حی علی العزا *ویژه نامه محرم حسینی*

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

حی علی العزاء

ویژه نامه محرم حسینی

ای اشک کجایی که غم از راه رسید{{ویژه نامه ماه محرم حسینی}}

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

باز صدای نوحه جانان از این وادی به گوش می رسد
و ناقوس جانها به لرزه می افتد آنگاه که با بالا رفتن دستهای
حسینیان ،اشکهای زینب فرو می ریزد .

این چه سریست در کالبد هستی که با نام حسین
و ناله بر مظلومیتش، تمام گناهان بخشوده می شود ؟

پایتخت نشینان دیار شور و شعور حسینی،
در سرزمینی کوچک با دلی بزرگ به بلندای بیرق حسین
همنوا با ناله آسمان و زمین، دوشادوش هم،
نوای یالثارات الحسین سر می دهند
و یا حسین گویان دل در گرو یار دارند .

یوسف زهرا ؛بیا که حسینیان
چشم به راه دم مسیحاییت به سوگ حسین نشسته اند.

بیا و داغ زینب را
در غم از دست دادن برادر التیام بخش .

با شميم روحاني ماه خون و قيام ،تكايا و حسينيه ها
با حضور عاشقان ابا عبدالله، جلوه ای دیگر از ارادت
و اخلاص را به نمایش خواهد گذاشت

و چه شیرین است آن زمان که کودک بیمار
دیروز با پای برهنه سر بر آستانش می گذارد
تا شکر گزار شفای تنش، نذری قربانی کند

و چه شیرین تر است آن زمان که مادری به رسم شکر گزاری
از معبود و شفای فرزندش، خادم همیشگی اهل بیتش می شود.

عزاداران ابا عبدالله الحسین ظهری دیگر از غم و اندوه را
به نظاره خواهند نشست و وا اسَفا گویان در میان دسته عظیم حسینیه ،
واگویه های خود را با حسین و معبودش نجوا خواهند كرد.

آیا آزاده ای هست تا مرا یاری کند؟
کجاست آزادمرد دشت نینوا که ببیند آوای بلندش
در طنین فریاد عزادارانش به گوش میرسد؟ حسینیان ...

محرم با همه شور و نوایش آمد ...
هر که دارد هوس کربُ بلا بسم ا...

صلی الله علیک یا اباعبدالله

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

شهر را بوی غمی آسمانی در بر گرفته
و زنجیرهای تعلق انسان شکسته و خود را به
زنجیرسینه زنی برای نینواییان، دخیل بسته است.

این یعنی؛ محرّم کتاب اندوه و مرثیه اهل ولایت نیست؛
که جولانگاهی است برای شکفتن؛ برای رویش.

این یعنی به بهانه حسین علیه السلام بر سینه زدن؛
اما در حقیقت بریدن سینه از زنجیرهای وابستگی به خاک.

و این یعنی تا کربلا فاصله ای نیست و تا حسین علیه السلام،
تنها یک جرعه عطش، باقی است.

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

محرم، ماه ایثار و از جان گذشتگی است!
ماه عشق و شور و فریاد است!

ماه سرافرازی بر فراز نیزه هاست!
ماه آمیختن با خون و آمیختن عشق است.

ای ماه خون، بار دیگر از راه میرسی و با نسیم گرم کربلایی،
قصه آلاله های سرخ را به گوش جان می رسانی

دوباره سکوت تاریخ را در هم می شکنی و
بغض ناله را از تنگنای حنجره ها آزاد می کنی

بار دیگر از راه میرسی و برف سکوت را با آفتاب
عشقی که بر آسمان سینه داری، آب می نمایی

و آن را به اقیانوس خروشان فریاد می رسانی!
ای ماه خدا! قدومت گر امی.

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

به محرم كه مي‌رسي، سوگوار عزيز فاطمه(س) مي‌شوي
و سينه‌زن و زنجيرزن ثارالله و اشك برگونه‌هايت پرپر مي‌شود.

به خود ببال كه خدا خيرخواه توست، كه صادق آل محمد مي‌فرمايد:
«من اراد الله به الخير فقذف في قلبه حب الحسينوحب زيارته»
«هر كس خدا برايش خير بخواهد محبت حسين
و شوق زيارت او را در دلش مي‌گذارد.»

