ویژه نامه سالروز ورود حضرت فاطمه معصومه (س) به شهر قم * خورشید فروزان قم*

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

ورود حضرت معصومه(س) به شهر قم را

به همه ی شیعیان جهان تبریک عرض میکنم

تبریک ویژه ای عرض میکنم خدمت همه ی


ایرانیان و مخصوصا اهالی شهرمقدس قم

نور چشمان ما به شهر قم خوش آمدی

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

تو میهمان نا خوانده ای نبودی که با آمدنت،
کسی را شگفت زده کنی. عمری است
که شهر قم آبستن رؤیای آمدن زنی از قبیله روشنایی است.

هر روز، مناره های مسجد شهر قد می کشند
تا شاید سایه محمل تو را از دور ببینند
و در بانگ اذان خویش، بشارت رسیدنت را فریاد کنند.

شهر ما به درازای تاریخ است
که انتظار تو را می کشد!

پس اگر می بینی جماعت شیفتگانت،
دست و پای دلشان را گم کرده اند
و زبانشان از تکلم باز مانده، به خاطر دیدار توست.

قبول کن حلقه زدن دور در دانه آل طه و نگین امامت،
کمترین کاری است که ما توانسته ایم بکنیم.

ما دور افتادگان از خانه کرامت آل عبا،
در تار و پود چادرت آرزوهای دیرینه مان را جستجو می کنیم.

ما از تو عطر محمدی رسول خدا صلی الله علیه و آله را می جوییم
و در پی مهر علوی علیه السلام هستیم و با دیدن سبزی نگاهت،
یاد خانه نیم سوخته فاطمه علیهاالسلام می کنیم
و از صبر و بردباری مجتبی علیه السلام می پرسیم.

اما تو بیش از همه، عطر خاطرات امام هشتم علیه السلام را
در ایوان دل ما می پراکنی؛ آن چنان که
گویی امام رضا علیه السلام بر دشت خاطرمان
خیمه زده است و بر منبر نگاهمان حدیث نور می گوید.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

بانوی آب و آیینه!
ما شهرمان رامهیا کرده بودیم
تا بر گرداگرد لبخند مهرت خانه بسازیم
و از مسیر نگاهت، کوچه بکشیم و دیارمان را
در پیوند با تو جاویدان کنیم.

ما کجا می دانستیم که میهمان تازه رسیده مان،
هنوز بار سفر بر زمین نگذاشته،
بار عمر خویش بر شانه های حضرت اجل می گذارد
و از اقلیم ما محمل بر می بندد.

ما دلمان می خواست تمام دیوارهای گرداگردت را
آیینه کاری می کردیم و زمین زیر پایت را
از مرمر سفید می ساختیم
و بالای سرت را سایبانی می زدیم

از گنبدهای پر از کبوتر،
نه این که با آرزوهای ناکاممان
خانه آخرتت را آذین بندیم.

اما ما به همین نیز مفتخریم
که شهرمان را به نام تو می شناسند
و از ما نشانه های تو را می جویند.

خدا کند که همسایگان خوبی
برای یادگار آل الله باشیم!

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

وقتی کلمات بخواهند برای رسیدن به یک شعر زیبا جمع شوند،
وقتی ستاره ها بخواهند فرشی از نور بسازند،

وقتی گل ها تابلوی زیبایی از شیرینی و لبخند بخواهند بسازند،
وقتی آرامش، بخواهد میهمان دل های آدم ها شود، وقتی کرم،
عطوفت دست هایش را بر سر خاک بکشد،
تازه یادمان می آید تو آمدی تا همه شعرها زیبا شوند.

ستاره ها، رقص نور در آسمان به راه انداختند
و یک به یک به پایت ریختند.

کلمات، عادت کردند برای تو، دور هم میهمانی بگیرند.
گل ها به بهانه تو شکفتند.

آرامش تازه فهمید چقدر محتاج چشم های شماست...
و خاک تازه مهربان شد...

تو نبودی و قم، خاک صبوری نبود.
خاکِ شوره زار، با تو شعور تازه گرفت.

تسبیح در تسبیح، درختان انار
به مقدمت شکوفه های سُرخ ریختند؛
زیرا تو فرزند سرخ ترین آواز قرون بودی.

آمدی؛ با کوله باری از گُل و لبخند.
آمدی؛ با آشناترین خنده های سبز.

آمدی؛ با کریم ترین دست های باغ.
آمدی؛ با بی بهانه ترین سخاوت، سرشارترین حضور.

چقدر آمدن تو در دل هامان نور کاشت!
بانو! تو آمده ای تا هفت روز هفته این شهر،
چیزی بشود ما ورای همه پیچیدگی های تاریخ.

این شهر نمک زده، باران می خواست،
عشق می خواست، شور و صدا می خواست؛
با تو به تمام این ها رسید....

