چنانکه گذشت در برخی روایت اسلامی از پیشگویی زمان و مکان شهادت حضرات معصومین(علیهم السلام) سخن رفته است. بنا بر قول مشهور، هم سیدالشهدا(علیه السلام) و هم امیرمونان نسبت به زمان و مکان مرگشان، غیبگویی کردند. آیا این نحوه آگاهی با علم خدا منافات ندارد؟
قوت سند و فراوانی اینگونه روایات به حدی است که نمیتوان مفاد آن را تاویل برد. بلکه می توان با تکیه بر شواهد صریح قرآنی، وجود این مقام و شانیت را برای خاندان وحی اثبات کرد. بدین صورت که اسرار غیب را ذات اقدس اله،بالذات عالم است و پیشوایان پاک، بالعرض؛ چنانکه قرآن میفرماید: تِلْكَ مِنْ أَنبَاء الْغَیْبِ نُوحِیهَا إِلَیْكَ مَا كُنتَ تَعْلَمُهَا أَنتَ وَلاَ قَوْمُكَ مِن قَبْلِ..[این از خبرهاى غیب است كه آن را به تو وحى مىكنیم پیش از این نه تو آن را مىدانستى و نه قوم تو]. (هود/42(. بنابراین منافاتی ندارد که اهل بیت(علیهم اسلام) به اذن خداوند و در طول علم حضرتش، نسبت به برخی حقایق ابراز اطلاع کنند.
از دیگر شواهد قرآنی که دلالت بر صحت این ادعا دارد کریمه 26 سوره جن است که می فرماید: عَـٰلِمُ الْغَیْبِ فَلَا یُظْهِرُ عَلَی غَیْبِهِ أَحَدًا إِلَّا مَنِ ارْتَضَی' مِنْ رَسُولٍ... «خداوند عالِم به تمام غیب است و بس ، پس بر غیب خود هیچكس را واقف نمیگرداند مگر آن رسولی را كه بپسندد و انتخاب و اختیار نماید»
این آیه موید این ادعاست که خداوند علم به غیب را به رسول مرتضی افاضه می کند بنابراین علم غیب بالاصاله و ذاتا منحصر به ذات خداست و پیامبر منتخب و منتجب از سوی خدا، آن را به نحو تبعی و تفویضی از ذات احدیت دریافت میکند.
و سرّ انکار غیبدانی از سوی پیامبر(صلی الله علیه و آله وسلم) که در برخی آیات همچون: قُلْ لَا أَقُولُ لَكُمْ عِنْدِی خَزَائِنُ اللَهِ وَ لَا أَعْلَمُ الْغَیْبَ ...(50/انعام)« بگو: من به شما نمیگویم كه در نزد من خزانههای خداوند است و نه علم غیب می دانم» آمده است همین است که حضرتش علم استقلالی را از خود نفی میکند نه علم افاضی را.
نکته پایانی اینکه اگر لفظ رسول در جملۀ "مَنِ ارْتَضَی' مِنْ رَسُولٍ" مختصّ به انبیای مرسل باشد، این مقام از ساحت وجود پیامبرانی که تنها صاحب مقام نبوتاند نه رسالت، سلب میشود.