ویژه نامه شهادت امام موسی کاظم(ع)* آزاده کاظمین *

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

تلخیِ غربتِ زندان و کامِ شیرین آفتاب؟!
دریا و دیوارهای تنگ؟! کوه و غل و زنجیر؟!

چه شگفتی ها که این عالم تزاحم، به خود نمی بیند!
وقتی که شب، در این میان خانه به خانه نفوذ کند
و تمام پنجره ها را ببندد؛

هرچه فریاد را خاموش کند و هرچه تولد را به مرگ نزدیک سازد
جز شما، کیست که مشعل به دست بگیرد و راهی بگشاید
در میان این شب آلودگی مسموم؟!

چه شگفت آور است که آسمان سِیری، تلخی غربت
زندان را به کام شیرین خود بخرد؛

برای فریاد آزادی و دیوارهای تنگ را برای درهم شکستن
بایدهای بی منطق و غل و زنجیر را برای به
تصویر کشیدن شکوه یک زندانی!

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

زنجیرها آب می‏شوند.
زنجیرها می‏سوزند.
زنجیرها از خجالت می‏سوزند.

چه قدر پروانه زیر این عبا جمع شده!
مگر این گل محمد صلی ‏الله‏ علیه ‏و‏آله ،

کجا می‏خواست برود
که سنگینی این همه بند، رهایش نمی‏کنند؟

نگاه کن مچ پاهایش را!
نگاه کن، دُرست مثل پاهای اسیران شام است

چه قدر ایستاده نماز عشق خوانده!
جگرم را آتش زدی بغداد؛ جگرت آتش بگیرد!

این همه هستی من است
که بر شانه‏ های شکسته شهر،
از زندان بیرون می‏آورند.

این باب الحوایج است،
خدای کرم است،
سراسر خشوع است؛

بگذار خودم را سبک کنم!
این‏که می‏بینی می‏آید،
مردی است که همه زخم‏های مرا می‏دانست،
این عشق است؛ خود عشق.

این بهار است؛ خون آلود می‏آورندش
این بهار است؛ در زنجیر می‏آید
این بهار است؛ با زنجیر می‏آید

این زنجیرهای سوخته،
عزای کسی را گرفته که روزها،
برای‏شان قرآن خوانده بود...

دلم هوای کاظمین کرده
دلم بوی تو را می‏دهد
کاش این همه زنجیر را
می‏توانستم پاره کنم و به سویت بشتابم!

کاش من هم رها و آسمانی بودم!
کاش من هم یکی از این همه کبوتر باشم
که به دیوارهای این زندان می‏کوبند!

دارند می‏آورندت؛
پیچیده در جامه ‏ای از خون و زنجیر
می‏خواهم دلم را تکه تکه کنم

این آخرین سطر دلتنگی‏ها
و آخرین ترانه اندوه من است.
دلم را آرام کن،
خشمم را فرو نشان و دهانم را ببند!

باید از تو صبر بیاموزم،
کظم غیظ کنم و از تو یاد بگیرم
که چگونه با زنجیر می‏توان به عرش رسید.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

باب‏ الحوایج







خوش به سعادت واژه ‏هایی که از زیارت میله ‏ای بی‏گناه می ‏آیند؛
از ملاقاتِ نواهای مغمومی که عطر تلاوت آینه ‏زار را بر قلب‏های نقره‏ گون می‏گستراند!

خوشا قطره‏ های بلورین اشک برای بدرقه دریا دلی از تبار نورهای یکپارچه!
و ما سوگوار توایم، ای که نجواهای رقّت‏ انگیز شبانه‏ ات، بند بند
تن زندان‏ها و زندان‏های تن را به لرزه در آورد.

سوگوارِ تو که بادهای سمّی مخالف، اوقات رویش را از تو باز نستانْد
حاشا که تراکم شکنجه گاه‏ها، تناسب اندام نیایشت را به هم بریزد!
شکیبائی ‏ات را آئین‏ها و کتیبه‏ های مقدّس حک کرده ‏اند.

آری! بازوان قوی تقواست که تنگناهای دنیا را این‏چنین به زنجیر می‏کشاند.
استقامت تو در تسلسل زندان‏ها، فلسفه بافی فرومایگان و مترصدان را باطل کرد.

