ویژه نامه ولادت امام حسن عسکری (ع){یازدهمین خورشید امامت}

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

مدینه،عطر آگین عطوفت وطراوت لطیف اطلسیها بود.
مدینه آبستن نور بود و «ابومحمد» می‌آمد
تا هویت هول انگیز شب صفتان را روشن کند.

«ابومحمد» می‌آمد تا تنفس خوش‌بویش،
جایگزین تعفن رایج حجاز شود.
«ابومحمد» می‌آمد تا تبسم را به انسان تعارف کند.

«ابومحمد» می‌آمد تا تردید
در خاک خیال تاریخ ریشه ندوانَد
که روشنی اولین اصلِ حقیقی زیستن است.

«ابومحمد» می‌آمد تا «معتمدها» را
به تماشای فروپاشی شیطان
و عصیان دعوت کند.

«ابومحمد» می‌آمد تا پشت میله‌های زندان را خم کند.
می‌آمد تا خمی به ابرو نیاورد. می‌آمد تا تمام سیاه چالها
را در معرض تابش آفتاب سیمای خویش قرار دهد،

می‌آمد تا زنبقها در تاریک‌ترین لحظه‌ها برویند.
می‌آمد تا پشت میله‌های زندان را خم کند،
میله‌هایی که هیچ زمانی آسمان را
درک نمی‌کنند و چشمه را نمی‌فهمند.

«ابومحمد» می‌آمد تا حقارت
به اوج تاریخ رسیده را خط بطلانی بکشد.
«ابومحمد» می‌آمد تا زمینه ساز
طلوع فراگیر زندگی باشد.







پ

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

تو آمدی و کوچه های مدینه را باران شکوفه پوشاند؛
آمدی و آینه ها، به پابوسی ات،
آب های جهان را
به انعکاس برخاستند.
آمدی، تو یازدهمین چراغ پرفروغ ولایت باشی.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

ميـلاد با سعـادت يازدهمين ستـاره آسمـان

امامت وولايت ٬گوهردرخشان بحر کرامت

يازدهـميـن پیشـــوای مسلمـانـان جـهـــان

حضــرت امام حسن عسگرى علیه السلام

بــر جمیــع شيعيـان و شیفتگان خــانــدان

عصمت طهارت علیهم السـلام مبـارك بـاد

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

آسمان، دیده بر زمین گشوده بود و مدینه،
شب انتظارش را به دست صبح امید می سپرد

که ناگاه در صبح دمی حیات بخش، آفرینش،
تولّدی دوباره کرد ویازدهمین روشنگرش رابه هستی بخشید.

عرش، به برکت میلاد جهان افروز امام عسکری علیه السلام
بَزم شادی گستراند و باران صلواتش را
بر سرای امامِ هدایت و هادی دین فرو فرستاد.

زمین در تولّد نوگل بوستان ولایت،
دامان سخاوتش را به روی طبیعت گشود
و از عطر حضورش که الهام بخش جان ها بود، لبریز گشت.

فضای مدینه در میلاد امام عسکری علیه السلام
پر شده بود از عطرِ خدا و شمیم گل سوسن
و پرواز فرشتگانی که به طواف خانه دوست می آمدند

تاتبریک خدا را در میلاد کودکی که زمین انتظارش را می کشید،
به دامان ولایت امام هادی علیه السلام بیفشانند،

و مژده رسان امامتی گردند که وجودش، روشنگر تیرگی ها
و گشایش بخش قلوب انسان های اندوهناک است
و عنایت بی نهایتش، کلید جمله برکت ها و تمامی نعمت هاست.

او موعودی را بشارت دهنده است که ظهورش، سپیده دمی است
به سوی روشنایی و مرهمی است بر تمامی رنج ها
و مقصد همه رفتن ها و رسیدن هاست

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

مولا جان، یا ابا محمّد،
ای آیینه جمال الهی!

ای منظری که معرّف زیبایی و شکوه خداوندی!
امروز دریاب دل های شیفته ای را که مفتون اجابت نگاهت شده اند.

دریاب در اجابت سبز دعایت، قنوتِ دست هایی
که دخیل به «سامّرای» یادت بسته اند

و تو را به عظمتِ «موعود واپسین» قسم می دهند.
برآور حاجت هایمان را مولا!

مولا! امروز، نام و یادت آسمان و زمین را مفتون خویش کرده است
و دل ها، پر از شادمانه های «ولایت» توست!

چه غرورانگیز است یادمانه های امروز و چه مبارک است
طلوع خورشیدی که مولودش، بشارت رسان «موعود» است.

مولاجان، یا ابامحمد،
یا حسن بن علی علیه السلام !

درود خداوند بر تمام لحظه های آسمانی زندگی ات؛
چه در مدینه،چه در سامّرا!

