ویژه نامه روز دحو الارض (قسم به زمين و كسى كه آن را گسترانيده است)

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

ياداحی الکعبه...

اللهم داحی الکعبه و فالق الحبه
و صارف اللزبه و کاشف کل کربه
اسئلک فی هذا الیوم من ایامک التی اعظمت حقها
و اقدمت سبقها و جعلتها عند المومنین ودیعه
و الیک ذریعه و برحمتک الوسیعه
ان تصلی علی محمد عبدک المنتخب...

ای خدایی که خانه کعبه را گسترانیدی

و دانه را شکافتی و سختی را برطرف ساختی،

از تو می‏خواهم در این روز از روزهایت که حق آن را بزرگ نمودی...

و بر سایر ایّام از جهت شرف مقدم داشتی

و این روز را نزد اهل ایمان به ودیعت گذاشتی

و آن را وسیله ی خود قرار دادی ، قسم به این روز

و به رحمت وسیع بی انتهایت

که درود فرستي بر محمّد(ص) بنده برگزيد ات

مدتهایی که تصور طول آن از قدرت من و تو خارج است، این کره خاک در زیر آب رها مانده بود. یک روزخداوند اراده کرد مکانی را برای زندگی موجودات و انسان ها به وجود آورد.آن روزخدا به فکر خانه ای برای من و تو بود. از این رو نگاهی به زمین انداخت و آن را برای مقصود خود مناسب دید. اولین نقطه ای که اراده خداوندی آن را از زیر آب بیرون کشید، مکان مقدسی بنام کعبه بود.

سرزمین هر شروع بی پایان! بدین ترتیب حیات در زمین آغاز شد.روز شروع زندگی! روزی مثل امروز. روزی بنام دحوالارض!بیست و پنجمین روز ذی القعده! یکی از چهار روز با عظمت سال در فضیلت روزه. روزی که مورد توجه بزرگان وتوصیه انبیاء و معصومین قرارگرفته است.روزه گرفتن در این روز همانند روزه هفتاد سال است. روزه این روز کفاره گناهان هفتاد سال است .

در روایت آمده که" از برای روزه دار این روز، هر چه در میان آسمان و زمین است استغفار کنند و این روزی است که رحمت خدا در آن منتشر گردیده است. امیرالمومنین علی(ع) درمورد این روز فرمودند:

"اولین رحمتی كه از آسمان به زمین نازل شد، در بیست و پنجم ذی‌القعده بود. كسی كه این روز را روزه داشته و شبش را به عبادت بایستد، عبادت صد سال را كه روزش را روزه و شبش را در عبادت باشد، خواهد داشت. هرگروهی كه در این روز برای ذكر پروردگار بزرگشان گرد هم آیند، پراكنده نمی‌گردند مگر این كه خواسته آنان داده می‌شود.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

معنای دحوالارض

دَحو به معنای گسترش است و برخی نیز آن را به معنای تکان دادن چیزی
از محلِ اصلی اش تفسیر کرده اند.

منظور از دحوالارض (گسترده شدن زمین) این است که در آغاز، تمام سطح زمین را
آب های حاصل از باران های سیلابیِ نخستین فراگرفته بود. این آب ها، به تدریج
در گودال های زمین جای گرفتند و خشکی ها از زیر آب سر برآوردند
و روز به روز گسترده تر شدند.

برنامه های معنوی

1. روزه داشتن که ثواب هفتاد سال عبادت را دارد.
2. احیا و شب زنده داری شب دحوالارض که برابر با یک سال عبادت است.
3. توبه ، استغفار ، ذکر و دعا.
4. انجام غسل به نیت روزِ دحوالارض و نماز مخصوص آن.
5. زیارت حضرت امام رضا (ع)
شب و روز دحوالارض نمازها و ادعیه مخصوصی دارد که
کیفیت آنها در کتاب مفاتیح الجنان مرحوم شیخ عباس قمی (ره) آمده است.

مناسبت های دیگر این روز

گذشته از واقعه دحوالارض، رویدادهای دیگری نیز در این روز رخ داده اند
که اهمیت آن را دوچندان کرده اند؛ از جمله:

• میلاد ابوالانبیاء حضرت ابراهیم علی نبینا و آله و علیه السلام.

