تاريخچه ي احياي تنفسي

[حسنعلی ابراهیمی سعید]

در زمانهاي گذشته در بين مردم جهان جهت برقراري مجدد تنفس در مصدومين و بخصوص غرق شدگان داخل آب ، روشهايي متداول بوده كه تاحدودي جان افراد را از خطر مرگ حتمي نجات ميداده ، ودر زمان خودنيز بهترين روش بوده .



باگذشت زمان وبالارفتن تجربه ي افراد وپيشرفت علم و مددگرفتن از ابزار آلات ، بشر توانسته تعداد زيادي از افراد دچار ايست تنفي شده را احيا كند ، كه اين روشها به اختصار بيان ميشود .



اين تحقيق از منابع مختلفي ازجمله كتاب تنفس مصنوعي ونجات غريق به قلم استاد ارجمند جناب آقاي ابراهيم نعمتي گرفته شده است.

روش شلاق زدن




در اين روش ، فرد را به فلك بسته و شلاق ميزدند، گاهي اين روش را با استفاده از چوب يا برگهاي گزنه كه داراي تيغ هاي ريز است استفاده مي نمودند ويا با پارچه اي مرطوب اوراميزدند تا بيمار بحالت اوليه باز گردد .




روش داغ كردن






گاهي با ريختن مقداري خاكستر داغ وآتش ، يا ريختن آب جوش و يا سوزاندن فضولات خشك حيوانات بر روي شكم افراد ، براي نجات او اقدام ميكردند

.

روش دميدن (1530 ميلادي)






« پاراسلوس» اولين كسي بود كه با وسيله مخصوصي كه شبيه دَمٍ آهنگري بود هوارا به داخل ريه ي شخص مي دميد .


اين روش حدود سيصد سال در سراسر اروپا مورد استفاده قرار گرفت.



روش ضدعفوني كردن با دود (1711.م)







هنديهاي ساكن آمريكاي شمالي براي احيا وبه هوش آوردن افرادي كه به ظاهر مرده اند مبادرت به دميدن دود به داخل مثانه حيوانات ميكردند وپس از پر شدن مثانه از دود آنرا به مقعد بيمار ويا غريق مي دميدند .



اين روش تاسال 1767 در انگلستان شناخته شده و بطور موقت در مستعمرات آمريكا بكار گرفته مي شد .



به حالت معکوس قرار دادن ( سال 1770.م)








در اين روش به مچ پاي فرد مصدوم طنابي بسته وبا استفاده از شاخه ي درخت ويا هر وسيله ديگر فرد را به حالت ماً كوس قرار ميدادند ودر نتيجه ي فشار زيادي كه به سينه ي او وارد ميشد ، هوا از ريه ها خارج ميگرديد ، پس از آن طناب را آزادكرده واو را روي زمين قرار ميدادند تا فشار روي سينه قطع شده و هوا داخل ريه ها شود ، اين كار را به دفعات تكرار كرده تا فرد تنفس طبيعي خودرا شروع نمايد .



بكار بردن بشكه (سال 1773 .م)









در اين روش فرد را بصورت دَمَر (روي شكم) روي بشكه ي چوبي قرار داده و نجات دهنده با دست پاهاي فرد راگرفته وسپس بشكه را بطرف جلو وعقب ميغلطاندند ، حركت و غلطاندن بشكه ي چوبي بجلو سبب ميشد كه از فشار بروي سينه كاسته شده ودر نتيجه هوا وارد ريه ها شود (عمل دم انجام گيرد) حركت وغلطاندن بشكه بطرف عقب موجب برخورد سينه با بشكه و درنتيجه فشار به سينه شده وبازدم انجام گرفته وهوا از ريه ها خارج ميشود .



روش روسي (سال1803.م )








در اين روش فرد را بطور افقي وصاف در زير خاك دفن نموده ، سر وقسمتي از سينه ويرا خارج از خاك قرار ميدادند و بشدت بصورت او آب مي -پاشيدند .



روش اسبي (سال 1812.م)






در اين روش فرد را به روي شكم روي اسب گذاشته وسپس اسب را يورتمه ميبردند . چون در اين حالت اسب ومصدوم بالا وپائين ميرفتند در نتيجه ريه ها باز وبسته مي شدند .



