ویژه نامه ولادت با سعادت حضرت علی علیه السلام*قبله آیات*

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

شکوه‏مندترین قاموس ارزش‏ها



علی علیه‏ السلام اسوه انسان کامل بود؛
تجلی مردی با جمع همه تضادها؛

سوز گدازنده‏ ای که در برابر عظمت خدایش، سجاده
را غرق اشک می‏کرد. شمشیر برنده‏ای که در ستیز با ظلمت ‏
پرستان به سان برترین قهرمانان، حماسه می ‏آفرید.

پیر دل‏جویی که با دستان مهر، گره غم می‏گشود.
قاضی عادلی که در میان مردمان، عدل تقسیم می‏کرد.

رازگشای خرمندی که گنجینه معانی می‏گشود.
خطیب سخن آفرینی که توفان احساس‏ها را برمی‏ انگیخت.

دستانش دشت برکت و چشمانش چشمه ‏های عاطفه بود.
دردهای آدمیان برای علی علیه‏ السلام بزرگ بود، اما دنیایشان کوچک.

علی علیه‏ السلام مجموعه ‏ای از اضداد بود؛
والاترین آرمان بشر، شکوه‏مندترین قاموس ارزش‏ها.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

لجه ای از اقیانوس


قالَ الاْمامُ علىّ بن أبى طالِب ، أميرُ الْمُؤْمِنينَ صَلَواتُ اللّهِ وَسَلامُهُ عَلَيْهِ:

عَلَيكُم بِمَكارِمِ الأخلاقِ فَإِنَّها رِفعَةٌ وَإيّاكُم وَالأخلاقَ الدَّنيَّةَ
فَاِنَّها تَضَعُ الشَّريفَ وَتَهدِمُ المَجدَ

به مكارم اخلاق پايبند باشيد كه آن مايه سربلندى است و از اخلاق پَست
دورى كنيد كه آن انسانهاى شريف را پَست می گرداند
و بزرگوارى را از بين مى برد.


« كنزالعمال،ج10، ص143، ح28731 »

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

باز پيچيده به هر كوي و مكان بوي علي (ع)
هر دل غمـزده اي آمده در كوي علـي (ع)

حوريانـي ز بهــشت آمـده در ميــلادش
خانه ی كعبـه منوّر شـده از روي علي( ع)

فاطمـه بنت اسـد مـادر آن شيـر خـدا
فاطمـه بنت نبي همسر دلجوي علي (ع)

عارفـان جلـوه حق را ز كجـا مي طلبند
گو تماشـا بكنند از گُل خوشبـوي علي( ع)

هيـچ آييـنه جمـال ازلـي را ننمـود
بهتـر از معرفـت و سيرت نيـكوي علي(ع )

در شـب كفـر و ستم دين خـدا پا نگـرفت
مگـر از نـور دل و قـوت بازوي علـي (ع)

يارب از دسـت علـي كوثر لبريـزم بخـش
تا ببوسـم زصفا دسـت علـي روي علي( ع )

آنكه عمـري به گناه و غم و غفلـت گذراند
امشب از عشق علي گشته ثناگوي علـي( ع)

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

امروز وقتی خورشید، سر از بالین کوه‏ها بردارد و طلوع
کند همتای خود را در زمین خواهد یافت؛

مولای نخلستان‏ های سکوت و چاه، مولای شبگرد کوچه‏ های کوفه را که
بار امانت بر دوش، خلافت خدا را بر زمین مجسم خواهد کرد.

فردا، یتیمان، طعم نان دست‏های فاطمه
را در بخشش شبانه او، بی‏منّت خواهند چشید.

ببار ای ابر رحمت؛
که میلاد تو، آغازگر انگشتان ذوالفقاری نور است

و فتح خیبر، دری است که به روی بازوان عدالت گشوده است
تا آن را برای همیشه، در تاریخ قلوب مؤمنین ثبت کنی.

تا که بر لب نامت ای زیباترین، می‏ آورم
آسمان‏ها را تو گویی بر زمین می‏ آورم

تو طلوع آفتابی، من اذان مغربم زیر
لب نام امیرالمؤمنین می ‏آورم

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

ای علی(ع)! ای کرامت شگرف!
تو از طلوع کدامین ستاره برآمدی که
زمین، چنین عظمت نامت را متحیر ماند؟


آنک، در بارگاه یادت، ساکنان آسمان نیز به تماشای جلوه های
جاودانی جمالت شسته اند و «عشق» هنوز نیز
مجذوب آن چهره و قامت است!


ای بزرگ شکوهمند که عشق و نیایش دو پناهگاه همیشگی
توست، بگذار در معبد نگاه آسمانی ات زانو
زنیم و از سبوی صفایت ساغری برگیریم.


ای قلّه فرازمند اندیشه و عشق!
جام های تهی جانمان رابه
شراب های روحانی ژرف ترین نگاه ها بارورکن

و زنبیل های کوچک احساسمان را از عطر نجیب
مهربانی های به تصوّر نیامده ات بیا کن!


چقدر به تو محتاجیم در جهانی که برگه هویتش را گم
کرده است و در سطل های زباله اتمی دنبال تصویرهای
ماهواره ای موهوم خویش می گردد.


نامت، آفتاب امیدی است که فقط پنج بار بر ظلمت زمین گذشت
و گرمی این سال های سرد، ادامه مهربان اوست.


ای شکوفه بارور! ای نسیم نوازشگر!
وای طوفان برخاسته! زمین را دریاب؛

که در گاهواره غفلتی عظیم خفته است و آسمان را ک
ه معبر ماهواره های توطئه است.

گردبادی برپا کن! طوفانی برانگیز! نهیبی بزن!

ای دستت خیبر کن!وای ذوالفقارت کفرشکن!

