فرهنــگ انتظــار
طبق روایتی که عرض شد اولاً: در متن مکتب تشیع انتظار فرجی خاص مطرح است و امامان شیعه بر آن تأکید دارند. ثانیاً: به قدری آن انتظار مهم است كه از نوع خودِ فرج است و باید با روش و سلوك و فرهنگ خاصی بدان دست یافت. در آن حالت است که در زمان غیبت ولیعصر(عج) به بهترین اعمال دست یافتهایم، اعمالی که رسول خدا(ص) در وصف آن فرمودهاند: «اَفْضَلُ الْاَعْمالِ اِنْتِظارُ الْفَرَجِ»(56) بهترین اعمال انتظار فرج است. حضرت رضا(ع) با توجه به این امر میفرمایند: حالا كه بهترین اعمال، انتظار فرج است، پس تلاش کن فرهنگ انتظارِ فرج را پیدا کنی. خداوند میفرماید: «اَقِمِ الصَّلوةَ لِذِكْری»(57) نماز را به پای دار برای یاد من. از آن طرف در حدیث قدسی میفرماید: «اَنَا جَلیسُ مَنْ ذَكَرَنی»(58) من همنشین كسی هستم كه به یاد من باشد. نتیجه میگیریم با اقامهی نماز شرایطی که خداوند همنشین انسان باشد فراهم میشود ولی در عمل برای آنکه نماز ما نمازی شود که یاد خدا در آن واقع شود از نظر اخلاقی و عقیدتی مقدمات فراوانی نیاز داریم و ما باید وارد فرهنگ خاصی شویم تا نمازمان عامل یاد خدا شود. انتظار فرج هم به همین صورت است که نیاز به برنامهریزی و فرهنگ خاصی دارد و در آن صورت است که انتظار فرج یک نحوه فرج در زندگی فردی- اجتماعی ما پدید میآورد آنهم مثل نتیجهای كه با ظهور مقدس امام زمان(عج) به میان میآید. آری هیچ وقت نتیجههای بزرگ با كارهای سطحی به دست نمیآید. هر چند اگر فرهنگ انتظار در زندگیها وارد شد نتایج آن نسبت به مقدماتش غیر قابل مقایسه است.