هنر مردن

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

مقدمه ناشر
باسمه تعالی
1- هنر مردان خدا همان هنر «خوب‌مردن» است، زیرا تا انسان «مرگ» را درست نشناسد آن‌همه زیبایی در زندگی خود خلق نمی‌نماید، همچنان‌که زشتکاران ابتدا «خوب‌مُردن» را فراموش کردند که این‌همه زشت زندگی کردند.
2- «خوب‌مُردن» به آن معنی است که انسان زندگی خود را تا گستره‌ی ابدیت تعریف کند و گرفتار محدوده‌ی دنیا نشود، وگرنه آن‌هایی که در زندگیِ محدود دنیا نشستند و آن‌ها که دویدند، هر دو بی‌بهره ماندند.
3- «هنر ‌مُردن» به این معنی است که خواستن‌ها مافوق خواستن‌های دنیایی شود و افق نگاه از دیواره های زندگی محدود دنیا فراتر رود تا در حرکتی آرام و با وقار به سوی عالمی ماورای زمان و مکان سیر کنیم و خود را در چنین شرایطی ببینیم.
4- کتاب «هنر ‌مردن» حاصل سخنرانی استاد طاهرزاده است تا به ما گوشزد کند چگونه غرب‌زدگی، «مرگ» را به صورت کابوس در مقابل بشر قرار داده و انسان را به بدترین نوعِ مُردن گرفتار نموده، زیرا وقتی «مرگ» فراموش شد، نفس امّاره چنگال های خود را تا عمیق‌ترین ابعاد انسان فرو می‌کند تا زندگی او را به مرگی سیاه بدل نماید.
5- از آن‌جایی که بحث «هنر ‌مردن» نکات ظریفی در برداشت که می‌تواند در بهترین انتخاب‌ها به عزیزان مدد رساند آن را خدمت عزیزان تقدیم می‌کنیم، به امید آن‌که همه بتوانند ماورای مرگ و زندگی، در افقی بالاتر، با حقایق عالم وجود مأنوس گردند.
گروه فرهنگی المیزان

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

بسم‌الله‌الرحمن‌الرحیم

«قُلْ یَا أَیُّهَا الَّذِینَ هَادُوا إِن زَعَمْتُمْ أَنَّكُمْ أَوْلِیَاء لِلَّهِ مِن دُونِ النَّاسِ فَتَمَنَّوُا الْمَوْتَ إِن كُنتُمْ صَادِقِینَ»(1)
بگو اى كسانى كه یهودى شده اید اگر پندارید كه شما دوستان خدایید، نه مردم دیگر پس اگر راست مى گویید درخواست مرگ كنید.
انبیاء(ع) در مورد مرگ به عنوان ظهور مرحله‌ای از مراحل سیر انسان، نكات بسیار روشنی را به بشریت عرضه داشته‌اند كه اگر وحیِ الهی توسط انبیاء در صحنه‌ی فرهنگ بشر ظهور نمی‌کرد، هرگز بشر امكان دستیابی به آن حقایق را نداشت.
به طور کلی احساس فناناپذیربودن انسان چیزی است که همواره در فرهنگ بشری مطرح بوده و عموماً كسی نسبت به آن مناقشه‌ای جدّی ندارد، هر کس با اندك تأملی متوجه می‌شود بدنش در حقیقتِ وی دخالت ندارد و بی‌بدن هم می‌تواند خود را ادراك كند و لذا به‌راحتی می‌توان نتیجه گرفت آنچه زوال می‌یابد بدن انسان است و نه نفس و روح او.
عمده‌ی هنر بشر به تحلیل درست‌داشتن نسبت به دو منزل قبل و بعد از مرگ است، به این معنی که در زندگی زمینی كه انسان ابتدای زندگی ابدی خود را شروع می‌کند و سپس آن را فرو می‌گذارد و با حیات قیامتی روبه‌رو می‌شود، چگونه خود و زندگی را تعریف و تحلیل كند كه در حیات ابدی با یك «خودِ» بی‌توشه و بی‌محتوا روبه‌رو نگردد؟

