خزان خورشید سامرا{ویژه نامه شهادت مظلومانه امام حسن عسکری علیه السلام}

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

حلقه محاصره، تنگ‏تر و تنگ‏تر می‏شد.
حتی دیوارهای خانه‏ات،
چشم و گوش دشمنانت شده بود.

در جایی که سربازان دشمن،
حلقه شده بودند در و دیوار خانه‏ات را؛
جایی که نفس‏هایت را می‏شمردند،
ذکرهایت را، پلک زدن‏هایت را،
نمازهای طولانی‏ات را،
آیات خیس قرآنی که می‏خواندی.
بیشتر از هر کس و هر پرنده‏ای،
حال پرنده‏های گرفتار را می‏فهمیدی.

دنیایت را تنگ‏تر از قفس کرده بودند؛
حتی حرف زدن را با اطرافیانت برایت دشوار کرده بودند.

دور تا دورت، سپاه بود و سرباز
و تو همچون سرداری،
در محاصره این همه سرباز بودی؛

سرداری بی‏سپاه
که با هیچ‏کس سر جنگ نداشت،
سرداری که هیچ خونی نریخت
و هیچ قلعه‏ای را فتح نکرد،

با سربازانی که اطرافش بودند.
اگر فتحی هم داشت
دل‏های عاشقانی بود که بوی حقیقت را
از نفس‏هایش فهمیده بودند.

سردار فاتح جان‏های بی‏قرار بود؛
سرداری بی‏سپاه،
سردار عاشق،
سردار بی‏شمشیر،
آشنای پرنده‏های در قفس.

رودها، مسافر دریای چشم‏هایت شدند،
ابرها، شانه‏هایت را می‏پرسیدند.
بهارها، رد پایت را می‏جستند تا سبز شوند.

نسیم‏ها، آرزوی بوسیدن لب‏هایت را داشتند.
ستاره‏ها،
در آرزوی مردن بر سقف خانه‏ات،
به خواب می‏رفتند
و ماه، از آه‏هایت زنده می‏شد.

هنوز خاک‏های باران خورده،
بوی روزهای دلتنگی
ابرهای بی‏قرار دیدنت را می‏دهند.

روزهاست که تنهایی،
بر تن ورم کرده زمین عرق می‏کند؛
اما تو نیستی تا غربت در سایه بلندت
ساعتی تلخی‏ها را فراموش کند.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

از کودکی‏ ات، سجود و سیر و سلوک،
به سیمایت نور می‏افشاند
و عرفان، رخ‏آرای تو گشته بود.

وقتی بر شانه‏ های تو،
جامه فاخر امامت امت نشست،
به حبس کج نهادان، آرزده شدی.
پرنده روح تو اما
به هیچ میله و قفلی تن نداد؛
که اوج زندان و کنج آن حبس،
رخصت خلوت تو بود با معبود؛
«عدو شود سبب خیر اگر خدا خواهد».

روزها با تشنگی کام تو، با روزه
و شب‏ها با ناله و نوای مناجات تو پیوسته،
رنگ خدا می‏گرفت.

آن رنج‏ها و عسرت‏ها را به صبر و سکوت،
به شیوه نیای بزرگت علی علیه‏ السلام
از سر گذراندی و با حضور گسترده کلامت
بر سرزمین‏های شیعیان، دل ‏آرامشان شدی.
این حضور گرم،
از آنِ ارشادگری ‏های تو بود.

سیره و سریرت تو،
به سان کهکشانی از نور
و منظومه‏ ای از ستارگان شب،
مرز پیدا کردن راه بود از بیراهه،

و بدعت‏ها و کژی‏ها،
با انگشت اشارات تو
به سمت صراط، راه می‏نمود.

آهسته آهسته، روی در پرده می ‏کشاندی
تا دلدادگان کوی تشیع را
به شیوه مهدی ‏ات مأنوس کنی که:
آفتاب می ‏خواهد روی در نقاب ابر کشد
و تا زمانی دور، این‏گونه بتابد.

