در محضر قرآن کریم

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

پاداش نیکی

گاهی باید بدکار را به سزای عملش رساند. اما گاهی بدی را باید
با خوبی جواب داد. حالا این که برای بدی است، اما خوبی چه؟
آن بهشتی که سوره رحمان به آن وعده می‌دهد، پاداش چه چیزی است؟
آیا جز این است که ما باید نیکی کنیم و در پاداش این نیکی به آن بهشت برسیم؟

هَلْ جَزاءُ الْإِحْسانِ إِلاَّ الْإِحْسانُ[1]

مگر پاداش احسان جز احسان است؟

در تاریخ آمده که گروهی از یهودیان آمدند نزد پیامبر و گفتند:
آیا تویی که خیال می‌کنی پیامبر خدایی؟

آنگاه چندین سؤال کردند که یکی از آن‌ها این بود:
پاداش کسی که لااله‌الاالله بگوید چیست؟ پیامبر فرمود:
بهشت و آنگاه این آیه را خواند: آیا پاداش احسان جز احسان است؟
یکی از یهودیان گفت: راست گفتی ای محمد! و بعد از تمام شدن سؤالات ایمان آورد.


[1] سوره الرحمن، آیه ۷۰

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

چشمان دلربای زنان بهشتی

از زنان بهشتی خیلی گفته‌اند و شنیده‌ایم ولی انگار میل ما به دیدن آن‌ها زیاد نیست.
شاید به خاطر اینکه برخی‌مان ایمان درستی نداریم و برخی دیگر تصورمان غلط است.

عده‌ای هم شاید برای نعمت‌های بالاتر تلاش می‌کنند.
اما باید بدانیم اگر بهشت را خوب تصور کنیم، برایش بیشتر تلاش می‌کنیم
و کمتر به نعمت‌های زودگذر دنیا دل می‌بندیم.

قرآن می‌گوید برخی از زنان بهشتی ویژگی زیبایی در نگاه کردن دارند:

فیهِنَّ قاصِراتُ الطَّرْفِ[1]

در آن (باغ‌های بهشتی) همسرانی است که چشم بر شوهران خود دوخته
و دیده از غیر آن‌ها فرو بسته‌اند.

این نعمت برای مردان خیلی دلنشین است. زنان هم بد نیست
سعی کنند این ویژگی بهشتی‌ها را در دنیا تجربه کنند تا ببینند
چگونه می‌توانند زندگی خود را در دنیا به بهشت تبدیل کنند.


[1] سوره الرحمن، آیه ۵۶

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

یک باغ اضافه!
انگار خدا دلش نمی‌آید انسان را در آیات عذاب نگه دارد. سوره الرح
مان که می‌خواهد نظام رحمانی خلقت را نشان دهد، تأکید می‌کند
جهنم چیزی خارج از این نظام نیست و هر کس که با دیدن نشانه‌های کامل خدا
حجت برایش تمام شود ولی باز هم تکذیب کند، مستحق این عذاب است؛
لازمه این تأکید آن است که حالا حالاها از عذاب الهی بگوید ولی انگار خدا
دلش نمی‌آید و زود دل ترسیده ما را با نعمت‌های بهشت آرام می‌کند:

وَ لِمَنْ خافَ مَقامَ رَبِّهِ جَنَّتانِ[1]

و براى کسى که از مقام پروردگارش بترسد
(خود را در برابر او بنده بداند) دو باغ بهشتی است.

اما آن دو باغ بهشتی برای چیست؟
یکی به خاطر اعمال انسان است و اما دومی به خاطر مهربانی و فضل خداست
که بیشتر از عدل است و لطف او را نشان می‌دهد.


[1] سوره الرحمن، آیه ۴۶

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

امان از بی‌آبرویی

شکل واقعی من و تو چیست؟ سگ؟ خوک؟ گرگ؟ یا چیز دیگر؟
پناه بر خدا از این که غیر انسان وارد بهشت شویم! فکرش را بکن
به خاطر شهوت یا خشم یا جاه طلبی حقیقت‌مان حیوانی شود.

بدتر این که در قیامت همه بدی‌ها و گناهانی که از همدیگر پنهان می‌کردیم
در چهره‌هایمان پیدا شود و همه بفهمند چقدر وجودمان کثیف است؛
همان طور که قرآن می‌گوید:

یُعْرَفُ الْمُجْرِمُونَ بِسیماهُمْ فَیُؤْخَذُ بِالنَّواصی‏ وَ الْأَقْدامِ[1]

(آرى، از مجرمان نمى‌پرسند که چه کرده‌اند، بلکه) مجرمان با علامتى
که در چهره دارند شناخته مى‌شوند؛ آن‌گاه موهاى پیشانى و پاهایشان را مى‌گیرند
و آنان را به دوزخ مى‌افکنند.

