ویژه نامه روزبیستم ماه مبارک رمضان*عطر عاشقی *

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

❀*ღ*❀عطر عاشقی ❀*ღ*❀

ღویژه نامه روز بیستم ماه مبارک رمضان ღ

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

تلاوت ترتیل جزء بیستم قرآن مجید





برای شنیدن تلاوت قرآن اینجا کلیک کنید

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

حدیث رمضان

قال رسول الله صلی الله علیه و آله وسلم :

من منعه الصوم من طعام يشتهيه كان حقا على الله
ان يطعمه من طعام الجنة و يسقيه من شرابها.

پیامبر اکرم که سلام و درود خدا براو و خاندانش باد فرمودند:

كسى كه روزه او را از غذاهاى مورد علاقه ه‏اش باز دارد
برخداست كه به او از غذاهاى بهشتى بخورانند
و از شراب هاى بهشتى به او بنوشاند.

بحار الانوار ج 93 ص 331

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

وقت پرواز آسمان شده بود
گوئیا آخر جهان شده بود

کعبه می رفت در دل محراب
لحظه ی گریه ی اذان شده بود

کوفه لبریز از مصیبت بود
باد در کوچه نوحه خوان شده بود

شور افتاد در دل زینب (س)
پی بابا دلش روان شده بود

در و دیوار التماسش کرد
در و دیوار مهربان شده بود

شوق دیدار حضرت زهرا
در نگاه علی عیان شده بود

خار در چشم و تیغ بین گلو
زخم ،مهمان استخوان شده بود

سایه ای شوم پشت هر دیوار
در کمین علی نهان شده بود

ناگهان آسمان ترک برداشت
فرق خورشید خون فشان شده بود

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

نماز شب بیستم

هشت رکعت ،‌در هر رکعتی بعد از حمد هر سوره ای
که بخواهی بخوانی یک مرتبه.

ثواب :

علی (ع)‌ فرمود :
هر کس بخواند ، می آمرزد خدا گناه گذشته و آینده اش .

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

«کسی قدر علی علیه‏السلام را ندانست»

سال‏هاست که علی علیه‏السلام به مرگ مشتاق است؛
از همان روزها که غم عالم را در چاه می‏گریست

و غریب و تنها، مردِ روز و عابد شب‏های تار، در
کوچه‏ های خلوت کوفه گام می‏زد؛

آن‏قدر آهسته که صدای گام‏های مقتدر او
را کسی نمی‏شنید و قامت بلند خلوصش را چشمی نمی‏دید.

ضربه دستان یداللهی ‏اش بر در منزلگاه یتیمان و فقیران
را جز اهل خانه نمی‏شناختند.

این هزارْتوی کفر و نفاق را باید روزی به حال خود گذاشت؛
وقتی به تاری و تیرگی خود انس گرفته است.

افسوس کسی قدر علی علیه‏السلام را نشناخت!

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

معارفی از جزء بیستم قرآن کریم

سه شرط کلیدی برای استجابت دعا


أَمَّن یجُِیبُ الْمُضْطَرَّ إِذَا دَعَاهُ وَ یَكْشِفُ السُّوءَ (62- نمل)


[آیا آن شریكان انتخابى شما بهترند] یا آنكه وقتى درمانده‏اى او را بخواند اجابت مى‏كند و آسیب و گرفتاریش را دفع مى‏نماید؟



قید «اضطرار» براى این است كه در حال اضطرار، دعاى دعاکننده از حقیقت برخوردار است و دیگر گزاف و بیهوده نیست؛ زیرا تا آدمی درمانده و مضطر نشود، دعایش آن واقعیت و حقیقتی كه در حال اضطرار دارد را ندارد و این خیلى روشن است.