روش دال ريمپل(سال1831.م)






دراين روش يك تكه پارچه بلند به دور سينه ي مصدوم مي بستند و دو نفرِ كمك كننده آن را از دو طرف مي كشيدند و سپس آنرا رها مي كردند :

كشيدن پارچه ها سبب فشار به سينه وخروج هوااز ريه ها شده وبا آزاد نمودن پارچه ها ، سينه فرد منبسط گشته وعمل دَم انجام ميگرفت .



روش مارشال (1856.م)







در اين روش كه دكتر« مارشال هال» آنرا ابداع كرده بود ، مصدوم را از وضعيت روي شكم (دمر) ، بطرف پهلو غلطانده وپس ازلحضه اي توقف ، مجدداً وي را به حالت اوليه و بروي شكم بازگشت ميدادند و سپس با دستها به پشت او فشار وارد مي نمودند .



روش سيلوستر ( سال 1857.م)








در اين روش مصدوم را به پشت خوابانده وزير شانه هاي او يك پتو يا بالش قرار داده ، كمك دهنده بالاي سر مصدوم نشسته ودودست وي را گرفته ومانند صليب باز كرده تا ريه ها بازشوند ، سپس دو دست را روي سينه ي مصدوم مي گذاشتند تا هوا خارج شود .



روش فرانسيس (سال1886.م)







در اين روش فرد مصدوم رابه پشت روي تكه اي چوب يا الوار خوابانده بطوريكه پائين كمر وي روي الوار قرار گيرد وسر اورا دوكمك دهنده گرفته و باهم تكان مي دادند .



روش پروچاونيك (سال1894.م)








در اين روش بايك دست دوپاي نوزاد را گرفته واو را وارونه كرده وبا دست ديگر به سينه هاي نوزاد فشار مي آوردند .




روش شيفر( سال1903 .م)









در اين روش كه يك فيزيو تراپيست انگليسي به نام دكتر« شارپكس شيفر» آن را ابداع كرده بود ، مصدوم را به روي شكم خوابانيده وپشت دستهاي او را زير صورت او قرار داده و كمك دهنده پشت سر او زانو مي زده وبا دستهاي كاملاً صاف خود ، ازپشت قفسه ي مصدوم را فشار داده تا هواي آن خارج شود و زماني كه دستهاي خود را برميداشته هوا وارد ريه ها مي شد ه.



روش آكلن (سال1916.م)








دراين روش با استفاده از دستگاه مخصوصي كه روي سينه فرد مصدوم بسته مي شد وبا كمك دسته ي بالايي آن به شكل يك آكاردئون بالاو پائين ميبردند تا موجب باز وبسته شدن ريه ها شود.




روش ايسمنگر (سال1926.م)








در اين روش يك پمپ الكتريكي به كيسه هاي لاستيكي وصل كرده واين كيسه را روي سينه فرد مصدوم مي بستند اين پمپ به دفعات پر وخالي شده وريه ها را باز وبسته مي كرده .



روش نيلسن(سال1935.م)









در اين روش كه «كلنل هولگر نيلسن » دانماركي آن راابداع كرد ، مصدوم را به روي شكم خوابانيده وصورت اورا روي دستهايش قرار ميدهند ، كمك كننده بالاي سر مصدوم زانو زده وآرنجهاي اورا گرفته وبه عقب مي كشد ، در اين حالت ريه ها باز شده وهوا وارد آنها ميشود ، بعد آرنجهاي وي را رها كرده وبراي خروج هوا بر روي شانه ها وپشت قفسه ي سينه فشار مي آورند .



روش الاكلنگي








اين روش را دكتر « او» ابداع كرد ، بدين صورت است كه مصدوم را به روي شكم وبر روي يك صفحه ي پايه داري شبيه الاكلنگ خوابانيده ، دستها ، كمر وپاهاي وي را مي بستند ؛

كمك كننده پائين پاي مصدوم مي ايستاده وصفحه را تا نزديك كمر خود بالا آورده وپس از چند ثانيه مكث مجدداً تابالاي سر خود بالابرده وچند ثانيه ي ديگر مكث ميكند ، دوباره آن را تاكمر پائين آورده وبعداز يك مكث چند ثانيه اي آنرا روي زمين ميگذارند .

منبع

https://www.uplooder.net/img/image/15/fb5fff9b122b2122ab42e3d98d69597f/hasa-n-a-li_ebrahimi_said_13930509_(5).jpg