازویکوچک کنارش بایستید
و بعد، سکّه ای شاید...

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

با رسیدن بهار، طبیعت ردای سبز بر تن می کند.
چکاوک ها، هزار دستان و قمریان،
نغمه ها و سرودهای فرح بخش و تازه سرمی دهند

و انسان ها را به مهرورزی،
گره گشایی و هم گرایی فرا می خوانند.

بهار، پیام آور عشق و رویش است و موسم سرور و آشتی
و به همین خاطر است که خواستنی است
و با آمدنش دل ها سرشار از سرور و جان ها معرفت می یابد.

بهار، پیام آور تعادل است و اینکه در سایه تعادل،
زندگی زیبا می شود.

با دیدن بهار، رحمت و محبت خداوند را به یاد می آوریم.
در اینکه چشمه مهر ایزد همواره به سوی آدمیان و همه موجودات،

سرازیر است و ما اگر او و نشانه هایش را فراموش کنیم،
او هرگز ما را فراموش نمی کند

و با دگرگونی فصل ها نیز به جلوه گری قدرت بی پایانش می پردازد
تا شاید دلی به یاد او افتد و به شوق او بتپد و بر اثر تماشای جلوه هایش،
اشک شوق از چشمی جاری شود.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

و نوروز، از لابلای خمودگی ماه ها برف و آه سر بر می آورد و خورشید،
بر ستیغ کوه استوار می ایستد تا رویشِ گل ها و گیاهان را شاهد شود؛

رویش بهار و بنفشه، رویش پونه و پروانه
و رویش بابونه های بی قرار.

... و نوروز، صدای پای آبشاران را زمزمه می کند
و با ردّ پایی از شکوفه های تازه رُسته، زمین را گام می نهد،

دامنی از نیلوفر می افشاند و پای کوبان، بر نسیم می ایستد،
با نسیم می چرخد، دست می افشاند و کل می کشد.

تمام پنجره های یخ زده، رو به روشنایی گشوده می شوند
و از پسِ فصل ها انتظار، بهار، قنداقه جوانه ها را در آغوش می گیرد

و با آوای خوش کبوتران، بار دیگر تقویم ها به ابتدای اوراق
خویش رجوع می کنند، به ابتدای ابتدای فصل ها، به «نوروز».

و نوروز، این باستانی ترین شادمانی،
همچنان می آید و در مسیر آمدنش،
هزار و یک رنگِ جادویی را بر صفحه نقاشی طبیعت می پاشد.

و عید یعنی شادمانی، یعنی دگردیسی،
یعنی امید برای نو زیستن، یعنی زمانی که پروانه های نورس،

بال بر پیله هایشان می کوبند، یعنی زمانی که شاخه تُرد نیلوفران،
در باد می رقصد، یعنی وقتی که اطلسی ها چشم به این همه شگفتی می گشایند،

یعنی زمانی که هزار دست، گرمای دستان یکدیگر را می فشارند،
لبخند می زنند و خالی از دغدغه های روزمره، به این همه زیبایی چشم می دوزند.

نوروزتان پیروز

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

تو را می شناسم؛ بیش تر و پیش تر از آن که
کیومرث و جمشید و گشتاسب را؛
اهورا و اهریمن را و سرطان و حمل را.

تو را می شناسم؛ نه در تالار کافه های همایونی
و نه در سلسله های عز و فخر و نه در بخت و تخت
و نه با جشن های مهرگانیِ شهریاران را ساسانی
و پادشاهان اشکانی و گاه شمار اوستایی.

تو را می شناسم و دوستت دارم
که فرخنده هستی و پیام آور سبزی.

نوروز، ای سروش مهربانی!
روشنی ات را در جان هایمان بریز،
که دوستت دارم و مهر می ورزم گستردگی پیغامت را

در تو آرام می شوم؛
آن سان که کشتی نوح بر «جود».

و آن سان که خسرو پیغمبران،
آرام آرام با مرکب آسمان پیمای خویش،

در پیشگاه خدایی که مهرش سترگ است
و نامش بزرگ، به آرامش رسید.

تو را می شناسم؛ با نیایش و نیاز و ستایش پروردگار.
تو را می شناسم و دوستت دارم.

تو را می شناسم و دوستت دارم که تو
عاشورای طبیعتی و طبیعت، عاشوراست
که در ذرّه ذره تو، دم از طلوعی سبز می زند.