سالروز ازدواج مقدس پیامبراکرم و حضرت خدیجه

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

جاری شور و سرور،
در کوچه های خلوت مکه،

حکایتی تازه داشت و باد
در گوش بلندترین نخل ها از پیش،
خبر می برد و مژدگانی می گرفت.

کنگره های کاخ ستم لرزید.
دریاچه های کفر خشک شدند.

آتشکده های الحاد به سردی گرایید.
شب، شراره باران خرسندی شد
و روز بی تاب در انتظار طلوع نشست.

مکه در تب و تاب فرو رفت
و ملائکه سرود آسمانی توحید خواندند.

سرانجام با طلوع او شب مخفی شد
و خورشید از شرمساری در پشت ابرهای رحمت،
چهره در نقابِ خجلت کشید.

ای بهار آفرینش!
ای سبب خلقت!

ای دستاویز هستی!
مقدمت گلباران.

ای آفتاب فروزان ادیان الهی!
ای آخرین فرستاده حق به سوی بشر!

کعبه از آمدنت در شادی است
و آسمان مکه همراز شب های
تنهایی خود را یافته است.

ظلمتکده های زمین قیام کرده اند
و چهره از غبار الحاد می شویند
و به استقبالت می آیند
تا خود را در نسیم دلنواز
توحیدی ات یله سازند.

خورشید، ساقه های طلایی شادی را
به هم بافته و مسیر آمدنت را آب و جارو می کند.

شیشه کفر شکسته و خبر آمدنت در گوش
ادیان و اعصار طنین انداخته است.

قدومت مبارک باد.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

زندگی مشترک پیامبر(صلی الله علیه واله)
و خدیجه(سلام الله علیها) درس ‏آموز تمام مردان و زنانی است
که جویای سعادت در زندگی خود هستند.

عدم دلبستگی خدیجه به سیم و زر دنیا وتوجه به امور معنوی،
عشق و علاقه به پیامبر(صلی الله علیه واله)،

عطوفت و مهربانی متقابل رسول خدا (صلی الله علیه واله)
و حضرت خدیجه(سلام الله علیها)،

ایثار و وفاداری نسبت به یکدیگر، همه و همه
درسهای آموزنده ‏ای است برای جویندگان سعادت.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

پیمان پاک ازدواج که محکم شود، هرچه منیت و خودخواهی است،
رنگ می بازد و همه چیز در واژه بزرگ و فراگیر «ما» حل می شود.

آن گاه باید به شیوه باران، بارید و طراوت آفرید و این جسم
نورانی عشق است که ذره ذره در زندگی ذوب می شود و
حرارت و حیات، بر خوشه خوش رنگ صمیمیت می پرورد.

ازدواج، آیتی از پروردگار مهربان است که با سرپنجه اعجاز
وصلتی آسمانی، دو روح تک افتاده در برهوت انزوا را،
در اوج کشش و جاذبه ای خدایی، به هم می آمیزد و یگانه می سازد.

پیمان مقدس «همسری»، پایان «من»ها نیست؛
انتهای راه «منیّت»هاست.

«ازدواج»، حذف «فردیت»ها نیست؛ جمع زدن دو «فرد»
است تا به سان دو بال سپید یک کبوتر، پرواز را در
آسمان آبی زندگی، به یاد ماندنی تر کنند.

ازدواج پیامبر گرامی اسلام با حضرت خدیجه (س) مبارک

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

فرشتگان، عود می سوزانند و هلهله می کنند؛
در حالی که طواف کنندگان خانه یتیم عبدالمطلب اند.

خدیجه سفیدبخت ترین عروس شهر، به کدام پنجره سبز دخیل بسته بود؟
از کدام ریسمان محکم آویخته بود که هیچ تندبادی
از رسیدن به مقصودش باز نداشت؟

کدام جذبه، او را از مجلل ترین خانه آن دیار،
به سوی چهار دیوار کاهگلی کوچک فرامی خواند؟

آری! خدیجه، ستاره بخت خود را در میان آن
چهار دیواری رصد کرده بود و آن هنگام که زنان کور و
کر، او را به خاطر انتخابش، سلیقه اش و طرز زندگی اش ملامت می کردند،

نمی دانستند که یتیم شهرشان خانه ها خواهد ساخت؛
در وادی مقدس قلب های عالم با ندای «قولوا لا اله الاّ الله تفلحوا».