لاطائلاتِ نسنجیده دونان را پشت سر می‏ریختی و آن‏گاه، تکبیرة‏الاحرامِ
آزادی، پیکره سکوتِ زندان را می‏شکست.

یا موسی بن جعفر علیه‏السلام تمثالِ دنیا در قاب حقیقت به
چشم تو بیش از دیگران آشنا بود که: «الدّنیا سجن المؤمن»

تو با تسبیحی از سپاسِ شبانگاه، روزهای مانده را زنجیروار به عروج تازه
می‏رساندی و به تدریج، پاره‏هایی از ملکوت را بر جزایرِ تنهایی
انسان ریختی تا این‏که کنار خزان‏زدگیِ عاطفه‏ های بغداد، با دستانی از
بهار، مشیّت شیرین را در آغوش کشیدی.

یا باب‏الحوائج!
هنوز قصیده کوهپایه‏ های روح ‏انگیز و دامنه ‏های فَرَح‏ ریز
از طبیعتِ ترتیل‏گونه اشک‏هات می‏تراود.

«اللهم صَلِّ علی المُعَذَّبِ فی قَعْرِ السُّجون و ظُلَمِ
الْمَطامیرِ ذی السّاقِ الْمَرضُوضِ بِحِلَقِ القُیُود؛

خدایا! درود بفرست بر شکنجه شده در قعر زندان‏ها
و تاریکی چاه‏ها؛ همو که ساق پای نازنینش بر
اثر حلقه‏هایِ زنجیر کوبیده شده بود».

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

در انبوه اندوه مظلومی

ای امام! ای کاظم!
سلام بر تو و سلام بر کاظمین!

سلام بر تو که پناه درماندگانی و سلام بر نام متبرّک تو
که در انبوه اندوه مظلومی ات، صبوری ام می بخشد.

ای رداپوش محنت و ای جرعه نوش جام بلا!
دنیا هنوز زود است که مسیر کهکشان عصمت تو را مرور کند.

دنیا در جهل مرکب زیسته است؛ در ظلمت محض زندگی
و تو در فهم روزگار هارون زده نمی گنجی.

ای خورشید مظلوم!
دنیا از درک نام تو عقیم است.
یا باب الحوائج!

بگذار چتر هزار پاره اندوهم را بر سر این دلِ به سوگ
نشسته بگشایم تا جان در طراوت یادت جلا گیرد و
پنجره بهاری شهود به رویم آغوش باز کند.

تو معجزه روشن ایمان در سرزمین یخبندان هارونی هستی
که شعله عاطفه معنوی را در دل مشتاقان روشن نگاه داشته ای.

تو نگهبان هویت سبز بهاری در پاییزترین فصل تاریخ.
ای خوب! وقتی داغ تو در تقویم نشست، زمینیان و
آسمانیان،غمگنانه ترین آواز را مرثیه کردند.

ای اسوه صبوری و دلداری!
ما هنوز چشم به شعاع دست های رهبری تو
دوخته ایم تا در تاریکی ها، بی روشنایی هدایت نماییم.

اینک در داغ دوری تو این دل کبود را بر سر دست گرفته ایم
و نمی دانیم بر دامان کدام عاطفه بنشانیم.
تنها یاد توست که عاشقان اندوهناکت را قرار می بخشد.

ای قرار دل های بی قرار! ای یار!
ای امام! ای کاظم!
سلام بر تو و سلام بر کاظمین!

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

خورشید عشق را، ره شام و زوال نیست
بر هر دلی که تافت، در آن دل ضلال نیست

در آسمان دلبری و آستان عشق
نور جمال دلبر ما را مثال نیست

هر دم چو مهر نور فشاند به خاطرم
تا شوق اوست، جان و دلم را ملال نیست

با نام احمد است که دل زنده می شود
دل را بیازمای که کاری محال نیست

ای آفتاب حق که تویی ختم مرسلین
با روشنیّ روی تو، بدر وهلال نیست

حد کمال و حکمت و انوار معرفت
تنها تویی وغیر تو حدّ کمال نیست

تا تو شفیع خلقی و دریای رحمتی
امید عفو هست و نشان وبال نیست

در صحنه حیات و به طومار کائنات
آیین پاک منجی ما را همال نیست

ما عاشقان و پیرو راه محمدیم
بهتر ازین طریقت و راه و روال نیست

"محمدرضا خزائلی"

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

کاظم آل محمد(ع)

بار غمی که 25 رجب بر دل امّت ما می نشاند
بسی سنگین و جانکاه است:

غم شهادت امام فضیلت و حلم و وقار، پیشوای
عبادت و اسوه یقین امام موسی بن جعفر(ع).

