خزان خورشید سامرا{ویژه نامه شهادت مظلومانه امام حسن عسکری علیه السلام}

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

پدر غم های شیرین روزهای انتظار

هر شب که دلم برای تو تنگ می شود، ابرها، با من گریه می کنند.
کاش به جای خاک، از کلمه آفریده می شدم
تا سراپا شعر می شدم در ستایش تو!

تو، پدر غم های شیرین روزهای انتظاری.
گاهی نوشتن دشوار است و از تو نوشتن دشوارتر.

اشک هایم، کبوترانی اند که آرزو دارند گره دخیل هایی
شوند که به ضریحت بسته شده است.

بالش شب هایم خیس می شود از خیال 26 بهاری که کوتاه تر
از همه پروازها، گذشت. عمری گذشته است و هنوز جهان
نتوانسته از 6 سال امامت مهربانی هایت بگوید.

هنوز تنگنای روزهای زندان های پی در پی تو، گلوی
جهان را می فشارد.از روزی که تو مسموم شدی،
بادها هر ثانیه سرفه می کنند.

شش سال، خورشید امامتت، بی وقفه می تابید تا لبخندهایت
جهانی را معطر کنند.

اما دیوارهای زندان، حصار آسمان امامتت شده بودند
تا هیچ روزنی، عطر نورانی ات را حس نکند.

سامره، شش سال زندان پی در پی ات شد و دیوارهای
زندان، خستگی مدامشان را در عبادات مدامت گریه می کردند.

منبع: اشارات شماره 95 - عباس محمدی

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

شهادت جان سوز حضرت اباالمهدی، امام حسن عسکری
بر آرزومندان بارگاه غریبش تسلیت باد!

غروب خورشید یازدهم

ابوسهل نوبختی نیز چون بسیاری از شیعیان، از بدی
حال جسمانی امام حسن عسکری علیه السلام آگاه بود.
دیگر تاب نداشت؛ وگرنه به خود اجازه نمی داد به خانه امام برود.

وارد اتاق که شد، همسر امام، «نرجس خاتون» و «عقید» غلام
فداکار حضرت را دید که در گوشه ای، ساکت نشسته اند.

نگاهش که به چهره امام افتاد، بی اختیار اشک از
چشمانش سرازیر شد.«آه خدایا! آیا این همان حجت تو
بر زمین است که به دست سفاکان و ظالمان به این حال
و روز درآمده؟ مگر نه اینکه 28 سال بیشتر ندارد؟
آیا تقدیر او هم شهادت در جوانی است؟»

نگاه عقید را که دید، فهمید باید خود را کنترل کند.
بغض گلوگیر خود را فروخورد و در حالی که شاهد آب
شدن شمع وجود امام زمانش بود، زیرلب زمزمه کرد:

«اَلا لَعْنَةُ اللّه عَلَی القَومِ الظالمین».

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

آجرک الله یا صاحب الزمان

شهادت، عشق است.

فرزند غایبش را سر سلامت بگویید و باران اشکتان
را در بی شکیبی انتظار، بهانه سازید!

شهادت امام حسن عسکری، بهار جوشش
خون شیعه است در غم غیبت.

مولای غایب غریبم!

سرسلامت باد ما را در غم بابای شهیدت پذیرا باش؛

ای غمگین ترین شیعه در عصر غیبت!

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

رفت و فردا را به موعود(عج) سپرد

امام، دل به فردایی سپرده است که موعودش علیه السلام
حقیقت دین را فریاد زند.

می رود و دنیا را با همه فرازها و نشیب هایش
با همه پستی ها و بلندی هایش به او می سپارد.

به او می سپارد، دردهای نهفته ای را که جز در و دیوارهای
اتاق کوچکش در سامرا، احدی تاب گفتنش را نداشت.

اسارت و سکوت حسنی علیه السلام باز هم در قصه
حماسی او رقم خورده است.

باشد تا خروش و فریاد حسینی اش
نصیب فرزندش مهدی(عج) شود.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

وا کن کمی از راه تماشا، ای اشک!
امروز دلم دوباره، مهمان دارد

درود بر تمام تنهایی ات،
که حتی از دیدن فرزند، محرومت کردند!

درود بر غربت دیر آشنایت،
که یاد مدینه را در نگاهت زنده می کرد!

درود بر عطر کلامت، که حضور بهاری ات را
به سراسر گیتی، بشارت می داد!

درود بر جهاد فی سبیل اللّه تو،
که پایانش به «شهادت» ختم شد.

مولا جان! دست هامان خالی، چشم هامان پر از اشک
و سینه هامان از داغ شهادتت، لبریز است.

