🎖🎖شکاری رهگیر اف-106 دلتا دارت
در آوریل سال 1956 نیروی هوایی امریکا شکاری رهگیر اف-102 دلتا داگر را به خدمت گرفت. جنگنده ای که قرار بود بتواند به سرعت 1.8 ماخ پرواز کند ولی به دلیل مشکلات طراحی و موتور نچندان مطلوب پرات اندویتنی جی 57 در بهترین حالت تنها به سرعت 1.2 ماخ رسید.
نیروی هوایی از سال 1954 به این واقعیت پی برده بود ولی از آنجایی که به یک شکاری برای رهگیر بمب افکنهای قاره پیمای شوروی نیازمند بود، خواهان ورود به خدمت اف-102 شد تا یک شکاری به صورت موقت در خدمت داشته باشد.
سرمایه گذاری زیادی بر روی طرح اف-102 مدل بی انجام شد که دارای موتور پرتوان تر و سامانه آتش جدیدتر شود. توسعه این نسخه نیز برعهده کانویر طراح اف-102 بود
اف-106 قرار بود از سامانه آتش ام ای-1 و موتور جی 75 نسخه بهبود یافته جی 57 بهره ببرد و دارای ایرودینامیک اصلاح شده بود.
اولین مدل اف-102 بی در سال 1955 آماده شد و در 26 دسامبر سال 1956 اولین پرواز خود را انجام شد و در سال 1959 وارد خدمت شد.
نیروی هوایی به آن نام جدید اف-106 مدل آ و لقب دلتا دارت را داد
اف-106 دارای شکل کلی اف-102 بود و دارای بال دلتا شکل. ورودی هوا دوباره طراحی شده بود و بزرگتر شده بود و دارای شکل چهار گوش بود و از ایرودینامیک بهتر و بخشهای صاف بیشتری بر روی بدنه بود و از یک موتور پر قدرت پرات اندویتنی جی 17-75 با نیروی رانشی 15000 پوند بدون پس سوز و 23000 پوند با پس سوز قدرت میگرفت که شش هزار پوند بیشتر از اف-102 بود.
هواپیما توان رسیدن به سرعت 2.3 ماخ را داشت که حتی از انتظارات نیز بیشتر بود و تا کنون نیز رکورد سریعترین جت جنگی تک موتوره جهان را حفظ کرده است
سکان عمودی از نو طراحی شده بود و شکل متفاوتی داشت ولی شکل ظاهری کابین و سامانه حفظ شده بود. دارای سه ارابه فرود بود که ارابه فرود جلو دو چرخ را شامل میشد و دو ارابه عقبی که زیر بال دلتا جمع میشدند تک چرخ بودند.
اف-106 به اولین صندلی مدرن زمان خود مجهز بود که خلبان بعد از کشیدن حلقه پرتاب دی شکل در وسط دو پای خود، یک کاور روی سرش را میپوشاند و پایش را جمع میکرد وبا ایمنی بیشتری حتی در سرعت صوت خلبان را از هواپیما خارج میکرد.
اولین صندلی در ارتفاع صفر و سرعت بالای 160 کیلومتر بر ساعت کار میکرد ولی در سال 1965 به بعد مجهز به صندلی پرتاب دیگری شد.
همچنین نسخه تولید توان سوختگیری هوایی نداشت ولی از سال 1967 جنگنده مجهز به یک دریچه سوختگیری در پشت سر کابین خلبان بر روی بدنه شد
هواپیما دارای سامانه جنگ افزاری جدیدی بود. در سال 1950 حتی قبل از پرواز اف-102 ، هیوز برنده برنامه ای برای طراحی سامانه کنترل آتش خودکار ایکس ام 1179 شد که قرار بود
روی اف-102 نصب شود ولی برنامه با تاخیر روبرو شد و در نهایت بر روی اف-106 نصب شد. این سامانه آتش قرار بود با موشک فالوک هماهنگ شود.
سامانه کنترل آتش ام آ-1 در مرحله اول یک سامانه غیر قابل اعتماد بود و بسیاری از مشکلات آن در حین خدمت برطرف شد به صورتی که در طول خدمت اف-106 دست کم 60 بار ارتقا یافت.
اف-106 اولین شکاری تمام خودکار امریکایی ها بود به صورتی که خلبان تنها جنگنده را بلند میکرد و میتوانست تمامی مراحل کشف، رهگیری و درگیر توسط رایانه انجام شود. این سیستم در سال 1960 به تدریج روی اف-106 نصب شد
در همان زمان سامانه ضد جنگ الکترونیک رادار نیز در حال ارتقا بود. این ارتقائات در حین خدمت باعث شده بود تا اف-106 کابوس تعمیر و نگهداری نیروی هوایی باشد و برخی از جنگنده ها از این ناوگان تا سال 1963 زمینگیر بودند
سامانه آتش ام آ-1 دارای برد کشف 45 کیلومتر بود اگرچه برد کشف در بیشترین حالت حتی به 80 کیلومتر نیز میرسید ولی توان پایینگری نداشت ولی در زمان خود به دلیل خروجی بالا در زمینه جنگ الکترونیک مقاومت خوبی داشت.
همچنین هواپیما بر روی جلوی کابین دارای یک کاونده فروسرخ برای کشف غیر فعال هدف بود. هواپیما از هشدار دهنده راداری البته از سال 1965 به بعد بهره برد و دارای خط ارتباط دهنده برای تبادل اطلاعات رادار با ایستگاه رادار زمینی بود.
.. کابین تمام آنالوگ داشت و در بالای سر پنل خلبان دارای یک صفحه گرد تک رنگ برای نشان دادن رادار بود