ویژه نامه شهادت جانسوز حضرت فاطمه زهرا علیهاالسلام * بانوي محشر*

[نرگس منتظر]

غربت خورشید فاطمی

فلسفه اصلی مخفی بودن قبر حضرت زهرا(س) مربوط می شود به وقایع و جسارت هایی که از طرف خلفای وقت و اطرافیان خلفا، به آن بزرگوار وارد شده بود، در این زمینه نقل شده است که حضرت زهرا(س) زمانی که وقت رحلتشان نزدیک شد و در بستر به حالت احتضار به سر می بردند، حضرت علی(ع) بر بالای بسترشان آمدند و بعد از صحبت هایی که با همدیگر کردند، حضرت فاطمه(س) اجازه خواستند تا چند وصیّت به همسرشان علی(ع) کنند.

از جمله وصایای حضرت زهرا(س) به علی(ع) این بود که فرمودند:

«ای پسرعمو! اگر تا چند ساعت دیگر از دنیا رفتم، جنازه ام را شبانه تشییع کن و مراسم تشییع مرا اعمّ از غسل و کفن و نماز خواندن و دفن کردن باید در محیطی مخفی و پنهان انجام دهید و فقط به کسانی اجازه در تشییع دهید که ظلم و جفا نسبت به من روا نداشته اند.»

[نرگس منتظر]

فاطمه زهرا سلام الله علیها در شعر شاعران

مرا به خانه زهرای مهربان ببرید

به خاک بوسی آن قبر بی نشان ببرید

اگر نشانی شهر مدینه را بلدید

کبوتر دل ما را به آشیان ببرید

کجاست آن درِ آتش گرفته تا که مرا

برای جامه دریدن به سوی آن ببرید؟

مرا اگر شَوَم از دست، برنگردانید

به روی دست بگیرید و بی امان ببرید

کجاست آن جگر شرحه شرحه تا که مرا

به سوی سنگ مزارش، کِشان کِشان ببرید؟

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

شبهای مدینه خداحافظ ؛
سکوت را برایتان ابدی نمی بینم !

باور نداشته باش که با اتمام ناله های زهرا آر ام شوی!

ای مد ینه علی دیگر زهرا ندارد
علی امشب پاره ی وجودش را به خاک می سپارد
یا نه علی خود به گور می سپارد؟

زهرا جان بعد از تو علی دیگر قد راست نکند
بعد از دیگر خضاب نکند بعداز تو ...آری بعد از همه چیز
برای علی تمام می شود .

ای چاه های مدینه کجایید علی دیگر....
بعد از این شب علی دیگر سنگ سبو ندارد .

دردهای علی را مر همی نیست
غصه های علی را گوش شنوایی نیست .
ای چاه های مدینه علی از امشب
با شما نجوا میکند درد غریبی می گوید

بخروشید ای چاه های مدینه فریاد بزنید
درد های علی را زخمهای دلش ریشش را
آنگاه که علی غسل یاس میداد

آنگاه که سر بر دیوار بی کسی گذاشت
و فریادش گوش مدینه را کر کرد
آنگاه که علی پهلوی شکسته ی زهرا را دید
فریاد زد رهرا جان علی را ببخش که

دردهای تو را نفهمید که زخمهای تو را ندید
ندامت علی دنیا را می لرزاند .
آری ای کاش آن شب دنیا به پایان می رسید
کاش کنگره ی عرش متلاشی میشد!

چه بگویم از امشب ...فقط این را می گویم که داغ تازه است
تا به امروز و علی همچنان بر مزار مخفی یاس می گرید
و کوچه های مدینه ناله علی و زینب و حسنین را از امشب در خود دارد .