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

انسان در سیر حیات زمینی، پس از شیرخوارگی، ابتدا كودكی را فرو می‌گذارد و به مرحله‌ی جوانی می‌رسد و در مراحل كودكی و سیر از آن، با جوانی روبه‌رو می‌شود و در مرحله‌ی جوانی، منزل جوانی را می‌چشد و از احوالات جوانی برخوردار می‌شود، ولی مغلوب جوانی نمی‌گردد كه دیگر نتواند از آن خارج شود. باز در انتهای دوره‌ی جوانی، میان‌سالی را می‌چشد و باز از آن می‌گذرد و مغلوب آن نیز نمی‌شود و سپس پیری را می‌چشد و چون از آن گذشت، مرگ را می‌چشد و از آن نیز می‌گذرد و همچنان ادامه می‌یابد. به همین جهت قرآن می‌فرماید:«كُلُّ نَفْسٍ ذائِقَةُ الْمَوْت»؛(2) هركس مرگ را می‌چشد و مسلّم از آن می‌گذرد و در نهایت با حیاتی روبه‌رو می‌شود كه دیگر مرگ ندارد که در وصف آن فرمود: «إِنَّ الدَّارَ الْآخِرَةَ لَهِیَ الْحَیَوَانُ»؛(3) هر آینه برای كلّ نظام آخرت، حیات است.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

رهایی از چنگال نفس امّاره
آنچه قابل توجه است این‌كه انسان بتواند خود را مافوق زندگی دنیایی و مرگ تحلیل كند. اگر بتواند ابدی‌بودن خود را درست تحلیل كند و اگر معنی خود را در ابدیت درست ارزیابی كند، آن وقت دیگر در چنگال نفس امّاره‌ی خود به بازی گرفته نمی‌شود که افق زندگی او را در محدوده‌ی دنیا متوقف نماید.
جناب صدرالمتألهین«رحمة‌الله‌ع لیه» نكته‌ی خوبی را به ما آموخته كه می‌فرماید: «اَلنَّفسُ جِسْمَانِیَةُ الْحُدُوث وَ رُوحَانِیَةُ الْبَقَاء»؛(4) یعنی نفس انسانی بستر حدوثش جسم است ولی بقائش روحانی است و برای ادامه‌ی وجود خود به جسم اولیه‌اش بستگی ندارد. به این معنی که نفسِ انسان از رحم مادرش شروع می‌شود ولی تا ابد می‌ماند و هرگز نمی‌میرد، بلكه می‌بیند كه می‌میرد، همچنان‌كه در یک حادثه‌ای می‌نگرد كه دستش كنده شد بدون آن‌که خودش نابود شود، وقتی هم بدن او از او جدا می‌شود می‌بیند که بدنش از او جدا شد و دیگر نمی‌تواند آن را تدبیر کند.(5)

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

نکته‌ی بسیار دقیق و عمیقی که بنا است بر روی آن تأمل کنیم این است که خداوند می‌فرماید: «یَا أَیُّهَا الَّذِینَ هَادُوا إِن زَعَمْتُمْ أَنَّكُمْ أَوْلِیَاء لِلَّهِ مِن دُونِ‌النَّاسِ فَتَمَنَّوُاالْمَوْتَ إِن كُنتُمْ صَادِقِینَ»؛(6) ای یهودیانی که گمان می‌کنید که فقط شما اولیاء الهی هستید، اگر راست می‌گوئید تمنّای مرگ کنید. یعنی انسان برای ارزیابی صحیح خود باید ببیند مرگ‌پذیر است یا مرگ‌گریز. می‌فرماید: همه‌ی شما دینداران ادعا دارید که می‌خواهید خدادوست باشید و متوجه‌ هستید ارزش هر انسانی به دنیادوستی و شهوت‌دوستی نیست و هیچ عاقلی چیز باقی و كامل را كه خدا باشد رها نمی‌كند و دنیای ناقص و گذرا را بگیرد، ولی شاهد صدقِ ادعای خدادوستی، «مرگ‌پذیری» است و نه «مرگ‌گریزی».
در آیه‌ی مورد بحث خطاب به یهودیان که مدعی هستند خداوند عنایت خاصی به آن‌ها دارد و خود را امت برگزیده می‌پندارند می‌فرماید: اثبات صحت این ادعا در نشان دادن پذیرش مرگ در كلّ فرهنگ حیات دنیایی شما روشن می‌شود. و به ما هم تذکر می‌دهد که اگر ملاحظه کردید تمدنی و فرهنگی همه‌ی همّتش را در فرار از مرگ قرار داده بدانید این فرهنگ و تمدن رو به سوی خدا ندارد و دل در گرو خدا نبسته است. به عبارت دیگر هدف حیات خود را كه قرب به خداست، گم كرده است. و از آن‌جایی که خداوند به عنوان کمال مطلق، هدف جان هر انسانی باید باشد و مرگ، گذرگاه برگشت به خدا است، هرکس مرگ‌گریز است كلّ زندگی‌اش به سوی هدفی پوچ در حرکت است و این فرد و یا این تمدن با روحیه‌ی مرگ‌گریزی كه دارد، به محتوا و نتیجه‌ای متعالی نخواهد رسید.
ملاحظه می‌فرمائید که با غفلت از تحلیل درستِ مرگ فقط مشكل فكری و نظری حاصل نمی‌شود، بلكه مشكل عملی پیش خواهد آمد و نوع زندگی در همه‌ی ابعادش تغییر می‌كند و نفس امّاره به جای عقل و قلب، میدان‌دارِ زندگی و انتخاب‌های انسان‌ها می‌‌شود و گرایش‌های پست و حقیر به جای گرایش‌های اصیل انسانی می‌نشیند و گرایش‌های پست و انتخاب‌های وَهمی برای انسان به صورتی اصیل جلوه می‌کند.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

