حضرت علي اكبر(ع) پس از ازدواج از منزل پدر خارج شد و در منزلي كه نزديك منزل پدر بود، سكنا گزيد.
ایشان به زيردست خود فرمان داد كه هنگام غروب آفتاب و تاريكي هوا، هيزم ها را بالاي پشت بام بگذارد، سپس آن را شعله ور نموده و تا هنگام طلوع آفتاب خاموش نشود.
هدف از اين عمل آن بود كه اگر غريبه و گرسنه اي وارد شهر شد، هر جا كه آتش را ديد به آنجا بيايد و غذا بخورد، بخوابد و اگر نياز مالي داشت کمک دريافت كند.[1]
خوشا به حال ايشان كه به ثروت و مقام دل نبسته و همواره در حال معامله با پروردگار بودند.
غلام همّت آنم كه زير چرخ كبود
ز هر چه رنگ تعلّق پذيرد آزاد است
(حافظ شیرازی)