همچنین دنیا و آخرت، در بینش دینی با بینش عرفی تفاوت دارد. در بینش دینی، نیت و جهت، دنیا و آخرت را مشخص می کند. نماز، عبادت، درس، توحید، تفسیر، عمل، جهاد و مبارزه می تواند به خاطر حرف ها، هوس ها و جلوه ها باشد؛ می تواند دنی و پست باشد و می تواند کسب و کار و آب و نان آوردن، به خاطر خدا و ادای وظیفه باشد. دل هایی که از دنیا بزرگ ترند، تمامی کارهای عادی آن ها خریدار دارد و دل هایی که از دنیا تنگ تر هستند، تمامی کارهای عبادی و جهادی آن ها، از محدوده همین هدف ها، خواسته ها و هوس ها بیرون می رود. اصولاً این شبهه زمانی شکل می گیرد که دنیا به معنای نعمت و ثروت و قدرت و آخرت، به معنای عبادت، نماز، روزه و جهاد در نظر گرفته شود. اما اگر آب و زمان بتواند آخرت باشد و نماز و روزه بتواند دنیا باشد و در آتش باشد؛ این مشکل بی اساس خواهد بود.
نقل قول
