ایالات متحده امریکا اولین مهاجم به ویتنام نبود اما اخری شد. پیش از امریکایی ها ، فرانسوی ها سه استان تونکن ، آنام ، کوچین چین را همراه لائوس و کامبوج ضمیمه امپراتوری خود کرده بودند.
اما حمله ژاپنی ها در سال ۱۹۴۲باعث بیرون راندن فرانسوی ها شد ولی بعد از شکست ژاپن در سال ۱۹۴۵ ویتنامی ها به این نتیجه رسیده بودند که عاقبت می توانند متحد شوند و از زیر سلطه بیگانگان بیرون روند اما فرانسوی ها خیال دیگری داشتند و برگشتند
هوشی مین کمونیست رهبر اصلی نبرد برای استقلال بود او ارتش مقاومت ویت مین را به وجود اورد و ویت ها برای ادامه مبارزه به جنگل ها برگشتند تا مبارزه را تا هرجا که امکان دارد ادامه دهند.
یکی از مراکز مقاومت منطقه کشاورزی و کاملا پوشیده از جنگل شمال غربی سایگون بود که تا مرز کامبوج ادامه داشت.
فرانسوی ها با حملات انتقامی مداوم توجه خاصی به این منطقه نشان دادند.
کشاورزان منطقه برای یافتن محلی امن فرار نکردند بلکه زمین را کندند.
تکنولوژی در اختیار نداشتند تنها ابزارشان ظرفیت مورچه وار برای کارهای شاق ، بردباری ، شناخت منطقه و زیرکیشان بود.
بیل کلنگ و سبد های حصیری هم داشتند.هرگز معلوم نخواهد شد چند میلیون تن خاک را جابجا کردند.
وقتی فرانسوی های شکست خورده در ۱۹۴۵ ویتنام را ترک کردند،
سراسر مثلث اهنی به هزارتویی از چاه و تونل تبدیل شده بود و هیچ کس هم چیزی درباره اش نمی دانست.