1. ديندار باشد.
2. خوش اخلاق باشد.
3. عاقل، با تدبير، زرنگ و فعال است و خوب زن داري و بچه داري مي كند.
4. براي تأمين رفاه و آرايش خانواده اش كوشش مي كند و داراي صفات عالي بخشش و سخاوت است.
5. نظيف، پاكيزه و خوش لباس است.
6. در زندگي ميانه رو مقتصد است و پولهايش را بيهوده خرج نمي كند.
7. به همسرش احترام مي گذارد و از زحمات او قدرداني مي كند.
8. همسرش را بسيار دوست دارد و به او اظهار دوستي و محبت مي كند.
9. لغزشهاي همسرش را مي بخشد.
10. به زنان بيگانه نگاه نمي كند و از آنها تعريف و تمجيد نمي كند.
11. در كارهاي منزل به همسرش كمك مي كند.
12. عصباني نمي شود و اگر شد خشم خود را فرو مي برد و به همسرش آزار نمي رساند و ناسزا نمي گويد[9].
[1]. نجفي، محمد حسين، جواهر الكلام، بيروت، دارالاحياء التراث العربي، چاپ هفتم، ج29، ص39.
[2]. كليني، فروع كافي، تصحيح علي اكبر غفاري، تهران، انتشارات اسلاميه 1391ق، ج5، ص332.
[3]. ميزان الحکمه، حيدث 8036.
[4]. حر عاملي، وسائل الشيعه، تصحيح رباني شيرازي، تهران، انتشارات اسلاميه، 1384، ج14، ص54.
[5]. مظاهري، علي اكبر، جوانان و انتخاب همسر، دفتر تبليغات اسلامي حوزه علميه قم، چاپ سوم، ص115.
[6]. حر عاملي، وسائل الشيعه، تصحيح رباني شيرازي، تهران، انتشارات اسلاميه، 1384، ج14، ص56.
[7]. مجلسي، محمد باقر، بحارالانوار، تهران، انتشارات اسلاميه، ج103، ص237.
[8]. ر.ك: اميني، آئين همسر داري، انتشارات اسلامي.