ویژه نامه میلاد فرخنده پیامبراکرم و گرامیداشت هفته وحدت

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

• 
  
  جهان سرسبز و خرم گشت از میلاد پیغمبر
  منور قلب عالم گشت از میلاد پیغمبر
  
  بده ساقى مى باقى که غرق عشرت و شادى
  دل اولاد آدم گشت از میلاد پیغمبر
  
  تعالى الله از این نعمت کز او اسباب آسایش
  براى ما فراهم گشت از میلاد پیغمبر
  
  ز لطف و رحمت ایزد ز یمن مقدم احمد
  ظهور حق مسلم گشت از میلاد پیغمبر
  
  به شام هفده ماه ربیع و سال عام الفیل
  رسالت ختم خاتم گشت از میلاد پیغمبر
  
  بشارت ده به مشتاقان که ز امر قادر منّان
  دل ما عارى از غم گشت از میلاد پیغمبر
  
  ز ناموس قدر بشنو تو گلبانگ خطر زیرا
  سر نابخردان خم گشت از میلاد پیغمبر
  
  بناى جهل ویران شد ز یمن منجى ات تارک
  جهان از علم اعلى گشت از میلاد پیغمبر
  
  دوصد اعجاز شد ظاهر که در عرش عُلى حیران
  دوصد عیسى بن مریم گشت از میلاد پیغمبر
  
  بشد دریاچه ساوه تهى از آب و برعکسش
  سماوه همچنان یم گشت از میلاد پیغمبر
  
  بشد این فارس چون شمعى، بشد آتشکده خاموش
  جهان حق مجسم گشت از میلاد پیغمبر
  
  ز یمن مقدمش منشق جِدار طاق کسرى شد
  که حیران خسرو جم گشت از میلاد پیغمبر
  
  بناى ظلم شد ویران ولى در سایه ایمان
  بناى عدل محکم گشت از میلاد پیغمبر
  
  قدم در ملک هستى زد چو ختم الانبیاء احمد
  مقام ما مقدم گشت از میلاد پیغمبر
  
  نواى بانگ جاء الحق به باطل چیره شد اى دل
  نظام دین منظم گشت از میلاد پیغمبر
  
  ز حسن پرتو رویش خجل در مغرب و مشرق
  مه و خورشید اعظم گشت از میلاد پیغمبر
  
  من «ژولیده» مى گویم بگو بر دوستارانش
  که شرّ دشمنان کم گشت از میلاد پیغمبر
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

مانده‏ اند عالميان و آدميان كه كدامين لحظه را، لحظه ولادت تو بشمارند؟
كدامين روز را، روز تولد تو نام بگذارند؟

تو كى در وجود آمدى كه ورودت را
و زمان آمدنت را جشن بگيرند؟

خورشيد و ماه و ستارگان تا بدانجا كه حافظه‏ شان يارى مى‏ كند
به تو سلام مى‏ گفته‏ اند.

نرگس‎ها اولين ركوع حيات را بر آستان تو كرده‏ اند.
موج‎ها از ازل سر بر ساحل رسالت تو مى‏ ساييده‏ اند.

سرسخت‎ترين و بى محاباترين لاله‏ ها و آلاله‏ ها در بى انتهاترين
دشت‎ها، نام تو را هر پگاه فرياد مى‏كرده ‏اند.

پيغمبران و رسولان همه در كلاس تو درس رسالت مى‏ خوانده‏ اند.
سرو و صنوبران مدام راستاى قامت تو را تداعى مى‏ كرده‏ اند.
بلبلان و قناريان هر چه ياد دارند، هميشه مدح تو مى‏ گفته‏ اند.

گل‎هاى محمدى همه با نام تو پر مى‏گشودهاند.
قطرات باران، انديشه حيات را وام از تو مى‏ گرفته‏ اند.

