دشمن شناسی(شناخت دشمن و روش های مقابله با آن)

[نازنین رقیه* خادمه گل نرگس*]

ترس عدّه ای از دشمنیها

عدّه ای نگاه میکنند به دشمنیها، دلشان را از دست میدهند؛ زهره شان آب میشود از اینکه میبینند دهانهای از خشم گشوده، علیه جمهوری اسلامی بدگویی میکنند، حرف میزنند. خوب، همه ی نظامهای عالم، همه ی حکومتهای عالم دشمنانی دارند و دوستانی؛ امروز هم اینجور است، در طول تاریخ هم اینجور بوده. هیچ حکومتی را شما پیدا نمیکنید که همه ی مردم در داخل آن حکومت و خارج آن حکومت با او خوب باشند یا همه با او بد باشند؛ نه، یک عده ای موافق دارند، یک عدّه ای مخالف. (بیانات در خطبه های نماز جمعه ی تهران 20/6/1388)

[نازنین رقیه* خادمه گل نرگس*]

وقاحت و پررویی دشمن

امروز نمیخواهم بگویم که دشمنان مسلح به پول و زور بیکارند و ضربه نمیزنند. ضربه میزنند و حرفهایشان را هم میشنوید. امروز آنقدر هم بی حیا شده اند که صریحاً میگویند: ما رفتیم به فلان کشور و گفتیم که رابطه اش را با ایران قطع کند، یا فلان کشور، معامله اش را چنان کند. وقاحت دشمنان ما ـ بیش از همه آمریکاییها ـ آنقدر هست که تصریح هم میکنند! صهیونیستهای بی وجود مجهول الهویه مجعول النسب هم که جرأت نمیکردند اظهار وجودی بکنند و همه ی تلاششان برای دفاع از خود مصروف بود، اکنون بخاطر بدکرداری بعضی از رؤسای عرب در منطقه، کارشان به جایی رسیده است که اینجا و آنجا میروند و میگویند با ایران اینگونه و آنگونه رفتار کنید! گفت: «یکی را به ده راه نمیدادند، سراغ خانه ی کدخدا را میگرفت.» وجود خودشان در منطقه زیادی است، حالا راه افتاده اند که فلان و فلان! (بیانات در دیدار فرماندهان و اعضای «سپاه پاسداران انقلاب اسلامی»، به مناسبت «روز پاسدار» 15/10/1373)
***
در سطح جامعه، تشنج، اغتشاش، درگیری مصلحت نیست؛ این چیزی است که دشمن میخواهد. دشمن میخواهد جامعه آرام نباشد. امنیت، مهم است. دشمنان امنیتِ مردم دوست دارند که مردم در ناامنی زندگی کنند، ناراحت بشوند، کلافه بشوند، عصبانی بشوند؛ ما این را نمیخواهیم. ما میخواهیم مردم زندگی شان، زندگی آرامی باشد. (بیانات در دیدار با جمعی از روحانیون و طلاب 22/9/1388)

[نازنین رقیه* خادمه گل نرگس*]

عکس العمل دشمن، نشاندهنده ی صحت کار ما

تاریخ کوتاه انقلاب ما سرشار از حوادثی است که هرکدام از آنها به تنهایی ملّتی را به تفکر و تأمل وادار میکند. در همه‌ی این رویدادها، دو نکته ی روشن مشاهده میشود: اوّل، خباثت دشمن؛ و دوّم، مقاومت و ایمان عمیق و کم نظیر ملّت مسلمان و با اخلاص ما. بارها گفته ام که قبل از پیروزی انقلاب، دستگاه جبار برای هر کلمه ای که منادیان نهضت اسلامی در سرتاسر کشور بر زبان می آوردند، فشارهای زیادی را متوجه آنها میکرد؛ در حالی که خودشان على الظاهر کارهای شبه اسلامی ـ سخنرانی مذهبی، تلاوت قرآن، روضه خوانی و ... ـ انجام میدادند! آنها روی کارهای مبارزان، به شدت حساس بودند. عکس العمل دشمن در آن زمان، نشاندهنده ی صحت کار ما بود. اصولا تا وقتی دشمن تهدید نشود، به عکس العمل وادار نخواهد شد. عکس العمل دشمن، نشاندهنده ی این است که کار و حرف و پیام و اقدام ما برای او خطرناک است. (بیانات در مراسم بیعت ائمه جمعه، روحانیون، مسئولان، نمایندگان مجلس شورای اسلامی، اقشار مختلف مردم و خانواده های معظم شهدای استانهای یزد و کهکیلویه و بویراحمد 11/4/1368)

