ویژه نامه ولادت با سعادت امام زمان (عج)*خورشید عشق و انتظار*

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

صدای پای مهربان تو

به دنیا که آمدی، فرشتگان با کوله­ باری از تغزّل، به پای­بوسی
تو آمدند تا صهبای عشق را از نام تو بنوشند.

اکنون نمی­دانم تولد دوباه تو را در کدامین
خطّ سرخ افق نظاره خواهیم کرد.

ای چراغ فاتح شب­های زمین!
همین نیمه شعبان، حلول تو را چشم ­انتظاریم که این
روزها، دقیقه هایمانگوش به زنگ صدای پای مهربان توست یا اباصالح!

رزیتا نعمتی

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

ماه کامل



ماه به نیمه رسیده است و «ماه» در کامل ترین صورت ممکنِ
خویش در سینه آسمان، همانند چشمی بیدار و روشن به نظاره نشسته است

خانه ای را که میزبان قدم های خورشید است؛
خورشیدی که نه تنها بر عالم ظاهر که بر «هستیِ» هستی
نیز سایه افکن شده است و جلوات بی کران نورش، تمام
زوایای تاریک و موهوم شک و دودلی را روشن می کند.

خورشیدی که از مشرق عشق سر برآورده است.
خورشیدی که از دامان امامت قامت برافراشته است
تا چراغ هدایت حسین علیه السلام را فروزنده نگاه دارد.

این خورشید را تلاطم بی فرجام هیچ غروبی نخواهد توانست
در نوردد و خیال پوچ و تیره هیچ ابری، تاب و توان جدایی
انداختن این خورشید را از نگاه های روشن بین ندارد.

هیچ ابر تیره پوشی نخواهد توانست چهره نورانی اش را مخفی کند.
خورشیدی که از درون خانه دل ها طلوع می کند و از
درون به بیرون، نور گسترانی می کند.

ماه به نیمه رسیده است؛
امّا امامت کامل گردیده است.

آخرین امام نیز قیام می کند در نیمه ماه تا کامل شود؛
ادامه نویدی که حضرت رسول صلی الله علیه و آله به شیعیان داده بود.

او قامت برافراشته است تا دل های مشتاق، بر شاخسار
بالابلند عشق به ولایت آشیانه بسازند و دانه برچینند از کرامت دستانش.

در نیمه ماه، خورشیدی قدم بر خاک گذاشته است
که قیامتی به پا می کند، روزی که قامت به قیام ازلی خویش راست کند.

دور نیست آن وعده گاه موعود و آن سحرگاه وعده داده شده.
روزی طلوع خواهد کرد از پس شانه های افراشته خورشید
برج امامت، از پس شانه های مهدی قائم آل محمّد(عج)
خورشید ظهور طلوع خواهد کرد.

او خواهد آمد؛ شاید در نیمه دیگری از ماه؛
همان زمان که ماه در کامل ترین صورت ممکن، چشم بر خاک دوخته است.

امیر اکبرزاده

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

نوزاد نرجس

از همان «بسم­ الله الرحمن الرحیم، انّا انزلناهُ فی لیلة القدر»
صدایش با صدایم همراه شد که دنیایی بود و نبود از دنیا، نبود و بود.

حیرت به جانم چنگ انداخت.
آری، باید بگویم که از قدرت الهی شگفت زده شده بودم؛

یعنی از همان ابتدای شب که دعوت شده بودم
برای صرف افطار و شنیده بودم از ولادت فرزندی در
نیمه ­های شب و پرسیده بودم نام مادرش را و گفته بود نرجس.

حوادث آن شب، خواب و خیال بود و نبود.
طول شب را چند بار برخاسته بودم تا به آن وعده بزرگ برسم؛

ولی بانوی خانه، نرجس، ملیکه سال­های پیش و سوسن
روزهای خاص، آرام پلک بر هم نهاده بود و انگار نه انگار.

باز هم شک و تردید گریبانم را گرفته بود که بانو برخاست
و قامت نافله بست و بعد هم آن درد با شکوه او را فرا گرفت و
سپس «بسم­ الله­ الرحمن الرحیم، انّا انزلناهُ فی لیلة القدر»
و آن صدای لاهوتی نوزاد که از بطن نرجس می­آمد؛

شب قدری این چنین سرشار ندیده بودم.
بانو دستم را به شدت می فشرد و به خود
می­پیچید و من هنوز منتظر بودم.

پلک نمی­توانستم بزنم.
سخن نمی­شد بگویم.
فقط چشم دوخته بودم به نرجس، که ناگهان
با پرده­ای از نور از من جدایش کردند.

هراسان دویدم و بهتم را به اتاق دیگر رساندم و شنیدم
که: «بازگرد، نرجس همان جاست که ناپدید شد».

و نرجس بود.
با نوزادی که سر بر سجده داشت و بر بازوی
راستش حق آمده و باطل رفته بود.