مرثیه‏سرای هجرت توییم
و همچنان چشم انتظار رونمایی آفتاب.
«ما در انتظار رویت خورشیدیم»

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

عسکری از دار فانی دیده بسته

گرد ماتم بر رخ مهدی نشسته


گشته سامرا دوباره وادی غم

بر پدر، صاحب زمان بگرفته ماتم


عازم جنت شده با قلب سوزان

نزد زهرا و پیمبر گشته مهمان


او به دست معتصم گردیده مسموم

قلب پاک انورش را کرده مغموم

شست و شو داده پسر جسم لطیفش

شد به سامرا مکان قبر شریفش

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

شهادت مظلومانه يازدهمين پيشواي شيعيان جهان ؛ حضرت امام

حسن عسكری عليه السلام را به پيشگاه فرزند غائبشان ؛

امام عصر؛حضرت مهدي صاحب الزمان عجل الله تعالي

ظهوره وشيعيان آن امام همام تسلیت عرض مي كنيم

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

زمان مى گذرد و تاریخ براى نگارشِ تصاویر تبدار،
یک بار دیگر مى آید و دست هاى توطئه
و تخریب را بر بام سامراى ستم دیده مى نگرد.

اکنون دیگر چه مى خواهند؟
تاریخ، به دقت تمام، دسیسه ها را به ثبت مى رساند
که با ناتوانى هر چه تمام تر،
به ستیز با گنبد و بارگاه، دل خوش داشته اند.

تاریخ خوب مى داند که دست هایى از این لرزان تر،
در هیچ جا یافت نمى شود که حتى از قبرها
هراس داشته باشند و چنین بر خشت ها یورش برند.

آنان با همه نادانى، این را خوب مى دانند
که کشته شده ائمه پاک ما نیز انسان ها را زنده و بیدار مى کند.

درست است امروز داغ دل شیعه،
از این جنایت تازه مى شود.

آرى! آنان هرچه خراب کنند،
بناى توان مند تشیع، همچون حقانیّت گفته هاى تاریخ،
سر جاى خودش هست.


محمدکاظم بدرالدین

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

سوگنامه


آفتاب روز هشتم ربیع الاول در حال طلوع بود
که آفتابی پرفروغ از دیگر سو غروب می کرد.

او یازدهمین پیشوای آسمانی مردمان
حضرت امام حسن عسکری علیه السلام بود
که شمع وجودش پس از 28 سال پرتوافشانی به خاموشی می گرایید.

در سالروز شهادت آن امام بار دیگر زمین و آسمان
در عزای سلاله ای پاک از خاندان نبوی سوگوار است

تا با گریه و فغان بر مظلومیت آن امام همام با فرزندش
حضرت ولی عصر (عجل اللّه تعالی فرجه الشریف) هم ناله شود.

شهادت امام عسکری علیه السلام را بر دادگستر جهان
امام زمان (عج)، و تمام روهروان راه آن حضرت
تسلیت می گوییم.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

سر سلامتی



آن گاه که اندیشه پرحیله ستمگران، دین خدا را به رأی
خویش تفسیر می کرد، تلألوی خورشید تو بود که جاده
حقیقت را همواره روشن نگاه می داشت

و جاده امامت تنها 28 سال زیر قدم های جوان تو جوانه زد
و پس از آن به فرزندت مهدی(عج)، عزیزترینِ خلق خدا، به امانت رسید؛

امانتی برای تداوم صراط مستقیم.
از خوبی تو همان بس که خورشید مهدی(عج)
از افق دامان تو سر زد.

امروز در سوگ پر کشیدن تو، آسمان با سینه ای سوخته
و گریبانی چاک چاک، سر به تسلیت موعود زمان(عج) خم کرده است.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

