صفات خدا عین ذات اوست
در کافی از هشام بن حکم روایت کرده که زندیق به امام صادق (علیه السلام) عرض کرد: آیا می گویی خدا شنوا و بیناست؟ فرمود: بله، شنواست بدون عضو شنوایی، بیناست بی ابزار چشم، بلکه به نفس خود بشنود و به نفس خود بیند. این که گویم به نفس خود شنود معنایش این نیست که او چیزی است و نفس چیز دیگری، بلکه این تعبیر بدان جهت بود که خواستم آنچه در نظر دارم به لفظ آورم، زیرا از من پرسیده ای و می خواهم پاسخ را به تو که سائلی بفهمانم، اینک می گویم او با تمام وجود می شنود، و این که گفتم تمام معنایش این نیست که او مانند ما داری جزء است بلکه خواستم به تو بفهمانم، و این تعبیر از خودم می باشد، و بازگشت سخن و خلاصه مقصودم این است که او شنوا، بینا، دانا و آگاه است بی آن که ذات و صفت اختلاف و تعدد یابد.(300)
به امام محمد باقر (علیه السلام) گفتند گروهی از اهل عراق می پندارند که خدا با چیزی می شنود غیر آنچه که با آن می بیند، و می بیند با چیزی غیر آنچه که با آن می شنود (وسیله شنوایی و بینایی او دو چیز است) امام (علیه السلام) فرمود: دروغ گفته و کافر گشته و خدا را به خلق تشبیه نموده اند، مقام و حقیقت ذات خدا از این پندارهای بی اساس متعالی و اجل است، خدا می شنود با آنچه که با آن می بیند و می بیند با آنچه که با آن می شنود.(301)
و این گفتار امیر المؤمنین (علیه السلام) مانند گفتار عترت آن حضرت (علیه السلام) رد بر گروه صفاتیه است که امروزه به آن ها اشاعره گویند.