اشعار ویژه ماه مبارک رمضان

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

می وزد باز نسیم خوش ماه رمضان
می رسد عطرمحبت بمشام دل و جان

ماه رحمت که در این ماه بتابد زافق
باز لبریز کند برکه جان را هیجان

این چه ماهی است که مردم به سربام آیند
تا بصد شوق دهندش بسر انگشت نشان

ای عروس رمضان پرده بر افکن زجمال
روی بنمای و مکن روی خود از خلق نهان

شاکر رحمت آن زنده ی جاویدانیم
که نمردیم و رسیدیم به شهر رمضان

مثل یک رود شده عقد اخوت جاری
با علی بسته در این ماه محمد پیمان

می شود باز به روی همه ابواب بهشت
می کند مائده ای پهن خداوند جهان

سینه ها می شود از شوق شکفتن لبریز
تا که می آیداز این مائده حرفی به میان

شامگاهان که رسد بوی ملائک بمشام
بال بگشاید و پرواز کند روح و روان

روزه باچشم ودل وگوش وزبان بایدبود
روزه آن نیست که گیردمتضرر به دهان

حس همدردی اگر در تو نگردد بیدار
روزه تو به چکارآید از این روز و شبان

خوش بحال تو توان گفت در این مه که شود
ریزش نفس تو با رویش انفس جبران

با لب بسته بیا مصحف گل را بگشای
تا مشام دل و جان پرشود ازعطر جنان

دل صائم حرم امن خدا خواهد شد
گرمدد جوید از آن خالق حی رحمان

یارب این نفس مرا در دل آتش بگداز
تا که دیگر نکند در سر راهم طغیان

چون غلامان سیه چرده بلطفم بنواز
بر سر خوان خود ای شاه مرا نیز بخوان

دعوتم گر نکنی اذن جلوسم ندهی
به کجا رو کنم و از در که جویم امان

روسیاهیم و بدرگاه تو روی آوردیم
ای در رحمت تو مامن عشاق جهان

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

آنچه امید دهد توبه من را این است
پای العفو من از رحمت حق تضمین است

من اگر بر سر این سفره طمعکار شدم
علت این بود که مهمانیتان رنگین است

میزبان، سفره برای دل مهمان چیده
میهمان گر ننشیند سر آن توهین است

تا که بیمار به لب آه کشد قبل همه
این طبیب است که آماده سر بالین است

به من درد کشیده مده دارو آخر
بیشتر، ناز طبیبانه مرا تزکین است

در سحر فیض عجیبی است که از برکت آن
چشم از خانه گریزان، سحر حق بین است

هر که گوید سخنی لحظه افطار ولی
دم افطار فقط ذکر حسین شیرین است

رمضان ماه حسین است خدا می داند
ربناهای مرا ذکر حسین آمین است

حاجت هر که در این ماه بُود حج اما
دل ما را طلب کرب و بلا تسکین است

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

در آمد بار ديگر ماه يزدان
به فرّ و شوکت و فيض فراوان

صباح مکرمت گرديد طالع
منوّر شد جهان از طلعت آن

مه ايمان و عيد حق پرستان
نسيم مغفرت هر سو وزان است

سحاب مرحمت باشد خروشان
مه روزه است و هنگام عبادت

خوشا حال نکوي روزه داران
در آ در مکتب «صوموا تصحوا»

که در آن مي‎شود امراض درمان
هلا بر خود بنازيد و بباليد

که ايزد را در اين ماهيد مهمان
الا اي معصيت کار گرفتار!

که از کردار خود هستي پشيمان
چرا بيگانه‎اي از درگه دوست؟

چرا حال تو زار است و پريشان؟
بنه تاريکي جهل و ضلالت

بيا در پرتو انوار قرآن
مپو زين پس ره شرّ و شقاوت

بيا اندر طريق خير و احسان
مشو نوميد از عفو خداوند

و گر هستي غريق بحر عصيان
بيا در مکتب «توبوا الي الله»

ز قرآن آيه «لاتقنطوا» خوان
جهان را نور رحمت کرده روشن

منوّر شد ز اشراقش دل و جان
مبادا کفر اين نعمت نماييد

که نعمت، سلب مي‎گردد ز کفران
مبارک ماه و اوقات شريفي است

به لهو و بيهده ضايع مگردان
غنيمت دان دعا و عرض حاجات

نماز و روزه و نيکي به اخوان
به خود آ اي گنه کار نگون حال!