• میلاد حضرت عیسی مسیح ـ علیه السلام.

• خروج رسول اکرم ـ صلی الله علیه و آله ـ از مدینه به همراه هزاران حاجی به سوی مکه،
به قصد حجة الوداع. در این سفر وجود مقدس امیرالمؤمنین و حضرت زهرا ـ سلام الله علیهما ـ
و نیز همه همسران و بسیاری از اصحاب پیامبر (ص) نیز ایشان را همراهی می‌کردند.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

در این روز به غیر از روزه و عبادت و ذکر خدا و غسل دُو عمل وارد است
اوّل نمازى که در کتب شیعه قُمیّین روایت شده و آن دو رکعت است در صبحگاه در هر رکعت:

بعد از حمد پنج مرتبه سوره وَالشَّمْسِ بخواند و بعد از سلام نماز بخواند:

لا حَوْلَ وَلا قُوَّهَ اِلاّ بِاللّهِ الْعَلىِّ الْعَظیمِ
جنبش و نیروئى نیست جز به خداى والاى بزرگ

پس دعا کند و بخواند:

یا مُقیلَ العَثَراتِ اَقِلْنى عَثْرَتى یا مُجیبَ الدَّعَواتِ
اى نادیده گیر لغزشها، نادیده گیر لغزشم را اى اجابت کننده دعاها

اَجِبْ دَعْوَتى یا سامِعَ الاْصْواتِ اِسْمَعْ صَوْتى
اجابت کن دعایم را اى شنواى صداها بشنو صدایم را

وَارْحَمْنى وَتَجاوَزْ عَنْ سَیِّئاتى وَما عِنْدى یا ذَاالْجَلالِ وَالاْکْرامِ
و به من رحم کن و از گناهانم و آنچه بدى دارم درگذر اى صاحب جلالت و بزرگوارى

دوّم خواندن این دعا است که شیخ در مصباح فرموده مستحبّ است خواندن آن :

اَللّهُمَّ داحِىَ الْکَعْبَهِ وَفالِقَ الْحَبَّهِ وَصارِفَ اللَّزْبَهِ وَکاشِفَ کُلِّ کُرْبَهٍ
خدایا اى گسترنده خانه کعبه و شکافنده دانه و برطرف کننده سختى و گشاینده هر غم و گرفتارى

اَسْئَلُکَ فى هذَا الْیَوْمِ مِنْ اَیّامِکَ الَّتى اَعْظَمْتَ حَقَّها وَاَقْدَمْتَ سَبْقَها
از تو خواهم در این روز از روزهایت که بزرگ گرداندى حقش را و در سبقت پیشش انداختى

وَجَعَلْتَها عِنْدَ الْمُؤْمِنینَ وَدیعَهً وَاِلَیْکَ ذَریعَهً وَبِرَحْمَتِکَ الْوَسیعَهِ
و در نزد مؤ منین آن را به ودیعت نهادى و آن را وسیله اى براى آمدن به پیشگاهت و رسیدن برحمت وسیعت قراردادى

اَنْ تُصَلِّىَ عَلى مُحَمَّدٍ عَبْدِکَ الْمُنْتَجَبِ فِى الْمیثاقِ الْقَریبِ یَوْمَ التَّلاقِ
که درود فرستى بر محمد بنده برگزیده ات در روز میثاق نزدیک که روزدیدار و ملاقات است

فاتِقِ کُلِّ رَتْقٍ وَداعٍ اِلى کُلِّ حَقٍّ وَعَلى اَهْلِ بَیْتِهِ الاَْطْهارِ
آن بزرگوارى که هر در بسته اى را گشود و به هر حقى دعوت فرمود و بر خاندان پاکیزه

الْهُداهِ الْمَنارِ دَعائِمِ الْجَبّارِ وَوُلاهِ الْجَنَّهِ وَالنّارِ
و راهنمایان روشنى بخش و پایه هاى دین خدا و زمامداران کار بهشت و دوزخند