قید دیگرى که براى دعا آورده این است كه فرموده: « إِذَا دَعَاهُ ؛ وقتى او (خدا) را بخواند»، و این براى آن است كه بفهماند خداوند متعال وقتى دعا را مستجاب مى‏كند كه دعا کننده به راستى او را بخواند؛ نه اینكه در دعا رو به خدا كند و دل به اسباب ظاهرى داشته باشد و این وقتى صورت مى‏گیرد كه امید دعا کننده از همه اسباب ظاهرى قطع شده باشد؛ یعنى بداند كه دیگر هیچ كس و هیچ چیز نمى‏تواند گره از كارش بگشاید. آن وقت است كه حقیقتا متوجه خدا مى‏شود و در کمال صداقت تنها او را مى‏خواند.[1]

دو نکته ای که از آیه به دست می آید:


1. از شرایط استجابت دعا آن است که حال دعا کننده حال اضطرار باشد؛ یعنی تمام درهاى عالم اسباب به روى خود بسته ‏شده و كارد به استخوانش رسیده بیند و یقین داشته باشد تنها كسى كه مى‏تواند قفل مشكلات او را بگشاید و بن‏بستها را بر طرف سازد، تنها و تنها ذات پاك خداوند است و نه غیر او.[2]


2. سه شرط «حالت اضطرار دعا کننده»؛ «توجه و خواندن اختصاصی خداوند متعال بدون توجه به غیر او» و نیز «سوء بودن وضعیت موجود»، سه شرطی هستند که بنابر همین آیه کریمه در صورت محقق شدن هر سه آنها با هم، دعا مستجاب خواهد شد.

تعیین تکلیف برای خدا ممنوع!


فَسَقَى‏ لَهُمَا ثُمَّ تَوَلىَّ إِلىَ الظِّلّ‏ِ فَقَالَ رَبّ‏ِ إِنىّ‏ِ لِمَا أَنزَلْتَ إِلىَّ‏َّ مِنْ خَیرٍْ فَقِیرٌ(24- قصص)
پس موسى‏، دام‏های آن دو را آب داد؛ سپس به سوى سایه برگشت و گفت: پروردگارا! به آنچه از خیر بر من نازل مى‏كنى، نیازمندم‏.


وقتی موسی(ع) بعد از چند روز سفر با پای پیاده به شهر مدین رسید در بدو ورود اجتماع جمعیتی چوپان که برای آب دادن به دامهایشان بر سر چاهی تجمع کرده بودند توجه اش را جلب کرد. همانجا دو دختر جوان را دید که با فاصله ایستاده و در انتظار خلوت شدن دور چاهند تا برای گوسفندانشان آب بکشند. موسای خسته، گرسنه و بی جا و مکان برای رضای خدا به پیش رفت و برای آن دو از چاه آب کشید. بعد آمد و زیر سایه ای نشست و این جمله را به خدا عرض کرد که: «رَبّ‏ِ إِنىّ‏ِ لِمَا أَنزَلْتَ إِلىَّ‏َّ مِنْ خَیرٍْ فَقِیرٌ»؛ هر خیرى كه بر من فرستى به آن نیازمندم‏.[3]


نکته قابل توجه در این دعا این است که موسی(ع) با وجود نیازهای متعدد اعم از مسکن، خوراک، همسر و از همه مهمتر محل امنی که بتواند از دست فرعونیان در امان بماند و نیازهای دیگر؛ اما هیچ کدام از اینها را بر زبان جاری نکرد و فقط از خداوند متعال طلب خیر کرد. که یعنی خدایا تو بهتر و بیشتر از من عالم به نیازمندیهای من و توانا به برآوردن آنهایی و نیز جز خیز از تو نازل و صادر نمی شود. حال که اینگونه است من نسبت به آنچه که به خیر و صلاح من است اعلام نیاز می کنم.


ادب دعای موسی این است که یک: تقاضایی از خدا نکرد؛ بلکه فقط اعلام نیاز کرد. دو: برای خدا تعیین تکلیف نکرد به اینکه اشاره به کار خاصی کند و از خدا بخواهد که آن را برایش انجام دهد. سه: در آن اعلام نیازی هم که کرد تنها نیازمندی اش به هر آنچه که برایش خیر است را به خدا عرض کرد.


پس ادب در دعا این شد که بگوییم: خدایا! ما سراسر نیازیم و تو عالم و توانا به آن نیازها؛ گر صلاح است هر چه خیر ماست به ما عنایت کن. نکته دیگر آنکه از تعیین مصداق و اصرار بر خواسته پرهیز کنیم چرا که « عَسى‏ أَنْ تُحِبُّوا شَیْئاً وَ هُوَ شَرٌّ لَكُمْ» و حال آنکه «وَ اللَّهُ یَعْلَمُ وَ أَنْتُمْ لا تَعْلَمُون‏»[4] اگر ما کار را به خداوند عالم خیر واگذار کردیم یقین کنیم که جز خیر نصیبمان نخواهد شد.