به خود ببال كه عاشق و شيفته‌ حسيني و عشق به حسين
خيمه‌ هميشه افراشته در جان توست، خيمه اي به وسعت همه‌
هستي، خيمه‌اي به بلنداي همه‌ آسمان‌ها و كهكشان‌ها

با خواني گسترده از عطش كه تشنگي بشريت را خاتمه خواهد داد.
هرگز مباد بي اين عشق زندگي كنيم و بي اين محبت بميريم.

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

محرمی دیگر از راه می رسد و بهار اشک دیگری
بر عاشقان ولایت، که در آن غبار از جان های خسته خویش
زدایند و وجودشان را به عطر حسینی معطر کنند.

محرمی که با نام حسین پیوند خورده و با آمدنش فکرها و دل ها
متوجه روزی می شود که بزرگ ترین روزهای مصیبت است.

اشک ها در غم برترین انسان های عالم جاری می شوند.
وقتی که فرشتگان آسمانی بر حسین گریانند و پریان و
پرندگان در زمین و هوا بر او نوحه گرند؛

آیا نباید انسان ها با این آفریدگان هم نوایی کنند و با یادآوری
آن چه بر خاندان ولایت گذشت، گریه و نوحه ای همیشگی داشته باشند؟!

آسمان بر او گریسته است، چشم آسمان چهل روز در عزای حسین
گریان بود، آیا سزاست چشم زمینیان بر مصیبت او گریان نشود؟!

در حالی که قرن ها پیش از ولادتش، انبیای الهی چون آدم و نوح
و ابراهیم مصیبت های او را می شنوند و بر مظلومیتش اشک می ریزند.

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

باز صدای نوحه جانان از این وادی به گوش می رسد
و ناقوس جانها به لرزه می افتد آنگاه که با بالا رفتن دستهای حسینیان ،
اشکهای زینب فرو می ریزد .

این چه سریست در کالبد هستی که با نام حسین
و ناله بر مظلومیتش، تمام گناهان بخشوده می شود ؟

پایتخت نشینان دیار شور و شعور حسینی،
در سرزمینی کوچک با دلی بزرگ به بلندای بیرق حسین
همنوا با ناله آسمان و زمین، دوشادوش هم،
نوای یالثارات الحسین سر می دهند و یا حسین گویان دل در گرو یار دارند .

یوسف زهرا ؛بیا که حسینیان
چشم به راه دم مسیحاییت به سوگ حسین نشسته اند.

بیا و داغ زینب را
در غم از دست دادن برادر التیام بخش .

با شميم روحاني ماه خون و قيام ،تكايا و حسينيه ها
با حضور عاشقان ابا عبدالله، جلوه ای دیگر از ارادت و اخلاص را
به نمایش خواهد گذاشت و چه شیرین است آن زمان که کودک بیمار
دیروز با پای برهنه سر بر آستانش می گذارد تا شکر گزار شفای تنش،
نذری قربانی کند و چه شیرین تر است آن زمان که مادری به رسم شکر گزاری
از معبود و شفای فرزندش، خادم همیشگی اهل بیتش می شود.

عزاداران ابا عبدالله الحسین ظهری دیگر از غم و اندوه را
به نظاره خواهند نشست و وا اسَفا گویان در میان دسته عظیم حسینیه ،
واگویه های خود را با حسین و معبودش نجوا خواهند كرد.

آیا آزاده ای هست تا مرا یاری کند؟
کجاست آزادمرد دشت نینوا که ببیند آوای بلندش
در طنین فریاد عزادارانش به گوش میرسد؟ حسینیان ...

محرم با همه شور و نوایش آمد ...
هر که دارد هوس کربُ بلا بسم ا...

صلی الله علیک یا اباعبدالله

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

سلام بر حسین علیه السلام ، آن عطیّه بزرگ الهی.
درود بر سیدالشهدا علیه السلام ، بزرگ مردی از سلاله پاکان

عصاره ایمان، پاسدار حریم ولایت، آفریدگار حماسه و شور
سرفصل کتاب عقیده و جهاد، و اسوه تمامی آزادگان جهان.

