ویژه نامه ولادت امام سجاد علیه السلام{سید المتقین}

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

البشارة ای محبّان حضرت سجاد آمد
شیعیان مرتضی را شافع میعاد آمد

بر مسلمانان گیتی پیشوای دین و دانش
شادی ما گشته کامل رهبر عُبّاد آمد

چون قدم بنهاد در عالم ندا در دادجبرئیل
عالم کون و مکان راسیّد سجّاد آمد

تابعین کربلا را رهبرنستوه و دانا
دشمن پیگیر ظلم و جورو استبداد آمد

هست شمشیرش دعا ، برخوان کتابش تا بدانی
آن که باشد در فنای خصم دین استاد آمد

بود معراجش نمازش ، منبع عرفان کتابش
آن که درس دین و دانش را به عالم داد آمد

ارث علم محمد پیشوای اهل تقوی
مومنین را تاکند از علم خود را ارشاد آمد

زهد و تقوایش شد عالمگیر و در تفسیر قرآن
آن که تقوی را همی دانست خیر الزاد آمد

ناله هایش در سکوت شب شد فریاد امّا
آن که می باشد سکوتش برتر از فریاد آمد

حضرت سجاد آمد« سرویا » برگو به یاران
آن که جان ها را کند از قید غم آزاد آمد

شاعر:سرودی

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

سلام، همه نیایش!
سلام، تمامیت ذکر!سلام، آغاز سجده!

این ترانه بی بدیل توست که در ذکر فرشتگان می پیچد.
این شرمساری ملکوت است که آغاز بهار
نیایش ها و نمازها را جشن می گیرد.

آفتاب! از پس کدام ابر، زمین را روشن می کنی که
هنوزا هنوز، در زُلال تو و این همه باران نور غرق می شویم؟

بهارا! سجده های عرفانی عشق را از کدام فصل نور آغاز کردی
که دنیا همیشه بوی گُلاب گریه های تو را دارد؟

آمده ای تا نماز معنا شود و نیاز، قافله ناز را همراه.
ای وارث نافله های شبانه زهرا!ای همدم چاه های مدینه!

ای اشک، ای عابد، ای نور، ای سرور!
این شیرینی یکدست، از آمدن تو کام مرا لبریز می کند.
این ذکر که بر لبانم می جوشد، حمد خدای توست.

از صحیفه تا ملکوت پُل زدی و فاصله ها را کوتاه کردی.
ممنونم آقاجان؛ وگرنه این همه کهکشان را نمی شد
بدون سجده خورشید، رد کرد.

تو نوازش همه فرشتگانی در کلماتی سبز.تو خنده های مزامیری
تو غزل غزل های سلیمانی، توروح ذکری، خدای سجده های
طولانی، آفتاب بی بدیل نیاز و نماز.

تو شناسنامه همه دُعاهای دنیایی.زینت همه عبادت ها، شکوه
شعری در قامت ملکوت، بهانه تغزلی برای ملایک.

تو شروه ای، اشکی، آهی، سوزی، کربلایی... وارث کربلایی
شعر کربلایی... اندوه کربلایی... آه!
کربلا مرا یاد قامت تو می اندازد.

پیچیده در زنجیر! کربلا مرا میهمان آن همه تازیانه که
بر پیکر تو نشست نمی کند، کربلا مرا به تو می رساند.

آمدی تا ملکوت، عطر اشک بگیرد.آمدی تا اندوه، بوی ذکر بگیرد
و آمدی تا خدا فخرکند به این همه چین و پینه زانوها.

ای حمد بی دریغ خداوند!ای عشق سیّال!
آمده ای تا بارانی از کلمات، تا بارانی از
تمنا، از نیاز، از عشق، بر سرمان بریزد.

آمده ای تا در دُعاهای صحیفه، چشم هایمان را بشوییم.
آمده ای تا اشک، معنای تازه ای بگیرد و ملکوت، شعر تازه ای
بخوانداین همه خنده های خورشید نیست که آمدن تو را جشن گرفت؟

این همه باران ابر نیست که بهار را میهمان می کند؟
این همه سخاوت باد نیست که بوی بهار نارنج و
اقاقیا را مهمان قلبهایمان می کند؟

همه بهار و خورشید و ابر و باران، در کلمات تو جاری است
از قلب تو می جوشد، از لبخند تو می تراود.

از سرانگشتانت می توان عشق را دوباره نوشت، هزار باره نوشت.
می آیی و فرشتگان، کلمات ملکوتی ات را از بر می کنند.

می آیی و جامه ذکر، تازه می شود و خورشید، طولانی ترین
سجده اش را نثار آمدن تو می کند.
می آیی و...