فانوس به خون نشسته مژه هامان را نذر سقاخانه عشق می کنیم
و پیشانی ارادت به آستان آسمانی ات می ساییم؛
گوشه چشمی به ما کن، مولا!

سیدعلی اصغر موسوی

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

شد عزای باب مظلومت بیا یابن الحسن
جان به قربان تو ای صاحب عزا یابن الحسن

عسگری مسموم شد از زهر بیداد و ستم
کز غمش سوزد دل اهل ولا یا بن الحسن

در عزای عسگری آید زنای اهل دل
صد فغان همراه با شور ونوا یابن الحسن

آب شد شمع وجودش زاتش زهر ستم
خاک غم بر سر کنم زین ماجرا یابن الحسن

در جوانی رفت از دنیا امام عسگری
شد کویر دل از این غم شعله زا یابن الحسن

این مصیبت را زسوز سینه و با اشک وآه
تسلیت گوئیم امشب بر شما یابن الحسن

گاه از هجران جانسوز تو سوزم همچو شمع
گاه از فقدان آن نور هدی یابن الحسن

دست رد بر سینه ام امشب مزن زیرا که من
با محبان تو هستم آشنا یابن الحسن

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

برای باغ خزان زده سامرا


چشمان سامرا از بغض های جاری، تمام شدنی نیست.
التهاب و داغدیدگی، به فراخور این غم
در کوچه های شهر بیداد می کند.

باد نوحه گر، گذارش به نخل های گیسوپریش می افتد
که ردیف به ردیف، دست خوش فراق شده اند.

دجله در غروب فرو رفته است و خورشید، گسترده تر
از همیشه، شعله هایش را می پراکند.

مدت ها بود که خانه خلوت زده امام خود را اسیر
چنگال اختناق می دید، اما امروز این خانه از
رنج محدودیت،رهایی می یابد؛

با این حال در این رهایی شاد نیست و دیگر جمال دل آرای
عسکری را نمی بیند. این خانه شاد نیست، اما قهقهه
بیگانگان جاه طلب را می شنود؛

درست همان گونه که بنی امیه در عاشورا می خندیدند.
شانه های شیعیان، بوی غربت سامرا می دهد.

تمام سرمایه امروز شیعه، همین بوسه های دل سوخته است
که برای باغ خزان زده سامرا، گل های تسلیت آورده اند.

محمدکاظم بدرالدین

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

سايه ات را از سر زمين مگير ....

گویا واقعه‏ ای رخ داده است که بادها این‏گونه پریشانند
که رودها این‏قدر بی‏تابانه می‏خروشند،
که ابرها ناله‏کنان می‏گریند
که زمین این‏قدر احساس غریبی می‏کند!

گویا واقعه‏ای رخ داده است
که صدای بی‏تابی و ضجه فرشتگان، در آسمان‏ها پیچیده،
که اندوه و غم، بر در و دیوارها سایه انداخته،
که سامرا سر در گریبان حزن فرو برده!

شاید مصیبتی بزرگ، دامن‏گیر خاک شده است.
آه، ای یازدهمین ستاره درخشان عشق!
روشنان حضورت را از آسمان سامرا مگیر؛
تاریکی، افق‏های پس از تو را تاب نمی‏آورد.
سایه مهربانی‏ات را از سر دنیا نگیر؛
دست‏های یتیمی خاک،
تا ابد به جست‏وجوی وجود بهارانه‏ات،
در به در خواهد شد.

اگرچه سخت می‏گذرد برایت،
اگرچه لحظه‏هایت سرخند و دلگیر،
اگرچه دورت حصاری کشیدند
تا فاصله‏ای باشد بین تو و دنیا،

اگرچه دست‏های «معتمد»ها،
تو را پنهان کردند از چشم‏ها؛
تنها از ترس حقیقت محضی که از خانه تو برخواهد خاست
تا عدالت را در زمین فراگیر کند،
کسی که پاره تن تو بود و وارث بعد از تو

سایه‏ات را از سرِ زمین مگیر!
هر چند دیوارهای فاصله «بنی‏عباس» بلندتر می‏شد،
عطر حضور آسمانی تو بیشتر منتشر می‏شد.
هر چه دایره محاصره «معتمد»ها تنگ‏تر می‏شد،
میدان جاذبه عشق و محبت تو گسترده‏تر می‏شد.

تو در احاطه کینه‏ها و نفرت‏ها،
در حصار جهل و دشمنی گرفتار بودی
و آن‏گاه، با سرانگشت معجزه و غیب،
بند از پای گرفتاران می‏گشودی.