آن زنان که جهان را با دست هاشان پیمانه می کردند
و به داشته ها و نداشته هاشان می نازیدند

چه می دانستند فرزندخدیجه ، فاطمه زهرا علیهاالسلام و
اولادش، معیار سنجش نیک و بد عالم خواهند بود؟!

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

عطر عشق، هوای مشتاق مکه را پر کرده است.
دیوارهای مکه خبری شگفت را فهمیده اند.

کوه ها ایستاده اند تا عشقی ماندگار را برای اولین بار،
در حجاز به تماشا بنشینند.

تمام لب ها زمزمه می کنند شادی کلبه ای را که از چراغ
محبت محمد صلی الله علیه و آله و خدیجه علیهاالسلام
روشن خواهد شد؛

اما عشق، به خوش یمنی این پیوند ایمان دارد.
زمین به مبارکی اش یقین دارد.

اصلاً این تولد بهاری، بر ایمانی ابدی شکل گرفته است.
این دو عاشقانه آمده اند تا مهربانی هایشان را نذر
روزهای بی مهر حجاز کنند و عشق را با کیسه های
شبانه نان، میان مردم تقسیم کنند.

تا خدا را به تماشای این همه بینای نابینا بگذارند،
تا دهان گورهای دختران زنده به گور را برای همیشه ببندند.

با نام عشق آمدند تا تکیه گاه هم باشند؛
تا با هم به دوش بکشند سنگینی روزهای طاقت فرسای نیامده را.

آمده اند تا یکی شوند و یک صدا تا یگانگی خداوند را منتشر کنند
در هوای داغ حجاز، تا بادهای گرم و نفس گیر، بادیه به بادیه
و خیمه به خیمه بوی خداوند را از سینه قبیله های چادرنشین بگذرانند.

عاشق هم شدند تا ترانه ها و شعرهای عاشقانه عرب،
کلمه به کلمه و مصرع به مصرع و بیت به بیت
و قصیده به قصیده بوی حقیقت عشق را زندگی کنند
و دست در دست هم دادند تا ارزش زن، بالا برود و قد بکشد؛

حتی بلندتر از شمشیرهای آخته ای که همیشه تشنه بوی خون بودند.
دست در دست هم آمدند تا خنکای زندگی را به روزهای
گرمازده حجاز بچشانند؛


روزهایی که سال ها بود بوی عشق و مهربانی
و زندگانی را فراموش کرده بود.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

سر منشأ کوثر

اى همسر باوفاى احمد
اى همنفس دعاى احمد

اى جان به ره حبيب داده
اى عاشق و مبتلاى احمد

اى زينت خانه پيمبر
ممنون ز تو شد خداى احمد

از جان و مقام و مال رَستى
مردانه شدى فداى احمد

اسلام ز تو گرفته رونق
از توست رَسا، صداى احمد

سيلى نه! ولى تو سنگ خوردى
اى سينه سپر براى احمد

سر منشأ کوثرى خديجه
ليلاى پيمبرى خديجه

اى فاطمه را تو پروريده
اى رنج و بلا بجان خريده

سادات ز تو مقام دارند
صدّيقه، زکيّه و رشيده

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

وادی مقدس


فرشتگان، عود می سوزانند و هلهله می کنند
در حالی که طواف کنندگان خانه یتیم عبدالمطلب اند.