[نازنین رقیه* خادمه گل نرگس*]

خواست دشمن، کنار آمدن جمهوری اسلامی با آنها

انقلاب اسلامی تحول عظیمی را در شخصیت و روح و وجود مسلمانان در همه ی عالم به وجود آورده است و باید هم به وجود بیاورد و این را هم خبر داریم که آنها از این موضوع به شدت عصبانی اند. استکبار در مقابل این پدیده دو راه بیشتر ندارد. اگر توانست یکی از این دو راه را در پیش گیرد، خود را از خطرِ بیداری اسلامی نجات میدهد. به هر حال، انقلابی به وجود آمده است و حکومت مقتدری با رهبر عظیمی مثل امام راحل، خود را به دنیا نشان داده است. اگر میتوانستند جلویش را بگیرند، علاج آن بود؛ امّا نتوانستند و این اتفاق افتاد. حال که اتفاق افتاده و کار گذشته است، چه کار کنند؟ دو راه بیشتر ندارند. اگر توانستند یکی از این دو راه را بروند و به یکی از این دو مقصود برسند، خطر از سر استکبار برطرف شده است، وگرنه خطر هست. تلاش آنها برای این است که یکی از این دو راه را در پیش گیرند. یکی این است که جمهوری اسلامی؛ این بنای مستحکم را مضمحل کنند و از بین ببرند. اگر بتوانند چنین کاری بکنند، برای مسلمانان عالم تجربه میشود و میگویند: «خب؛ چه فایده ای دارد! ما زحمت بکشیم، کشته بدهیم، این همه مشکل برای خود درست کنیم و آخرش هم بعد از پنج سال، ده سال، پانزده سال، مثل ایران شویم. جمهوری اسلامی از بین رفت، تمام شد.» این یک تجربه میشود. خطر از سر دشمن، به خیال خودش، برطرف میگردد. این تحلیل آنهاست. البتّه ما در این خصوص هم حرف داریم. اگر این کار نشدنی و رؤیای بی تعبیر؛ یعنی از بین بردن جمهوری اسلامی ـ العیاذ بالله ـ روزی انجام گیرد، باز مشکل استکبار لاینحل باقی خواهد ماند؛ هرچند آنها خیال میکنند مشکلشان حل خواهد شد. به این دلیل تلاش میکنند بلکه بتوانند این نظام را با محاصره اقتصادی، جنگ و تهدید مضمحل کنند و از بین ببرند. تاکنون چندین بار هم تصمیم گرفتند کارهای خطرناک بکنند، امّا دیدند نمیشود. به هر حال گیر کرده‌اند. مانده اند که با جمهوری اسلامی چه کنند! راه دوّم که به خیال آنها آسانتر است؛ امّا همان اثر را دارد، این است که کاری کنند جمهوری اسلامی بماند، لکن با استکبار ـ دشمن دیروز ـ کنار بیاید و دست از شعارهای مخالف خود بردارد. اگر این کار هم انجام گیرد، باز خطر از سر استکبار برطرف شده است. چرا؟ چون سازش و کنار آمدن جمهوری اسلامی با استکبار، روحیه مسلمان را ـ که در همه جای دنیا روحیه پیدا کرده اند ـ دچار ضربه و صدمه خواهد کرد و خواهند گفت: «فایدهای ندارد! ملّتها جان میکنند، زحمت میکشند، بعد رهبران، مثل رهبران جمهوری اسلامی ایران میشوند. ببینید چه کردند! در نهایت تن به سازش دادند!» باز خطر از سر استکبار برطرف خواهد شد. تمام کارهایی که امروز آمریکا و صهیونیسم و مزدوران و ایادی آنان و شبکه ی تبلیغاتی و نظامی و امنیتی و بقیه ی وابستگانشان میکنند، در جهت یکی از این دو راه است. میگویند یا ضربه بزنیم که جمهوری اسلامی از بین برود، یا فشار بیاوریم که مسئولان جمهوری اسلامی بیایند بگویند ما با شما آشتی میکنیم! خوب؛ بالاخره آنها هم آرزوهایی دارند! بالاخره رؤسایشان هم جوانند و آرزو بر جوانان عیب نیست! بگذار آرزو کنند که یا جمهوری اسلامی را دچار شکست و اضمحلال کنند، یا جمهوری اسلامی را وادارند که از آمریکا عذرخواهی کند و بگوید ما این چند ساله بدی کردیم؛ به شما بد گفتیم، مرگ بر آمریکا گفتیم، شما ببخشید! آنها آرزوی خودشان را دارند؛ امّا نکته ی اساسی اینجاست که آیا این آرزوی خام شدنی است یا نه؟ من عرض میکنم: ملّت ایران! ای کسانی که در زمان حاضر بزرگترین حماسه ی تاریخ معاصر را به وجود آوردید! بدانید که این آرزوهای آمریکا در یک صورت نشدنی و در صورت دیگر کاملاً شدنی است. در چه صورتی نشدنی است؟ در صورتی که آحاد و قشر های مردم، همچنان که در صحنه حضور داشتند، انقلاب را مال خودشان و مسئولان را از خودشان دانستند و به مسائل کشور و انقلاب حساس بودند، از اکنون به بعد هم در صحنه حضور داشته باشند، انقلاب را مال خودشان بدانند. (بیانات در خطبه های نماز جمعه 20/11/1374)

