خزان خورشید سامرا{ویژه نامه شهادت مظلومانه امام حسن عسکری علیه السلام}

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

چشمان سامرا
از بغض‌های جاری، تمام شدنی نیست.

التهاب و داغدیدگی،
به فراخور این غم در کوچه‌های شهر بیداد می‌کند.

باد نوحه گر،
گذارش به نخل‌ های گیسوپریش می‌افتد
که ردیف به ردیف، دست خوش فراق شده‌اند.

دجله در غروب فرو رفته است
و خورشید، گسترده‌تر از همیشه،
شعله‌هایش را می‌پراکند.

مدت ها بود که خانه خلوت زده
امام خود را اسیر چنگال اختناق می‌دید،
اما امروز این خانه از رنج محدودیت، رهایی می‌یابد؛
با این حال در این رهایی شاد نیست
و دیگر جمال دل آرای عسکری را نمی‌بیند.

این خانه شاد نیست،
اما قهقهه بیگانگان جاه طلب را می‌شنود؛
درست همان گونه که بنی امیه در عاشورا می‌خندیدند.

شانه‌های شیعیان، بوی غربت سامرا می‌دهد.
تمام سرمایه امروز شیعه،
همین بوسه‌های دل سوخته است
که برای باغ خزان زده سامرا،
گل‌های تسلیت آورده‌اند.

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

زمان می‌گذرد و تاریخ برای نگارشِ تصاویر تبدار،
یک بار دیگر می‌آید و دست‌های توطئه و تخریب را
بر بام سامرای ستم دیده می‌نگرد.

اکنون دیگر چه می‌خواهند؟
تاریخ، به دقت تمام، دسیسه‌ها را به ثبت می‌رساند
که با ناتوانی هر چه تمام‌تر، به ستیز با گنبد و بارگاه، دل خوش داشته‌اند.

تاریخ خوب می‌داند که دست‌هایی از این لرزان تر،
در هیچ جا یافت نمی‌شود که حتی از قبرها هراس داشته باشند
و چنین بر خشت‌ها یورش برند

. آنان با همه نادانی، این را خوب می‌دانن
د که کشته شده ائمه پاک ما نیز انسان‌ها را زنده و بیدار می‌کند.

درست است امروز داغ دل شیعه،
از این جنایت تازه می‌شود.

آری! آنان هرچه خراب کنند،
بنای توانمند تشیع، همچون حقانیّت گفته‌های تاریخ،
سر جای خودش هست.

[مصطفی*شیعه ال طاها*]

غربت شهر سامرا، غصه ی هر شب منه
عکس خرابی حرم، آتیش به جونم می زنه

گرد و غبار حرمت، سرمه چشم نوکرات
خیلی غریبی آقاجون، بگو چی شد کبوترات؟

شب شهادت آقا، می خوام یه آرزو کنم
کاشکی می شد با مژه هام، مرقدت جارو کنم

آقا بذار که جونمو، با هروله فدات کنم
آقا بذار که روم بشه، تو قیامت صدات کنم

سینه زدن با عاشقات، نماز مستی منه
این سینه ی خسته باید، یه روز برا تو بشکنه

تو حلقه ی سینه زنی، وقتی برات شور می گیرم
پاک میشه زنگار دلم، آینه می شم نور می گیرم

این گریه ها روز حساب، توشه ی کوله بارمه
این سینۀ کبود شده، مدال افتخارمه

بندگی رو یادم دادی، با راه و رسم نوکریت
معنی عشق فهمیدم، با اون نگاه دلبریت

معجزه کردی آقا جون، که عاشق خدا شدم
یه تیکه مس بودم که با، نگاه تو طلا شدم

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

وا کن کمی از راه تماشا، ای اشک!
امروز دلم دوباره، مهمان دارد

درود بر تمام تنهایی ات،
که حتی از دیدن فرزند، محرومت کردند!

درود بر غربت دیر آشنایت،
که یاد مدینه را در نگاهت زنده می کرد!

درود بر عطر کلامت، که حضور بهاری ات را
به سراسر گیتی، بشارت می داد!

درود بر جهاد فی سبیل اللّه تو،
که پایانش به «شهادت» ختم شد.