خدیجه سفیدبخت ترین عروس شهر، به کدام پنجره سبز دخیل بسته بود؟
از کدام ریسمان محکم آویخته بود که هیچ تندبادی از
رسیدن به مقصودش باز نداشت؟

کدام جذبه، او را از مجلل ترین خانه آن دیار
به سوی چهار دیوار کاهگلی کوچک فرامی خواند؟

آری! خدیجه، ستاره بخت خود را در میان آن چهار دیواری
رصد کرده بود و آن هنگام که زنان کور و کر، او را به
خاطر انتخابش، سلیقه اش و طرز زندگی اش ملامت می کردند

نمی دانستند که یتیم شهرشان خانه ها خواهد ساخت؛
در وادی مقدس قلب های عالم با ندای «قولوا لا اله الاّ اللّه تفلحوا».

آن زنان که جهان را با دست هاشان پیمانه می کردند
و به داشته ها و نداشته هاشان می نازیدند

چه می دانستند فرزند خدیجه ـ فاطمه زهرا علیهاالسلام و اولادش ـ
معیار سنجش نیک و بد عالم خواهند بود؟!

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

کمال دینت مبارک!



اینجا، در پیچ هفتم آسمان، ایستاده بر درگاه بهشت،
هزار قبیله عاشق از ملائک، انتظار تو را می کشند.

عروس نیک سرشت مهر گستر!
دامان سپید بخت خویش را از این سرای
خاکیان برکش و قدم در محله افلاکیان بگذار؛

زیرا در رویای گمشده هر زنی که در جست وجوی
نیمه خویش است، آرزوی وصلت با مردی است
که شب های تو را به عطر سجاده و نسیم دعا، گره خواهد زد
و روزهایت را در پیوند با معرفت و خلوص، معنا خواهد بخشید.

اگر هر انسانی با ازدواج، نیمی از دین خویش را کامل می کند
و ایمان ناقصش را تمامیت می بخشد، تو با ازدواجت،
دین غربت زده اسلام را کمال می بخشی و عطر ایمان و
یقینت را با ترس و تردید تازه مسلمانان، درهم می آمیزی.

از هم اینک، دامان صبر و مهر خویش را پذیرای زخم خوردگان
دل سپرده به اسلام کن که خانه تو، مأمن بی پناهی های رهروان
پیامبری است که کوچه ها، با سنگ و خاکستر به استقبال او می آیند.

نزهت بادی

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

آری خدیجه (ع) به خانه ای می آید که زینتی جز
حضور ملائک ندارد، خانه ای که جز صدای محمد (ص)
هیچ صدای دل نشینی را نمی شناسد.

حضرت محمد(ص) و حضرت خدیجه (ع) عاشقانه آمده اند تا
مهربانی هایشان را نذر روزهای بی مهر حجاز کنند

وعشق را با کیسه های شبانه نان میان مردم تقسیم
و یک صدا یگانگی ذات احدیت را در هوای داغ حجاز منتشر کنند.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

پیوند آسمانی


آسمان می خندد این اتفاق زیبا را و
زمین کل می کشد این پیوند آسمانی را.

چه طرب انگیز است آفتاب امروز مکه!
چه روح فزاست هلهله ممتد نخلستان های عرب!

چشم های ملایک، با لهجه ای بارانی شادباش
می گوید این وصلت خوش آیند را.

امشب، شب ازدواج ملکه حجاز است؛
اما نه با شاهزادگان یمنی و نه با تاجران مکی؛

با کسی که پادشاه بی تاج و تخت زمین و آسمان است.
با کسی که تمام کائنات، بهانه خلقت اوست
و آفتاب، به طمع دیدار او هر روز طلوع می کند

با کسی که خداوند او را «رَحْمَةً لِلْعالَمینَ» نامید.
خدیجه، به خانه ای می آید که زینتی جز حضور
همیشگی ملایک ندارد؛

خانه ای که جز صدای محمد، هیچ موسیقی دل نشینی
را نمی شناسد،خانه ای که افق های روشن آسمان
چشم به آستان بی آلایش آن دوخته اند.

خدیجه، جان پیامبر می شود.
تمام ثروت خود را در محمد خلاصه می کند.

و خدیجه به خانه محمد صلی الله علیه و آله می آید تا
مرهم زخم های فردای محمد صلی الله علیه و آله شود.


علی خالقی