وَاَعْطِنا فى یَوْمِنا هذا مِنْ عَطآئِکَ الَْمخْزُونِ غَیْرَ مَقْطوُعٍ وَلا مَمْنوُعٍ تَجْمَعُ لَنا بِهِ التَّوْبَهَ وَحُسْنَ الاْوْبَهِ
و عطا کن به ما در این روزاز عطاى موجود در خزینه ات که نه پایان دارد و نه جلوگیرى شود
گردآورى بدان براى ما توبه و بازگشت خوبى را بسوى خودت

یا خَیْرَ مَدْعُوٍّ وَاَکْرَمَ مَرْجُوٍّ یا کَفِىُّ یا وَفِىُّ
اى بهترین خوانده شدگان و بزرگوارترین مایه امید اى کفایت کننده اى وفادار

یامَنْ لُطْفُهُ خَفِىُّ اُلْطُفْ لى بِلُطْفِکَ وَاَسْعِدْنى بِعَفْوِکَ وَاَیِّدْنى بِنَصْرِکَ
اى که لطفش در نهان و خفا است به لطف خویش بر من لطف فرما و به عفوت سعادتمندم کن و به یاریت کمکم ده

وَلا تُنْسِنى کَریمَ ذِکْرِکَ بِوُلاهِ اَمْرِکَ وَحَفَظَهِ سِرِّکَ وَاحْفَظْنى مِنْ شَوایِبِ الدَّهْرِ
و از یاد کریمانه‌ات فراموشم مکن به حق زمامداران کار خود و نگهبانان رازت و نگاهم دار ازآلودگیهاى روزگار

اِلى یَوْمِ الْحَشْرِ وَالنَّشْرِ وَاَشْهِدْنى اَوْلِیآئَکَ عِنْدَخُرُوجِ نَفْسى
تا روز حشر و برانگیخته شدن و گواه گیر برایم دوستانت را هنگام جان دادنم

وَحُلوُلِ رَمْسى وَانْقِطاعِ عَمَلى وَانْقِضآءِ اَجَلى
و سرازیر شدنم در قبر و به پایان رسیدن کردارم و بسر آمدن عمرم

اَللّهُمَّ وَاذْکُرْنى عَلى طوُلِ الْبِلى اِذا حَلَلْتُ بَیْنَ اَطْباقِ الثَّرى
خدایا یادم کن در دوران دراز پوسیده شدنم در آن هنگام که میان توده هاى خاک وارد شوم

وَنَسِیَنِى النّاسوُنَ مِنَ الْوَرى وَاَحْلِلْنى دارَ الْمُقامَهِ وَبَوِّئْنى مَنْزِلَ الْکَرامَهِ
و مردم فراموشکار یکسره فراموشم کرده‌اند و در خانه ماندنى (بهشت ) فرودم آر و در منزل کرامت جایم ده

وَاجْعَلْنى مِنْ مُرافِقى اَوْلِیآئِکَ وَاَهْلِ اجْتِبآئِکَ وَاصْطِفآئِکَ
و از رفقاى دوستانت و برگزیدگان و مخصوصانت قرارم ده

وَبارِکْ لى فى لِقآئِکَ وَارْزُقْنى حُسْنَ الْعَمَلِ قَبْلَ حُلوُلِ الاْجَلِ
و دیدارت را بر من مبارک گردان و حسن عمل روزیم کن پیش از آنکه عمرم بسر رسد

بَریَّئاً مِنَ الزَّلَلِ وَسوَُّءِ الْخَطَلِ اَللّهُمَّ وَاَوْرِدْنى حَوْضَ نَبِیِّکَ مُحَمَّدٍصَلَّى اللّهُ عَلَیْهِ وَ الِهِ
در حالى که پاک از لغزش و بد کردارى باشم خدایا مرا به حوض پیامبرت محمدصلى اللّه علیه و آله واردم کن

وَاسْقِنى مِنْهُ مَشْرَباً رَوِیّاً سآئِغاً هَنیئاً لا اَظْمَاءُبَعْدَهُ
و بنوشان مرا از آن حوض نوشاندنى سیراب کننده و روان و گوارا که دیگرتشنه نشوم