عاقبت پیروی از دل


فَإِن لَّمْ یَسْتَجِیبُواْ لَكَ فَاعْلَمْ أَنَّمَا یَتَّبِعُونَ أَهْوَاءَهُمْ وَ مَنْ أَضَلُّ مِمَّنِ اتَّبَعَ هَوَاهُ بِغَیرِْ هُدًى مِّنَ اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ لَا یهَْدِى الْقَوْمَ الظَّالِمِینَ(50- قصص)
پس اگر پاسخ تو را ندادند بدان كه آنها فقط تابع تمایلات نفسانى خویشند و هیچكس گمراه‏تر از آن نیست که پیرو هواى خویش است و از رشد و هدایت الهى محروم است. بی شک، خدا مردم ستمكار را هدایت نمى‏كند.


در این آیه رابطه گمراهی و هواپرستی با صراحت بیان شده و حتى گمراهترین مردم گروهى معرفى شده‏اند كه رهبر خود را هواى نفس خویش قرار داده‏اند که این عده هرگز از هدایت الهى بهره نخواهند برد. علت این است که هوای نفس چون پرده ضخیمی مانع دید عقل می شود و قدرت درك حقایق را از او می گیرد.


در روایات، آیه فوق به كسانى تفسیر شده است كه امام و رهبر الهى را نپذیرفته‏اند و تنها به آراى خویش تكیه مى‏كنند.[5]
این روایات كه از امام باقر و امام صادق و بعضى دیگر از ائمه هدى علیهم السلام نقل شده در حقیقت بیان مصداق روشن این آیه است. به تعبیر دیگر، انسان نیازمند به هدایت الهى است؛ این هدایت گاهى در كتاب آسمانى منعكس مى‏شود و گاه در وجود پیامبر و سنت او و گاه در اوصیاى معصومش و گاه در منطق عقل و خرد. مهم آنست كه انسان در خط هدایت الهى باشد و نه هواى نفس، تا بتواند از این انوار هدایت بهره‏مند گردد.[6]

روح قارونی در فرهنگ ما


قَالَ إِنَّمَا أُوتِیتُهُ عَلىَ‏ عِلْمٍ عِندِى (78- قصص)
قارون با همان تكبرى كه ناشی از ثروت بی حسابش بود چنین گفت: من این ثروت را به وسیله علم و دانش خودم به دست آورده ‏ام‏.


قرآن کریم ابتدا با ترسیم شخصیت قارون او را معرفی کرده و بعد دلیل انحراف او را بیان می کند تا ما و هر شنونده دیگر مراقب این خطر فکری بوده و خود را از آن حفظ کنیم.


در دو آیه قبل آمده: «إِنَّ قارُونَ كَانَ مِن قَوْمِ مُوسىَ‏ فَبَغَى‏ عَلَیْهِمْ وَ ءَاتَیْنَاهُ مِنَ الْكُنُوزِ مَا إِنَّ مَفَاتحَِهُ لَتَنُوأُ بِالْعُصْبَةِ أُوْلىِ الْقُوَّةِ »؛ قارون از قوم موسی(ع) بود که بر حقوق آنها تجاوز كرد، و ما آنقدر به او گنج و ثروت دادیم كه حمل كلیدهاى آنها جماعتى نیرومند را خسته مى‏كرد.


آنگاه که مومنین قومش از در نصحیت وارد شده و به او گفتند: آنچه تو از مال و ثروت داری همه را خدا به تو داده و احسان و فضلى از او به توست در حالی که تو خود می دانی که استحقاق چنین ثروت هنگفت را نداشتی؛ پس تو هم با انفاق بخشی از آن به مردم نیازمند، خانه آخرتت را آباد کنی و با تكبر و طغیان در زمین، فساد نکنی.(مضمون آیه 77) او در پاسخ آنها اساس استدلال آنها را خطا خواند و گفت: به شما مربوط نیست که من با ثروتم چه می کنم. آنچه من دارم احسان خدا نیست تا در راه او خرج کنم؛ من همه اینها را من با علم و كاربلدی خود به دست آورده ام؛[7] من خودم زحمت کشیده ام، رنج برده‏ام، خون جگر خورده‏ام تا این ثروت را اندوخته‏ام. با این منطق بود که او سر به طغیان گذاشت و ضمن اعلام بی نیازی از خدای متعال، نهایت بی رحمی را نسبت به بندگان خدا روا داشت.