آن که نامش با «مقاومت» گره خورده است
و شهادتش آموزگار صبوری مؤمنانه است.

سلام بر او، که هفتمین فروغ امامت است
و قبله نیازها و «باب الحوائج» است.

سلام بر آن محبوس رنجور که زندانبانان، اسیر
کرامت و بزرگواری اش بودند؛

صبرش، طاقت از دشمن می ربود و حلمش
جبّاران را در خشم می کرد و زندان ها به سجود
و عبادت و زهد او شهادت می دادند.

کاظم آل محمد(ص)، وارث نیکان و آبروبخش نیاکان بود.
سلام خدا بر او و بر سجّاده ای که از اشک هایش خیس می شد
و بر زمینی که پیشانی و صورت بر آن می نهاد

وبر آن دست ها که به ادب عبودیت و بندگی به
درگاه پروردگار گشوده می شد.

سلام بر کند و زنجیری که از بوسه بر دست
و پای حضرتش، قداست می یافت.

سلام بر مرقد نورافشانش که آسمان تیره عراق و
شهر غم گرفته کاظمین را روشنا داده است.

و سلام بر یادگاران او که میهن ما را عزّت و آبرو بخشیدند:
رضا(ع) در خراسان، بانوی کرامت حضرت معصومه(ع) در قم
و سید جلیل، احمد بن موسی حضرت شاهچراغ در شیراز.

سلام بر موسی بن جعفر، عبد صالح خدا، که مدفنش قبله دل های
عاشقان اهل ولاست و راهش، اسوه حریت و سرمشق پاکی است.

جواد محدّثی

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

ما در ظلمت هارون‏ الرشید جهانیم.
ای از زندان پر کشیده رازهایی را بر ما ببخشا!

شیعیانت را دریاب، ای غریب زندان بی‏کسی که درد بی‏کسی،
ما را زمین گیر کرده است.

قصه تنهایی‏ ات در زندگی ما جاری است؛
غربت را با نام تو می‏شناسیم
و از ظلمت، به اسم اعظم تو پناه می‏بریم.

هر وقت در ظلمت تنهایی دلمان می‏گیرد، بی‏ اختیار می‏گوییم:
«یا موسی ابن جعفر علیه‏ السلام »

ما زنجیری زندان نفس گناهکار خویشیم؛
گذشتن از غضب را به ما بیاموز تا عقل الهی رهنمون تصمیم ‏هامان گردد

ای کاظم!ای مهار کننده اژدهای نفس
و ای ید بیضای علم!

ای موسی خاندان علی علیه‏ السلام !
جهان به سخنان گهربار تو و پدران و فرزندانت
محتاج ‏تر است تا علوم خاکی.

شیرینی کلامت را بر ما بچشان!
اشک‏هایمان را رنگ معرفت بخش.

عزای فراقت را به صبر عالمانه مبدل کن!
دعا کن تا شیعیان رنج چندین ساله ‏ات باشیم و علمِ ابدی‏ ات

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

اي بناي حرم عدل و امان را باني
وي ز رخسار تو آفاقْ همه نوراني

که گمان داشت که با آن همه تشريف و جلال
يوسف فاطمه يک عمر شود زنداني؟

از فشار غم و اندوه به تنگ آمده بود
روح قدسّي تو در کالبد انساني

دست پرورده رسوايي و غفلت مي خواست
در سرت پرورد انديشه نافرماني

يافت چون خلوت زندان تو را غرق سکوت
غرق حيرت شد از آن معجزه سبحاني

غافل از آن که به تأييد خدا عزوجل
بنده خالص و مخلص نشود عصياني

حبس و تبعيد به فتواي تو محبوب تر است
که اجابت نکني دعوت مشتي جاني

بر در قاضي حاجات مناجات کنان
عرض حاجت بکن اي سجده تو طولاني

کاظمين تو نديدم من و شب تا به سحر
منم و دست و گريبان و غم پنهاني

گرچه دوريم، به ياد تو سخن مي گوييم
«بُعد منزل نُبوَد در سفر روحاني»

غفورزاده کاشاني