وَلا اُحَلاُ وِرْدَهُ وَلا عَنْهُ اُذادُ وَاجْعَلْهُ لى خَیْرَ زادٍ
و از ورود بدان جلوگیریم نکنند و بازم ندارند و آن را برایم بهترین توشه راه

وَاَوْفى میعادٍ یَوْمَ یَقوُمُ الاْشْهادُ
و کامل‌ترین وعده گاه در روز به پا خواستن گواهان قرار ده

اَللّهُمَّ وَالْعَنْ جَبابِرَهَ الاْوَّلینَ وَالاَّْخِرینَ
خدایا دور ساز از رحمتت سرکشان اولین و آخرین را

وَبِحُقوُقِ اَوْلِیآئِکَ الْمُسْتَاْثِرینَ اَللّهُمَّ وَاقْصِمْ دَعآئِمَهُمْ
و آنانکه به حقوق دوستان برگزیده‌ات تجاوز و تعدّى کردند خدایا پایه هاى حکومتشان را در هم شکن

وَاَهْلِکْ اَشْیاعَهُمْ وَعامِلَهُمْ وَعَجِّلْ مَهالِکَهُمْ وَاسْلُبْهُمْ مَمالِکَهُمْ
و پیروان و عمالشان را نابود گردان و به هلاکتشان تعجیل کن و مملکتهاشان را از ایشان بگیر

وَضَیِّقْ عَلَیْهِمْ مَسالِکَهُمْ وَالْعَنْ مُساهِمَهُمْ وَمُشارِکَهُمْ
و راههارا بر ایشان تنگ فرما و آنانکه با ایشان سهیم و شریک هستند نیز از رحمتت دور کن

اَللّهُمَّ وَعَجِّلْ فَرَجَ اَوْلِیآئِکَ وَارْدُدْ عَلَیْهِمْ مَظالِمَهُمْ وَاَظْهِرْ بِالْحَقِّ قاَّئِمَهُمْ
خدایا شتاب کن در فرج دوستانت و حقوق از دست رفته شان را به آنها باز گردان
و قائمشان را به حق ظاهر گردان

وَاجْعَلْهُ لِدینِکَ مُنْتَصِراً وَبِاَمْرِکَ فى اَعْدآئِکَ مُؤْتَمِراً
و یارى ستاننده دینت و فرمانرواى در میان دشمنانت قرارش ده

اَللّهُمَّ احْفُفْهُ بِمَلاَّئِکَهِ النَّصْرِ وَبِما اَلْقَیْتَ اِلَیْهِ مِنَ الاْمْرِ فى لَیْلَهِ الْقَدْرِ مُنْتَقِماً لَکَ
خدایا فرشتگان یارى دهنده را گرداگردش قرار ده و بدان دستورى که در شب قدر
بر او فرستى وى را انتقام کشَنده براى خودت قرار ده

حَتّى تَرْضى وَیَعوُدَ دینُکَ بِهِ وَعَلى یَدَیْهِ جَدیداً غَضّاً وَیَمْحَضَ الْحَقَّ مَحْضاً وَیَرْفُِضَ الْباطِلَ رَفْضاً
بدان حدکه تو خوشنود گردى و دین تو به وسیله او و بدست او بصورت نو و تازه اى درآید
و حق کاملاًخالص گردد و باطل یکسره از بین برود

اَللّهُمَّ صَلِّ عَلَیْهِ وَعَلى جَمیعِ آبائِهِ
خدایا درود فرست بر او و بر همه پدرانش

وَاجْعَلْنا مِنْ صَحْبِهِ وَاُسْرَتِهِ وَابْعَثْنا فى کَرَّتِهِ حَتّى نَکوُنَ فى زَمانِهِ مِنْ اَعْوانِهِ
و قرار ده ما را از اصحاب و نزدیکانش و در زمان رجعت او
ما را برانگیز تا ما در زمان اوجزء یارانش باشیم

اَللّهُمَّ اَدْرِکْ بِنا قِیامَهُ وَاَشْهِدْنا اَیّامَهُ وَصَلِّ عَلَیْهِ [على مُحَمَّد]
خدایا توفیق درک زمان قیام او را نصیب ما گردان و در روزگار ظهورش ما را حاضر کن و درود فرست بر او