فکر قارونی در فرهنگ امروز

متاسفانه این فکر قارونی که من خودم زحمت کشیدم به اینجا رسیدم؛ تاجر شدم، دکتر شدم، مهندس شدم، کاره ای شدم و ... فکر رایجی است که مبنای برخی از عملکردها قرار گرفته و عده ای آن را مجوزی برای بخشی از تصمیم های نادرست خود می دانند.

راه درمان

تمام داشته های خود را نعمت و موهبت الهی بدانیم و در دل و با زبان بگوییم: «مَا بِنَا مِنْ نِعْمَةٍ فَمِنَ اللَّهِ؛ هر نعمتی که داریم از خداست »[8] و تلاش کنیم تا با مصرف آن نعمت در مسیری که رضای خدا در آن است شکر نعمتش را بجا آوریم که او وعده داده است: «لَئِنْ شَكَرْتُمْ لَأَزیدَنَّكُمْ؛ اگر شکر نعمت را بجا آورید خدا افزونش می کند. »[9] و این همان نکته نابی است که فکر قارونی با آن بیگانه است و از نتایجش محروم.

ادعای ایمان، بی امتحان نمی ماند


أَ حَسِبَ النَّاسُ أَن یُترَْكُواْ أَن یَقُولُواْ ءَامَنَّا وَ هُمْ لَا یُفْتَنُونَ(2) وَ لَقَدْ فَتَنَّا الَّذِینَ مِن قَبْلِهِمْ فَلَیَعْلَمَنَّ اللَّهُ الَّذِینَ صَدَقُواْ وَ لَیَعْلَمَنَّ الْكَاذِبِینَ(3- عنکبوت)


آیا مردم گمان كرده‏اند، همین كه بگویند: ایمان آوردیم، رها مى‏شوند و آنان [به وسیله جان، مال، اولاد و حوادث‏] مورد آزمایش قرار نمى‏گیرند؟ در حالى كه یقیناً كسانى را كه پیش از آنان بودند، آزمایش كرده‏ایم [پس اینان هم بى‏تردید آزمایش مى‏شوند]، و بى‏تردید خدا كسانى را كه [در ادعاى ایمان‏] راست گفته‏اند مى‏شناسد، و قطعاً دروغگویان را نیز مى‏شناسد.
آیه هشدار به کسانی است که گمان می کنند به صرف گفتن شهادتین و ادعای ایمان از امتحان الهی و سختی های آن رسته اند و بی زحمت بهشت در انتظار آنهاست. این آیه خط بطلان بر چنین تصور غلطی کشیده و می فرماید: آیا مردم گمان كرده‏اند به صرف اینكه بگویند ایمان آوردیم دیگر با بلاها و مصیبت‏ها آزمایش نمى‏شوند؟ آزمایشى كه با آن آنچه در نهان دارند از صدق و كذب آشكار شود؟


این نوشته را با جمله ای معروف از شهید چمران(ره) که متناسب با این بحث است به پایان می بریم:
«وقتی شیپور جنگ نواخته می شود مرد از نامرد شناخته می شود.»

   

پی نوشت:
[1] ر.ک: المیزان ج15 ص381
[2] نمونه ج15 ص520-521
[3] برگرفته از نمونه ج16 ص55-58
[4] بسا چیزى را دوست دارید و آن براى شما بد است وخدا [مصلحت شما
را در همه امور] مى‏داند و شما نمى‏دانید.آیه 216 سوره بقره
[5] بصائرالدرجات ص13 روایات باب 8
[6] ر.ک به نمونه ج16 ص106
[7] ر.ک به المیزان ج16 ص78
[8] قرب‏الإسناد ص175
[9] آیه 7 سوره ابراهیم ع
امید پیشگر
بخش قرآن تبیان

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

روز بیستم: توفیق تلاوت قرآن

دعای روز بیستم


«اللهمّ افْتَحْ لی فیهِ أبوابَ الجِنانِ واغْلِقْ عَنّی فیهِ أبوابَ النّیرانِ
وَ وَفّقْنی فیهِ لِتِلاوَةِ القرآنِ یا مُنَزّلِ السّكینةِ فی قُلوبِ المؤمِنین»