امیر مرزبان

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

نجوای عاشقانه








فرزند حسین علیه السلام ، وارث سرمایه آسمانی پدر
میراث نامیرای کربلا، چشم می گشاید.

نواده علی علیه السلام ، زاده پاکی ها، زایر خاطرات
سرخ نینوا، شاهد شهامت و شیدایی، چشم می گشاید.

سرچشمه زهد و تقوا، منبع اخلاص و ایمان
مرجع حکمت و معرفت، چشم می گشاید.

قافله سالار کاروان زخم های عاشورایی، پیام آور نهضت نینوا می آید؛
او که خاک از سجده گاه بندگی خالصانه اش، شکوفه باران می شود
و چشمه های معرفت از محراب عبادتش می جوشد.

او که نخل قامتش به نماز و نیایش بارور می شود
و استوانه های وجودش از ایستادن های طولانی در آستانه حضرت
دوست و اقامه مکرر برای نماز و مناجات، خسته و لرزان نمی شود.

او که نجوای نیایش های عاشقانه اش، دایرة المعارف عرفان
و آگاهی است و صحیفه سجادیه را برای همیشه تاریخ ذخیره ساخته است.

او که از درخشش نگاهش، هزار فانوس، هدیه زمینیان می شود
و از بهار کلامش، دروازه های بهشت، بر اهل خاک گشوده می شود.

او که آبی نیایش را در دریایی بی کرانه جانش به بشریت
هدیه داده و از خنکای نسیم روضه رضوان
زهد و تقوایش، دل ها را طراوت بخشید.

مسافر عاشورایی، شاهد شهادت و شاعر شعر نینوا، چشم می گشاید
تا چشم دنیا را به دروازه های نامکشوف گذشت و ایثار، نیایش
و ایمان و اخلاص بگشاید

تا با صحیفه های معرفتش، الفبای سعادت را برای
نوآموزان بندگی حضرت حق، هجی کند، تا دریچه نادیدنی های
دیدنی و ناشنیدنی های شنیدنی را به ذهن بسته بشر بگشاید

و تا از کوچه های سرخ حضورش، اعجاز شهامت و
شهادت در مسیر الهی را به همه نشان دهد.

حورا طوسی

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

تبسم بر لبان عبادت






به این حقیقت پدید آمده در پهنه گیتی گوش فرا ده؛
به این فصل پرشکوفه و لبخند.

سلامی آفتابی داشته باش به این موسم «ارتباط با خدا». نگاه کن!
تبسم ملیحی بر لبان عبادت نقش بسته است.

زیباترین مناجات ها در دیار «صحیفه سجادیه» ماندگار می شوند.
صحیفه سجادیه، سرزمین نور و خوشبختی است که همیشه
مهیای ورود سالکان دلسوخته است.

نگاه کن، چگونه سجاده ها روی سنگفرش اشتیاق، نیایش های
بکر را می سرایند! امروز، آکنده است از تپش های پردوام وصال.

امروز، سرشار است از عطشناکی واژه ها.
بوی ابدی ترین قصیده ها می آید.

اوقات شریف، رنگ سبز نماز به خود گرفته اند و در قنوت های
اشک ریز، صدای سوزناکی از «ربنا» می درخشد.
زین العابدین، پلک وا کرده است.