وَارْدُدْ اِلَیْنا سَلامَهُ وَالسَّلامُ عَلَیْهِ [عَلَیْهِمْ] وَرَحْمَهُ اللّهِ وَبَرَکاتُهُ

و سلام او را بسوى ما بازگردان و سلام و تحیت و رحمت خدا و برکاتش بر او باد

میرداماد (رَحمَهُ اللّهُ) در رساله «أربعه ایّام» خود در بیان اعمال روز دَحْوُالارض فرموده که
زیارت حضرت امام رضاعلیه السلام در این روز افضل اعمال مستحبّه وآکَدِ آداب است .

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

وقايع روز بيست و پنجم ذيقعده

« خروج پيامبر اکرم(ص) از مدينه به قصد حجه الوداع ( 10ق) »

ازطرف پيامبر اکرم(ص) در ماه ذيقعده ي سال دهم هجري قمري به اهالي مدينه و قبيله هاي اطراف اعلام شد که امسال آن حضرت قصد زيارت خانه ي خدا و برپايي مراسم حج را دارد.
به همين جهت، تعداد زيادي از مسلمانان به همراه آن حضرت عازم مکه شدند.
پيامبر اکرم (ص) در روز 25 ذيقعده ي سال دهم هجري قمري از مدينه حرکت نموده و درمکاني به نام ذوالحليفه احرام بست. تمام همسران آن حضرت و يگانه دختر گراميش حضر تفاطمه(س) در اين سفر همرا ه پيامبر(ص) بودند. حضرت علي(ع) نيز پس از ماموريت جهادي وتبليغي در منطقه ي يمن، به دستور پيامبر اکرم(ص) در مراسم بزرگ حجلة الوداع حضوريافت.

چون حج اين سال آخرين حج پيامبر اکرم(ص) بود به حجه الوداع مشهور گرديد. پساز پايان مراسم حجه الوداع هنگام بازگشت به مدينه در مکاني به نام غدير خم پيامبراکرم(ص) در اجتماع يکصد هزار نفري، حضرت علي(ع) را به فرمان خداوند متعال به جانشيني خود منصوب فرمود و همگان با اميرالمومنين علي(ع) بيعت کردند.

آنچه از روايات به دست مى‏آيد، روز ۲۵ ذى‏القعده يكي از مهم‏ترين روزها در طول سال است كه علاوه بر روز هبوط آدم (ع) و ميلاد نوراني حضرت ابراهيم(ع) و حضرت مسيح(ع) است

روزي است كه خداوند متعال براي گل سرسبد خلقت خود يعني بشر، رحمت و بركت خود را گستراند و از نقطه كعبه خشكي را در سراسر كره زمين پخش نمود.
در حقيقت روز دحوالارض، روز گسترش خشكي در زمين و آماده شدن آن براي زندگاني مادي و دنيوي بشر است .

و از ناحيه معصومين(ع) بزرگداشت اين روز بسيار سفارش شده و شايسته است هر فردي در اين روز كه يادآور شروع نزول رحمت الهي است، خداوند را بر تمامي نعمت‏هايي كه قابل شمارش نيستند، شكرگزاري نمايد؛
«و ان تعدوا نعمة الله لا تحصوها».

جالب اين است كه در دعاهي مأثوره در مورد روز دحوالارض، از آن به دحوالكعبه ياد شده است. در اين دعي شريف آمده است:

«اللهم داحي الكعبة... اسئلك في هذااليوم من ايامك التي اعظمت حقها...»
خدايا!ي پهن كننده خانه كعبه! از تو درخواست مى‏كنم در اين روز كه حقوق و اهميت آن را براي عباد، بزرگ شمرده‏اي...

و اين تعبير بيانگر يك حقيقت بسيار مهم است و آن اين‏كه كره خاكي و زمين حقيقتي غير از امتداد و بسط كعبه نيست.