یازده بار جهان گوشه ی زندان کم نیست
کنج زندان بلا گریه ی باران کم نیست

سامرائی شده ام ، راه گدایی بلدم
لقمه نانی بده از دست شما نان کم نیست

قسمت کعبه نشد تا که طوافت بکند
بر دل کعبه همین داغ فراوان کم نیست

یازده بار به جای تو به مشهد رفتم
بپذیرش به خدا حج فقیران کم نیست

زخم دندان تو و جام پر از خون آبه
ماجرائی است که در ایل تو چندان کم نیست

بوسه ی جام به لب های تو یعنی این بار
خیزران نیست ولی روضه ی دندان کم نیست

از همان دم پسر کوچکتان باران شد
تاهمین لحظه که خون گریه ی باران کم نیست

در بقیع حرمت با دل خون می گفتم
که مگر داغ همان مرقد ویران کم نیست

سید حمیدرضا برقعی

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

تجلی یازدهم



تجلی یازدهم که بر طلوعی بی زوال تکیه دارد، درد را چه عمیق
درک کرده است، تبسم قدسی لحظاتش، همه صبر بود و
اشک های هماره نیمه شب هایش، تمام شوق وصال!

می دید و می نگریست که حقارت دنیا، در تغافل
مردم به ارزشی جدال برانگیز تبدیل شده است.

رنج می برد از این که انسان، آن سوی این هیچستان خاک
را جست وجو نمی کند و به فراتر از خود نمی اندیشد!

مهربانی محض بود و صبر تمام! زنجیرهای اسارت را بر دست
و پای خود تحمل کرد تا مردم زمین گیر نشوند؛
تا جهانی را از اسارت در خاک برهاند.

در موضع علم و مناظره، مقتدرانه قد علم کرد تا انسان
را از جهالت دست و پاگیر خویش نجات دهد.

پایگاه های مردمی اش، گسترده ترین مدرسه های
خودسازی و جامعه پروری بود.

اما افسوس که کم بودند آنان که این را فهمیدند!

محبوبه زارع

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

حضور آسمانی

گویا واقعه ای رخ داده است که بادها این گونه پریشانند
که رودها این قدر بی تابانه می خروشند، که ابرها ناله کنان
می گریند که زمین این قدر احساس غریبی می کند!

گویا واقعه ای رخ داده است که صدای بی تابی و ضجه فرشتگان
در آسمان ها پیچیده، که اندوه و غم، بر در و دیوارها سایه انداخته
که سامرا سر در گریبان حزن فرو برده!

شاید مصیبتی بزرگ، دامن گیر خاک شده است.
آه، ای یازدهمین ستاره درخشان عشق!

روشنان حضورت را از آسمان سامرا مگیر؛
تاریکی، افق های پس از تو را تاب نمی آورد.

سایه مهربانی ات را از سر دنیا نگیر؛
دست های یتیمی خاک، تا ابد به جست وجوی
وجود بهارانه ات، در به در خواهد شد.

اگرچه سخت می گذرد برایت، اگرچه لحظه هایت سرخند
و دلگیر، اگرچه دورت حصاری کشیدند تا فاصله ای
باشد بین تو و دنیا، اگرچه دست های «معتمد»ها
تو را پنهان کردند از چشم ها؛

تنها از ترس حقیقت محضی که از خانه تو برخواهد
خاست تا عدالت را در زمین فراگیر کند، کسی که پاره تن تو
بود و وارث بعد از تو! سایه ات را از سرِ زمین مگیر!

هر چند دیوارهای فاصله «بنی عباس» بلندتر می شد،
عطر حضور آسمانی تو بیشتر منتشر می شد.

هر چه دایره محاصره «معتمد»ها تنگ تر می شد، میدان
جاذبه عشق و محبت تو گسترده تر می شد.

تو در احاطه کینه ها و نفرت ها، در حصار جهل و دشمنی گرفتار
بودی و آن گاه، با سرانگشت معجزه و غیب، بند
از پای گرفتاران می گشودی.

آه، مولا! ماجرای تو و کودک دلبندت، آتشی انداخته بود به جان
کوردلان که می پنداشتند می توانند حقیقت محتوم جهان را عوض کنند.

چه زیبا جان ها را به عطر حضور یگانه فرزندت آشنا کردی!
چه زیبا فلسفه غیبت و ظهور موعود را بیان کردی؛
جان ها هنوز در آتش انتظار موعود شعله ورند.

و امروز، روز توست؛ روز تشییع غریبانه تو بر بال فرشته ها
روز رهایی تو از حصار «معتمد»ها.

خدیجه پنجی