آه، ای رسول تلخ ترین لحظه های مدینه!
ای زایر غریب شاه خراسان، تنهای بی همراه...!
بال های کدام فرشته، سایبان تو شد؟

کاش غربت نشین نبودی!
کاش صدای تو از مدینه که آمدی،
تا توس رسیده بود!

بعضی وقت ها غبطه می خورم
به کبوترانی که حول محور گنبد زرد رنگ تو می چرخند.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

بالد بر آسمان ز شرف آسمان قم
سايد بر آستان تو سر آسمان قم

درگاه تو است مركز دارالفنون علم
طلاب دين كواكبى از كهكشان قم

در پيشگاه حضرت معصومه صبح و شام
بيزد گهر, مدرس گوهر فشان قم

سبقت ز ساكنان حريم خدا برند
از راه دوستى على عارفان قم

چون پاى اهل علم بر اين خاك مى رسد
اى دل به جان ببوس توهم خاكدان قم

اى در پر بها به قم گشته اى مكين
كردى ز خلد باز درى در مكان قم

سر عاكفان كعبه يزدان به جان نهند
بر آستان قدس ملك پاسبان قم

الفاظ در معانى مدح تو قاصر است
اى نازنين كه جسم تو باشد روان قم

آيد اگر خليل پيمبر در آن حرم
نبود شگفت گر شود از عاكفان قم

چشم دلم ز گرد ضريح تو روشن است
آرى چو توتيا بود اين ارمغان قم

در پر بهاء(لمعات عشق, ص 118)

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

مریم به برت اگر نشنید

این منظره را مسیح بیند

سازد به سلام سرو و قد خم

اوّل به تو بعد از آن به مریم

روزی که به قم قدم نهادی

قم را شرف مدینه دادی

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

بي بي جان ! ... سلام .
مي خواستم به زيارت حرمت آيم .


مي خواستم بوسه به ضريح مقدست بزنم .
نمي دانستم رخصت آن را داشتم يا نه ؟

وقتي مي ديدم بعضيها سر را پايين انداخته ،
همين طوري وارد صحن و حريم حرمت مي شوند ،
از اين در وارد شده ، از در ديگر بيرون ميروند ،
بي آنكه لحظه اي درنگ كنند و سلامي و ثنايي ،
ناراحت مي شدم آخر ف اينجا خانه توست .


هرچند درهاي حرم گشوده است .
ولي آيا مي توان بي اجازه وارد خانه تو شد و بي سلام و درود ،
از در ديگر خارج گشت ؟


آستاني كه روحهاي بلندي بوسه بر آن مي زده اند ، حرمي كه "
آشيانه آل محمد " است ،
حريمي كه فرشتگان ، پاسبان آنند ،
مرقدي كه نگين شهر ماست .


بي بي ! خواستم بي " اذن دخول وارد شوم ،
اما نمي دانستم راهم مي دهند ؟
وضو كه گرفته بودم . به نيّت " زيارت " هم آمده بودم . معتقد
بودم كه شما اهل بيت آفتاب ، پس از مرگ هم زنده ايد و توجّه به
زائرانتان داريد .


وقتي روح هر كس پس از مفارقت از بدن ، متوجّه مردم و بستگان و
خانه و آشنايان است ، شما كه جاي خود داريد .


شما وصل به درياييد ، اصلاً خودتان يك دريا كرامت و بصيرت وشهوديد .
مگر مي شود نسبت به زائران و عابران و عارفان و جاهلان ، يكساننظر كنيد ؟


مگر مي شود ندانيد چه كساني به زيارتتان آمدند و چه نيّت داشتند
و چه فهميدند و چه گرفتند و چگونه رفتند؟


وقتي گاهي مي ديدم بعضي از ساكنان اين شهر نور ،
همين كه ازخانه بيرون آمده ، به كوچه يا خيابان يا جايي مي رسيدند
كه از دور‌حرم مطهرت چشم را مي نواخت و
دل را روشن مي كرد ف مي ايستادند .


و دست ادب به سينه مي گذاشتند ، سلام مي دادند ،
تظيمي كرده ، به راه خود ادامه مي دادند ،
لذّت مي بردم و بر اين همه معرفت وادب،آفرين مي گفتم .


مي شد از دور هم سلام بدهم .
" بعد منزل نبود در سفر روحاني " ...


ولي ادب ، اقتضا مي كرد كه براى آستان بوسي به حرم مشرف شوم .
چه صادقانه و ساده ، اين زائران خسته و از راه دور آمده ،
ازهواي معنوي حريم رمت استنشاق مي كنند،


روحشان شاداب مي شود . گاهيهم چند قطره اشك ، بدرقه سلامشان است .
بخصوص وقتي مي خواهند از اين شهر بروند
و سفر زيارتي شان به پايان رسيده باشد و براى "زيارت وداع " آمده باشند .


