اهمیت تربیت بر هیچ فردی پوشیده نیست و همه انسان ها به نوعی در راستای ایجاد تربیت صحیح می کوشند. علمای لغت در تبیین معنای لغوی تربیت می گویند : تـربیت یعـنی ایجاد به تدریج از حالتی به حالت دیگر تا به حد تمام برسد. تربیت در اصطلاح به معنای فراهم آوردن، شکوفاسازی و رشد استعدادها و توانایی های افراد است. شهید مطهری در کتاب تعلیم و تربیت در اسلام، تربیت را این گونه تعریف می کند: تربیت به فعلیت درآوردن و پرورش استعدادهای بالقوه موجود است.[1] امام خمینی(ره) در سخنانی حول ارزش جوانان، این چنین به اهمیت تربیت اشاره می کنند: اسـاس عالم بر تربیت انسان است.[2]
ابزارهای تربیت در مدل تربیت علوی
مکاتب و ادیان الهی هدف اصلی خود را انسان سازی معرفی می کنند و برای رسیدن به این مهم توجه بسیار زیادی به بحث تربیت دارند. اسلام نیز به عنوان پرچم دار و کامل ترین دین الهی، تربیت را سرلوحه برنامه ها و دستورات خود قرار داده است.
تربیت از ابعاد حیاتی و پیچیده و بنیادی زندگی انسان اسـت که دستیابی به خوشبختی دلخواه و مطلوب، وابسته به تحقق صحیح آن است. از طرفی صرف دغدغه داشتن نسبت به بحث تربیت کافی نیست و باید روش های مناسب برای رسیدن به این مطلوب را هم در نظر گرفت. بسیاری از موفقیت هایی که مجموعه های فرهنگی و تربیتی به آن ها دست پیدا کرده اند نتیجه گزینش روش تربیت مناسب و صحیح است. یک روش تربیت واحد ممکن است موجب تربیت فردی و در طرف مقابل موجب اختلال در مسیر تربیت فردی دیگر شود. دلیل این امر آن است که در انتخاب روش صحیح تربیت، عوامل گوناگونی اعم از عوامل اجتماعی و شخصیتی و خانوادگی و ... تأثیرگذار است. به عبارت دیگر با توجه به تفاوت اهداف تربیتی ، لازم است روش های تربیتی مختلف نیز موردتوجه قرار گیرد. انتخاب روش تربیتی مناسب نقش اساسی و جدی درراه رسیدن به اهداف تربیتی ایفا می کند.
اهمیت تربیت بر هیچ فردی پوشیده نیست و همه انسان ها به نوعی در راستای ایجاد تربیت صحیح می کوشند. علمای لغت در تبیین معنای لغوی تربیت می گویند : تـربیت یعـنی ایجاد به تدریج از حالتی به حالت دیگر تا به حد تمام برسد. تربیت در اصطلاح به معنای فراهم آوردن، شکوفاسازی و رشد استعدادها و توانایی های افراد است. شهید مطهری در کتاب تعلیم و تربیت در اسلام، تربیت را این گونه تعریف می کند: تربیت به فعلیت درآوردن و پرورش استعدادهای بالقوه موجود است.[1] امام خمینی(ره) در سخنانی حول ارزش جوانان، این چنین به اهمیت تربیت اشاره می کنند: اسـاس عالم بر تربیت انسان است.[2]
مکاتب و ادیان الهی هدف اصلی خود را انسان سازی معرفی می کنند و برای رسیدن به این مهم توجه بسیار زیادی به بحث تربیت دارند. اسلام نیز به عنوان پرچم دار و کامل ترین دین الهی، تربیت را سرلوحه برنامه ها و دستورات خود قرار داده است.
تربیت از ابعاد حیاتی و پیچیده و بنیادی زندگی انسان اسـت که دستیابی به خوشبختی دلخواه و مطلوب، وابسته به تحقق صحیح آن است. از طرفی صرف دغدغه داشتن نسبت به بحث تربیت کافی نیست و باید روش های مناسب برای رسیدن به این مطلوب را هم در نظر گرفت. بسیاری از موفقیت هایی که مجموعه های فرهنگی و تربیتی به آن ها دست پیدا کرده اند نتیجه گزینش روش تربیت مناسب و صحیح است. یک روش تربیت واحد ممکن است موجب تربیت فردی و در طرف مقابل موجب اختلال در مسیر تربیت فردی دیگر شود. دلیل این امر آن است که در انتخاب روش صحیح تربیت، عوامل گوناگونی اعم از عوامل اجتماعی و شخصیتی و خانوادگی و ... تأثیرگذار است. به عبارت دیگر با توجه به تفاوت اهداف تربیتی ، لازم است روش های تربیتی مختلف نیز موردتوجه قرار گیرد. انتخاب روش تربیتی مناسب نقش اساسی و جدی درراه رسیدن به اهداف تربیتی ایفا می کند.
سـیره و اندیشه ها ی تربیتی معصومین علیهم السلام، منبع بسیار گران بهایی برای استخراج روش های تربیتی است. در این میان فرمایشات امیرالمؤمنین علی علیه السلام ازجمله مهم ترین منابع و مأخذها در این زمینه به حساب می آید. در ادامه به بخشی از آموزه های مولی متقیان حول روش تربیتی اشاره می کنیم؛