خداوند كعبه را به عنوان «اول بيت وضع للناس» قرارداد و پس از آن نقطه كعبه را به نقاط مختلف كره زمين بسط داد و گستراند.

آنگاه در ادامه همين دعا و در وصف كعبه گسترش يافته مى‏فرمايد:

«و جعلتها عندالمؤمنين وديعة و اليك ذريعة و برحمتك الوسيلة»

در نز مؤمنان امانتي است كه بايد در قبال آن پاسخگو باشند كه چگونه با آن رفتار كردند و حقوقش را حفظ نمودند و براي رسيدن به تو وسيله‏اي است كه از خاك به معراج برسند.

لذا سجده بر خاك كه نهايت خضوع و ذلت است، بهترين وسيله براي اوج و عروج است و در مقابل، زمين نيز واسطه‏اي است براي نزول رحمت الهي و شايد به همين مناسبت باشد كه مطابق برخي روايات، روز دحوالارض روز قيام حضرت حجت(عج) ذكر شده است.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

ویژه نامه های سالهای قبل

والارض وماطحاها •*♥*• بيست و پنجم ذيقعده روز دحوالارض

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

بيست و پنجم ماه ذي القعده روزدحوالارض است.

دحوالارض را چنين معرفي مي کنند "روزي كه زمين از زير کعبه كشيده و گسترانيده شد.

گر چه اين مطلب يعني کشيده شدن و گسترانده شدن زمين در وحله اول عجيب به نظر ميرسد
اما تعريف واضح تر اين موضوع اين است که گفته شود :

پس از آنکه تمام سطح کره زمين به مدت طولاني در زير آب فرو رفته وخداوند خواست
تا آن را از زير آب بيرون آورد که صحنه زندگي موجودات مهيا گردد .
اولين نقطه اي که از زير آب سر بيرون آورد همان مکان مقدس کعبه و بيت الحرام بود .
اين واقعه نشان دهنده اهميت اين نقطه و مرکزيت آن براي همه عالميان است

روايت است که « امام رضا » عليه السلام فرموده اند:
درشب بيست و پنجم ماه ذى القعده حضرت ابراهيم (ع) و حضرت عيسى (ع) متولد شده اند.

در اين روز رسول خدا صلى الله عليه و آله، به قصد حجة الوداع از مدينه
با يكصد و چهار هزار يا يكصد و بيست و چهار هزار
و حضرت فاطمه (ع) و تمامى اهل بيت خود از راه شجره به مکه عزيمت نمودند.

ونيز روايت است كه حضرت مهدي عج الله تعالي فرجه شريف
در چنين روزي ظهور خواهند كرد ان شاء الله.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

شش روز گذشت و قدرت ذات الهی جلوه ای کرد.
خاک، آرام آرام قد کشید و ابراز وجود کرد و زمین نام گرفت که دریایی سبز
و روان آن را به دوش می کشد و زمین در برابر فرمان خداوند، فروتن و در
برابر شکوه خداوندی هماره تسلیم و سر به زیر است.

این سیاره رها شده در وسعتی آبی که به دست های ستون هایی بلند
و نامرئی از آسمان ها محافظت می شود.

خاک، سر تسلیم فرود آورد و خاشع شد تا گاهواره ای شود برای
رنج و اندوه آدم. و خاک، به اذن خدا، جان گرفت و آدم پدید آمد.

اولین رد پای خلقت، بر وسعت زمین، نمایان شد تا جاده های بی نهایت را بپیماید.
و زمین، مهد آسایش و آرامش قرار گرفت و گناه آدمیان را به جان پذیرا شد.

رودها جاری گشت و آبشارها خروشیدن گرفت و پرنده ها بر
ارتفاع شاخسارها، به تسبیح و تحمید خداوند، مشغول شدند.

و زمین، با عظمت کوه ها که چونان میخ هایی بزرگ، تکه تکه اش را، نگاهبان
شدند و با دریاها، که تصویری از شهود و ادراک اند و با
درختان که برگ برگ معرفت می آموزند.

این گاهواره ابدی که می پروراند از مهر، این سیاره خاموش که هزار فریاد
را در خود فروخفته. زمین، این نگران همیشه از آینده فرزندان خویش.

