ویژه نامه ولادت فرخنده آقا امام رضا علیه السلام {هشتمین خورشید هدایت}

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

طلوع شمس ندیدی ز نجم اگر محسوس‏
ببین ز نجمه به عالم طلوع شمس شموس‏

نموده انفس و آفاق را قرین سرور
شهی که نفس نفیسش بود انیس نفوس‏

تبارک الله از این روز اسعد میمون‏
که هست مولد شاه حجاز خسرو طوس‏

خدیو خطه‏ ی طوس آن که عارفان ندهند
گدائی در او را به حشمت کاووس‏

امام جن و بشر کش بر آستانه‏ی قدس‏
ملایک‏اند دمادم به ذکر یا قدوس‏

مه سپهر ولایت شهی که در هر صبح‏
زند به خاک درش آفتاب گردون بوس‏

ز رشک خادم کویش رواست خازن خلد
همی گزد لب و بر هم زند کف افسوس‏

عجب نباشد اگر فایق آمد از هر باب‏
گه مباحثه با عالم یهود و مجوس

چه جلوه ذره کند در مقابل خورشید
چه صرفه قطره برد در کنار اقیانوس‏

چه شد دنائت مأمون و کینه‏ توزی او
کجاست آن همه تزویر و حیله و سالوس؟!

بگو بیا و ببین حشمت خدائی وی‏
که آن به دیده‏ی خلق خدا بود محسوس‏

همیشه بر سر بام جهان به کوری خصم‏
به نام نامی آن شه فلک نوازد کوس

درون جسم گدازد دل حسودانش‏
چنان که شمع گدازد میانه‏ی فانوس‏

شهی که وحش بیابان از او گرفته مراد
«صغیر» کی شود از لطف و رحمتش مأیوس‏

صغیر اصفهانی

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

رضاآمد، رضا آمد رضا آمد، رضا آمد

بشارت ميرسد برما كه اي اهل ولا برپا

سپاس مقدم مولا امير جان ما آمد

رضا آمد رضا آمد

جهان شد غرق نور از او منورتر ز طور از او

خلايق در سرور از او شه ملك ولا آمد

رضا آمد رضا آمد

سرور شيعيان باشد كه شاد از او جهان باشد

مفرح انس و جان باشد كه عطرش با صفا آمد

رضا آمد رضا آمد

زيمن مقدمش يكسر جهان شد غرقه در زيور

كه ما را آمده دلبر به بزم ما صفا آمد

رضا آمد رضا آمد

بود ايران ما خرم نمايد فخر بر عالم

از اين مولد از اين مقدم كه از لطف خدا آمد

رضا آمدرضا آمد

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

او در میان بهشت رویید.
وقتی در آغوش آسمان به روی موسی بن جعفر علیه‏السلام
لبخند می‏پاشید، طراوتش تمام آسمان را تازه می‏کرد.

تا پایش به زمین خشک رسید، برکت، تمام زمین را در
آغوش کشید. هیچ کبوتری در بند نماند.

آب و نور از آسمان سرازیر شد و زیر پاهای
کوچکش،چشمه جان گرفت.

هفت ستاره، میان آسمان نور می‏پاشیدند. تاریکی از
زمینو زمان رخت بربسته بود.

ایمان و نور، میان انسان‏ها تقسیم شده بود.
تا ستاره هشتم جوانه زد، آسمان بغل بغل مهربانی بخشید.

سهم هر انسانی، ایمان و نور مهربانی شد.
ناگهان هزار هزار ستاره از بطن آسمان رویید.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

«خورشید هشتمین»
می‏آیی؛ با بهار

می‏آیی؛ با خنکای نسیم امید، از روضه رضوان وجودت.
می‏آیی؛ با سبد سبد ستاره که در آسمان نگاهت سوسو می‏زند.

می‏آیی؛ با ردای سیادت بر دوش، پرچم ولایت بر دست و
هشتمین خورشید هدایت که از افق نگاهت، طلوع کرده است.

می‏آیی ای مسافر غربت! ای غریب آشنا!
ذیقعده، تمام قاصدک‏های خوش خبرش را پرواز داده است.

یازده خورشید را به غروب سرخ نشانده، یازده روز را
صبورانه در شب به انتظار نشسته است.