بنفشه‏ هاى جان باخته و دل افروخته هميشه در صفحه سينه سوخته
خويش تصوير روشنى از تو می یا فته اند.
در حافظه جويبارها، جز تكرار نام تو هيچ نيست.

شبنم‏ ها هر چه به خاطر دارند بر تو درود مى‏ فرستاده‏ اند.
پيش از تو را، كسى به ياد ندارد.
بارى، مانده‏ اند عالميان و آدميان كه كدامين لحظه را لحظه ولادت تو بشمارند.
موجودات هر چه به گذشته‏ ها مى‏ نگرند، هر چه در خورجين سوابق خويش جستجو مى‏ كنند، هر
چه زمين ماضى را مى‏ كاوند، هر چه نگاه در زواياى حافظه مى‏گردانند، جز تو هيچ نمى‏ بينند.
راهى بايد جست براى سخن گفتن از ولادت تو.

آنسان كه عرشيان لب به شكوه نگشايند و مقربان گره گلايه بر ابرو ني فكنند.
بدان گونه از تولد تو سخن بايد گفت كه هستى برنياشوبد و حيات بى‎قرارى نكند.

چه، هيچ رشحه‏ اى از حيات، تو را پيش از خويش نيافته است.
و چگونه بيابد كه حيات از نور تو در وجود آمده است.

هستى، طفيل آمدن توست.
چنين نبود كه خداوند تو را براى هستى خلق كند.

هستى به افتخار تو آمد.
تو براى عالم نيامدى، عالم براى تو آمد.

مگر نه خداوند، تو را پيش از همه، از نور خويش آفريد
و جهان از كرشمه چشم تو موجود شد؟

مگر نه افلاك در التهاب غمزه نگاه تو پديد آمد؟
مگر نه تو مقصود بودى و ماسوا به تبع ؟

آن گنج مخفى كه خداوند بود و دوست داشت
كه يافته شود مگر به آفرينش تو يافته نمى ‏شد؟

مگر تو برترين شناساى پروردگار خويش نبودى؟
چه كسى مى‏توانست بيايد كه او را بهتر از تو دريابد؟

مگر بناى آفرينش بر عبادت نبود؟
مگر تو عابدترين بنده خدا نبودى؟

مگر با خلق تو آن غايت به تحقق نمى نشست؟
مگر با آغاز تو، كار آفرينش پايان نمى‏ گرفت؟

آرى، تو همه بودى و با آمدن تو انگيزه‏اى براى خلقت ديگران نبود .
آرى، ولى، تو «رحمة للعالمين» بودى.

و در «رحمة للعالمين» بودن تو همين بس كه عالم و آدم
از نور تو آفريده شد و وام حيات از تو

گرفت با آن كه تو خلق كامل و كاملترين خلق بودى.
بارى سخن گفتن از تو و ولادت تو نه سخت
و دشوار، بل خطرناك و محال است.
محال از اين رو كه موجودات، پيش از تو نبوده‏ اند
تا از ولادت تو سخن بگويند، جز خالق، كسى
زمان خلق تو را چه مى‏داند؟

و خطرناك از آن جهت كه تو معشوق خداوندى، تو حبيب و محبوب اويى.
و هيچ عاشقى، غيرت مندتر از خداوند به معشوق خويش نيست.
همو كه تو را سلام كرد و فرمود كه نه فقط خلايق
و افلاك را كه بهشت و جهنم را حتى به

خاطر تو مى‏ آفرينم. بهشت را محض ياران تو و جهنم را براى مخالفان تو.
آرى، با چنين غيرتمندى عاشق، سخن گفتن از معشوق بس خطر آكنده است.
معشوقى كه پيامبران سلف همه آرزو مى‏ كرده‏ اند
كه از امت او باشند و در ركاب او.