چه آنگاه که «عطر ولادتت»، مشام مدینه را نواخت؛
چه آنگاه که «سوز شهادتت»، سینه سامّرا را گداخت.

درود خداوند بر تو و بهاری ترین لحظاتِ خاندانت؛
که سرشار از شادی و شور است!

درود خداوند بر تو و شادمانی های امام هدایت
امام علی بن محمّد علیهه السلام
درود خداوند بر تو و بهاری که در راه است.

مولاجان، دردمندانیم، بسته به آستانت نظر!
عطایمان کن در دنیا زیارتت را و در آخرت شفاعتت را.

سید علی اصغر موسوی

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

زمین را بیارایید و ثانیه ها را

در عطر شکوفه های عشق بپیچید.

هلهله کنید و پای بکوبید که اینک،

یازدهمین فصل کتاب شیعه،

با دست های سبز مردی از تبار ملکوت،

ورق می خور د.

ولادت امام حسن عسکری

علیه السلام مبارک باد.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

گلشن توحيد آباد امام عسکري است
دل بهشت نور با ياد امام عسکري است

جنت موعود ميعاد امام عسکري است
مژده ياران عيد ميلاد امام عسکري است

کيست اين مولود فرزند علي مرتضاست
قره العين علي بن جواد بن الرضاست

درّ ده دريا و بحر يک دُرِ ناب خدا
نجل هادي آفتاب حسن مصباح الهدي

رهروان را رهنما و رهبران را مقتدا
سرّ بعد از انتها و نور قبل از ابتدا

هم زکي هم عسکري هم نام نيکويش حسن
رخ حسن خُلقش حسن خَلقش حسن

ماه ده برج شرف خورشيد حُسن پنج تن
عسکرش جن و ملايک خود ولي ذوالمنن

مهر او شيرين تر است از جان شيرين در بدن
نام نيکويش حسن چشم و چراغ بوالحسن

صد بهشت لاله ي توحيد در لبخند اوست
عالمي در انتظار مقدم فرزند اوست

گر چه عمري در ميان دشمنان تبعيد بود
دوستان را رهنما در عالم توحيد بود

در درون ابرهاي تيرگي خورشيد بود
شيعه را در موج ظلمت پرتو اميد بود

با وجود آن بهين نجل بتول طاهره
کعبه ي امّيد خلق عالمي شد سامره

نقش وجه ا.. اعظم حُسن بي مانند او
مي درخشد يک محمد نور در لبخند او

گردن تسليم خلقت تا ابد در بند او
حجه بن العسکري گويد منم فرزند او

با وجود آن همه تبعيد و دوران کمش
ريزه خوار سفره ي فضل و شرف شد عالمش

اي فروزان ماه عالم در حجاب سامره
گشته بر دور مزارت آفتاب سامره

بوتراب بوترابي در تراب سامره
بر رحمت گشته از فيضت سحاب سامره

اختران آسمان در ظلّ ديوار توأند
آسماني ها زمين بوسان زوّار توأند

سامره يک آسمان توحيد دارد در بغل
سامره يک کعبه ي اميد دارد در بغل

سامره دو ماه و دو خورشيد دارد در بغل
سامره ماهي که نتوان ديد دارد در بغل

روز و شب دائم سلام خلق و حيّ داورت
بر تو و باب تو و برعمه و بر همسرت

باب تو همچون تو وجه ا... ذوالمن پرورد
عمه ات در وادي جان طور ايمن پرورد

مکتب مهر و وفا در قلب دشمن پرورد
نرگست ريحانه چون مهدي به دامن پرورد

فرشيان در عرش مي گردند گرد حائرت
روح مي گيرند از فيض دعاي زائرت

اي قرار دل که دل شد بي قرارت يا حسن
جان خوبان جهان يکسر نثارت يا حسن

ماه نرگس بوسه گيرد از مزارت يا حسن
روح، مرغ کوچکي در شاخسارت يا حسن

ده ولي ا... اعظم را سرور سينه اي
يک جمال و چارده خورشيد را آيينه اي

تا گشودي لب، بهار معرفت آغاز شد
مرغ جان بر شاخسار علم در پرواز شد

رهروان علم را پيوسته کشف راز شد
سرّ کفر افشا شد و مشت نصارا باز شد

اي فداي دانش و فضل و کمال و علم تو
مي طراود خُلق و خوي مصطفي از حلم تو

خاک راه زائرت از مشک و عنبر بهتر است
ريگ صحرايت ز لعل و درّ و گوهر بهتر است

مهر تو از کل نعمت هاي داور بهتر است
مدح تو از جان شيرينم به پيکر بهتر است

هر که بودم هر که هستم يا امام عسکري
خويشتن را بر تو بستم يا امام عسکري

گر چه خارم سر بر آوردم ز بستان شما
با عنايات شما گشتم ثناخوان شما

رنگ و بو بگرفتم از باغ و گلستان شما
اين من و دست تهي اين لطف و احسان شما

تا ثنا خوان شمايم سرفراز عالمم
دست بوس ميثم دار ولايت، «ميثمم»