اینک حسین علیه السلام به کربلا می آید.
می آید تا یزید، همه کاره دنیا نباشد.

می آید تا آیین سبز محمدی صلی الله علیه و آله ، به دست
فرزندان ابوسفیان در خاک نشود.

می آید تا ذوالفقار علی علیه السلام در نیام نماند.
می آید تا در طواف عشق، لباس سرخ شهادت بر تن کند.

می آید تا حج، از روز مرّگی به درآید و کعبه، دیگر خواب خدایگان
پوشالی را نبیند. می آید تا از این پس، کربلا مطاف اهل دل باشد.

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

محرم می آید؛ مثل پرنده ای غریب،
از التهاب خاکستری آسمان.

ماه سرخ بلوغ؛ ماهی که در آن، عشق آفریده شد
و مردانگی و شرف در عطش معنا گرفت.

ماهی که هیچ واژه ای گنجایش اندوه بی کرانه ی آن را ندارد؛
ماهی که هر ساله، خون خدا را بر آسمان دنیا می پاشد
تا ابرهای روزمره، سرخی آفتاب را نپوشاند.

محرم، ماه فریاد، ماه بیداری و پایداری است؛
ماهی که تمام تاریخ، وام دار یک نیم روز آن است.

ماهی که خاک و خون، آتش و عطش
و مشک و تیر، رازهای سر به مهر آنند.

ماهی که هفتاد و دو آیه ی سرخ، بر صحیفه ی دل ها نازل شد
و هفتاد و دو کهکشان، در مدار هستی قرار گرفت.
ماهی که دست می افتاد و پر و بال می رویید.
ماهی که هر ساله انتظار من و تو را می کشد.

محرّم، فصل مَحرم شدن با خوبی هاست؛ فصل فشردن
دست هایی که در کنار فرات، رویید؛ فصل عاشقی کردن.

سال هاست که محرم سیاه پوش است
و سینه ها از سوگ، در جوش و خروش.
سال هاست که کربلا، روزهای سردمان را گرما می دهد
و بر شب های سیاه مان نور می پاشد.

کیست که آزاده باشد و محرم را به سوگ ننشیند؟
کیست که سوار بر راهوار اشک،
به مهمانی عاشوراییان برود و شیفته برنگردد؟

کیست که در سفینه ی نجات وارد شود
و در موج های هوس غرق گردد؟

کیست که حسین را چراغ راهش کند
و در بیراهه های پر پیچ و خم، گم شود؟

کیست که گوش جان بسپارد
و نام تو را در هیاهوی فرات نشنود؟

نمی دانم این چه رازی است
که محرم، ماه آغازین سال است،

شاید سرّ آن در این باشد که عزت،
در گرو قیام و جهاد است
و حیات، در سایه ی خون.

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

عطر شهادت با بوی سیب می آمیزد و چشم ها
باران اشک را به استغاثه می نشینند.

همه دل ها بر مدار پنجمین عشق تنظیم می شوند.
همه ثانیه ها برای ورود کاروان ارباب بی تابی می کنند.

سینه ها فقط در محضر حسینیه ها آرام می گیرند و
هر شب در سوگ ستاره ای از آسمان حسین(ع) خدایی می شوند.

صدای نبض زمین و زنگوله کاروان در هم می آمیزد.
به هوش باشید که کاروان حسین(ع) در آستانه عاشورا خیمه زده است!

اینک جوانان حسین(ع) آماده خلعت شهادتند.
اینجا همان سرزمینی است که طفلان گهواره اش یک شبه، مرد می شوند.

اینجا همان وعده گاهی است که فاصله عاشق و معشوق
به قدر طاقت کودکانش برای تشنگی تنگ می شود.

به هوش باشید که عاشورای حسین(ع) هر سال برگ تازه ای
از آزادگی را ورق می زند.

مبادا که بساط محرّم جمع شود و ما هنوز حسینی نشده باشیم.

مبادا هنوز در پیچ و خم زندگی دنیا، فاصله نجومی خود
با قد و قامت های یاران حسین(ع) را نپیموده باشیم