گواهی می­داد به یگانگی خدا و پیامبری جدش و امامت پدرانش.
از زمین برداشتمش؛ او را که در خواب و خیال نبود؛
او را که در اعجاز پیچیده بودندش؛

او را که پدرش برای دیدن می­خواست
و او با اجازه پدرش سخن گفت:

«وَ نُرِیدُ أَن نَمُنَّ عَلَی الَّذِینَ استُضعِفُوا فِی
الأَرضَ وَ نَجعَلَهُم أَئِمَّهً وَ نَجعَلَهُمُ الوارِثینَ».

رقیه ندیری

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

بياكه بي تو...

بيا كه بى ‏تو نه سحر را لطافتى است و نه صبح را صداقتى؛
كه سحر به شبنم لطف تو بيدار م ى‏شود و صبح به سلام تو از جا بر مى‏ خيزد.

بيا كه بى ‏تو آينه ‏ها، زنگار غربت گرفته ‏اند و قطار آشنايى ‏ها، فرياد غريبى مى‏ كشد،
هيچ كس حريم اطلسى ‏ها را پاس نمى ‏دارد و بر داغ لاله ‏ها مرهم نمى‏ گذارد.

بيا كه بى ‏تو قنوت شاخه ‏ها، اجابتى جز غروب تلخ خزان ندارد.
بيا كه بى ‏تو كدام دست مهر، سرشك غم از ديدگان يتيمان بر مى ‏گيرد؟
و كجاست آغوش مهربانى كه دل‏هاى زخمى را به ضيافت ابريشمى بخواند.

بيا كه بى ‏تو آسمان دلم اسير تيرگى هاست
و هرگز ستاره اميد در برج اقبال، رحل خوش بختى نمى‏ افكند.

اى آبِ آب، رودخانه‏ ها عطش ديدار تو را دارند
و در بستر انتظار به سوى درياى ظهور تو شتابان‏اند.

قامتى به استوارى كوه، دلى به بى‏كرانگى دريا، طراوتى به لطافت سبزينه‏ ها،
سينه‏ اى به فراخى آسمان‏ها و صميميتى به گرمى خورشيد بايد تا تو را خواند
وكاروان دل‏ها را به منزلگاه اميد كشاند.

اين همه را كه اندكى بيش نيست، از دل شكسته ‏ترين منتظران تاريخ دريغ مدار،
كه ظهور تو اجابت دعاى ماست.

نرجس امامى پناه

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

• 
  

  
  
  بهار منتظران
  
  ديواره هاى فاصله،تشكيل مى شوند
  
  خورشيدهاى روشن ايام نقره فام شب بال مى گشايد
  
  وفوج شهاب ها آيات زخم مى رسدوسينه ها ژرف
  
  امشب نگاه كن كه چگونه دراين سكوت اى نو بهار منتظران!
  
  با حلول تو اين سالهاى يخ زده، تحويل مى شوند
  
  زنجيره هاى سيطره،تحميل مى شوند
  
  در آسمان يخ زده قنديل مى شوند
  
  بر خيل خفته،سنگ ابابيل مى شوند
  
  آماده ى پذ يرش تنزيل مى شو ند
  
  گلنغمه هاى سوخته،ترتيل مى شوند
  
  اين سالهاى يخ زده، تحويل مى شوند
  
  "محمد تقى اكبرى"
  
  
  
  
  
  

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

فصل شكوفايى


فصل شكوفايى ماست
صبح بهارى كه دارى اى آسمانى ترينم!

در آسمان مانده بر جاى با آسمانت انيسند گلهاى محبوب
مهتاب باور كن اين ابرها هم، ذوق چكيدن ندارند در شام سرد بيابان،

چشم انتظار تو مانده ست بعد از غروب ز مستان، همراه
آواز باران مى آيد از مشرقى سبز صبح بهارى كه دارى

شرقى ترين آفتاب است، آيينه دارى كه دارى صد كهكشان جاى پاى
ازگشت وگذارى كه دارى خورشيد، پر مى گشايد در سايه سارى

كه دارى تا آذرخش نخيزد از ذوالفقارى كه دارى فانوس چشمان
زرد مجنون تبارى كه دارى مى آيد از مشرقى سبز صبح بهارى
كه دارى مى آيد از مشرقى سبز صبح بهارى كه دارى

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

امروز، گل‏های نرگس در اولین تلألؤ خورشید بامدادی، خبر از شکفتن
آخرین غنچه باغ امامت می‏دهند؛ آن‏که مبارکی قدومش،
سرآغاز مساوات و عدل و دوستی در میان خلایق است.

ای زمین! دستانت را بگشای تا بی‏نهایت را در آغوش بگیری
که قرآن، منتظر نزول اوست.

«وَ نُریدُ أَنْ نَمُنَّ عَلَی الَّذِینَ اسْتُضْعِفُوا فِی اْلأَرْضِ
وَ نَجْعَلَهُمْ أَئِمَّةً وَ نَجْعَلَهُمُ الْوارِثینَ».

طلوع کن ای ماه نیمه پیدا
بوی خوش تو در کوچه‏ های جان پیچیده است

یا ابا صالح! ماه نیمه شعبان،
از جمال نورانی تو، سر از آسمان خم کرده تا تماشایت کند.