امان از بی‌آبرویی قیامت. ای کاش آن قدر خوب بشویم که
خدای ستارالعیوب در قیامت هم آبرومان را حفظ کند...


[1] سوره الرحمن، آیه ۴۱

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

به دریا متصل شو

تمام سرمایه‌های مالی و جانی و روحی ما دارد به فنا می‌رود
و مثل برکه‌ای که آبش دارد می‌گندند، فقط می‌توانیم جایی بنشینیم
و غصه بخوریم و بگوییم: خاک بر سر شدیم، سرمایه‌مان دارد نابود می‌شود!
اینجاست که آیه مشهور سوره رحمان به کمک‌مان می‌آید:

کُلُّ مَنْ عَلَیْها فانٍ، وَ یَبْقى‏ وَجْهُ رَبِّکَ ذُو الْجَلالِ وَ الْإِکْرامِ[1]

همه آنان که روی این زمین هستند، فانی می‌شوند (و می‌میرند).
و تنها ذات باشکوه و ارجمند پروردگارت باقی می‌ماند.

در دنیا دیگر بزرگ‌تر از دریا و آسمان سراغ نداریم که مفهوم بی‌نهایت را بفهمیم.
کافی است بدانیم که هر آبی- شور یا شیرین، کثیف یا تمیز-
اگر به دریا متصل شود، دیگر آفت نمی‌بیند. آن وقت سعی می‌کنیم مال و
جان و روح‌مان را خدایی کنیم تا برای همیشه بماند و سودزا باشد...


[1] سوره الرحمن، آیه ۲۶ و ۲۷

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

جهان در مُشت توست

گاهی باید این آیه را با خودت تکرار کنی. گاهی که از همه جا رانده و مانده می‌شوی
و از خودت بدت می‌آید؛ و گاهی که خیال می‌کنی خبری است و تو هم برای خودت کسی شده‌ای!

بله، چه وقتی یأس وجودت را گرفته و چه وقتی که تکبر می‌خواهد
نابودت کند با خودت بگو:

رَبُّ الْمَشْرِقَیْنِ وَ رَبُّ الْمَغْرِبَیْنِ[1]

پروردگار دو مشرق و پروردگار دو مغرب است.

آن وقت دیگر خدای شرق و غرب جهان صرفا یک خالق از کار افتاده برایت نیست،
بلکه خدایی است که لحظه‌به‌لحظه تو را زیر نظر دارد و مهربانانه مدیریتت می‌کند.

او همان خدایی است که انسان را از گل خشک و جنیان را از شعله‌های آتش آفرید
و ربوبیت آن‌ها را برای همیشه به عهده گرفت.

قشنگی کره زمین آن است که از هر جا نگاه بکنی مشرق‌ها و مغرب‌ها دارد
تا من و تو بفهمیم همه جهان در دستان این خدای مقتدر و مهربان است...

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

فقط جهنم نباشد

گاهی اگر صد نفر را ببینی، دلت آرام نمی‌گیرد؛
ولی یک نفر- مثل مادر یا پدر- را ببینی، آرام می‌گیری.

آیه‌ها و نشانه‌ها هم همین طورند. گاهی یک نشانه،
کار صدها و هزاران نشانه دیگر را می‌کند
و در واقع «یک نشانه کامل» است که قرآن به آن می‌گوید:
«آلاء». فرقش این است که وقتی یک نشانه معمولی را ببینی،
می‌توانی بگویی چیز زیادی نفهمیدم و به مسیر غلط خودت ادامه دهی.
ولی بعد از دیدن نشانه کامل دیگر منحرف شدن و تکذیب کردن معنا ندارد.
برای همین خدای رحمان می‌فرماید:

فَبِأَیِّ آلاءِ رَبِّکُما تُکَذِّبانِ[1]

پس (به واسطه) کدام یک از نعمت‌ها (و نشانه‌های)
پروردگارتان، (جهنم) را انکار می‌کنید؟

یادمان باشد، آدم‌ها خود نشانه یا نعمت را انکار نمی‌کنند؛ چون دارند
از آن لذت می‌برند! آن‌ها با خودشان فکر می‌کنند که چقدر خوب است
هر چه خواستند از نعمت‌ها بهره ببرند و طغیان هم بکنند؛ با این خیال که
که آخرتی نیست یا عذاب نخواهند شد! برای همین جهنم را تکذیب می‌کنند...


