شهد بندگی

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

مهر یار

در خبر است که سرور کاینات و سید انبیا، محمد مصطفی صلی الله علیه و آله از پروردگار متعال خواست تا در حضور ملایکه و پیامبران و دیگر امت ها به حساب امتش رسیدگی نکند، مباد که عیوبشان نزد دیگران عیان گردد، شرمندگی برند و جز خود او و پروردگارْ، کسی را از خطاهای امت وی آگاهی نباشد. کریم متعال و قادر رحمان و رحیم در پاسخ به باب رحمت خویش فرمود:
ای حبیب درگاه ما! مهر و عطوفت من به بندگان از تو بسی فزون تر است. آنجا که تو از رسوایی عیوبشان ناخرسندی، بدان که من از هویدا شدن خطای ایشان حتی نزد تو نیز ناخشنودم. پس آن سان که جز خودم، کسی بر لغزش هایشان آگاه نگردد، به حساب رسی ایشان خواهم پرداخت.(2)
ص:41
________________________________________
1- همان، ص 51.
2- همان، ص 57.
هر چند این محبت و عنایت خاص الهی مخصوص بندگان و اولیای خاص درگاه اوست، نوید بخش دل همه عاصیان و پشیمانان است.
پاک و بی عیب خدایی که به تقدیر عزیز
ماه و خورشید مسخّر کند و لیل و نهار
تا قیامت سخن اندر کرم و رحمت او
همه گویند و یکی گفته نیاید ز هزار
این همه پرده که بر کرده ما می پوشی
گر به تقصیر بگیری، نگذاری دیّار
فعل هایی که ز ما دیدی و نپسنْدیدی
به خداوندی خود پرده بپوش ای ستّار
سعدی

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

لذت بازگشت

خوشا حال عاشق روزه داری که هنگام مغرب، با لبخند رضایت محبوب، روزه خویش می گشاید و با لذت انس مناجات او افطار می کند، آن گاه به آستان کرم یار روی می نهد و نالان و اشک ریزان، زمزمه می کند:
الهی! گناه و خطای این بنده گنه کار، جامه ذلت و مسکنت بر اندامش پوشانیده و هجران و فراق جان گداز تو، لباس عجز و بی نوایی بر قامت خمیده اش افکنده و ارتکاب جنایات عظیم، دلش را میرانده است. حال ای یگانه امید و تنها آرزوی من! این دل افسرده را به آب حیات توبه ات، گرمی بخش و این قلب خاموش و مرده را به عنایت و رجوع خاص خویش احیا کن.(1)
ص:42
________________________________________
1- مفاتیح الجنان، بخشی از مناجات خمس عشر، ص 217.
ما بدین در نه پی حشمت و جاه آمده ایم
از بد حادثه اینجا به پناه آمده ایم
آبرو می رود، ای ابر خطا پوش ببار
که به دیوان عمل، نامه سیاه آمده ایم
حافظ

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

شکوه مناجات

و چه نیکوست زمزمه مناجاتیان کوی یار که نیمه شبان، آن گاه که درِ رحمت دوست گشوده می شود، هم نوا با سید ساجدین، زین العابدین ناله می سرایند:
منت خدایی را که در عین بی نیازی از من، مشتاق من است و ستایش پروردگاری را که در مقابل جسارت هایم، آن چنان حلیم و بردبار است که گویی خطایی از من سر نزده است. باری، خدای کریم نزد من از همه محبوب تر است.(1)
الهی! چون به گناهان خویش می نگرم، زار می نالم و آن گاه که به کرم و احسان تو نظر می اندازم، امیدوار و دلخوش می گردم. نگارا! گَرَم درگذری و ببخشایی، رواست؛ که تو مهربان ترین مهربانانی و گَرَم عذاب کنی، رواست و ستم نکرده ای؛ که من سزاوار آنم.(2)
ای در طلبت صد چاک از غصه گریبان ها
خون ها ز غمت جاری، از دیده به دامان ها
گویند گنه بخشی، چون بنده پشیمان شد
جز تو، که پشیمانی بخشد به پشیمان ها
ص:43
________________________________________
1- همان، ص 335.
2- همان، ص 337.
ما خیره سران هر یک، یک عمر به درگاهت
کردیم چه عصیان ها، دیدیم چه احسان ها

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

خلوت شب

یاران روزه دار! خوشا هنگامه غروب خورشید که لحظه سرودن عارفان است و هنگامه اجرت عاشقان و خوشا لحظات نیمه شب و سحرگاهان. بیاییم در سکوت و تنهایی شب، در کوچه باغ خلوت مناجات با دوست، جان را به عطر دل انگیز وصال معطر سازیم و با پروردگار عالم، به مناجات و نماز بایستیم و از گناه و معاصی به درگاه کریمش توبه کنیم؛ مگر نه آنکه حضرت دوست خود فرمود:
اگر پشت کنندگان و گناه کاران، از اشتیاقم به ایشان خبر می داشتند، از شدت شوق و سرور قالب تهی می کردند.(1)
گشته ام در جهان و آخر کار
دلبری برگزیده ام که مپرس
حافظ
باشد که آتش عشق دوست در خرمن وجودمان افتد و به ساحل هدایت و رحمت رهنمونمان سازد.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

خلوتگه انس خوبان

در حالات یکی از عالمان اهل معرفت نقل است که مناجات امام سجاد علیه السلام را به تمامی حفظ بود و در سجده با سوز و گداز می نالید و می خواند و
ص:44
________________________________________
1- میزان الحکمه، ج 4، ص 2797.
سرانجام در حال تلاوت مناجات شاکرین و ابراز شکر و رضایت از محبوب، در حال سجده به فیض شهادت رسید.(1)
نیز در روایتی آمده است که مردی از حبشه حضور سرور کاینات و سید اولیا محمد مصطفی صلی الله علیه و آله شرف یاب گردید و گفت: ای رسول خدا! سال ها مبتلای به گناه و عصیان و غفلت بوده ام. آیا اکنون مجالی برای توبه ام باقی است؟ حضرت فرمود: آری و به دست آن حضرت توبه کرد. وی پس از مدتی کوتاه نزد آن حضرت باز آمد و پرسید: ای پیامبر گرامی! آن زمان که من به ارتکاب گناه دست می یازیدم، آیا خدای متعال شاهدم بود و مرا می دید؟ پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله فرمود: آری. آن مرد با شنیدن این کلام، ناله ای سر داد و جان به جان آفرین تسلیم کرد.(2)
یک چشم زدن، غافل از آن شاه نباشید
شاید که نگاهی کند، آگاه نباشید