ویژه نامه ولادت با سعادت امام موسی کاظم (ع)* هفتمین دلیل هستی *

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

«آیت کوثر»

پيك شادى به ترنُّم خبرى آوردست
خبر از خسروِ فرخنده فرى آوردست

بلبل گلشن رحمت دهد اين مژده ز شوق
گلبُن صادق عترت ثمرى آوردست

نخل ايمان محبان ولايت زشعف
شدشكوفا و برآن برگ و بَرى آوردست

ازطراوت چمن حُسن و مَلاحت نازد
برجِنان زانكه گل بارورى آوردست

طور عصمت به تجلّى شد و سرشار سرور
كه زنور رخ موسى قمرى آورد است

مِهر و مَه واله وشيداى جمالش زيرا
آيت كوثرسرمد پسرى آورداست

كاظم آل نبى موسىِ طور علوى
باخود از لطف خدا خوش سيَرى آوردست

هفتم ماه صفرآمدو ازلطف خدا
تاكند هديه به صادق گُهرى آوردست

نه فقط روى زمين بلكه بُود هر دوجهان
مستِ آن باغ كه باخود شجرى آوردست

هفتمين حجت حق باب حوائج موسى
شيعه رابَهرشفاعت خبرى‏ آوردست

تاكندسِير جمالش همه دَم روح «امين»
بَهر پرواز بر اوبال و پرى آوردست

شاعر : حاج رضا فلاح (امین)

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

هلهله کنید و فرشتگان سپیدبال را به شادی بخوانید
که امشب، زمین و آسمان،
نورباران قدوم مولودی بزرگ است؛
آمدن هفتمین بهار زمین،
بر دل‏های علوی مبارک باد!

چشم‏ها، ستاره‏ریز لحظه‏ هایی مبارک است
و آسمان، زمین را به پاس هفتمین حجت خداوند،
شهاب‏باران کرده است.

سلام بر هفتمین دلیل هستی؛
او که بردباری را برای جان‏های بی‏قرارمان به هدیه آورد!

اى فروخورنده خشم، به تو تمسك مى‏جوييم
تا آن‏سان كه خداوند در روح انسان دميد،
به مدد عنايت خويش،
بر نفوس مشتاقانت صبر و تقوا را بِدَمى
تا پيروىِ تو، شايسته ما باشد.

امام كاظم عليه‏السلام مظهر تهذيب نفس،
تقوا و علم الهى است كه با ميلادش،
هفتمين صبح امامت را عطرآگين كرد.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

وارث مُلک تبسم، کاظم است
عشق عالمتاب هفتم، کاظم است

آفرینش، سوره ای از مهر او
بر لب هستی، تبسّم کاظم است

مُصحف اخلاص و قاموس یقین
بحر عرفان را تلاطم، کاظم است

مُقتدای آسمان مردان سبز
قبله ی آیینه مردم، کاظم است

ترجُمان وحدت دل های ما
تابش مِهر تفاهم، کاظم است

مِی پرستان! وقت سرمستی رسید
در میستان هفتمین خُم، کاظم است

آسمان! تبریک، فصل هفتم است
مِهر عالمتاب هفتم، کاظم است

[مصطفی*شیعه ال طاها*]

هر كه یك دفعه سر این سفره مهمان می شود
مور هم باشد اگر روزی سلیمان می شود


سر به زیر انداختن ذاتش توسل كردن است
دردها در این حرم ناگفته درمان می شود


این كریمان لطفشان هر چند آماده ست، لیك
نام مادر كه وسط باشد دو چندان می شود


ما پدر را خواستیم و از پسر خیرش رسید
در رجب ها كاظمین ما خراسان می شود


نیستی پیغمبر اما ظاهراً پیغمبری
هر كه می بیند تو را، از نو مسلمان می شود


نسل موسایی تو طبع مسیحا داشتند
یك نفر از آن همه پیر جماران می شود


این دلِ ما، سینه ی ما، عرش ما، حتی بهشت
هر كجا موسی بن جعفر نیست زندان می شود


نیستم آهو ولی سگ هم به دردی می خورد
لااقل یك گوشه از صحنت نگهبان می شود

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

زمين در چرخش خويش، هفتمين بشارت را از آسمان برگرفت
و رداى سبز امامت را به دوش غنچه‏ اى ديگر از باغ امامت انداخت
و همان هنگام، علوم گذشتگان و آيندگان، بر سينه نورانى ‏اش روانه شد؛
چونان كه تصوير تمامى عالم در اقيانوس شفاف و زلالش نمايان شد.

يا موساى كاظم! ميلاد تو، سرآغاز وزش موهبت الهى است.
آن هنگام كه خشم را فرو مى‏ خورى،
وسوسه شيطان در برابر عظمت آدمى چه حقير است!

شكيبايى تو، دل را مجذوب دردى مى ‏كند
كه ابزار فرهيختگى روح است
و تو چه زيبا اين مفهوم را معنا مى ‏كردى!

كرامتت از بندگى محضى است كه
در سايه ‏سار صبر خويش، تقديم دوست كردى.

مبارك است ظهور روشنى‏ ات در عبور زمان؛
در ضريح خيال مؤمنين. خورشيد هفتم!
تولد تو، شكفتن باغ سبز تقرّب در كوير خشكيده زمين است.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

چه بسا تاريكي سياه‌چاله‌اي،
روشن‌تر از چراغاني قصري رؤيايي باشد!