خون بخروشید ای چاه ها ی مدینه که علی دیگر زهرا ندارد

زهرا زارع بدیع

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

ساقی امشب آتشی دارد دلم
شعله شعله اشک می بارد دلم

عشقم امشب باجنون آمیخته
اشک های من به خون آمیخته

همچو موج آتشم سردرگمم
نیستم گرچه میان مردمم

خودنمیدانم کجایم کیستم
هستی ام رفته زدستم نیستم

من چه می گویم بهارم گم شده
زیر دست و پا قرارم گم شده

خوشه از تاک تحمل چیده ای؟
از بهار زخم دل گل چیده ای؟

ای دریغا عمق زخمم فاش نیست
شرح دردم کار کند و کاش نیست

از لب و دست هزاران چنگ و نی
آید آیا سوز دل ابراز نی

شعر هم هر دم نوایی می زند
گاه گاهی دست و پایی می زند

سیلی طوفان و ساحل دیده ای؟
ماهی افتاده در گِل دیده ای؟

دیده ای پرهای درهم ریخته؟
با سپیدی سرخ را آمیخته؟

سرو را گاه نشستن دیده ای؟
شاخه را وقت شکستن دیده ای؟

سینه ام آتشفشانی می کند
شعر اما بی زبانی می کند

زهره را یک خواب راحت دیده ای؟
بازی نیش و جراحت دیده ای؟

دود آهی رفته تا چشم فلک
سوخته در بی کسی نخل فدک

دل برایم روضه خوانی می کند
برتن من سر ، گرانی می کند

سینه را آه دمادم داده اند
زخم را با تیغ مرحم داده اند

لاله ام را داد بر باغ آمده
باد بر خاکستر باغ آمده

ناکسان عرش خدا را سوختند
آن دل بی انتها را سوختند

آیه های هل أتی را سوختند
در مدینه کربلا را سوختند

آنچه آنجا بین آتش بود و دود
آیه های آخر والفجر بود

نسترن های تبسم دود شد
گوهر دردانه ای مفقود شد

رفته غارت نان طفل هَل اَتی
گمشده انگشتری اِنّما

پس چه شد اَلیَوم اَکمَلتُ لَکُم
حرمت میخانه و ساقی و خم

حذف شد فریاد سرخ ذوالفقار
قرن ها باید که باز آید بهار

کمتر از شب روز مردم تار نیست
وای بر من یک نفر بیدار نیست

جان به قربانگاه جانان آمده
جاری کوثر به طغیان آمده

دیده ای طغیان نهر عشق را؟
زلزله درهفت شهر عشق را؟

مَستم از تکبیره الاحرام او
آب شد آتش پیش جام او

سخت دارد استقامت می کند
با قیام خود قیامت می کند

در قنوتش آسمانی از دعا
در رکوعش اقتدا بر مرتضی

سجده ای جانانه بر درگاه کرد
سجده ای هم نیمه های راه کرد

زان قیام و زان رکوع و زان سجود
سینه و رخسار و رویش شد کبود

این نماز قبله و قبله نماست
از نماز خلق آدابش جداست

آنکه در معشوق فانی می شود
در حقیقت جاودانی می شود

در بلوغ عشق پیش چشم جمع
شمع شد پروانه و پروانه شمع

جهل مردم قلعه خیبر شده
یا محمد فاطمه حیدر شده

موج کوثر چون به مسجد سرنهاد
لرزه بر اندام یثرب اوفتاد

گفت در طغیان عشقم کوثرم
تیغ دارم ، پیش مرگ حیدرم

می دهم جان ، جان او را می خرم
هر چه پیش آید علی را می برم

دست خالی گر نشد حل مشکلم
ذوالفقاری دارم از آه دلم

بیم دارید از من و از آه من
سیل عشقم، کیست سد راه من

دید ساقی کوثرش را در خروش
رأفت رحمانی اش آمد به جوش

آسمان دیده را پر ابر کرد
گفت: سلمان! باز باید صبر کرد

خیز کان بانوی بی همتای من
گر گشاید لب به نفرین وای من

تا نگشته آسمانها زیر و رو
با زبان مرتضی او را بگو

ای عروس آسمانی خدا!
ترجمان مهربانی خدا!

ای بلندای دلت هفت آسمان!
ای گذشت تو کران تا بیکران!

ای امید رحمتٌ للعالمین!
خاتم پیغمبران را خود نگین!

ماه پیشانی! جبین پرچین مکن
فاطمه! جان علی نفرین مکن

گفت: سلمان پس مسلمانی چه شد؟
آن سفارش ها که میدانی چه شد؟

این که در بند است مولای همه است
این همه بود و نبود فاطمه است

نخل بی ریشه دمی پاینده نیست
بی علی یک لحظه زهرا زنده نیست

ریسمان و بازوی خیبر گشا
دوستی این بود با آل عبا ؟

ای فدای تار مویش جان من
جان چه ارزد در بر جانان من

خواهد ار بالاتر از جان هم به چشم
صبر میخواهد علی، آن هم به چشم

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

گلایه می کنم از دیوارهای سرد و خاموش مدینه،
از این کوچه ها که آشنای دیرینه اند
با حضور روشن تو، از این خشت ها که لب فرو بسته اند؛

حال آنکه بارها سلام و تحنیت پر مهر پیامبر،
به تو و خاندانت را شنیده اند.

