اعمال زشت بشر مايه ى محروميت از خيرات
«ما أصابك من حسنة فمن اللّه و ما أصابك من سيئة فمن نفسك» «۱»
در بينش الهى همه چيز مخلوق خداست؛ «اللّه خالق كلّ شىء»، «۲»
و خداوند همه چيز را زيبا و نيكو آفريده است؛ «أحسن كلّ شىء خلقه». «۳»
از نظر قرآن كريم هر موجودى كه نام شىء بر آن اطلاق شود، مخلوق الهى است، و آن چه به خداوند مربوط است، آفرينش است كه از زيبايى جدا نيست و ناگوارىها و گرفتارىهاى ما
اولًا فقدان آن كمالات است كه مخلوق خدا نيست.
ثانياً آن چه سبب محروميت از خيرات الهى است كردار فرد يا جامعه است.
خلقت و زيبايى دو امر متلازم در وجودند؛ هر چيزى از جهت اين كه مخلوق خداست، در حقيقت به تمام واقعيت خارجىاش زيبا و نيكوست و اگر بدى و قبح بر او عارض شود، از جهت نسبتها و امور ديگرى است كه خارج از ذات اوست و به وجود حقيقىاش كه منسوب به خداى سبحان است، ربطى ندارد.
از اينجا روشن مىشود كه هر جا در كلام الهى به ذكر سيئه و ظلم و گناه و امثال آن برمىخوريم، بايد بگوييم كه اين معانى عناوينى غير حقيقى هستند؛ به اين معنا كه هيچ انسان گنهكارى خودش و گناهش روى هم مخلوق خدا نيستند، تنها خودش مخلوق خداست، اما گناهش هيچ انتسابى به خدا و خلقت خداوند ندارد. «۴»
به تعبير يكى از علما، زمينى كه دور خود و خورشيد مىگردد، قسمتى كه رو به خورشيد است روز و روشن است و اگر يك طرف تاريك است، چون پشت به خورشيد كرده است، وگرنه خورشيد همواره نور مىدهد و زمين هم هرچه نور دارد، از خورشيد است، كمالات انسان از خداست و نقصهايش از خود اوست. «۵»
(۱)- نساء/ 79
(۲)- زمر/ 63
(۳)- سجده/ 7
(۴)- الميزان/ ج 5/ ص 12
(۵)- نور/ ج 2/ ص 384