معشوقى كه ملائك تا ابد مأمور صلوات بر او شده ‏اند.
معشوقى كه راه شناختش جز بر خدا و

ولى او بسته است. چگونه مخلوقى كه از نور او پديد آمده است
و نمى‏ فهمد كه او از كى، كجا

چگونه بوده است، از او سخن بگويد؟
گوهر پاك تو از مدحت ما مستغنى است
فكر مشاطه چه با حسن خداداد كند؟


"سید مهدی شجاعی"

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

و آمد آن که هستی در انتظار آمدنش بود.

و آمد آن که نور وجودش، تاریکی‏های شب دیجور جاهلیت را شکافت
و آفتاب هدایت را از آسمان حجاز بر سر تا سر گستره هستی تاباند.

و آمد آنکه چشم‏هایش، زلال‏ترین چشمه ایمان بود
و نگاهش، سرشار از لطافت باران.

و او محمد بود؛ سرفصل کتاب هستی و سر آغاز آفرینش عشق،
شجره طوبای بهشت و ستاره دنباله دار هدایت.

او که جهان، سال‏های سال، چشم انتظار آمدنش بود.

که دختران زنده به گور شده در زیر خروارها خاک، صدایش می‏زدند.

که آه دل درد مندان و نجوای شبانه مظلومان،
مهربانی بی کرانش رامی طلبیدند.

آمد تا برای همیشه برود، هر چه تباهی است!

ای بهترین بنده خدا! اینک در خجسته‏ترین صبح تاریخ،
به این تاریکخانه پر از کینه و نفرت خوش آمدی!

خوش آمدی ای رحمه للعالمین! ای یتیمان را پدر!
خوش آمدی به این آسمان تیره بی‏خورشید، ای محو کننده شک و تردید!

خوش آمدی به این خاک تفتیده ریگزار، ای گل همیشه بهار! بیا که با آمدنت،
خونی تازه در رگ‏های تاریخ جریان یافت و پنجره‏های امید، به روی ستمدیدگان باز شد.

بیا که با آمدنت، عطر گل محمدی، در کوچه باغ‏های زمان پیچید
و تا فراسوی آن مشام جان‏ها را تازه کرد.

آری!این صدای فرو ریختن کنگره‏های ایوان مدائن است
که لابه لای خنده ‏های تو گم می‏شود.

این سِحر جاذبه چشمان توست که در یک دَم،
سحرِ همه ساحران را تا ابد بی اثر می‏کند.

این نورانیت توست که آتشکده هزار ساله پارس را خاموش می‏کند
و آمدن عصر ایمان را نوید می‏دهد.

ای که آغاز زندگی ات، پایان یکّه تازی شیطان بود
و میلاد خجسته ات، کابوس ستمگران!

لبخند بزن که جادوی لبخندت،
پرده نشینان ملکوت را به ولوله انداخته است.
لبخند بزن، رسول خدا، لبخند بزن!

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

بر تو درود ،ای که میلادت، نقطه عطف خلقت است!

بر تو درود که عشق، خود را با نام تو تجلی داد و خلقت، بی‏وجود تو معنایی نداشت؛

ای بهترین خلق که پیامبران سلامت می‏کنند و تو را سید خویش می‏خوانند؛

ای آن‏که خدا از نور خویش، تو را آفرید و بر تو سلام داد و جهانی را
در رکاب تو گذاشت تا معلوم شود که تاریخ انسان، چون تو نداشته و چون تو نمی‏آورد؛

و ای چراغ رها شده در پرواز! تو، عاشقانه سرود زندگی
در گوش خلق زمزمه کردی؛ بر تو درود!