[1] سوره رحمان، آیه ۱۳

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

طغیان نکن

گاهی اگر صد نفر را ببینی، دلت آرام نمی‌گیرد؛
ولی یک نفر- مثل مادر یا پدر- را ببینی، آرام می‌گیری.

آیه‌ها و نشانه‌ها هم همین طورند. گاهی یک نشانه،
کار صدها و هزاران نشانه دیگر را می‌کند
و در واقع «یک نشانه کامل» است که قرآن به آن می‌گوید:
«آلاء». فرقش این است که وقتی یک نشانه معمولی را ببینی،
می‌توانی بگویی چیز زیادی نفهمیدم و به مسیر غلط خودت ادامه دهی.
ولی بعد از دیدن نشانه کامل دیگر منحرف شدن و تکذیب کردن معنا ندارد.
برای همین خدای رحمان می‌فرماید:

فَبِأَیِّ آلاءِ رَبِّکُما تُکَذِّبانِ[1]

پس (به واسطه) کدام یک از نعمت‌ها (و نشانه‌های)
پروردگارتان، (جهنم) را انکار می‌کنید؟

یادمان باشد، آدم‌ها خود نشانه یا نعمت را انکار نمی‌کنند؛ چون دارند
از آن لذت می‌برند! آن‌ها با خودشان فکر می‌کنند که چقدر خوب است
هر چه خواستند از نعمت‌ها بهره ببرند و طغیان هم بکنند؛ با این خیال که
که آخرتی نیست یا عذاب نخواهند شد! برای همین جهنم را تکذیب می‌کنند...


[1] سوره رحمان، آیه ۱۳

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

اول انسان بود یا قرآن؟

شاید به راحتی بگویید اگر انسانی نباشد، قرآنی نخواهد بود. اما خدا تصریح می‌کند
اتفاقاً اول قرآن بود و بعد انسان! تازه دقیق‌ترش این که اول قرآن را آموخت
و بعد انسان را خلق کرد:

الرَّحْمنُ، عَلَّمَ الْقُرْآنَ، خَلَقَ الْإِنْسانَ، عَلَّمَهُ الْبَیانَ[1]

خدای رحمان، به رحمت گسترده‌اش قرآن را به جنّ و انس آموخت.
انسان را آفرید. به او سخن گفتن را تعلیم داد.

می‌پرسید چطور ممکن است؟ باید بدانیم که حقیقت انسان بر اساس تعلیم قرآن آفریده شده؛
یعنی آنچه انسان را از حیوانات جدا می‌کند، ذات قرآنی (فطرت) اوست که باید آن را شکوفا کند.

اگر شکوفایش کرد، می‌شود انسان، اگر نه، می‌شود حیوان!
در نتیجه این حیات قرآنی است که انسان به بیان می‌رسد.

یعنی برعکس حیوانات که نمی‌دانند از کجا آمده‌اند و باید در دنیا چه کنند
تا به آخرت برسند، انسان قرآنی این‌ها را می‌داند و بر اساسش زندگی می‌کند.

پس خیلی فرق است بین انسان واقعی و این حیوانات انسان‌نما!

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

خواب نه، واقعیت

این دنیا ظرفیت خیلی چیزها را ندارد؛ یکی‌اش لذت‌های بهشتی است.
گاهی در خواب چیزهایی می‌بینیم که بیشتر از ترس‌ها و لذت‌های دنیایی
می‌ترسیم یا لذت می‌بریم. اما آن هم خواب است و واقعی نیست.
اصلاً لذت حداکثری واقعی چیست؟ نمی‌دانیم! نمی‌فهمیم! چرا؟ چون در دنیاییم.

کی می‌توانیم این لذت را درک کنیم؟ وقتی که به جهان صدق و راستی برویم.
جهانی که این دنیا در مقابلش ذره کوچک و تصویری ناواضح است.

اما چه کسانی این لذت صدق را می‌برند؟ کسانی که در این دنیا هم اهل راستی
و راستگویی و تصدیق آن جهان باشند:

إِنَّ الْمُتَّقینَ فی‏ جَنَّاتٍ وَ نَهَرٍ،

فی‏ مَقْعَدِ صِدْقٍ عِنْدَ مَلیکٍ مُقْتَدِرٍ[1]

به یقین، تقواپیشگان در بوستان‌هایی بهشتی
و در کنار جویبارهایی بزرگ خواهند بود.

در جایگاهی که همه نعمت‌های آن حقیقی است؛
در حضور خدا که فرمانروایی مقتدر است.

برای چنین روزی باید دنیایمان را آباد کنیم...


[1] سوره قمر، آیه ۵۴ و ۵۵