رها کن رشته بيداد و طغيان
بيا با خالق خود آشنا شو

مرو زين بيش، اندر راه شيطان
خدايا! از کرم بر من ببخشاي

به رويم باز کن ابواب عرفان
ز ما بر احمد(ص) و آلش تحيّات

ایت الله صافی گلپایگانی

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

خجالتم نده و عاصی ام خطاب مکن
نده جواب مرا ...لااقل جواب مکن


صدا بزن که سحرها کمی بلند شوم
مرا به وقت مناجات غرق خواب مکن


همیشه خواسته هایم برای نفسم بود
دعای من که دعا نیست مستجاب مکن


همین که ترس برم داشته خودش کافیست
تو با عتاب دلم را پر اضطراب مکن


عتاب کردن تو بدتر از جهنم هاست
جهنمم ببر اما دگر عتاب نکن


چقدر جار زدم من که دوستم داری
بیا مقابل مردم مرا خراب مکن


خودت اجازه نده بعد از این گناه کنم
زیاد روی من و توبه ام حساب مکن


اگر که عبد نبودم نجف نمیرفتم
مرا به خاطر شاه نجف عذاب مکن


سوا مکن که همه با همیم جان حسین
همه غلام حسینیم انتخاب مکن

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

ماه رمضان آمد ای یار قمر سیما
بر بند سر سفره بگشای ره بالا

ای یاوه هر جایی، وقتست که باز آیی
بنگر سوی حلوایی تا کی طلبی حلوا...

مرغت ز خور و هیضه، مانده‏ست درین بیضه
بیرون شو از این بیضه تا باز شود پرها

بر یاد لب دلبر خشکست لب مهتر
خوش با شکم خالی می‏نالد چون سرنا

خالی شو و خالی به لب بر لب نایی نه
چون نی زدمش پر شو و آنگاه شکر می‏خا...

گر تو به زیان کردی آخر چه زیان کردی
کو سفره نان افزا کو دلبر جان افزا

از درد به صاف آییم و زصاف به قاف آییم
کز قاف صیام ای جان، عصفور شود عنقا

صفرای صیام ار چه، سودای سفر افزاید
لیکن ز چنین سودا یابند ید بیضا

هر سال نه جوها را می‏پاک کند از گل
تا آب روان گردد تا کشت‏شود خضرا

بر جوی کنان تو هم، ایثار کن این نان را
تا آب حیات آید تا زنده شود اجزا...

بستیم در دوزخ یعنی طمع خوردن
بگشای در جنت ‏یعنی که دل روشن

بس خدمت‏ خر کردی بس کاه و جوش بردی
در خدمت عیسی هم باید مددی کردن

تا سفره و نان بینی کی جان و جهان بینی
رو جان و جهان را جو، ای جان و جهان من

اینها همه رفت ای جان بنگر سوی محتاجان
بی برگ شدیم آخر چون گل ز دی و بهمن

سیریم ازین خرمن، زین گندم و زین ارزن
این سنبله و میزان، ای ماه تو کن خرمن ...

