حی علی العزا *ویژه نامه محرم حسینی*

[مصطفی*شیعه ال طاها*]

یازده ماه از خدا این روزها را خواستم
دیدۀ تر خواستم حال بکا را خواستم

اذن دق الباب این خانه برای ما بس است
استجابت پیشکش فیض دعا را خواستم

یازده ما هست می خواهم که سلطانی کنم
پشت این در ماندن و دست گدا را خواستم

قول دادم این محرم معصیت کمتر کنم
همت توبه به درگاه خدا را خواستم

از علی موسی الرضا رزق لباس مشکیه
دستباف حضرت خیرالنسا را خواستم

هر محرم زیر دین صلح آقاییم ما
یا امام مجتبی اشفع لنا را خواستم

کربلایی نیستم اما تو شاهد باش که
هردعایی کردم اول کربلا را خواستم

شصت شب از صبح تا شب نوکری در روضه ها
طعنه خوردن،سوختن پای شما را خواستم

گرچه ناقابلتر از این حرف ها هستم ولی
یک زیارت اربعین پایین پا را خواستم

از نجف تا کربلا پای پیاده دست جمع
روضه خواندن بین این صحن و سرا را خواستم

اهل عالم دارد از ره ماه ماتم میرسد
هیئتی ها یاعلی! دارد محرم میرسد...

[مصطفی*شیعه ال طاها*]

این روزها غم تو مرا می‌کشد حسین
شب های ماتم تو مرا می‌کشد حسین

تا آن دمی که منتقم تو نیامده ست
سرخی پرچم تو مرا می‌کشد حسین

از لحظه‌ی ورودیه تا آخرین وداعهر شب ، محرّم تو مرا می‌کشد حسین

هنگام پر کشیدن یاران یکی یکی
اشک دمادم تو مرا می‌کشد حسین

داغ علی اصغر و عباس و اکبرتغم‌های اعظم تو مرا می‌کشد حسین

از قتلگاه تو چه بگویم؟ حکایتِ
انگشت و خاتم تو مرا می‌کشد حسین

بر نیزه در مقابل چشمان خواهری
گیسوی درهم تو مرا می‌کشد حسین

سالار سر بریده‌ی زینب سرم فدات
هستی فاطمه! پدر و مادرم فدات

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

‏«حسین !
اى پرچم خونین حق بر دوش،
حسین !
اى انقلابى مرد
حسین !
اى رایت آزادگى در دست،
در آن صحراى سرخ و روز آتشگون‏
قیام قامتت در خون نشست، اما
پیام نهضتت برخاست‏
از آن طوفان «طف» در روز عاشورا، ‏
به دشت «نینوا» ناى حقیقت از «نوا» افتاد
ولى ...‏
مرغ شباهنگ حقیقت ،
از نواى ناله «حق ، حق » نمى‏افتد».‏
سلام بر تو ، اى حسین !‏

سلام بر خط شفقگون كربلا، كه خون تو را،
اى خون خدا - همواره بر چهره افق مى‏پاشد

و غروب هنگام، ‏سرخى آسمان مغرب را به شهادت مى‏گیرد ،
تا آن جنایت هولناك را هر چه آشكارتر بنمایاند

و چشم تاریخ را بر ‏این صحنه همیشه خونین بدو زد
و گوش زمان را از آن فریادها تندر گونه
آن عاشوراى دوران ساز، پر كند.‏

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

فصل اشک و سوز و آه از پرده ی دل میشود
باز چشمانم به رنگ سرخ مایل میشود

باز هم روح الامین مرثیه خوانی میکند
کاف و هاء و یا و عین و صاد نازل میشود

با لباس مشکی ام احرام گریه بسته ام
یک زیارت با هزاران حج معادل میشود

سعی ما پای پیاده از نجف تا کربلاست
شاهراه وصل ما این حد فاصل میشود

نیت گریه نمودم در نماز نیمه شب
چون که روضه بهتر از درک نوافل میشود

رکعت اول به یاد تشنه لبها سوختم
رکعت بعدی من گودال کامل میشود

مادری پهلو شکسته میرسد از سمت عرش
روضه از اینجا به بعدش سخت و مشکل میشود

لحظه ای که سینه ی ارباب سنگین میشود
روضه سنگین ارباب مقاتل میشود

نیزه ها نامهربان هستند اما لحظه ای
مهربان با حنجر او تیغ قاتل میشود

سر غنیمت میرود گودال میگردد شلوغ
وقت غارت کردن مشتی اراذل میرسد

آه از آن لحظه ای که مادرش سر میرسد
با تنی عریان ، تنی بی سر مقابل میشود

محسن حنیفی

[مصطفی*شیعه ال طاها*]

وای خدا رحم کند

وای خدا رحم کند، یک نفر و یک سپاه
یک تن لب تشنه با، یک سپه رو سیاه

آمده خون خدا، یک تنه در رزمگاه
روبروی لشکری، بی کس و بی تکیه گاه

بعد وداع با حرم، آمده در کار و زار
سید و سالار دین، حجت پروردگار

شاه عطش نور حق، حضرت سلطان عشق
از علی و فاطمه، روی زمین یادگار

مثل پدر حمله و، بر صف دون می‌شود
لشکر دشمن از این، حمله نگون می شود

خصم جفاپیشه را، روی زمین می‌زند
یک به یک کوفیان، غرق به خون می‌شود

وای خدا رحم کند، یک نفر و یک سپاه

یکتنه با یک سپاه، گشته مقابل حسین

لرزه بیفکنده بر، خیمه باطل حسین
ضربت شمشیر او، از همه کوبنده‌تر

رعد شکافنده است، بر صف جاهل حسین

رزم نفر با نفر، زنده نماند کسی
روبروی او رجز، نامه نخواند کسی

عبدودان در مصاف، کشته شوند یک به یک
جرات جنگیدنش، را نتواند کسی

وای خدا رحم کند، یک نفر و یک سپاه

گرد شه تشنه لب، حلقه زده لشکری
حمله ور از هر طرف، گشته جنایتگری

تیر و کمان، سنگ و چوب، نیزه و شمشیر و نی‌
می‌رسد از هر طرف، بر تن بی یاوری

مانده غریبانه در، بین هزاران نفر
گر بکشد یا شود، کشته بیابد ظفر

آه و فغان و امان، از دل زینب که در
راه اسارت شود، با سر او همسفر

وای خدا رحم کند، یک نفر و یک سپاه

عاقبت آن تشنه از، شدت زخم فزون
بی رمق افتاده در، دجله گودال خون

خنجر برا به کف، چکمه ظالم به پا
بین همه کوفیان، آمده شمر زبون

از غم تنهایی و، ماتم بی یاوری
شرح عزا در عزا، غصه بی لشکری

آه دل زینب و، اشک رخ فاطمه
نوحه غمناله شد، روی لب سروری

وای خدا رحم کند، یک نفر و یک سپاه

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

شهر را بوی غمی آسمانی در برگرفته و کوچه و
خیابان ها، در تسلّی وارثان زخم، سیاه پوشیده اند.

این یعنی محرم، مترجم حقیقت به زبان تمام کائنات است.
این یعنی آغاز محرم، ابتدای باور گمشده ترین فضایل در گستره زمان هاست.

این یعنی هنگامه مرور خویشتن در محضر عاشوراست.
که تمام زمین، کربلای یاد است و سراسر زمان، عاشورای اقتدا
به حسین علیه السلام و سلام بر آنان که در پس سوختن در
غم محرّم، جهانی از ساختن را دنبال می کنند.