خاک پدید آمد تا جایگاهی شود برای آسایش بنی آدم، تا پیشانی غرور
انسان، سجده گاهی داشته باشد برای تضرع و خشوع.

زمین آفریده شد تا از مناجات عاشقانه ابوتراب، سرمست شود.
که خوب و بد از هم جدا شوند، در محکی بزرگ.

زمین، این سیاره در معصیت فرو رفته!
این سرگردان در جست وجوی آرامش، این گورستان خاطرات تلخ و شیرین...

این جایگاه شادی ها، جایگاه غم ها، مهربانی ها، غارت ها، ستم ها و عدالت ها،
و زمین آفریده شد... تا آدم، در تجارتی بزرگ با خدا معامله کند و زمین آفریده شد
با طبقاتی در هم فشرده، از خاک و سنگ و چوب و آب و آتش.

تجلی قدرت لایتناهی پروردگار، در آیینه خاک. فلسفه بزرگ خلقت.
و زمین گاهواره در حال چرخش چونان شتری رام شده که سواران خود
را به مقصد می برد و ابتدای زمین در دحو الارض، از شروع خلقت از نقطه ای
به بلندای رستگاری از یک مکعب روشن که ثقل زمین است

و پناهگاه بنی آدم، از همان روزی که بنیان نهاد ابراهیم خشت خشت خانه
خدا را و زمین چون نقطه ای روشن بر مدار خویش هنوز می چرخد و می چرخد.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

امشب دوباره بندۀ خوب خدا شدم
چون که دخیل اسم امام رضا شدم

شیطان مرا به وادی غفلت کشانده بود
نام تو را که بردم از این خواب پا شدم

دیدم کنار سفرۀ زهرا نشسته ام
در بین زائران تو وقتی که جا شدم

لطفت گرفت دست مرا از همان شبی
که زائر همیشۀ این کوچه ها شدم

یک بار در حریم شما گریه کردم و
یک عمر با دعای شما با صفا شدم

وقتی که آمدم حرم مشهدالرّضا
دیدم که زائر حرم کربلا شدم

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

ولادت آسمانی زمین







چشمانم را می بندم. سبک، آهسته، آرام. دارم خودم را از پشت پلک های
روی هم افتاده ام می بینم؛ خودم را که جزئی کوچک از خاک هستم.
نگاهم از خودم سُر می خورد. حالا تجسمِ پلک های بسته ام، معطوف به زمین است.

چشمانم هنوز بسته است و دارم می بینم؛ اما ولادتِ آسمانیِ زمین را.
آری، زمین؛ همان وسیعِ بی انتها.

آهسته آهسته، دارم لمس می کنم کشیده شُدَنَش را به وسعتِ بودن.
دارم باور می کنم، آرام آرام، بسطِ حرارتِ حیاتش را.

دارم می بینم دست هایش را که در تکاپویِ هستی، مواج است.
ستاره بارانِ سینه فراخش را دارم می بینم که در جریانِ باد، بی قرار شده است.

دارم می بینم که هسته اش کنده می شود و گسترده می شود
سفره نفسش بر پهنه پرالتهاب و همیشگیِ دریا.

غرور دریا را می شود احساس کرد در یک جا نشینی اش با زمین مقدس
و غرور آسمان را نیز که سینه به سینه، گویی یکی شده است با خاک!

نگاه خورشید را می شود دید؛ می توان دید که داغ شده است گونه های
طلایی اش از بازتابِ پرحرارتِ انوار خود بر سطح نوزاد خلقت.

زمین زاده شده است، از مرکز حیات و عرفان. حالا پلک هایم آرام از هم
کنده می شوند و چشم هایم فضا را می کاود.

بر زمین خیره می شوم؛ زمینی که جانش، عصاره قدمت را با خود دارد.

تسبیح می کنم خالقش را، مشتی از سطحِ لطیف دانه هایش برمی دارم
و رقصِ ریزشِ آرامش را نظاره گر می شود.

دستم را بو می کشم، عطر خاک را می بلعم و سپس
زایشِ بستر آسودن را شکر می گویم.

محمد جواد دژم