[نازنین رقیه* خادمه گل نرگس*]

فصل پنجم: اهداف دشمن

لزوم شناسایی اهداف و ترفند دشمن

یکی از هدفهای دشمن این است که با تحریک احساسات، در کشور ایجاد ناامنی کند. من قویا توصیه میکنم که بخاطر احساسات و بخاطر طرفداری از فلان کس، مبادا برخلاف قانون اقدامی شود. من به هیچ وجه اجازه نمیدهم. دشمن وقتی بخواهد ایجاد اغتشاش و درگیری کند، برایش چندان مشکل نیست که چهار نفر مزدور را در بین بچه های مؤمن، بچه های حزب اللهی و بچه های صادق بفرستد؛ بعنوان طرفداری از رهبری، بعنوان اینکه رهبری مظلوم واقع شده، بیایید کمک کنید؛ سپس جنجال درست کنند! مراقب نفوذیها باشید. من میخواهم فقط شما بدانید؛ میخواهم افکار عمومی بی خبر نماند از اینکه دشمن در زمینه ی مسائل فرهنگی در کشور چه میکند و هدفهایش چیست. هدفهای دشمن از این کارها عبارت است از بی ایمان کردن، ایجاد گسست بین نسل کنونی و نسل گذشته و کوچک کردن افتخارات بیست سال اخیر. همه ی مردمان با فرهنگ در کشورها سعی میکنند افتخارات گذشته ی خودشان را بزرگ کنند. این جنگ هشت ساله و این دفاع مقدس، از بزرگترین افتخارات ملت ایران بود. همه ی دنیا- ناتو، کشورهای بلوک شرق، خود امریکا، کشورهای مرتجع منطقه- با هم همدست شدند، به عراق کمک کردند و به ایران فشار آوردند؛ اما نتوانستند یک وجب از خاک این کشور را اشغال کنند.( بیانات در دیدار با جوانان در مصلای بزرگ تهران 1/2/1379)

[نازنین رقیه* خادمه گل نرگس*]