آثار تلاوت قرآن

1 - بهره‏ مندی از پاداش‏های الهی:

«ان الذین یتلون کتاب الله ... یرجون تجارة لن تبور؛
آنان که کتاب خدا را تلاوت می‏کنند امید تجارتی دارن
د که زیان و زوال ندارد» (1)

2 - شکوفایی ایمان:

علی علیه السلام: «لقاح الایمان تلاوة القرآن؛
شکوفایی ایمان با قرآن خواندن است» (2)

3 - همنشین تنهایی:

علی علیه السلام: «من انس بتلاوة القرآن لم توحشه مفارقه الاخوان؛
هر که به تلاوت قرآن انس بگیرد، جدایی از دوستان، او را به وحشت نمی‏اندازد» (3)

آداب تلاوت قرآن

1 - پاکی و نظافت دهان:

رسول خدا صلی الله علیه و آله:
«طیبوا افواهکم فان افواهکم طریق القرآن؛ دهانهای خود را پاکیزه نگه
دارید، زیرا دهان‏های شما راه قرآن است» (4)

توضیح:

مراد از پاکی، پاکی ظاهری و باطنی است;
یعنی هم مسواک زدن و هم پرهیز از گناهان زبانی مانند غیبت و دروغ و ... .

2 - تدبر:

«ا فلا یتدبرون القرآن ام علی قلوب اقفالها؛ آیا به آیات قرآن نمی‏اندیشند؟
یا [مگر] بر دل‏هایشان قفل‏ها نهاده شده است؟» (5)

3 - خشوع:

«الم یان للذین آمنوا ان تخشع قلوبهم لذکر الله‏؛
آیا نوبت آن نرسیده که گرویدگان دل‏هایشان به یاد خدا خاشع گردد؟» (6)

   

1- فاطر

2- غرر الحکم، ماده تلی.

3- همان.

4- کنزل العمال، خ 2752.
5- محمد/ 24.

6- حدید/ 16.

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

شرح دعای روز بیستم توسط آیت الله مجتهدی

دعای روز بيستم ماه رمضان


«اللهمّ افْتَحْ لی فيهِ أبوابَ الجِنانِ، واغْلِقْ عَنّی فيهِ أبوابَ النّيرانِ ،وَوَفّقْنی فيهِ لِتِلاوَةِ القرآنِ، يا مُنَزّلِ السّكينةِ فی قُلوبِ المؤمِنين؛ خدايا در اين روز برايم درهاى بهشت را بگشا و برايم درهاى آتش دوزخ را ببند و به من توفيق تلاوت قرآن عطا كم اى نازل‌كننده آرامش در دل‌هاى مؤمنان».

آيت‌الله مجتهدی تهرانی، استاد برجسته اخلاق، همه‌روزه در روزهای ماه مبارك رمضان در بين نماز ظهر و عصر در مدرسه علميه خود به شرح دعای مختصر آن روز می‌پرداختند كه شرح دعای روز بيستم ماه مبارك رمضان در بيان ايشان به قرار ذيل است:

«اللهمّ افْتَحْ لی فيهِ أبوابَ الجِنانِ»: در اينجا منظور از اينكه می‌گوييم خدايا درهای بهشت را بر روی من بگشای اين است كه خداوند ما را از گناهانی كه در طول عمر خويش انجام داده‌ايم، پاك سازد و حسنات و كارهای نيك ما را افزون سازد، چرا كه تا انسان گنهكار باشد و از خيرات و حسنات به دور باشد، بهشت بر او حرام خواهد بود و تنها هنگامی درب‌های بهشت روی او گشوده می‌گردد كه هيچ گناهی بر او نباشد و اينكه می‌گوييم درهای بهشت را بر روی ما بگشای به اين خاطر است كه خداوند به ما عنايت فرمايد تا طوری دردنيا زندگی كنيم كه بتوانيم در آخرت از هر دری كه خواستيم وارد بهشت شويم.