دنیا به تو محتاج است و عشق، که در کوره راه های خشونت
مانده است، و مهربانی یی که مقبره اش غارت شده
و غارتی که عالمگیر است!

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

به شادباش تولّدت آمده بودم در سپیده دمی سوخته
و نسیم های روشن ملکوت،

کلام را به رقص آورده بود. تو در خانه خود متولّد شدی
در خانه خدا، محمّد، ابراهیم، و خشت خشت این خانه
از عطر نگاه پیامبران آکنده بود.

تو میراث دار عطری بودی که سالیان سال، مشام جان روحانیان
را نوازش داده بود و اهل نَفْس را به دل آشوبه انداخته بود.

تو در خانه خدا دیده گشودی و هیچ کس ندید که در آن لحظه ملکوتی
میان تو و آفریدگارت چه پیمانی رفت که تا هنوز و
همیشه تاریخ، با یادت، کاینات خدا خواهد لرزید.

تو آرامش ارغوانی صبحی بودی که از پسِ شام های تیره مکه سر
می زد و تا روشنای جان کودکان گرسنه خانه های کوفه پیش می رفت.

تو هیچ کس نبودی و همه کس بودی؛ هیچ کس نفهمید خداوند
چرا تو را به درون خانه برد و نگاهبان گاهواره بهترینان کرد

هیچ کس نفهمید چرا ستاره های آسمان مکه، در شب میلادت
سرخِ سرخ سوسو زدند؛ هیچ کس نفهمید چرا درختان نیایش
در نخلستان ها قد برافراشتند و چاه ها در شادی تولّدت گریستند...

به شادباش تولّدت آمده بودم در سپیده دمی سوخته و «علی»
کلمه یگانه ای بود که در گوش جانم می نشست؛

به کعبه نگریستم، ستاره ای بر پیشانی اش می درخشید
و ستارگان در فروغ جاودانه اش رنگ می باختند...

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

افق را شکافتند و از میانه آن خانه ای چارگوش بر زمین نهادند.
هر که را در سینه، قلبی موحّد بود، روی بدین سوی داشت
و این خانه از همیشه تا همیشه، قبله قلب های چون آیینه بود.

این خانه، چون صاحب خود، تنها بود و خالی تا اینکه جبرائیــل
و سه همراه او، گهـواره ای را در گوشـه ای از آن بـه
آواز درآوردنـد و بعـد نـوری و مادری و فرزندی.

از این پس، کعبه زادگاه نوری است که پرتوی از آن
هزار خورشید را به محاق می بَرَد.

تفرّج گاه طفلی است که شمّه ای از شاخه معرفتش، هر باغی
را به وجد می آورد. علی، مکی ترین آیه خدا، هر مدینه ای
را از این پس در غربت خود، اقامت می دهد.

شادا و خرّما بدین روز و روزگار!
مبارک باد روزی که ماهِ خود را جلوه گاه سلوک عارفان کرد
و رجب را بر مصطبه عزّت نشاند.

محمّد را و ابوطالب را و فاطمه بنت اسد را و جنّ و انس را
جویبار جلال، هدیه ای آورد که نگاه خسته تاریخ همیشه از
دیدار او جان می گیرد و چند قرنی دیگر راه می سپارد.

ای علی! ندانستیم که تو را آغاز بنامیم یا پایان.
کاروان نیکی ها را آغازی و قافله غبار گرفته نامردمی ها
نام تو را منزلگاه آخرین خود دید.

ای آن که همیشه بوده ای، همیشه با ما باش!

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

علی(ع) علی(ع) این است آن کلمه بزرگ اوّلین کلمه
و آخرین معمّای بزرگ خلقت آتش آتشدان وحی و درخت ها
را نگهبان و سایه ها را امیر سایه های انبان بر دوش را و خانه سنگی خداوند را مهمان.


این است آن ساعت فرخنده آن وعده بزرگ آن سه حرفِ گران راز بزرگ
شگفتان خاموشْ ستاره فروزان و در این کلمه مسطور است کلمه های
روشن آفریدگار راهنمای نیکان و عادلان

پس بنگرید آیه روشن را و خداوند بر شما آمرزش آورده است و مَبادتان
نگریستن بی دانایی که نیشخند فرشتگان سخت گِران خواهد بود

و رسول آب می گویدتان بشنوید و گوش گیرید این است سیرابی از
چشمه ازل و تنگ خواهد بودتان بی این پند چمنزار گسترده حیات.


و رسول آب چنین گفت این است آن کلمه بزرگ فرزانگی نوح را مبنا
درخت تشویش ابراهیم را تبر راز عبور موسی از نیل خشمگین کلمه
مسیح بر صلیب شانه های محمّد را میهمان طنین ناقوس اسلام.


و خداوند او را یگانه داشت و بزرگی فرمود در نهایت درجه و فرزانگی
بخشید با توانی بی حد و عدالت داد به میزان شمشیری او را دودلانه
منگرید و بی دانایی که نیشخند یتیمان سخت است

نشناسانِ غریبه و بسیار شبان خواهد گذشت بر شما و بسیار
روزان سخت و سهل سایه شمشیر عدالت بر سر و عطر رأفت
و مهر در مشام بگویید کژ مژان و تنگدلان را تا برچینند

دامن پای افزار تازه کنند به راه تماشای آن کلمه بزرگ و
بنگرند بی فریبی و دروغ که نیشخند فرشتگان بس گران می آید

بزرگ دارید این کلمه بزرگ را و سپاسدار باشید خداوندگار را
که سخت رحمت آورَد بر شما و خداوند خود نیز شگفتْ
معمّای شگفتان است شگفتِ علی(ع) این کلمه بزرگ....

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]