طاق زیبایی را به هزاران ستاره، آذین بسته، تا آسمان و
زمین را در جشن ولادت خورشید، میهمان کند.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

بــــــه گوش دل ندا آمد، که یار دلبر آمد
به درد ما دوا آمد، رضا آمد، رضا آمد

خدا داد آنچه را وعده، بشد در ماه ذیقعده
که آمد بهترین بنده، رضا آمد، رضا آمد

بباید مِفرَشی از نور، ز تار گیسوان حُور
که آمد قبله منظور، رضا آمد، رضا آمد

فروغ زهره زهرا، ز نجمه تافت بر دنیا
که خورشید جهان آرا، رضا آمد، رضا آمد

زمین رفت و، بهشت آمد، که زیبا جای زشت آمد
گل مینو سرشت آمد، رضا آمد، رضا آمد

چو عیسی می کند احیا چو موسی با ید بیضا
ز نسل حیدر و زهرا، رضا آمد، رضا آمد

به دانش، تالی حیدر، به عصمت، وارث مادر
ولایش عین و پیغمبر، رضا آمد، رضا آمد

پناه انس و جان است این، امام مهربان است این
شفیع شیعیان است این، رضا آمد، رضا آمد

حسان از غصه دوران، دلت را منصرف گردان
بــگو با چهره خندان، رضا آمد، رضا آمد

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

يا ضامن آهو

چرخ مي خورم و سرگرداني ام را يله مي كنم روي گنبد و گلدسته ها.
چرخ مي خورم و بي قراري ام از ايوان مي گذرد و بند مي شود به پنجره فولاد.

چرخ مي خورم و تشنگي ام در حوالي سقاخانه پرسه مي زند.
چرخ مي خورم مدام و كبوتر آرزوهايم بال‌بال مي زند.

من همان آهويم كه همزاد خطر بود و ترس خود را از دامان امن تو آويخت.
همان آهويم كه غريبانه نگاهش را به دستان اجابت تو دوخت، همان آهويم
كه هنوز هم ضمانت بي دريغ تو را فخر مي كند.
نشاني ساده تو از خاطر هيچ‌كس نمي رود؛

‌وقتي خورشيد، خانه زاد شماست و باران، پاداش دست بر آسمان بردنتان؛
وقتي ابرها سايه‌سار شمايند و شما سايه بان خاك تا افلاك.

و من هنوز آه مي كشم
و هنوز چرخ مي‌خورم و هنوز چشمم به گنبد و گلدسته هاست
و هنوز تو ضامن تمام آهوان غريبي.
رقيه نديري

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

«از نسل آبی آسمان»



حضرت موسی بن جعفر علیه‏السلام بر باغ بی‏خزان خدا
ایستاده است تا میوه ‏های سعادت بچیند؛

تا با ظهور خورشید هشتم، کهکشان امامت را به آغوش امین او بسپارد.
تا جاده‏ های پاکی را در طهارت و عصمت رضایش، امتداد دهد.

تا از نسل آبی آسمان، آسمانی‏ ترین هدیه را به زمین ببخشد.
غبار سفر را با اشک شسته ‏ام آقا! دلم هوای حلقه ‏های ضریحت
را کرده است تا در حلقه ارادتت، گره بخورم.

مولای عشق و صفا یا امام رضا علیه ‏السلام ، نان و نمک خورده
سفره توام و دست احتیاج، تنها به آسمان شما برافراشته‏ ام.

آهوی جان، به ضمانت آبروی آسمانی‏تان آورده ‏ام
تا از گناه و غفلت، برهانی‏ ام.

یا ضامن آهو!
یا اباالحسن علی بن موسی الرضا علیه‏ السلام !
ادرکنی.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

بشارت باد!
ای آسمان، ای زمین، ای مدینه، ای توس! بشارت باد.
می‏آید از سمت بهشت جاودان، عطر ولایت.
می‏آید از سوی عمق کهکشان، نور امامت.
می‏آید از ژرفای آبیِ عطوفت!
می‏آید از کانون نورانی عصمت!

می‏آید از محراب عرفانی مشرق؛
آکنده از عطر تبسّم‏های طاها!
شور دعا، پیچیده در عطر صدایش،
نور بقا پاشیده بر مَهد صفایش،
بس که رضایت، در نگاهش خانه کرده!
نامیده حق ـ الحق چه زیبا هم ـ رضایش!

آکنده از عطر پیمبر صلی‏ الله‏ علیه‏ و‏آله‏ وسلم ،
بوی مکه، سرشار از عطر علی علیه‏ السلام ،
انوار کعبه، لبریز از یاد خدیجه علیهاالسلام ،
عطر زهرا علیهاالسلام همراه با عشق حسن علیه ‏السلام ،
شور حسینی علیه ‏السلام .

