گِله خداوند از ناسپاسی انسان...

[مصطفی*شیعه ال طاها*]

تفسیر نـور در آیه 12 سوره یونس می خوانیم:

وَ إِذا مَسَّ الْإِنْسانَ الضُّرُّ دَعانا لِجَنْبِهِ أَوْ قاعِداً أَوْ قائِماً فَلَمّا کَشَفْنا عَنْهُ

ضُرَّهُ مَرَّ کَأَنْ لَمْ یَدْعُنا إِلی ضُرٍّ مَسَّهُ کَذلِکَ زُیِّنَ لِلْمُسْرِفِینَ ما کانُوا یَعْمَلُونَ

و هنگامی که ضرری به انسان برسد، در حالی که به پهلو خوابیده یا نشسته و ایستاده است،

ما را می خواند ولی چون ضرر را از او برطرف ساختیم، چنان به راه خود می رود

که گویی هرگز ما را برای گرفتاری که به وی رسیده بود، نخوانده است!

این گونه برای اسراف کاران، عملکردشان زیبا جلوه می کند.

استاد قرائتی در تفسیر این آیه می گوید:

ایمان به خداوند در عمق روح انسان عجین شده و حوادث تلخ،

عامل بیداری این وجدان و فطرت خداجوی اوست.

آنان که دعا و نیایش موسمی دارند، مورد انتقاد هستند و کارشان بی ارزش است.

بارها خداوند از ناسپاسی انسان گِله کرده که در هنگام اضطرار و سختی خدا را می خواند

ولی پس از حل مشکل از خدا غافل می شود و او را فراموش می کند.

دعا در هر حال جایز است؛ ایستاده، نشسته یا خوابیده.

نیایش خالصانه، سبب رفع گرفتاری است.

رفاه، زمینه ای برای غفلت است.

انسان، ناسپاس است.

آنان که خدا را فراموش کنند، زندگی مادی در نظرشان زیبا جلوه می کند.

فراموش کردن الطاف خداوند، نوعی اسراف است.

هر کس در رفاه، غافل و در گرفتاری دعا کند، مسرف است.

مرفهان،از خودراضی اند.