بي بي جان !...
از اين حرفها بگذرم .
آمده ام تا از نزديك ، عرض ادب كنم .
از صحن گذشته ام . كفشهايم را به كفشداري سپرده ام.
از لابه لايجمعيت عبور كرده ام ،

اينك در رواقي هستم كه براحتي ضريحت را ميبينم ، به ،
چه جلوه و صفايي دارد .
اللّهم صلّ علي محمّد و آل محمّد .
باور دارم خيلي از دلهاي تيره ، جانهاي غبار گرفته ،
چشماغريبه با اشك ، روحيه هاي گريزان و فراري ،


وقتي توفيق پيدا ميكند كه به اين "حرم" آيند ،
روشن و زلال مي شوند. غبارها از آينه جانشان برطرف مي شود ،
چشمهايشان با اشك ، آشتي مي كند. چه قدر
شفاف مي شود هواي يك چشم ،
پس از يك بارش اشك ،


و چه قدر سبك و شاداب مي شود روح يك زائر ،
پس از يك زيارت و آستان بوسي و توسّل .
اين خاصيت حرم است كه پاك كننده دل و صيقل دهنده روح است .

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

پنجره ها، باز و بسته می شوند؛
در سرگردانی شوقی ناسرودنی.

کوچه ها، فرش راهت می شوند و درها دست
کوچه ها را گرفته به سمت خویش می کشند.

این ردّ پا به کدامین خانه خوشبخت خواهد رسید؟
این عطر، کدام پنجره را مست حضورت خواهد کرد؟

چند پنجره صف بسته پلک گشوده اند تا
بادها، عطر نفس هایت را تقسیم کنند.

این خاک، شوره زاری است که خود را در بهاری جاوید
می بیند؛ وقتی که دست هایت ابر می شوند و می بارند و
می ریزند برکت آسمان ها را در دل تِرَک تِرَک این خاک غریب.

دست های تو باور نکردنی ترین ابرهای بهاری اند.
دست های تو می بارند؛ می بارند و پنجره ها، تماشای
باریدنت را در تابستان داغ این سرزمین، سیر نمی شوند.

بانو! بر گستره این کویر ترک خورده جاری شو.
چگونه دغدغه تشنه ماندنی خواهد بود؛ وقتی جاری
کوثر تو به این جا خواهد رسید؟!


تو بوی مادرت را داری و حق دارد این خاک که شور بزند؛
آهنگ همایونی آمدنت را شور بزند.

خانه ها هر چه دل داشتند، لب پنجره گذاشته، تماشایت می کنند.
تو می آیی و خورشید، مثل سایه پشت سرت می آید.

علی سعادت شایسته

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

خاك قم گشته مقدس ازجلال فاطمه
نورباران گشته اين شهرازجمال فاطمه

گرچه شهر قم شده گنجينه علم و ادب
قطره اى باشد ز درياى كمال فاطمه

تابش شمع و چراغ و كهرباى نورها
باشد از نقد جمال بى مثال فاطمه

صافى آيينه ايوان نيكو منظرش
گوشه اى از صافى قلب زلال فاطمه

عطرآگين گشته گراين بارگاه جنتى
اين نسيمى است ازعبير بى همال فاطمه

بر سر ما سايه افكن ازكرامت اى بتول
شد سعيد آنكس كه بد اندرظلال فاطمه

آفت دلها غم است بردرگه معصومه ام
حرمت من حرمت عز و جلال فاطمه

يارب ازغمها مرا برهان هم ازافسردگى
عفوكن مارا به قلب پر ملال فاطمه

كبريا از درگهش كس رانكرده نااميد
خاصه آنكو داشت پشتيبان مثال فاطمه

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

ما شهرمان رامهیا کرده بودیم تا بر گرداگرد لبخند
مهرت خانه بسازیم و از مسیر نگاهت، کوچه بکشیم
و دیارمان را در پیوند با تو جاویدان کنیم.

ما کجا می دانستیم که میهمان تازه رسیده مان، هنوز بار
سفر بر زمین نگذاشته، بار عمر خویش بر شانه های حضرت
اجل می گذارد و از اقلیم ما محمل بر می بندد.

ما دلمان می خواست تمام دیوارهای گرداگردت را آیینه
کاری می کردیم و زمین زیر پایت را از مرمر سفید می ساختی
م و بالای سرت را سایبانی می زدیم از گنبدهای پر از کبوتر،
نه این که با آرزوهای ناکاممان خانه آخرتت را آذین بندیم.

اما ما به همین نیز مفتخریم که شهرمان را به نام تو
می شناسند و از ما نشانه های تو را می جویند.

خدا کند که همسایگان خوبی برای یادگار آل الله باشیم!