مولا جان! دست هامان خالی، چشم هامان پر از اشک
و سینه هامان از داغ شهادتت، لبریز است.

فانوس به خون نشسته مژه هامان را نذر سقاخانه عشق می کنیم
و پیشانی ارادت به آستان آسمانی ات می ساییم؛
گوشه چشمی به ما کن، مولا!

سیدعلی اصغر موسوی



امضاء

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

شهـادت جـانگـداز يـازدهميـن پيشواي شيعيـان جهـان
خورشیدآسمان امامت، سکاندار کشتی هدایت،حضـرت
امـام حسن عسكری عليه السـلام را به پيشگاه فـرزنـد
غـائبشان حضرت مهدي صاحب الزمان عجل الله تعالي
ظهوره وشيعيـان آن امـام همـام تسلیت عرض مي كنيم

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

سوگنامه


آفتاب روز هشتم ربیع الاول در حال طلوع بود
که آفتابی پرفروغ از دیگر سو غروب می کرد.

او یازدهمین پیشوای آسمانی مردمان
حضرت امام حسن عسکری علیه السلام بود
که شمع وجودش پس از 28 سال پرتوافشانی به خاموشی می گرایید.

در سالروز شهادت آن امام بار دیگر زمین و آسمان
در عزای سلاله ای پاک از خاندان نبوی سوگوار است

تا با گریه و فغان بر مظلومیت آن امام همام با فرزندش
حضرت ولی عصر (عجل اللّه تعالی فرجه الشریف) هم ناله شود.

شهادت امام عسکری علیه السلام را بر دادگستر جهان
امام زمان (عج)، و تمام روهروان راه آن حضرت
تسلیت می گوییم.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

سر سلامتی



آن گاه که اندیشه پرحیله ستمگران، دین خدا را به رأی
خویش تفسیر می کرد، تلألوی خورشید تو بود که جاده
حقیقت را همواره روشن نگاه می داشت

و جاده امامت تنها 28 سال زیر قدم های جوان تو جوانه زد
و پس از آن به فرزندت مهدی(عج)، عزیزترینِ خلق خدا، به امانت رسید؛

امانتی برای تداوم صراط مستقیم.
از خوبی تو همان بس که خورشید مهدی(عج)
از افق دامان تو سر زد.

امروز در سوگ پر کشیدن تو، آسمان با سینه ای سوخته
و گریبانی چاک چاک، سر به تسلیت موعود زمان(عج) خم کرده است.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

مرثیه سرای تو و چشم انتظار فرزند توایم



از کودکی ات، سجود و سیر و سلوک، به سیمایت نور
می افشاند و عرفان، رخ آرای تو گشته بود.

وقتی بر شانه های تو، جامه فاخر امامت امت نشست
به حبس کج نهادان، آزرده شدی.

پرنده روح تو اما به هیچ میله و قفلی تن نداد؛
که اوج زندان و کنج آن حبس، رخصت خلوت تو بود
با معبود؛ «عدو شود سبب خیر اگر خدا خواهد».

روزها با تشنگی کام تو، با روزه و شب ها با ناله و
نوای مناجات تو پیوسته، رنگ خدا می گرفت.

آن رنج ها و عسرت ها را به صبر و سکوت، به شیوه نیای
بزرگت علی علیه السلام از سر گذراندی و با حضور گسترده
کلامت بر سرزمین های شیعیان، دل آرامشان شدی.

این حضور گرم، از آنِ ارشاد گری های تو بود.
سیره و سریرت تو، به سان کهکشانی از نور و منظومه ای
از ستارگان شب، مرز پیدا کردن راه بود از بیراهه، و بدعت ها
و کژی ها، با انگشت اشارات تو به سمت صراط، راه می نمود.

آهسته آهسته، روی در پرده می کشاندی تا دلدادگان کوی تشیع
را به شیوه مهدی ات مأنوس کنی که:

آفتاب می خواهد روی در نقاب ابر کشد و تا زمانی دور، این گونه بتابد.
مرثیه سرای هجرت توییم و همچنان چشم انتظار رونمایی آفتاب.

