ویژه نامه شهادت جانسوز حضرت فاطمه زهرا علیهاالسلام * بانوي محشر*

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

ایام شهادت دریاست . باران بندبندانگشتان درختان را میشمارد
و از سرشاخه های فروتن بیدهای مجنون فرود می آید .

روز شهادت کسی است که مادر خورشیدهای دنباله داری است
که تا هنوز تاریخ زلالی زمین را تضمین کرده اند .

ای بانوی آب و آیینه
! گیاهان از زمین به یاد تو سبز میرویند

و شقایق ها از ازل تا ابد داغدار زخمی هستند
که دستهایی نامهربان بر شانه های فدک زدند

. هر دری را که میبینم دردی در من جوان میشود
و زخمی کبود در من جوانه میزند .

یافاطمة الزهرا اشفعی لنا فی الجنة

[مصطفی*شیعه ال طاها*]

حضرت فاطمه سلام الله علیها سـرآمد زنـان عالم است؛

زیرا در اوج فضایل قرار دارد؛ به حدی که شناخت او، جز برای معدودی از انسان ها، ناممکن است.

چگونه می توان او را شناخت، درحالی که خدای متعال به پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله فرموده است

«یـا أَحْمَدُ لَوْلاکَ لَما خَلَقْتُ الْأَفْلاکَ، وَلَوْلا عـَلِی لَما خَلَقْتُکَ، وَلَوْلا فاطِمَةُ لَما خَلَقْتُکُما

(رحمانی همدانی، 1372: 9)؛

ای پیامبر! اگر تو نبودی، هستی را نمی آفریدم؛ و اگر علی علیه السلام نبود، تو را خلق نمی کردم؛

و اگر فاطمه سلام الله علیها نبود، شما دو نفر را به وجود نمی آوردم»

[طهورا*کنیز فاطمه زهرا(س)*]

هر بار که فاطمیه می آید
بر سوگ و عزا طلیعه می آید

بر ارض و سما ندای یا زهرا
ایام عزای شیعه می آید

بر گوش صدای گریه و ناله
از خانه آن شفیعه می آید

بنگر که علی غریب و بی یاور
تا خاک کند ودیعه می آید

پیوسته سوال ما بود یا رب
کی منتقم شهیده می آید

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

چه زود رفتی

قرآن را بوسیدم، گلبرگ‏های یاس
از لابه ‏لای ورق‏ ها فرو ریخت.

یاس‏ها چقدر شبیه تواند،فاطمه!
ای گم ‏گشته بقیع!

کدام گم‏شده به تو پناه آورد و پیدایش نکردی؟!
ای بهشت گم‏شده پهلو شکسته، کدام شکسته!
از تو التیام جست و مرهم نگذاشتی؟!

تو، آن‏سوی خودت بودی و همیشه بهترین را برای دیگران
می‏خواستی واین است شیوه عشق، که از پدر به تو رسیده بود.

بانوی مهربانی و آیینه ‏ها،
سلام!...

اما چه زود وقت خداحافظی رسید.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

چگونه باور کردنی است،
آن همه جفا بر آل مصطفی؟
و آن بی حرمتی به حریم فاطمه؟


هر روز، آن رسول بزرگ، هنگام عبور
از برابر خانه فاطمه، به اهل آن خانه
که طاهر و مطهر بودند، سلام می کرد
و آیه تطهیر می خواند.

دست و سینه زهرا، بوسه گاه محمد (ص) بود،
« مودت ذی القربی» سفارش پیامبر و مزد رسالت بود،

چه زود، صاحبان هوس بر اسب فتنه سوار شدند
و میراث نبوی را غارت کردند ، و ودیعه رسول را آزردند!

« بعد از آن همه شهید، بعد از آن همه سفارش اکید،
آن همه حدیث و آیه، وعده و وعید، اینک اهل بیت ،
مانده در کنار، بنگر این جفا به جای آن جفا،
بنگر این ستم به جای آن صفا، چهره زمانه گشته
شرمسار شیعیان راستین فاطمه، دل شکسته،
داغدار و چشم های اشکبار...»

راستی ... قبر فاطمه کجاست؟
و چرا در مدینه، انسان زائر در می ماند
که عقده دل در سوگ « بضعة الرسول»
کجا بگشاید و اشک دیده، پای کدام نخل بریزد
و نشان « بیت الاحزان» را از که بپرسد
و در کجا ایستاده، بر « فاطمه» سلام دهد؟

در مدینه چه گذشت و اکنون چه می گذرد؟
یک سوی، جوشش صداقت و اطاعت و وفا
وعشق به اهل بیت عصمت بود
و شیدایی و شیفتگی سلمان و ابوذر و مقداد و عمار و...