زمین نیز مثل آسمان، دنبال آبی شدن و یک‏رنگی‏ست
و تنها تویی که عبور نسیم‏های رحمت را در سیاه‏ خانه دل‏ها میسر خواهی کرد.

طلوع کن ای ماه نیمه پیدای شعبان،
تا سلسله جنبانِ قلبمان، به طمأنینه یادت آرام گیرد.

«نگارا جسمت از جان آفریدند
ز کفر زلفت ایمان آفریدند

جمال یوسف مصری شنیدی؟
تو را خوبی دو چندان آفریدند»

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

خدایا چشمانم مرا یاری نمی کند تا این کلمات را زمزمه کنم .
اشک هایم بر صف واژگان دعای عهد , دلِ لغت به لغت این دعا را می سوزاند .

اللهم ارنی الطلعه الرشیده آه خدایی که در وصف نمی گنجی
طومار بغضم را و اشک هایم رادر این دقایق انتظار
بنگر و بگو بیاید . بگو بیاید .بگو بیاید .

من میخواهم تمام نرگس های
پژمرده را به مهدی ات هدیه دهم تا بداند که
سر بر مُهر ِ دلدادگی ام دست بر تسبیح عاشقی ام
فقط و فقط او را تمنا میکنم و بس .

تو خودت گفتی قولُک الحق !! پس عشق را که خودت در
گِلِ وجودم دمیدی را باور کن و بگو بیاید .....بگو ...بگو ...بگو !!

العجل العجل العجل یا مولای یا صاحب الزمان !
از آسمان اشک می بارد اشک انتظار از زمین غم می بارد غم نبودت !

/ یا مهدی تولدت مبارک /
"دو رکعت نماز عاشقی به نیّت آمدنت "

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

ای عاشقان ، ای عاشقان ، جان می ‌رسد ، جان می ‌رسد
مهری درخشان می‌ دمد ، ماهی فروزان می ‌رسد

آید نوای کاروان ، بر گوش جهان کان دل ستان
تا دل ستاند زین و آن ، اینک شتابان می ‌رسد

رخسار ماهش را ببین ، زلف سیاهش را ببین
برق نگاهش را ببین ، یوسف به کنعان می ‌رسد

ساقی ببخشا جام را ، از باده پر کن کام را
گو باز این پیغام را ، پیمانه گردان می ‌رسد

رونق فزای باغ‌ ها ، لطف و صفای راغ ‌ها
بر قلب عاشق ، داغ‌ ها ، زیبا گلستان می ‌رسد

بر درگهش کن بندگی ، خواهی اگر پایندگی
کان رهنمای زندگی ، و آن مهد عرفان می ‌رسد

مهر سحر ، ماه صفا ، بحر گهر ، گنج وفا
آیینه یزدانما ، خورشید ایمان می ‌رسد

یار موافق می ‌رسد ، دلدار صادق می ‌رسد
قرآن ناطق می ‌رسد ، محبوب یزدان می ‌رسد

کاخ وفا ، قائم از او ، مهر و صفا دائم از او
غرق طرب ? صائم ? از او ، جان می ‌رسد جان می ‌رسد

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

تو می آیی! این را نسیم، سرِ گلدسته ی سرو فریادزده
استو شکوفه ها باور کرده اند.

هر صبح قناری دل تنگی ام، بر شاخه ی نیاز می نشین
د و برای استقبال از تو، سرود آماده می کند.

هر غروب گُل های نرگس بر رشته های چادرِ مادرت
بوسه می زنند تا فرزندش زودتر باز آید.

باور کن تمامِ باغ تو را می خواهد؛ دیگر بی تو
عطرِ سیب هم چنگی به دل نمی زند.


تو می آیی! از پشتِ زمان ها، از لابلای قرون، از سابقه ی
تاریخ، از کنارِ برکه ی آرزوها، تنهای تنها و سوار
بر اسبی به رنگ شکوفه ها.

وقتی که بیایی، بهار به شوقت می ماند و نوبت به فصل
دیگر نمی رسد. خورشید از آسمان پایین می آید
و گلْ میخِ آستانه ی خانه ات می شود.

تو می آیی! و به همراهت سبزینه ی ایمان می آوری.
بر منبرِ گل های امید می ایستی و خطبه ی طراوت می خوانی.

آن روز، متنِ سخنانِ تو را بر برگ های گلِ آفتاب گردان
می نویسند و چلچله ها، با الهام از آن نغمه خوانی می کنند.
آن طرف تر، خارهای ستم، از رعدِ فریادت آتش می گیرند.

تو می آیی! آخر تو از نسلِ آمدنی، از نسل بشارت
از نسل «جاء الحق و زهق الباطل».

هم زمان با آمدنت، هزاران پرنده از قفس می پرند
و آسمان در بی شماری پروازها، مشبَّک می شود.

چشم ها خیره ی بوسه های نسیم بر تحت الحَنَک تو خواهد ماند
و گوش ها، جرعه جرعه، اذان خواهد نوشید.

آن روز، لشکر لشکر گُل، دعای باغبان خود را آمین
خواهند گفت!

و اکنون، در جشن میلادت، آن روز را به انتظار می نشینیم.