«ما در انتظار روئیت خورشیدیم»

مصطفی پورنجاتی

وی

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

حضور آسمانی



گویا واقعه ای رخ داده است که بادها این گونه پریشانند
که رودها این قدر بی تابانه می خروشند، که ابرها ناله کنان
می گریند که زمین این قدر احساس غریبی می کند!

گویا واقعه ای رخ داده است که صدای بی تابی و
ضجه فرشتگان، در آسمان ها پیچیده، که اندوه و غم، بر
در و دیوارها سایه انداخته، که سامرا سر در گریبان حزن فرو برده!

شاید مصیبتی بزرگ، دامن گیر خاک شده است.
آه، ای یازدهمین ستاره درخشان عشق!

روشنان حضورت را از آسمان سامرا مگیر؛
تاریکی، افق های پس از تو را تاب نمی آورد.

سایه مهربانی ات را از سر دنیا نگیر؛ دست های یتیمی
خاک، تا ابد به جست وجوی وجود بهارانه ات، در به در خواهد شد.

اگرچه سخت می گذرد برایت، اگرچه لحظه هایت سرخند
و دلگیر، اگرچه دورت حصاری کشیدند تا فاصله ای باشد
بین تو و دنیا، اگرچه دست های «معتمد»ها

تو را پنهان کردند از چشم ها؛ تنها از ترس حقیقت محضی
که از خانه تو برخواهد خاست تا عدالت را در زمین فراگیر
کند، کسی که پاره تن تو بود و وارث بعد از تو!
سایه ات را از سرِ زمین مگیر!

هر چند دیوارهای فاصله «بنی عباس» بلندتر می شد
عطر حضور آسمانی تو بیشتر منتشر می شد.

هر چه دایره محاصره «معتمد»ها تنگ تر می شد
میدان جاذبه عشق و محبت تو گسترده تر می شد.

تو در احاطه کینه ها و نفرت ها، در حصار جهل و
دشمنی گرفتار بودی و آن گاه، با سرانگشت معجزه و
غیب، بند از پای گرفتاران می گشودی.

آه، مولا! ماجرای تو و کودک دلبندت، آتشی انداخته بود به جان
کوردلان که می پنداشتند می توانند حقیقت محتوم جهان را عوض کنند.

چه زیبا جان ها را به عطر حضور یگانه فرزندت آشنا کردی!
چه زیبا فلسفه غیبت و ظهور موعود را بیان کردی؛

جان ها هنوز در آتش انتظار موعود شعله ورند.
و امروز، روز توست؛

روز تشییع غریبانه تو بر بال فرشته ها
روز رهایی تو از حصار «معتمد»ها.

خدیجه پنجی

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

باعرض سلام و ادب


امشب که زمین و آسمان می گرید
از ماتم عسگری جهان می گرید


جا دارد اگر شیعه خون گریه کند

چون مهدی صاحب الزمان می گرید


سالروز شهادت یازدهمین گل بوستان امامت و ولایت، تسلیت باد

آجرک الله یا صاحب الزمان(عج)



تسلیت ای حجت ثانی عش یابن الحسن
زود بود از بهرت تو داغ پدر یابن الحسن

قلب بابت از شرار زهر دشمن آب شد
سوخت جسم و جانش از پا تا به سر یابن الحسن

کودک شش ساله بودی بر پدر خواندی نماز
ریختی از چشم خود خون جگر یابن الحسن

زود گرد بی کسی بر ماه رخسارت نشست
زود کردی جامه ماتم به بر یابن الحسن

قرنها چشم تو گریان است بر جدّت حسین
لحظه لحظه ریختی اشک بصر یابن الحسن

طفل بودی پیش چشمت چشم بابا بسته شد
تو نگه کردی او زد بال و پر یابن الحسن

مخفی از چشم همه چشم تو بر بابا گریست
سوختی چون شمع سوزان تا سحر یابن الحسن

قرن ها فریاد زهرا مادرت آید به گوش
از مدینه بین آن دیوار و در یابن الحسن

یوسف زهرا بیا با ما بگو آخر چرا
تربت زهراست مخفی از نظر یابن الحسن

ای سرشک چارده معصوم از چشمت روان
ای زده هجر تو بر دلها شرر یابن الحسن

روز میثم تیره تر می باشد از شام فراق
تا شود خورشید رویت جلوه گر یابن الحسن