چه بسا تنهايي خلوتي، پرازدحام‌تر از تردد
چاپلوسانه مترسك‌هاي دربار حكومتي باشد!

چه‌بسا حاكمي
بي‌هيچ دربان و منشي و داروغه و سربازي،
بر دل‌ها حكومت كند؛
كنجي بنشيند به اشراق و فرمان‌براند

بر نفس‌هاي پاكيزه و دل‌هاي صيقل‌خورده؛
با دست‌هاي بسته،
باز كند گره‌هاي پولادين و دشوار را

و با گام‌هاي هم‌آغوش با غل وزنجير،
طي كند مسافت‌هاي صعب و ناهموار را
براي هدايت ديگران به سوي روشنايي.

مي‌شود كسي صاحب اختيار زمين باشد
و دچار چارديواري زندان!

مي‌شود كسي حاكم دنيا باشد،‌
اما محكوم به صبر و كتمان و كظم.

چه بسا رهبري براي راهبري،
همنشين رنج و درد و حبس باشد
و همدوش فراق و تهمت و اهانت.

مي‌شود ساعت‌ها پيشاني بر خاك بندگي بسايد
و رويش را آفتاب و مهتاب نبيند.

مي‌شود سال‌ها با شكم گرسنه،
شاكر لحظه‌هاي صيام باشد
و زبانش از حمد و سپاس خداوند باز نايستد.

خورشيد وقتي خورشيد باشد،
براي نورافشاني احتياجي به آزادي ندارد.
خورشيد وقتي خورشيد باشد،
كسي را ياراي مقابله با انوار روشني‌بخشش نيست.

خورشيد وقتي خورشيد است،
خورشيد است و مي‌تابد.

میلاد هفتمین خورشید هدایت بر عاشقان مبارک

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

ابرهای رحمت باریدن گرفت
و انوار حکمت تابش آغازید.

آسمان تابان شد و زمین نورباران. نوزادی آسمانی چشم به جهان گشود
و دامان حمیده از تولد کودکی از آل یاسین سبز گشت.

آسمان گل آذین شد، زمین بساط شادی گسترانید
و فرشتگان به تماشای هفتمین ستاره تابناک آسمان امامت و ولایت آمدند،
و موسی، آن باب الحوائج درماندگان و نیازمندان، به جهان هستی گام نهاد.

ای درگاه نظر رحمت الهی، ای شفیع روز جزا،
ای کوه حلم و بردباری، ای عبد صالح خداوند عالمیان،

ای فرو برنده خشم در دشواری ها، ای بهترین آفریدگان
و ای محبوب و همراز پدر، قدوم سراسر عطوفت و مهرت،

مبارک و گلباران!

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

قالَ الاِْمامُ الْکاظم(علیه السلام) :


اَفضَلُ ما یَتَقَرَّبُ به العَبدُ اِلی اللهِ بَعدِ المَعرِفَةِ به ، الصَلوةُ؛

امام کاظم علیه السلام فرمودند:

بهترین چیزی که بنده بعد از شناخت خدا
به وسیله آن به درگاه الهی تقرب پیدا می کند، نماز است.

(تحف العقول،ص455)

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

مژده‏ اى دل که به ما تاج سرى داد خدا
شب ما سوته دلان را سحرى داد خدا

سجده شکر به جا آر که از رحمت خویش
تیر جانسوز دعا را اثرى داد خدا

شجر طیبه ى گلشن طاها را باز
هم ثمر داده و هم برگ و برى داد خدا

تا که اسلام قوى گردد و الحاد ضعیف
صدف بحر ولا را گهرى داد خدا

اى صبا فاطمه را مژده بده کز ره لطف
صادق آل نبى را پسرى داد خدا

ملک از کنگره ى عرش برین مژده دهد
که به ما ناجى نیک و سپرى داد خدا

بهر آزادى ابناء بشر بار دگر
به بشر رهبر فریادگرى داد خدا

تا کند زیر و زبر کاخ ستم را اى دل
مژده ‏ى آیت فتح و ظفرى داد خدا

تا به پرواز در آید به جهان طایر فکر
امشب از شوق و شعف بال و پرى داد خدا

شادمانم من ژولیده که از رحمت خود
به من بى هنر امشب هنرى داد خدا

ژولیده نیشابوری

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

زمين در چرخش خويش، هفتمين بشارت را از آسمان برگرفت
و رداى سبز امامت را به دوش غنچه‏ اى ديگر از باغ امامت انداخت
و همان هنگام، علوم گذشتگان و آيندگان، بر سينه نورانى ‏اش روانه شد؛
چونان كه تصوير تمامى عالم در اقيانوس شفاف و زلالش نمايان شد.

يا موساى كاظم! ميلاد تو، سرآغاز وزش موهبت الهى است.
آن هنگام كه خشم را فرو مى‏ خورى،
وسوسه شيطان در برابر عظمت آدمى چه حقير است!

شكيبايى تو، دل را مجذوب دردى مى ‏كند
كه ابزار فرهيختگى روح است
و تو چه زيبا اين مفهوم را معنا مى ‏كردى!

كرامتت از بندگى محضى است كه
در سايه ‏سار صبر خويش، تقديم دوست كردى.

مبارك است ظهور روشنى‏ ات در عبور زمان؛
در ضريح خيال مؤمنين. خورشيد هفتم!
تولد تو، شكفتن باغ سبز تقرّب در كوير خشكيده زمين است.