از این آسمان افسرده و محزون که شاهد بود
حبیب خدا، کلام الهی را بر در خانه شماتلاوت می کرد:
«انما یرید اللّه لِیُذْهِبَ عَنْکُمُ الرِّجْسَ أَهْلَ الْبَیْتِ وَ یُطَهِّرَکُمْ تَطْهِیرا».

گلایه دارم از چشمان سرخ این آفتاب که هنوز بعد تو،
دیده به این کوچه های تهی از عطر یاس می دوزد.

شکوه می کنم از ملاقات سرخ در و دیوار خانه با سینه پاک ت
و که هنوز جای بوسه پیامبر بر آن تازه بود.

به ستاره ها گفته ام برایت آرام بگریند تا آزرده نشوی.
به ماه سپرده ام شیون چشم هایش را پنهان کند
تا نشان قبر تو، از دیدگان شب مخفی بماند.

کودکانت، ناله یتیمی را در بغض گلوهاشان فرو می برند
تا تو را مخفیانه غسل دهم و به دستان سپید پدرت بسپارم.

به زمین سفارش کرده ام
پیکر مجروح یاس را آرام در آغوش بگیرد.

فاطمه جان!
«بعد تو اندوه من جاودانه و شب هایم شب زنده داری است
تا آن روز که خدا خانه زندگی تو را برای من برگزیند».

فاطره ذبیح زاده

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

بی تو...

بی تو تنهایی سخت است ای عشق من،ای تمام هستی من.
بی تو بودن معنا ندارد. بی تو، چراغ زندگی ام خاموش است.

بی تو، گذران قافله عمر دلگیر است.
بی تو، زینب تنها می شود، حسین می میرد.

بی تو، بیت الاحزان مدینه تنها می شود.
بی تو، آسمان چگونه ببارد، زمین چگونه تاب بیاورد.

بی تو، مدینه سر بر بالین کدام دوست نهد.
بی تو، ستارگان خاموشند. بی تو، دیگر صدای ضجه و ناله نمی آید.

زهرا جان! ریحانه رسول! بی تو، خورشید غمگنانه غروب می کند.
ای بی همتا!... آسمان چگونه پهلویت را دید و نگریست،
و زمین چگونه صورتت را دید و در هم نشکست.

ای برترین بانو! عارفانه عروج کردی و چشم در چشم رسول دوختی.
عاشقانه پر کشیدی و در آغوش برترین بشر آرام گرفتی!

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

غم نامه



ای فاطمه! ای یادگار رسول خدا!
ای هستی مرتضی! ای قلب تپنده ولی خدا!

دیگر مدینه آوای تو را نمی شنود.
دیگر کسی از صدای گریه های شبانه روزی
توبه علی شکایت نمی کند

و امروز اهل مدینه به خواب راحت فرو می روند.
قبرت از دیدگان آن ها مخفی شد تا نگاهشان به قبر تو نیفتد
و لحظات عیش و نوش و بزم خوشگذرانی آن ها به هم نخورد.

امروز بغض سه ماهه علی ترکید و برای اولین
باردر کنار بستر بیماری ات قطرات اشکش
را مقابل دیدگان تو جاری ساخت.

نمی دانم چرا خود گریه می کرد، ولی فرزندانت
را به آرامش دعوت می کرد.

امروز برای لحظاتی قلب علی از تپش ایستاد،
ولی اول مظلوم عالم باید بماند و رنج غربت
زهرا و مظلومیت خود را تحمل کند.

امروز دستان کوچک بچه های زهرا پیکر او را در بغل گرفتند
و برای همیشه از مادر مهربان خود وداع کردند.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

طلب یاری



ای دختر رسول خدا؛
ای بهانه هستی عالم؛ ای بزرگ ترین اسوه صبر

اینک آن گونه جان سوز و جان گداز می روی که
چشم های صبورترین و مظلوم ترین بنده خدا
علی مرتضی علیه السلام ، نیز لحظه ای نباریدن را تاب نمی آورد.