سوی دیگر ، کینه های بدر و خیبر و حنین.
و اکنون نیز مگر جز این است؟
باز هم صدای پای حمله قبایل قریش،


باز هم مدینه مانده درحصار !
« تا نسوزد دل، نریزد اشک و خون از دیده ها

این نشانه پیوند و همدلی با فاطمه
و همدردی با علی و زینب است.
نام « فاطمه» ، از تاردل ها نوای غم بر می آورد.

یاد « زهرا»، واژه های محزون وغربت زده را
به « غمنامه» تبدیل می کند.

و ... « ایام فاطمیه» ، مجموعه ای است
از جگرهای سوزان، چشمهای گریان،
عزاداران سیه پوش، عاشقان درد آشنا،
شیعیان وفادار، احساس های یتیمانه و دردهای تنهایی.

مرور اوراق کتاب تاریخ، یاد آور
« رنج های شیعه » و درد و داغ « آل الله » است.

خدا را شاکریم که نعمت « غم زهرا» عطایمان کرده
و ما را نمک گیر سفره « محبت اهل بیت » ساخته است.
از این رو، روحمان با " اولاد علی و فاطمه " همنوایی دارد
و جز از " کوثر ولایت"سیراب نمی شود
و جز از " شراب مودت" جام بر نمی گیرد.

خوشیم که جرعه نوش ولاییم
و اسیر سلسله غم این خاندان.
محبتمان منحصر در " ذی القربی" است.

خاندانی که هم شایسته " دوست داشتن" اند،
هم اشک ریختن بر رنجهایشان
و سوختن در مصیبت ها و داغ هایشان.

امروز ما ، در فاطمیه ای به وسعت ایران اسلامی،
سر بر شانه " مظلومیت شیعه" می گذاریم
و آرام آرام می گرییم ؛ چون شمع می سوزیم
و پیوسته در پی آنیم که جواب سؤال های
بی پاسخ مانده خویش را بیابیم.

می خواهیم باز هم سری به مدینه بزنیم ،
بر سفینه نجات " عترت" سوار شویم و از موج ها بگذریم.
" موج فتنه ها و کینه ها فرا گرفته باز هم ،
دامن مدینه و حجاز را .

" اهل بیت " در میان موج های سهمگین ، یک " سفینه " اند،
ثابت و نجابت بخش و استوار، مایه امید و رشته قرار
لیکن این سفینه نجات هم شکسته است
دست و بازوی امیر عشق بسته است
چشم روزگار، مانده همچنان در انتظار
این دل شکسته، پای خسته، بی شکیب مانده بی قرار "
و ... سوگنامه " بانوی بانوان" را نهایتی نیست.
کتاب غم وغربت زهرا، تا ابدیت
و تا دامنه محشر گشوده است،
تا درس های ناگفته و ناشنوده این مکتب و کتاب،
به گوش همگان برسد.

پایان غم فاطمه ، صبح قیامت است
و عرصات داوری خدا.
سلام بر آن" منظومه غم " که بی پایان است...

جواد محدثی

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

فاطمه جان!

به ماه سپرده‏ ام شیون چشم‏هایش را پنهان کند
تا نشان قبر تو، از دیدگان شب مخفی بماند.

کودکانت، ناله یتیمی را
در بغض گلوهاشان فرو می‏برند
تا تو را مخفیانه غسل دهم
و به دستان سپید پدرت بسپارم.

به زمین سفارش کرده ‏ام
پیکر مجروح یاس را آرام در آغوش بگیرد.

فاطمه جان!
«بعد تو اندوه من جاودانه و شب‏هایم شب زنده ‏داری است،
تا آن روز که خدا خانه زندگی تو را برای من برگزیند

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

امشب گل باغ علی پژمرده گشته،
و ماه از خانه مرتضی هجرت کرده و ستارگان عزادارند.

امشب کهکشان ولایت غرق در ماتم است
و در سکوت شب صدایی جز نوحه
علی و فرزندانش شنیده نمی شود.

حرامیان در اندیشه ظلمی دیگر، به خواب رفته اند،
و غرق در دنیای آلوده خویشند.

در این دنیای اسرارآمیز، زمینی است که
همه ارزش آن به یک شهر است،
و همه بهای آن شهر، به یک خانه است.

کلبه ای که باب شهر علم و خیرة النساء العالمین
به آن شرف حضور بخشیده اند.

هر روز صبح پیامبر اسلام بر اهل
خانه ای در مدینه وارد می شدند
و دسته گلهای سلام را تقدیم اهل آن می نمودند.

اهل آن خانه چه کسانی بودند
و چه سری در آن خانه نهفته بود،
که ارزشمندترین انسانهای دنیا،
برای آن این همه عظمت قائل بودند؟

علی، او که باید از درب ولایتش وارد شهر علم نبی شد.
فاطمه، همو که دلدادگان کویش از آتش گمراهی رهایی یافته اند.