تأكید ما در این بحث آن است كه مسئله‌ی توجه به مرگ را كه در فرهنگ انبیاء(ع) بر آن تأكید و اصرار می‌شود، موضوع ساده و یك نكته‌ی اخلاقیِ محدود تلقی نكنیم وگرنه از گرایش‌های مهم و انتخاب‌های بسیار اساسی محروم می‌شویم. زیرا صحیح و غلط‌بودن همه‌ی گزینش‌های انسان در گرو درست‌موضع‌گیری‌کردن نسبت به جایگاه مرگ در زندگی است. وقتی مرگ همواره در منظر انسان باشد و زندگی را با وسعتی بیشتر از آنچه در ابتدای امر می‌یابد ببیند، نفس امّاره‌ی او تمام زندگی او را اشغال نمی‌کند و چون انسان به عنوان موجود ذی‌شعوری دارای قدرت انتخاب است انتخاب‌های بزرگ را وقتی انجام می‌دهد كه نفس امّاره‌اش در نهایتِ حقارت باشد.
وقتی انسان هنوز زندگی دنیایی‌ و مرگ را در مقابل هم قرار داده است رقابت میان فطرت و نفس امّاره در زندگی به میان می‌آید و در این حال همواره انسان در چنگال نفس امّاره گرفتار خواهد شد و نمی‌تواند انتخاب‌های بزرگ انسانی که مطابق وسعت ابدیت است داشته باشد. زیرا دروازه‌ی مرگ، دهانِ باز خود را نشانش می‌دهد و او را به عقب می‌راند تا به حقیقتی ماوراء محدوده‌ی زمین و زمان نیندیشد. در این حال هنر خوب زندگی ‌كردن را از دست خواهد داد، چون هنر خوب مردن را از دست داده است، زیرا جایگاه مرگ در نگاه او درست تحلیل نشده و از زندگی در بیکرانه‌ی وجود غفلت کرده است.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

حاکمیت بر مرگ و زندگی

وقتی انسان توانست ماوراء زمان و زمین و با توجه به روح بیکرانه‌ی خود زندگی کند عملاً به مرحله‌ای می‌رسد که مرگ و زندگی برایش مساوی خواهد بود، در آن حالت است که نفس امّاره قدرت تسخیر انسان را ندارد و انسان به حیات قانع‌كننده‌ای دست می‌یابد که دیگر دلش گرفتار رنج مرگ نیست و به‌خوبی متوجه خواهد شد که مرگ و زندگی از پایه و بُن یكی هستند و اوست که در ذات خود یک حقیقت ماندنی است و در حال گذشتن از منازل متفاوت این ماندن. چنین انسانی در دنیا با نشاط کامل و در فضای حكیمانه‌ای زندگی می‌كند، همواره آماده است بدون هیچ بیمی از مرگ، با آرامش درونی، زندگی دنیایی را رها كند. چنین كسی بر مرگ و زندگی فرمان می‌راند و در نتیجه هم خوب زندگی می‌كند و هم خوب می‌میرد.
معجزه‌ی بزرگ انبیاء پرورش انسان‌هایی بود که بتوانند زندگی خود را هم‌اکنون در افقی بالاتر از زندگی زمینی صعود دهند و با زندگی در آن افق که زندگی با حقایق است دیگر روزمرگی‌ها را زندگی به حساب نیاورند، چنین انسان‌هایی تا ابدیتِ خود اوج گرفته‌اند و هم‌اکنون در بهشت‌هایی زندگی می‌كنند که «عَرْضُهَا كَعَرْضِ السَّمَاء وَالْأَرْضِ»؛(7) به وسعتی که همه‌ی زمین و آسمان در آن جای می‌گیرد، این‌جاست كه باید تأكید كرد، چشم بستن از مرگ، مرگ را از بین نمی‌برد، بلكه سبب بد مردن خواهد شد، همچنان‌كه سبب بد زندگی‌كردن می‌شود.
انبیاء(ع) آمدند تا انسان از نظارت بر مرگ غافل نباشد و مواظب باشد تا «یاد مرگ» نمیرد. آری؛ پیامبران آمدند تا نگذارند «یاد مرگ» بمیرد، به ما تذکر دادند: «وَأَنفِقُوا مِمَّا رَزَقْنَاكُم مِّن قَبْلِ أَن یَأْتِیَ أَحَدَكُمُ الْمَوْتُ»؛(8) ای مؤمنین! قبل از آن‌که مرگ به سراغتان آید، از آنچه به شما رسیده انفاق کنید.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