آینه مهربانی و رحمت بودی و اینک با دریایی از
درد و اندوه می روی. برای صبوری و تحمل آمده بودی
و اینک با کوهی از بارِ سختی و مصیبت باز می گردی.

آمده بودی برای صبوری، برای بردباری و ایستادگی؛
برای آن که در کودکی مادرِ پدر باشی

و در جوانی یاورهمسر و اینک همسرِ داغ دارِ توست که
به تنهایی بار آن همه مصیبت را با درد فراق تو یک جا به دوش می کشد

با غسل دادن تو، همه دردها و رنجها را دوره می کند
اشک می ریزد، امّا تاب می آورد.

همه صبوری تو و همه بردباری این لحظه های پر درد
همسرت علی علیه السلام برای آن بود که گوهر اسلام تابنده بماند

و اینک ما دوستداران و عاشقان تو امانت دارانِ آن گوهریم
و در حفظ این امانت از تو یاری می خواهیم.

یاری مان کن که سخت محتاجیم.

[نرگس منتظر]

اطاعت از فاطمه علیها السلام

امام باقر علیه السلام می فرمایند:

«... ولقد کانت - علیها السلام - مفروضة الطاعة علی جمیع من خلق الله
من الجن والانس والطیر والوحش والانبیاء والملائکة ... ؛

اطاعت از فاطمه علیها السلام بر تمامی
آفریدگان خدا از جن
و آدمیان و پرندگان و وحوش و پیامبران و فرشتگان واجب است.»

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

پس از تو غمگین نباید بود.

اکنون که تو رفته ای، تمام دردهایت به پایان رسیده اند.
اینک در جوار پیامبر خاتم نشسته ای و بی شک،
غصه هایت را سر بر دامان او از یاد می بری.

امّا اندوه من از بی تو ماندن است...، از تنها شدنِ حقیقت
بر روی این خاک پرفریب...، از درد دل های تلنباری که
پس از تو تنها قلب پرسکوت چاه، یارای شنیدنش را خواهد داشت.

تو را پنهان از چشم های بخیل روزگار به خاک سپردم تا حسرت
دیدار مزارت تا قیامت، دل های گنه کارشان را به آتش بکشد.

تو را که ناموس حق بوده ای، دور از دست ها و چشم های
نامحرم زمین دفن کردم.

بگذار همه تا ابد بدانند دختر معصوم رسول خدا چنان از امت
خویش در ستم بود که نخواست هیچ کس نشان مزارش را بداند.

بگذار این بی نشانی، به نشانه اعتراضی ابدی در دل تاریخ
جاودانه شود.اینک من برای روزهای بعد از این غمگینم؛

روزهایی که باید بی تو نفس کشید و سکوت کرد و خون دل خورد.
من برای این دنیای ستم کار و در غفلت غمگینم که از
این پس قرار است نشانه های خداوند را بر روی زمین
یک به یک بیازارند و بر گمراهی خویش بیفزایند.

از این پس اندوه من ابدی است؛ تا آن زمان که به تو بپیوندم.

شانه ای که پس از تابوت تو خسته و غمگین به خانه بازمی گردد
هیچ آرزویی جز ندیدن دنیا ندارد.

دیگر دنیا با تمام فراخی اش برای من تنگ است؛ وقتی تو را
در هیچ جای زمین نمی توان سراغ گرفت.

دیگر هیچ کس انگار در دنیا نیست؛ وقتی بین ازدحام مردم
بانوی بهشتی من حضور ندارد.

آه بانو! این کلبه محقر با تو فردوس برین بود برای من...،
برای من و فرزندانی که دیگر طاقت نگاه های سوگوارشان را ندارم.

وقتی که تو بودی، سفره خالی و بی رونقمان گوارا بود؛
آنچنان که گویا مائده های آسمانی برایمان پهن بود و گرسنگی
را کنار این سفره بی نان، با شمیم بهشتی تو از یاد می بردیم.

بانو! هنوز زمین نیازمندت بود. هنوز گرسنگان مشتاقند که
در خانه تو را بکوبند و تو افطار فقیرانه خود و خانواده ات
را انفاق کنی و با لب های روزه دار، از خداوند بشنوی که:

«وَیُطْعِمُونَ الطّعَامَ عَلَی حُبّهِ مِسْکِیناً وَیَتِیماً وَأَسِیراً».