آه، مولا! ماجرای تو و کودک دلبندت،
آتشی انداخته بود به جان کوردلان
که می‏پنداشتند می‏توانند
حقیقت محتوم جهان را عوض کنند.

چه زیبا جان‏ها را
به عطر حضور یگانه فرزندت آشنا کردی!
چه زیبا فلسفه غیبت و ظهور موعود را بیان کردی؛
جان‏ها هنوز در آتش انتظار موعود شعله‏ورند.

و امروز، روز توست؛
روز تشییع غریبانه تو بر بال فرشته‏ها،
روز رهایی تو از حصار «معتمد»ها.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

آفتاب روز هشتم ربیع الاول در حال طلوع بود،
که آفتابی پرفروغ از دیگر سو غروب می کرد

او یازدهمین پیشوای آسمانی مردمان،
حضرت امام حسن عسکری علیه السلام بود،
که شمع وجودش پس از 28 سال
پرتوافشانی به خاموشی می گرایید.

در سالروز شهادت آن امام بار دیگر زمین و آسمان
در عزای سلاله ای پاک از خاندان نبوی سوگوار است،
تا با گریه و فغان بر مظلومیت آن امام همام با فرزندش
حضرت ولی عصر (عجل اللّه تعالی فرجه الشریف) هم ناله شود.

شهادت امام عسکری علیه السلام را بر دادگستر جهان،
امام زمان (عج)، و تمامروهروان راه آن حضرت، تسلیت می گوییم.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

دریا به دریا، موج غم از سینه خالی می‏کنم
صحرا به صحرا با غمت، آشفته حالی می‏کنم

با نغمه های نوحه ‏گر، هم‏رنگ باران می‏شوم
یاد از نگاه عاشقت، یاد از زلالی می‏کنم!

تا بشنوم یک پاسخی، از داغ بی‏پایان تو
هر جمله از بغض گلویم را، سئوالی می‏کنم

آه، ای تمام تنهایی! ای تمام غربت!
آیا کسی از ژرفای غریبی‏ات آگاه شد؟
آیا کسی غریبانه‏ های اندوهت را شناخت؟

آیا کسی پی به راز نگاهت برد؛
آن گاه که عطر حضورت را فوج فوج دشمن،
در میان گرفته بود و چون گل،
در احاطه چشمانی خوارتر از خار،
درس مهر و عاطفه، به آسمان و زمین می‏ آموختی؟

انگار، آستان کبریایی خانه ‏ات،
دانشگاه احساس فرشتگان بود؛
فرشتگانی که عاشق شدن را از تو آموختند
و با تو، عشق الهی را تجربه کردند؛
عشقی که تو را در حصار تنهایی
دور از وطن و تحت نظر قرار داده بود،

عشقی که تمام موجودات را وادار می‏کرد،
تا به ارتفاع نگاهت سجده،
و ژرفای شکوهت را در عرش، جستجو کنند.

مولای من! اگر آفتاب می‏درخشد، به نام توست!
اگر ماه می‏دمد، به احترام توست!

اگر گل می‏خندد، اگر آبشار می‏رقصد
و اگر پرنده می‏خواند،
به خاطر تو و عشق آسمانی توست
که جلوه جاودانی حیات را به تماشا گذاشته است!

... آن روز، تن رنجوری که داغ غربت بر دل،
خستگی‏هایش را پشت سر می‏گذاشت،
در بهار جوانی، به تجربه خزان نشست
و همسایگی عرش را برگزید؛
مردی که کوردلان «بنی عباس»،
به آفتاب جمالش رشک می‏بردند؛
کوردلانی که با چهره‏ه ای سیاه،
اندیشه‏ های سیاه، دست‏های سیاه
و جامه ‏های سیاه، جهل مجسّم تاریخ بودند؛
جهلی که حتی «بوجهل و بولهب» را شگفت‏ زده می‏کرد!

آن روز، نگاه تاریخ، شاهد غربت امامی بود،
که هم‏چون جدش، امام موسی کاظم علیه‏ السلام ، تشییع می‏شد؛
امام غریبی که تنهایی‏اش را آسمان،
هیچ‏گاه فراموش نخواهد کرد!

امام غریبی که تنها فرشتگان الهی،
پرستارانِ خلوت رنجوریش بودند!

اَلسَّلامُ عَلیْکَ یا وَلیَّ النِّعَم؛
السلام علیکَ یا هادیَ الْاُمَمْ؛
السلام عَلیک یا سَفینَةُ الْحِلْم؛
السلام علیک یا اَبَا الاِمامِ الْمُنْتَظَر؛

سید علی اصغر موسوی

امضاء