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

حتی اگر نبخشد این چشم تر می‎ارزد
این دور همنشینی وقت سحر می‎ارزد

جای گدا نشستن در خانه ی کرم نیست
هر وقت می‎نشینم در پشت در می‎ارزد

گریه‎ام گرفت و دیدم دست مرا گرفتند
پیش کریم خیلی خون جگر می‎ارزد

من که توقع قرب از هیچ‎کس ندارم
اصلا همین که هستم این دوروبر می‎ارزد

چون طفل خانه برگشت اورا بغل بگیرید
پس گم شدن برای مهر پدر می‎ارزد

فرموده اند روزه یعنی علی یقینا
کار علی ست مردم روزه اگر می‎ارزد

چون سنگ ریزه ما را بین نجف بیانداز
ریگ نجف به قدر صد کوزه زر می‎ارزد

یک یا علی به جای العفو پاکمان کرد
این یا علی برای ما آن‎قدر می‎ارزد

هر چه خراب کردم دیدم درست کردی
ویرانه بودن من از این نظر می‎ارزد

گر تو نمی‎پسندی تغییر ده قضا را
از کوی نیکنامان یک آن گذر می‎ارزد

حداقل به کار حسین که می‎آییم
این بار را ضرر کن گاهی ضرر می‎ارزد

شب‎های جمعه بی‎تاب پایین پای ارباب
با چشم تر قسم به جان پسر می‎ارزد

دیدند مصطفی شد آقای کربلا شد
پس این چنین برایش داغ جگر می‎ارزد

وقتی پسر تو باشی نور بصر تو باشی
والله اگر درآید جان پدر می‎ارزد

دیدم میان بازار نامرد داد می‎زد
این سر، سر جوان است صد کیسه زر می‎ارزد

انگشت را بریدند چادر ز سر کشیدند
یک گوشوار خونین بگو چقدر می‎ارزد

با نیزه ریز کردند میراث مرتضی را
چون کشتنش به قدر صدها نفر می‎ارزد

عمّه فقط کنار سرنیزه‎ی علی بود
در زیر سایه‎ی او طِی سفر می‎ارزد

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

رمضان آمد و ماغرق گناهیم هنوز
همه ویرانه دل آلوده نگاهیم هنوز

رمضان تا رمضان هیچ نشد حاصل ما
جمله سر گشته و درمانده ی راهیم هنوز

غرق دریای گناهیم ولی مست نگاه
ما که از روز ازل مست نگاهیم هنوز

گنه ما نبود گر دل ما سوخته نیست
بیدلانیم که جز عشق نخواهیم هنوز

از سر زهد و ریا در پی نامیم ولی
در بر اهل نظر چون پر کاهیم هنوز

ماه مهمانی دلدار شد و رونق عشق
هر سحر در طلب حسرت و آهیم هنوز

عمر بیهوده شد و بر سر غفلت اما
همچنان منتظر رؤیت ماهیم هنوز

چه بس آید رمضان ها که غریبانه به خاک
خفته در حسرت اسحار به آهیم...

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

بازی دنیا ز عمرم زود فرصت را گرفت
قبله‎ام گم شد، کم آوردم لیاقت را گرفت

گریه و حال نماز صبح‎های من چه شد
خواب شیرین سحر، فیض عبادت را گرفت

از صغیره شد شروع و به کبیره ختم شد
جرأت عاصی شدن از من خجالت را گرفت

یا رفیق لا رفیق له حلالم کن، اگر
بین ما بار گناهانم رفاقت را گرفت

نور مولا نیست دیگر در میان سفره‎ام
بی خیالی در ادای خمس، برکت را گرفت

نیم دین را به حیا دادم، کارم سخت شد
مستی از انجام معصیت، نجابت را گرفت

ذکر و استغفار و توبه دسته جمعی بهتر است
باخت این شب‎ها کسی که کنج عزلت را گرفت

مادری می‎گفت فرزند شهیدش، عاقبت
در همین ماه خدا اذن شهادت را گرفت

لذّت افطار با خرمای نخل کربلاست
خوش به حال هر که از زهرا زیارت را گرفت

یا غیاث المستغیثین گفت و پاسخ داده شد
نیزه‎ای روی لب خشکش اجابت را گرفت

سر به روی نیزه‎ها رفت و می‎خندید شمر
بی‎حیا از خواهر غم‎دیده طاقت را گرفت

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

ای روزه دار ، افطار محتاج یک دعایم
ای روزه دار ، افطار محتاج یک دعایم

با نامه ی سیاهم ، قلب تو را شکستم
آلوده و گنهکار ، محتاج یک دعایم

خیلی دلم گرفته ، از تو خبر ندارم
با این وجود دلدار ، محتاج یک دعایم

تا خواستم بیفتم ، دست مرا گرفتی
این بار هم چو هر بار ، محتاج یک دعایم

شرمنده ام کجاها ، دیدی گناه کردم
خیلی شدم گرفتار ، محتاج یک دعایم

نگذاشتی بریزد یک لحظه آبرویم
هستم به تو بدهکار ، محتاج یک دعایم

ای کاش یک سحر هم ، راهت بیافتد اینجا
در انتظار دیدار ، محتاج یک دعایم

خیمه نشین صحرا ، آرام جان زهرا
هر جایی هستی ای یار ، محتاج یک دعایم

وقت اذان مغرب ، دلتنگ کربلایم
ای روزه دار ، افطار محتاج یک دعایم

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

با سنگ هر گناه پرم را شکسته ام
آه ای خدا ، خودم کمرم را شکسته ام

نه راه پیش مانده برایم نه راه پس
پلهای امن پشت سرم را شکسته ام

من دانه دانه اشک خودم را فروختم
نرخ طلایی گهرم را شکسته ام

دیگر مرا نشان خودم هم نمی دهند
آیینه های دور و برم را شکسته ام…

دنیا شکست خورده تر از من ندیده است
حالا به سنگ خورده ، سرم را شکسته ام

آرام کن مرا و در آغوش خود بگیر
حالا که بغض شعله ورم را شکسته ام

راهم بده به باغهای شجرهای طیبه
من توبه کرده ام ، تبرم را شکسته ام

حالا ببین که به غیر از گدا شدن
در پیشگاه تو هنرم را شکسته ام