سختیها؛ آینهی نمایش کاملتر اسمِ ربّ
وقتی انسان رب خود را فراموش کند، هر حادثهای را مستقل میبیند، در آن حال وقتی مشکلی برایش پیش میآید خدا را از یاد میبرد در صورتی که باید آن حادثه و مشکل را صورتی از ربوبیت خداوند بنگرد. مگر این طور نبود که حضرت امام خمینی(رض) آن وقت که تبعیدشان کردند بیشتر به مقصدشان که سرنگونی رژیم شاهنشاهی بود رسیدند تا آن وقتیکه در ایران بودند و مشغول درس و بحث؟ حضرت اباعبدالله(ع) این را خوب میفهمند که با شهادتشان ربوبیت حق بیشتر به صحنه میآید و نتیجهای که میخواهند زودتر و بهتر عملی میشود. به همین جهت هرچه به عصر عاشورا نزدیک میشوند بیشتر امیدوارند.(27) حضرت میخواهند آینهی تمامنمای حضرت حق باشند و این در کربلا بهخوبی نمایان شد. همین طور که گوهر حضرت یوسف(ع) در چاه بیشتر به نمایش آمد و اینکه چگونه آن حضرت در سختترین مراحل، نظرشان تماماً به حق است. حضرت یوسف(ع) در چاه و زندان یوسف شدند، چون دیدند چگونه ربّ در چنین شرایطی در صحنه است. وقتی حادثهای برایتان پیش آمد قبل از هر چیزی متوجه باشید که پروردگار عالم از این طریق میخواهد با رفع حجابها خود را بنمایاند، در این صورت هرچیزی را به حق دیدهاید و نه مستقل.
در غذایی که جلویتان هست رزاق بودن او را ببینید ولی بیش از نظر به رزّاق، به ربوبیت حق منتقل شوید. اگر به ربوبیتش منتقل شدید رزاقیت او هم در منظرتان میماند. اما اگر در رزاقیت او متوقف شدید از ربوبیت او محروم میشوید.