فهمیدن افکار دشمن

در جبهه، یک فرماندهی خوب، آن کسی است که بتواند بفهمد دشمن از کجا میخواهد حمله کند و این را به نیروهای خود تفهیم نماید. در دوران جنگ تحمیلی، جوانانی که آن روز در میدان جنگ بودند، این نکته را خیلی خوب میدانند. اگر در هر نقطه ای که شما هستید، بتوانید بفهمید دشمن در فکر چیست، یقینا مبالغ زیادی از حمله ی دشمن را پیشگیری خواهید کرد و خودتان را مصونیت خواهید بخشید و کارهایی را که باید انجام دهید، انجام خواهید داد. البته ما نمیخواهیم حالا دشمن معرفی کنیم. غالبا ملت ایران دشمنان بین المللی و جهانی خودش را میشناسد. اما هدفهای دشمن در این مرحله چیست؟ اگر از من سؤال کنند، من میتوانم دو، سه هدف را بعنوان هدفهای مرحله ای دشمن در این مقطع زمانی برای کشور و ملتمان نام ببرم. البته بر خلاف تبلیغات رادیوهای همان دشمنان، ما ادعا نمیکنیم که آنچه ما میفهمیم، مر حقیقت است و هیچ خدشه ای در آن نیست و ما در فهمیدن، معصوم هستیم؛ نه. این فهم من است؛ این آن چیزی است که من بعنوان خدمتگزاری که خدای متعال با همه ی حقارت این بنده ی حقیر، مسئولیت سنگینی را بر دوشم گذاشته، احساس میکنم و در می یابم که بایستی ذهن مردم را نسبت به این مطالبی که میفهمم، روشن کنم. البته اگر کسی اطلاعات بیشتر و فهم بهتری از مسائل دارد و طور دیگری میفهمد، او هم فهم خودش برایش معتبر است؛ اما آنچه که من میفهمم، اینهاست.( بیانات در خطبه های نماز جمعه 26/9/1378)

[نازنین رقیه* خادمه گل نرگس*]

اهدف دشمن، مبارزه با اسلام و تزلزل پایه های ایمانی

هدف دشمنان جهانی - اعم از استکبار و در رأس آن آمریکا و دیگر خرده ریزهای دشمن- در هر نقطه ی عالم، در مخالفت با انقلاب ما این است که با «اسلام» مبارزه کنند. اینها با اسلام مخالفند؛ چون که اسلام را باعث کوتاه شدن دست غارتگران میدانند. با اسلام مخالفند. چون که اسلام را موجب بریده شدن پای سگهای ولگردی میدانند که به جان خزائن این کشور افتاده بودند. با اسلام مخالفند و آن را ضد حقوق بشر معرفی میکنند. هدفشان این است که اسلام را از چشمها بیندازند. این در حالی است که اسلام پرچمدار حقوق بشر است. حقوق بشر یعنی چه؟ آیا فلسطینیهایی که در این سرمای زمستان به وسیله ی صهیونیستهای خبیث، از خانه و کاشانه ی خود آواره شده اند، بشر نیستند؟ اینها حقوق ندارند؟ حقوق بشر درباره ی اینها صادق نیست؟ مگر برجسته ترین ماده ی منشور عمومی حقوق بشر- که این آقایان از آن دم میزنند- این نیست که هر کس در خانه ی خود آزاد است و حق انتخاب مسکن خود را دارد؟ پس چرا در خانه ی اینها وارد شدند و صاحبان آن را از درون خانه ی خودشان بیرون کردند؟! مگر فلسطین، خانه ی فلسطینیها نیست؟ این حقوق بشر است؟ فلسطینیها بشر نیستند؟ این جوانان مؤمن که جرمشان طرفداری از اسلام است، بشر نیستند؟ این مسلمانانی که در کشور بوسنی هرزگوین، از جانشان، از خانه شان، از میهنشان و از استقلالشان دفاع میکنند و اینطور زیر فشار قرار گرفته اند، بشر نیستند؟ اینها حقوق ندارند؟ کیست که امروز ترفند و دروغ خباثت آمیز مدعیان حقوق بشر را تشخیص ندهد و درک نکند؟ (بیانات در دیدار قشرهای مختلف مردم قم 19/10/1371)