همیشه یكی از اعتراض‌های اهل دنیا به افراد مذهبی و در اصل به پیامبران این است كه چرا با طرح‌كردن مرگ و توجه به مرگ، شادی امروزین ما را از ما می‌گیرید. به پیامبران می‌گفتند: ممكن است شما خودتان از زندگیِ همراه با یاد مرگ راضی باشید و زندگی خود را در کنار توجه به مرگ بگذرانید، ولی ما این نوع زندگی را نحس و بد می‌دانیم چون نمی‌گذارد شادمانه زندگی كنیم. به گفته‌ی مولوی:
قوم گفتند ار شما سَعدِ خودیتْ

نحس مایید و ضدیت و مُرتدیت

جان ما فارغ بُد از اندیشه‌ها

در غم افكندید ما را و عَنا

طوطی نُقل و شكر بودیم ما

مرغ مرگ‌اندیش گشتیم از شما

به پیامبران گفتند: «مرغ مرگ‌اندیش گشتیم از شما» بدون توجه به مرگ، خوش می‌گذراندیم، حال با طرح مرگ آن نوع خوش‌گذرانی و بی‌خیالی را از دست داده‌ا‌یم، شما ما را متوجه آینده‌ای کردید که باید دائماً امکان هر نوع عذابی را برای خود بدهیم و ما این حرکت شما را برای زندگی خود نحس می‌دانیم و آن را به فال بد می‌گیریم.

هر كجا اندر جهان فال بدی است

هر كجا مَسخی، نكالی، مأخذی است

در مثالِ قصه و فال شماست

در غم‌انگیزی شما را مشتهاست

تا شما پیام نیاورده بودید، اصلاً بشر به خوب و بد تقسیم نشده بود، همگی كارهای همدیگر را تأیید می‌كردند و دوگانگی و حق و باطل در میان نبود، و لذا كسی غمِ باطل‌بودن نداشت تا احساس خطر کند.

انبیاء گفتند: فـــال زشت و بـد

از میــان جانـتـــان دارد مدد

گر تو جایی خفته باشی با خطر

اژدها در قصد تو از سوی سر

مهربـــــانی مر تو را آگاه كرد

كه بِجَه زود، ارنه اژدرهات خَورد

تو بــگویی فـال بد چون می‌زنـی؟

فال چه؟ برجه، ببین در روشنی

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

انبیاء خطری را كه آرام‌‌آرام تمام وجود انسان گرفتارِ کفر را فرا می‌گیرد گوشزد می‌كنند ولی انسان‌های گرفتار کفر به آن‌ها می‌گویند چرا ما را از این خطر آگاه كردید و نشاطمان را به هم زدید؟! نشاط به هم زدن یعنی چه؟! نگاه كن خودت ببین چه خطری در پیش داری. انبیاء می‌گویند:

از میــان فال بد من خود تو را

می‌رهانـم، می‌برم سوی سرا

چون نبی آگه‌كننده است از نهان

كو بدید آنچه ندید اهل جهان

پس توجه به مرگ یك شعور برتر می‌خواهد و انبیاء(ع) كه از چنین شعوری برخوردارند، از ما می‌خواهند چنین بصیرتی را به دست آوریم و آن را حفظ کنیم تا گرفتار آرزوهای محدود و وَهمی دنیایی نگردیم.
مسجد مهمان‌کُش
در راستای آن که باید زندگی را ماوراء مرگ بشناسیم و از آن دیدگاه با آن برخورد کنیم، مولوی داستان مسجد مهمان‌كُش را در مثنوی مطرح می‌کند. او در این داستانِ بلند در راستای تحلیل صحیح از مرگ برای خوب‌زندگی‌كردن، نكات ارزنده‌ای را به بشریت هدیه كرده است و كسی كه دغدغه‌ی درست‌‌فهمیدن زندگی را دارد، می‌تواند از نكات این داستان استفاده‌های خوبی ببرد که بنده خلاصه‌ی آن‌را عرض می‌كنم، به امید آن که زوایای خوبی در درست زندگی كردن به ما ارائه ‌دهد. می‌گوید:

یك حكایت گوش كن ای نیك پی

مسجدی بُد بر كنار شهر ری

هیچ كس در وی نخفتی شب ز بیم

كه نه فرزندش شدی آن شب یتیم

هر كسی گفتی كه پریانند تُند

اندر او مهمان‌كشان با تیغ كُند