می‏آید او غرق دعای سبز سجاد علیه ‏السلام !
می‏آید او غرقِ شهودِ علم باقر!
می‏آید او مثل شگفتی‏ها، کنار حِلم صادق علیه ‏السلام
، می‏آید او سرشارِ غربت‏های بابا.
می‏آید او آکنده از بغض فرو خورده
ز سختی‏های کاظم علیه‏السلام !

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

شناور در میان امواج ارادت



در حریم حرمش، بوی گلاب می آید و این همه دست خواهشمند
که کشیده شده به سمت پنجره ای با هزاران روزنه به سوی این کرامت محض.

بوی گلاب می آید؛ درست مثل همان روزی که دیوارهای خانه را
شاخ و برگ درختانی که بر سر ریشه های نو قد کشیده اند، پوشانده بود
وخوشه های روشنی از آسمان ها، آویزان شده بود.

و تا چشم کار می کرد، سیاره بود که بر مدار تازه ای می چرخید و تا
چشم کار می کرد، پنجره مشبک طلایی بود که از غرفه های بهشت به سوی
زمینیان گشوده بود، تا طراوت یک بهار بهشتی را بر اندام تاول زده خاک بگستراند.

گلابدان ها پُر می شد و خالی می شد.
دشت پر شده بود از غزالانی چشم به راه ضامن آهو، بر
شانه های عرش، کبوتران جَلد حرم، تکیه زده بودند.

مردانی که پوستین بر تن پاره کرده بودند از فرطِ شکم سیری، باور
نداشتند که به زمین سخاوت بی دریغ دیگری کرامت شود، تا دست های
خواهشمند را، هیچ گاه پس نزند، حتی اگر آستین دریده ترین دست روزگار باشد.

اصلاً چه کسی می دانست که آسمان سخاوت، نصیب این خاک شود؟
آقا! اگر چه «غریب الغربا»یت می گویند، اما در این سرزمین، در
میان امواج ارادت و عشق دل های پاک، شناوری.

صدای نقاره در حرم پیچیده است.
آنها که همه وجودشان را به مشبک های صریحت دخیل بسته اند
و حلقه بندگی شان، انگشتان گره خورده به قامت سبز ضریح است

در این سمفونی ملکوتی، به سماع عشق می نشینند.
آقا! نیازم را می دانی؛ سرشارم کن.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

... او می‏آید، تا سرزمین گل و بلبل را،
بهاری جاودانه باشد و از عظمت نامش،
«ایران» به خود ببالد!
گویی او سهم ایران از بهشت اولیاء الله است.

می‏آید، تا عاشقان ولایت را پناه‏گاهی از نور و امید باشد
و ناممکن‏ های روزگار را نام مشکل گشایش، ممکن سازد.

می‏آید، تا سینه‏ های سوخته از غربت
و دل‏های خسته از ستم را نهایت آرزو باشد.
می‏آید، تا تمام غریبان جهان را،
در تمام غربت‏ها، «امام غریبان » باشد.

می‏آید؛ از سمت مشرقی‏ترین طلوعِ نور؛
تا مصداق کاملی برای عظمتِ عشق باشد؛
عظمت نور، عظمت ولایت،
عظمت عطر ناب «محمّدی» صلی ‏الله‏ علیه‏ و‏آله ‏وسلم .

می‏آید، تا به قامت آسمانی‏ اش،
جنّ و اِنس، از «مدینه تا توس»، تواضع کنند
و شیفتگان امامت و ولایت،
ناباورانه مقدمش را در «ایران» گرامی بدارند.

ـ می‏آید، تا عطرناب «محمّدی» صلی‏ الله ‏علیه ‏و‏آله‏ وسلم را
با کلام عطرآگین «مرتضوی»اش بیامیزد
و تا آن سوی ماوراء النهر را با عطر حضورش بیاراید!

می‏آید، تا در شمالی ‏ترین نقطه اسلام،
قله‏ های رفیع «معرفت» را بنا سازد
و «عرفان خراسان»، گوی سبقت از دل تاریخ بِرُباید.

می‏آید، تا در دل‏ها، عشق ولایت علوی علیه‏ السلام ریشه کند
و از یُمنِ حضور سبزش، زمان و مکان از تیرگی جامه ‏ها
و اندیشه‏ ها و نگاه‏های «بنی العباس»، رهایی یابد.

می‏آید، تا اهالی «نیشابور»، برای اولین بار و آخرین بار،
تبلور بهارانه «امامت» را به چشم ببینند!
می‏آید، تا خراسان، حرم امنِ آهوان باشد
و بی‏ پناهان خسته از روزگار،
به حریمِ امن «رضوی علیه‏ السلام »، پناه ببرند.

سید علی ‏اصغر موسوی