«واغْلِقْ عَنّی فيهِ أبوابَ النّيرانِ»: برای آنكه بفهميم منظور ا ز«اغلق عنی فيه ابواب النيران» و «در اين روز درهای آتش دوزخ را بر من ببند»‌ چه می‌باشد؟ اشاره می‌نماييم به فرموده خداوند عزوجل در قرآن كريم: «أَلَمْ یَعْلَمُواْ أَنَّهُ مَن یُحَادِدِ اللّهَ وَرَسُولَهُ فَأَنَّ لَهُ نَارَ جَهَنَّمَ خَالِدًا فِيهَا...»(توبه/64)؛

آيا نمی‌دانند كه هركس با خداوند و رسولش دشمنی نمايد آتش جهنم برای اوست كه در آن جاودان خواهد ماند و با توجه به اين آيه شريفه در می‌يابيم ما در اين روز در اصل با اين دعا از خداوند می‌خواهيم ما را جزء كسانی قرار دهد كه از دستورات ذات اقدسش و رسول گرامی‌اش پيروی می‌كنيم چرا كه پيروی از خداوند و رسولش برابر با رستگاری در دنيا و آخرت و دوری از آتش دوزخ است.

«وَفّقْنی فيهِ لِتِلاوَةِ القرآنِ يا مُنَزّلِ السّكينةِ فی قُلوبِ المؤمِنين»: پيامبر اكرم (ص) فرمودند: «نَوّروا بيوتكم بتلاوه القرآن اولا تتخذوها قبورا كما فعلت اليهود و النصاری، صلوا فی لكنائس و البيع و عطلوا بيوتهم فان البيت اذا كثر فيه تلاوه القرآن كثر خيره و انسع اهله و اضاء لاهل السماء كما تصنئی نجوم السماء لاهل الدنيا؛ خانه‌های خود را به تلاوت قرآن روشن كنيد و آنها را گورستان نكنيد چنان‌چه يهود و نصارا كردند، در كليساها و عبادتگاه‌های خود نماز كنند، ولی خانه‌های خويش ار معطل گذارده‌اند (و در آنها عبادتی انجام ندهند) زيرا كه هرگاه در خانه بسيار تلاوت قرآن شود خير و بركتش زياد گردد و اهل آن به وسعت رسند و آن خانه برای اهل آسمان درخشندگی دارد، چنان‌چه ستارگان آسمان برای اهل زمين می‌درخشند»(اصول كافی، جلد 4).

ما نيز می‌دانيم كه هر چيزی بهاری دارد و بهار قرآن ماه مبارك رمضان است؛ چنانچه امام باقر(ع) فرمودند: «لكل شی ربيع و ربيع القرآن شهر رمضان؛ هر چيزی بهاری دارد و بهار قرآن ما، ماه مبارك رمضان است».‌ پس با اين حال ما نيز از خداوند در اين روز می‌خواهيم كه به ما توفيق عنايت فرمايد تا بتوانيم كلام نورانيش را تلاوت كرده و به آن جامه عمل بپوشانيم.

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

شب قدر، بال گشودن فرشتگان و عرشیان، روی زمین دیدنی است.
ستارگان با نورافشانی زیبای شان اشک های سوز و توبة بندگان گنه کار
را در اوج نگاه های شان و در آسمان عشق منعکس می کنند.

آری، دست های نیاز سوی خداوند بلند شده است
تا از عطر رحمت او سرشار شوند.

اطرافم را می نگرم. همه جا پر شده است از بوی رحمت و مهربانی
و عشق خداوندی. همه جا لبریز نالة سوزناک عاشقان الهی است.

نواهای عاشقانه با آوایی عطشناک، تشنگی روح های سرگردان در کویر دنیا
را سر می دهند و با ناله های بک یا الله»، عاشقی و نیاز را به اوج می رسانند.

امشب، مهتاب مثل همیشه نیست، او نیز نورانی تر شده تا با تابش رحمت الهی
بر دل های تاریک و سیاه چندین ساله، آن ها را روشن و الهی کند.

پروردگارا! در این شب، چشم به آسمان دوخته ام و سر بر آستان کبریایی تو.
بارالها! تسبیح گوی توام و چشم در چشم افق دوخته ام و در مدار
نگاهم نظاره گر کهکشان مهربانی توام.

جز پناهگاه یا نور! هیچ یاریگری نیست جز مهربانی تو.
پس دستم بگیر. هیچ تکیه گاهی نیست مودّت و رحمت تو.

مرا نزد خویش بپذیر.قطرات اشک و ناله های سوزناک
آرام آرام دلم را به سویت می کشاند.