[نازنین رقیه* خادمه گل نرگس*]

هدف دشمن؛ تزلزل پایه های مستحکم ایمانی مردم

امروز تنها یک راه برای دشمن باقی مانده است . آن راه، عبارت است از محاصره ی تبلیغاتی. این تنها راهی است که دشمن میخواهد با همه ی توان و قوای خود، آن را آزمایش کند. البته تا الآن صدها رادیو و روزنامه و مجله و تلویزیون و وسایل گوناگون ارتباط علیه این انقلاب و مفاهیم این انقلاب در همه ی دنیا راه انداخته اند و داخل ایران هم گسترش داده اند. در این شکی نیست اما میخواهند همین را چند برابر کنند و میکنند و همین الآن مشغولند. هدف چیست؟ هدف این است که مردم را نسبت به این پایه ی مستحکم ایمانی متزلزل کنند؛ البته مهم هم هست.( بیانات در دیدار کارگران و معلمان در آستانه روز کارگر و روز معلم 9/2/1377)

[نازنین رقیه* خادمه گل نرگس*]

فکر و پردازش تفكر اسلامی، هدف دشمن


انقلاب مانند هر حرکت اجتماعی عظیم ماندگار، احتیاج به سوخت دارد؛ این ماشین بدون سوخت متوقف میشود؛ سوخت فکری. روز به روز با توجه به تحولات جهانی، با توجه به حوادث جدید، سؤالها و ابهامهای تازه ای در ادامه ی این راه مطرح است. از طرفی، قبل از آنکه نوبت به عمل برسد، نوبت فکر و پردازش تفکر راهنماست و این، خاص آشنایان به مبانی اسلام است؛ و بدیهی است که دشمنان، همین نقطه را هم مثل بقیه ی نقاط حساس هدف میگیرند. بنابراین، فضلای برجسته ی حوزه، نباید گوششان بدهکار تلاش دشمن باشد و باید بدانند که فکر جدید، مفاهیم جدید و راههای نو، مدد فکری برای پیشرفت این حرکت است. امروز ما نسبت به اوایل انقلاب درباره ی مبانی نظام اسلامی، به برکت تلاش دین شناسان و عالمان- چه در دانشگاه، چه در حوزه -روشن بینیهای بیشتر و مفاهیم تازه تری را در اختیار داریم، که این پشتیبانی فکری باید ادامه پیدا کند. امروز چشم دنیا به شماست؛ حالیا! چشم جهانی نگران من و توست.( پیام به حجاج بیت الله الحرام 19/10/1384)

[نازنین رقیه* خادمه گل نرگس*]

هدف دشمن؛ تشکیک عقیده مهدویت

چقدر خطا میکنند کسانی که به اسم روشنفکری و بعنوان تجددطلبی می آیند و عقاید اسلامی را بدون مطالعه، بدون اطلاع و بدون اینکه بدانند چه کار میکنند، مورد تردید و تشکیک قرار میدهند! اینها همان کاری را که دشمن میخواهد، راحت انجام میدهند! عقاید اسلامی اینگونه است. چند خصوصیت در عقیده ی مهدویت هست که این خصوصیات برای هر ملتی، به منزله ی خون در کالبد و در حکم روح در جسم است. یکی، امید است. گاهی اوقات دستهای قلدر و قدرتمند، ملتهای ضعیف را به جایی میرسانند که امیدشان را از دست میدهند. وقتی امید را از دست دادند، دیگر هیچ اقدام نمیکنند؛ میگویند چه فایده ای دارد؟ ما که دیگر کارمان از کار گذشته است؛ با چه کسی در بیفتیم؟ چه اقدامی بکنیم؟ برای چه تلاش کنیم؟ ما که دیگر نمیتوانیم. این، روح ناامیدی است. استعمار این را میخواهد.