شاعر:غلامرضا سازگار

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

آسمان، دیده بر زمین گشوده بود و مدینه،
شب انتظارش را به دست صبح امید می سپرد

که ناگاه در صبح دمی حیات بخش، آفرینش
تولّدی دوباره کرد ویازدهمین روشنگرش رابه هستی بخشید.

عرش، به برکت میلاد جهان افروز امام عسکری علیه السلام بَزم شادی گستراند
و باران صلواتش را بر سرای امامِ هدایت و هادی دین فرو فرستاد.

زمین در تولّد نوگل بوستان ولایت، دامان سخاوتش را به روی طبیعت گشود
و از عطر حضورش که الهام بخش جان ها بود، لبریز گشت.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

این بوی یاس، از سمت کدام کوچه می‌وزد
که مدینه را اینچنین مدهوش کرده است؟!

او می‌آید و ربیع الثانی،
هشتمین روزش را قد راست می‌کند.

آسمان می‌چرخد و فرشتگان،
دف زنان و هلهله کنان به چشم روشنی «حُدیث» می‌آیند.

تو می‌آیی و خانه «هادی آل محمد صلی الله علیه و آله» را
ستارگانی بی شمار، قرق می‌کنند.

خاک، نفس می‌کشد و پنجره‌های شهر،
دل به آفتابی می‌سپارند که از چشمان علوی تو می‌درخشد.

نگاه کن، ببین چگونه بادها خبر آمدنت را در چهار گوشه جهان، فریاد می‌کنند،
گرچه تو بزرگ تر از آنی که در محدوده یک خبر شنیده شوی.

رنگین کمانها، آسمان را طاق نصرت بسته‌اند.
پرندگان به مبارکباد تولدت برفراز درختان، سرود شوق می‌خوانند.

ای امام آینه و عشق! اگر تو نبودی،
زمین در بهت بی کسی‌اش سرگردان می‌ماند.

این همه سپیدار و صنوبر از جوشش رودخانه تو سر بر ابرها می‌سایند.
تبار عاشقت را سیبهای سرخ نجابت، خوب می‌شناسند.

شیعه تو را دارد که این گونه سربلند،
بر تارک زمین و زمان ایستاده است.

نامت، قفل ثانیه‌ها را می‌گشاید.
کلامت، آشتی دهنده آب و آتش است.

نخلهای راستی، سایه تو را بر سردارند.
تو ورد زبان مهربان پروانه‌ها خواهی ماند.

درود و سلام خداوند برتو و بر سلاله آینه سانت باد!
میلادت مبارک باد

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

شرقی ترین شکوفه های شکوه،
دامن دامن از آسمان مدینه می‌بارید
و شاد باش فرشته‌های شکوفه پوش،
نثار لحظه‌های زرد رنگ و زنگار خورده زمین می‌شد.

شب برات بود و سپیده دم برکات.
آفتاب از همه سوی لحظه‌ها، طلوع می‌کرد
تا زمانه به درک عمیق روشنایی برسد.

مدینه غرق در شادی بود
و ربیع الثانی غوطه ور در سروری ناگزیر.

پروانه‌های شوق، پی در پی می‌آمدند
و شالی از پرواز بر دوش نسیم می‌افکندند.

درختها تا پرنده شدن قد می‌کشیدند
و لحظه‌های سرنوشت ساز، در شوق جوانه می‌زدند.

بوی خوش نسیم نیایش،
سرتاسر جهان را غرق در آهنگ شکوفایی کرده بود.

ولایت سبز حضرت امیر علیه السلام یک بار
دیگر در تبسم معصومانه طفلی، تجلی کرده بود
و خنده‌های پی درپی «ابو محمد»
تازه ترین شعر مولا را می‌سرود

و سرشارترین اشتیاق به دریا پیوستن را به جریان در آورده بود.
جوّ مدینه، ابری ناپایدار بود و قلب ولایت
به قرصی مهتاب شبهای شیدایی بود.

مدینه، عطر آگین عطوفت و طراوت لطیف اطلسیها بود.
مدینه آبستن نور بود و «ابومحمد» می‌آمد
تا هویت هول انگیز شب صفتان را روشن کند.

«ابومحمد» می‌آمد تا تنفس خوش‌بویش،
جایگزین تعفن رایج حجاز شود.

"محمد کامرانی اقدام"