نتیجه
حال که از نقل آرای محاکم در زمینه موضوع مورد گفتگو فراغت حاصل کردیم،در نتیجه مقاله حاضر به این بررسی خواهیم پرداخت که کدام یک از رویههای مذکور موجه است و با اصول حاکم بر اسناد تجاری انطباق دارد و باید از آن تابعیت به عمل آید.
چنانکه میدانیم در ایران از بین سه سند تجاری به معنای خاص کلمه،یعنی برات،سفته و چک،در اغلب قریب به اتفاق موارد،چک متداول است و نیز میدانیم که بسیار به ندرت اتفاق میافتد که چک به عنوان ابزار نقدی پرداخت مورداستفاده قرار گیرد و در حقیقت به جای برات و سفته که باید در معاملات مدتدار مبادله گردد،فروشندگان کالا و خدمات چک مطالبه میکنند.علت کاملا واضح است.مقنن و رویه قضایی برای چک امتیازات حساب نشده و ناموجهی قائل شدهاند که برات و سفته از این مزایا محرومند و همین امتیازات موجب گردیده که چک به این گستردگی و شدت متداول باشد.