حسنین ، همانها که آقا و سید دلهای بهشتی مؤمنانند.
و زینبین ، همان ستارگان پر فروغ دامان زهرا
و ماجرا از اینجا شروع شد که:

غم فراق پیامبر، چون ابرهای در هم پیچیده،
آسمان دل زهرا را فرا گرفت،
و باران اشک، نمود دل طوفانی اش شد.

او تنها برای جدایی از پدر نمی گریست،
بر مظلومیت علی هم اشک می ریخت.

دنیاپرستان زرخواه زورگو،همان حسودانی که
به طمع رسیدن به مقام و به طمع عشقهای آتشین،
چشم دلشان کور شد، و گوشهای اندیشه شان ناتوان گشت،
و زبان حق گوییشان لال شد.

ارزش وجود اهل بیت را نخواستند که درک کنند.
آنها، خفاشان شب خواهی بودند، که از تابش خورشید
حقیقت وحشت داشتند.

[مصطفی*شیعه ال طاها*]

علت دفن شبانه‌ حضرت فاطمه سلام الله علیها

عَنِ ابْنِ الْبَطَائِنِيِّ عَنْ أَبِيهِ قَالَ: سَأَلْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ علیه السلام ،

لِأَيِّ عِلَّةٍ دُفِنَتْ فَاطِمَةُ علیها السلام بِاللَّيْلِ وَ لَمْ تُدْفَنْ بِالنَّهَارِ ؟

قَالَ : لِأَنَّهَا أَوْصَتْ أَنْ لَا يُصَلِّيَ عَلَيْهَا الرَّجُلَانِ الْأَعرَابِيَّانِ‏ .


علی بن ابی حمزه از پدرش روایت کند که گوید:

از امام صادق -علیه السلام- پرسیدم که به چه علتی

حضرت فاطمه -علیها السلام- در شب دفن شد و نه در روز؟

فرمود: زیرا ایشان وصیت کرد که آن دو مردِ اَعرابی بر وی نماز نخوانند.

بیان علامه مجلسی -رحمه الله-: منظور از «اعرابی» «کافر» است،

زیرا که خدای متعال در قرآن فرموده: الْأَعرابُ أَشَدُّ كُفْراً وَ نِفاقاً.

������ بحار الأنوار (ط - بيروت)، ج‏ 43، ص 206 .
������ عوالم العلوم، ج‏11، قسم 2، ص 1120 .
������ علل الشرائع، ج‏ 1، ص 185 .

[مصطفی*شیعه ال طاها*]

علت دفن شبانه‌ حضرت فاطمه سلام الله علیها

عَنِ ابْنِ الْبَطَائِنِيِّ عَنْ أَبِيهِ قَالَ: سَأَلْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ علیه السلام ،

لِأَيِّ عِلَّةٍ دُفِنَتْ فَاطِمَةُ علیها السلام بِاللَّيْلِ وَ لَمْ تُدْفَنْ بِالنَّهَارِ ؟

قَالَ : لِأَنَّهَا أَوْصَتْ أَنْ لَا يُصَلِّيَ عَلَيْهَا الرَّجُلَانِ الْأَعرَابِيَّانِ‏ .


علی بن ابی حمزه از پدرش روایت کند که گوید:

از امام صادق -علیه السلام- پرسیدم که به چه علتی

حضرت فاطمه -علیها السلام- در شب دفن شد و نه در روز؟

فرمود: زیرا ایشان وصیت کرد که آن دو مردِ اَعرابی بر وی نماز نخوانند.

بیان علامه مجلسی -رحمه الله-: منظور از «اعرابی» «کافر» است،

زیرا که خدای متعال در قرآن فرموده: الْأَعرابُ أَشَدُّ كُفْراً وَ نِفاقاً.

📚 بحار الأنوار (ط - بيروت)، ج‏ 43، ص 206 .
📚 عوالم العلوم، ج‏11، قسم 2، ص 1120 .
📚 علل الشرائع، ج‏ 1، ص 185 .

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

هیچ کس، تو را نشکست
حتی پهلویت را!

نامِ زیبایت هست...
و من ـ امّا ـ هرچند شکستم، هنوز پهلویت هستم.

چرا بی‏نشانت می‏خوانند شاعران؟!
این‏ها ـ همه ـ نشانه ‏های توست، اما تو مثل این‏ها نیستی!

من شاعر نیستم.
فقط می‏دانم نامت که می‏آید، چشم‏هایت
شمعی در دلم می‏افروزند و به داغت می‏سوزند.

هیچ‏کس، تو را نشکست.
و دلم می‏گوید:

«فاطمه، فاطمه است»!