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

ای جان جهان بسته به یک نیم نگاهت
دل گشته چو گل سبز به خاک سر راهت

هم بام فلک پایگه قدر و جلالت
هم چشم ملک خاک قدمهای سپاهت

عیسی به شمیم نفست روح گرفته
دل بسته دو صد یوسف صدّیق به چاهت

دلهای خدایی همه چون گوی به چوگان
ارواح مکرّم همه درماندة جاهت

از عرش خداوند الی فرش، به هر آن
هستند همه عالم خلقت به پناهت

دائم صلوات از طرف خالق و خلقت
بر روی سفید تو و بر خال سیاهت

زیباتر و بالاتری از آنکه به بیتی
تشبیه به خورشید کنم یا که به ماهت

سوگند به چشمت که رسولان الهی
هستند به محشر همه مشتاق نگاهت

زیبد که کند ناز به گلخانه جنت
خاری که شود سبز در اطراف گیاهت

این نیست مقام تو که آدم به تو نازد
والله که خلّاق دو عالم به تو نازد

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

بر تو درود ،ای که میلادت، نقطه عطف خلقت است!

بر تو درود که عشق، خود را با نام تو تجلی داد و خلقت، بی‏وجود تو معنایی نداشت؛

ای بهترین خلق که پیامبران سلامت می‏کنند و تو را سید خویش می‏خوانند؛

ای آن‏که خدا از نور خویش، تو را آفرید و بر تو سلام داد و جهانی را در رکاب تو گذاشت

تا معلوم شود که تاریخ انسان، چون تو نداشته و چون تو نمی‏آورد؛

و ای چراغ رها شده در پرواز! تو، عاشقانه سرود زندگی

در گوش خلق زمزمه کردی؛ بر تو درود!

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

عشق تا شکوه ز تاریکی این دنیا کرد
دستِ حق پنجره‌ی رحمت خود را وا کرد

ناگهان قافله سالارِ سرآمد، آمد
عشق یکباره چنین گفت: محمد(ص) آمد

آمد آن مرد امینی که خدا یارش بود
و صداقت همه جا تشنه‌ی دیدارش بود

آمد و غنچه‌ی امید شکوفاتر شد
ذهن آئینه پُر از بال و پرِ باور شد

مهربان، آمدی و رازِ خدا را گفتی
کلماتِ پُرِ اعجاز خدا را گفتی

عطر خوشبوی محبت به حجاز آوردی
آدمی را به سجود و به نماز آوردی

هر کسی دید تو را عاشقِ گفتارت شد
"چشم بیمار تو را" دید و گرفتارت شد!

بر لبت زمزمه‌ی روشنِ آگاهی بود
دلِ تو سبزترین شعرِ هوالهی بود

آسمان محوِ تماشای نگاهت می‌شد
ماه دلباخته‌ی رویِ چو ماهت می‌شد

ای سر و جان به فدای تو و خاک قَدَمت
گشته دل‌ها همگی نذرِ حریمِ حَرَمت

از تو و عشق تو هر کس که سخن می‌گوید
در دلِ "حامی" گلِ سرخِ غزل می‌روید

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

كجایى اى عرب، اى ساربان پیر صحرایى؟!
كجایى اى بیابانگرد روشن راى بطحایى؟!

كه اینك بر فراز چرخ، بینى نام «احمد» را
و در هر موج بینى اوج گلبانگ «محمد» را

«محمد» زنده و جاوید خواهد ماند
«محمد» تا ابد تابنده چون خورشید خواهد ماند

جهانى نیك مى‏داند كه نامى همچو نام پاك پیغمبر مؤید نیست
و مردى زیر این سبز آسمان همتاى «احمد» نیست

زمين ويرانه اد و سرنگون باد آسمان پير
اگر بينيم روزي در جهان نام "محمد" نيست

مهدي سهيلي

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

ولادت فرخنده و با سعادت اشرف الاوصیاء
خـاتم المـرسلیـن ؛ حبيـب الـه العــالميــن ؛
طبيب القلــوب المــومنيـن ؛ پيامبرعطوفت
ورافــت و رحمـت ، حضــرت محمــد (ص)
و آغاز هفتـه وحـدت بر مسلمـانـان جهـان
و شیفتگان خاـدان عصمت و طهارت مبارك باد