در آموزههاي اسلامي، حقوق بشر و حق الناس تنها در جسم و جسد و اموال او خلاصه نميشود و حفظ آبرو در كنار حفظ مال و جان داراي اهميت است. پيامبر اكرم(ص) ميفرمايند:
“همه چيز مسلمان، از مال، آبرو و خونش بر مسلمان ديگر حرام است و حتي ميتوان در برخي موارد از مال و جان گذشت تا آبرو و حيثيت مومني حفظ شود”(4)
و نيز از حضرت علي (ع) روايت شده:
“مال خود را به كسي كه براي تو از آبرويش (مايه) گذاشته است، ارزاني دار، زيرا هيچ چيز با بخشيدن آبرو برابري نكند”(5.)
اميرمومنان (ع) مقدار پنج وسق (حدود پنج بار) خرما براي مردي فرستاد. آن مرد شخصي آبرومند بود و از كسي تقاضاي كمك نميكرد، شخصي در آنجا بود به حضرت گفت: “آن مرد كه تقاضاي كمك نكرد، چرا براي او خرما فرستادي؟ به علاوه يك وسق براي او كافي بود.
حضرت به او فرمود: “خداوند امثال تو را در جامعه ما زياد نكند، من ميدهم، تو بخل ميورزي، اگر من آنچه را كه مورد حاجت او است، پس از درخواست او به او بدهم، چيزي به او ندادهام، بلكه قيمت آبرويي را كه به من داده، به او دادهام. اگر صبر كنم تا او درخواست كند، در حقيقت او را وادار كردهام كه آبرويش را به من بدهد، آن رويي را كه در هنگام عبادت و پرستش خداي خود و خداي من، به خاك ميسايد.
متاسفانه بعضا شاهد هستيم كه در جامعه اسلامي، به اين مهم چندان توجهي نميشود. گاهي مشاهده ميشود كه بعضي افراد براي لگد كردن سهوي كفشي به اين خاطر كه حقالناسي بر گردنشان نماند، از صاحب كفش تقاضاي عفو ميكنند، اما به راحتي آبروي ديگران را لگدمال ميكنند و اصلا احساس گناه نميكنند.
به عنوان نمونه، در يك هيات مذهبي و در جمعي كه متشرع به آداب ديني هستند، شخصي بعد از تلاوت قرآن بدون توجه و التفات، قرآن را روي زمين ميگذارد، در اين حال شخصي كه داعيه احترام به كلام خدا و كتاب وحي دارد، با لحني توهينآميز و عباراتي سخيف، شخص خاطي را مورد عتاب قرار داده و قرآن را از روي زمين بر ميدارد و آن شخص را در ميان جمع، تحقير ميكند و به خيال خود با آن رفتار، از ساحت قرآن دفاع نموده است، در حالي كه روح مومني را آزرده و آبروي وي را خدشهدار كرده است و متوجه نيست كه اگر قرآن داراي مقام و منزلت است، آبروي مومن نيز ارزشي والا دارد.
اميد است افراد جامعه با عنايت به جايگاه والاي مومن و ارزش و اهميت بالاي حفظ آبروي مومن، بيش از پيش نسبت به اين مهم اهتمام ورزند.