محمد کاظم بدرالدین

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

جشن میلاد امام چـارمین آمد پدید

روز وجد مؤمنات و مؤمنین آمد پديد

درّة التّاج فضیلت جـوهـر علم لدن

حضرت سجّاد زین العابدین آمد پديد

یك فلك مجد و كرامت یك جهان اجلال و فرّ

در رخ انسان به چهرى دلنشین آمد پديد

یك جهان تسلیم یك عالم رضا یك دهر فضل

آسمـانى آفتـابى بـر زمیـن آمـد پديد

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

صبا شبنم به سیمای سه اختر می زند امشب
به درب شادی دلها فلق در می زند امشب

سحر مُهر انا المستی به دفتر می زند امشب
ستاره با شفق حرف سه دلبر می زند امشب

کبوترهای دل یارب کجا پر می زند امشب
دم از عشق سه نوزاد و سه مادر می زند امشب

سه مادر بهر ما دلداده ها سه دلبر آورده
یکی مینا یکی جام و یکی هم ساغر آورده

بگو امشب چه رخ داده بگو ایدل کجا بودی
چرا تنها سفر کردی چرا از ما جدا بودی

مدینه بودی ایدل یا نجف یا کربلا بودی
کنار علقمه یادر بقیع با صفا بودی

تو هم قنداقه بوس دسته گلهای ولا بودی
خوشا بر حال تو ایدل که امشب هر کجا بودی

بگو ایدل کدامین مادر امشب گوهر آورده
که در سینه دل هر عاشقی سوی مدینه پر درآورده

تو را دیدم که دور مهد سه نوزاد می گشتی
چو پروانه به دور سه گل شمشاد می گشتی

عجب آزاد ای دل در علی آباد می گشتی
بنازم من بتو ایدل که تو آزاد می گشتی

گهی خندان گهی گریان وگاهی شاد می گشتی
به دور مهد عباس و حسین و حضرت سجاد می گشتی

بگرد ایدل که سه مادر بدنیااختر آورده
سه شب سه دسته گل بهر علی سه مادر آورده

هوای شهر ما امشب صفای دیگری دارد
دل دلبر پرست ما هوای دیگری دارد

به سینه قلب ما امشب صدای دیگری دارد
متاع عشق ما امشب بهای دیگری دارد

نوای شعر ما امشب نوای دیگری دارد
دل دلخستگان امشب دوای دیگری دارد

به هر دل بنگری شور ونوایی خوش برآورده
زده کف بر کف از شادی که کوثر کوثر آورده

علی با دسته گلهایش، گلستان کرده شعبان را
سه مادر با سه دسته گل ، گل افشان کرده شعبان را

سه مادر با سه اختر، نور بار ان کرده شعبان را
نوای گرم سه بلبل ، بهاران کرده شعبان را

سه یوسف طلعت گلچهره ، کنعان کرده شعبان را
سه تا ماه و سه مهپاره ، چراغان کرده شعبان را

سه تا مادر سه تا مولودِ از گل بهتر آورده
یکی یاس و یکی سوسن ، یکی نیلوفر آورده

یکی را می کند نازش علی بر دامن مادر
یکی چون شهد می نوشد لب شیرین پیغمبر

یکی مینای لبهایش شده پیمانة کوثر
یکی را در بغل زینب یکی را ساقی کوثر

یکی را شهربانو می زند بوسه به دست وسر
یکی دلداده آورده یکی آورده یک دلبر

یکی پیغمبر آورده یکی یک حیدر آورده
یکی را حضرت ام البنین و آن یکی را کوثر آورده

چرا زینب دل از بوسیدن دست برادر بر نمی دارد
چرا لب از لبِ عباس ، خـواهر بر نمی دارد

دل از بوسیدن عباس حیدر بر نمی دارد
به رخسارش نهاده چهره مادر بر نمی دارد

برادر دل زدیـدار برادر بر نمی دارد
خدایا از چه رو جبریل شهپر بر نمی دارد

مگر امشب برای هدیه عباس بال و شهپر آورده
برای دیدن عباس حوران بهشتی را بهمره یکسر آورده

خوشا بر حال نوزادی که دارای دو مادر شد
به روی قلب دو مادر دو جبهه مهر پرور شد

به دامان دو مادر چهره او سایه گستر شد
دو تا دستش همیشه بوسه گاه دو برادر شد

همیشه دلنواز او دو تا دست دو خواهر شد
خوشا بر حال نوزادی که با قنداقه محور شد

خدایا این چه مولودیست که اشک علی راهم در آورده
به طفلی همرهش ای(قطره) گویا که دوتا چشم تر آورده

[مدینه* خادمه یاس فاطمی *]

جهت نمایش تصویر با اندازه اصلی 650x434 پیکسل کلیک کنید




تبسم بر لبان عبادت

به این حقیقت پدید آمده در پهنه گیتی گوش فرا ده؛
به این فصل پرشکوفه و لبخند.

سلامی آفتابی داشته باش به این موسم «ارتباط با خدا». نگاه کن!
تبسم ملیحی بر لبان عبادت نقش بسته است.

زیباترین مناجات ها در دیار «صحیفه سجادیه» ماندگار می شوند.
صحیفه سجادیه، سرزمین نور و خوشبختی است که همیشه
مهیای ورود سالکان دلسوخته است.

نگاه کن، چگونه سجاده ها روی سنگفرش اشتیاق، نیایش های
بکر را می سرایند! امروز، آکنده است از تپش های پردوام وصال.

امروز، سرشار است از عطشناکی واژه ها.
بوی ابدی ترین قصیده ها می آید.

اوقات شریف، رنگ سبز نماز به خود گرفته اند و در قنوت های
اشک ریز، صدای سوزناکی از «ربنا» می درخشد.
زین العابدین، پلک وا کرده است.

محمد کاظم بدرالدین