ویژه نامه شهادت مظلومانه حضرت فاطمه زهرا علیهاالسلام * یاس کبود *

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

دل خورشید محک داشت؟ نداشت!
یا به او آینه شک داشت؟ نداشت!

آسمانی که فلک می بخشید
احتیاجی به فدک داشت؟ نداشت!

غیر دیوار و در و آوارش
شانه ی وحی کمک داشت؟ نداشت!

مردم شهر به هم می گفتند
در این خانه ترک داشت؟ نداشت!

شب شد و آینه ی ماه شکست!
دست این مرد نمک داشت؟ نداشت!

تو بپرس از دل پرخون غمت!
چهره ی یاس کتک داشت؟ نداشت...!

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

شب و سکوت و تنهایی...
و سری در چاه و واگویه های یک مرد، در هجوم سایه های نامرد.

آه! چه درد غریبی است، «غریبی»!
فدای غربتت، علی!

وقتی تمام دلت را غسل و کفن کنی، وقتی خونابه پهلوی دار
و ندارت را بشویی و گونه های یاست را ارغوانی ببینی،

اگر علی علیه السلام هم باشی، پشتت خواهد شکست.
اُف بر تو ای روزگار!

زمانه، چه ناجوانمردانه غربت را میان آشنایان وحی قسمت می کند!
به خدا اگر علی علیه السلام ، علی علیه السلام نبود، می شکست
که علی علیه السلام ، علی علیه السلام بود و در سوگ فاطمه علیهاالسلام شکست.

دیگر علی علیه السلام تنهاست، وقتی که زهرا میان خاک خفته باشد؛
که هیچ کس نباشد تا بر زخم سینه علی مرهمی نهد.

... و علی علیه السلام مانده است و مدینه بی زهرا
و خلوت بقیع.

ای بقیع مطهر!
مزار یاس کجاست؟

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

علی (ع) را یگانه محرم راز ، و مرهم دردهای جانگداز!
راستی ، داستان « رخ کبود» ، « بازوی ورم کرده » ،
« میخ در» و « سینه مجروح» چیست
که کتاب تاریخ را با غم ، رنگ زده است؟
کیست مفسر آن رازهای پنهان و دردهای نهان؟

گرچه رسول مدنی در مدینه، خفته درخاک است،
اما چشم خدایی اش بصیر و بیناست ،
و جسارت ها در همین مدینه،
پیش چشمان بیدار رسول، شکل می گیرد.

این « مادر نمونه تاریخ » در کوچه های پر ازغربت مدینة النبی ،
در پی دستی است که به یاری و حمایتش برخیزد
و در جستجوی پایی است که برای احقاق حقش
به راه افتد و زیانی که به دفاع از او در کام بچرخد!

سلام بر آن سینه زخمی، که بوسه گاه محمد (ص)
بود و عطر بهشت را با خود داشت.

وقتی بلبلی به فراق گل مبتلا می شود،
چه می ماند، جز نالیدن و گریستن و فغان ؟

اینک، مدینه پیامبر، محل التقای این فراق ها
و کانون فراق گل ها و بلبل هاست.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

فاطمه، در فراق محمد سوخت،
و اینک، علی در فراق زهرا می گدازد.

و .... حسنین و زینبین، گل های نوشکفته
این بوستان عرشی اشک می ریزند و عزادارند.

فراق فاطمه، تنها علی را داغدار نکرده است،
چشم فضیلت در این مصیبت عظمی می گرید ،
آه از نهاد حق برمی خیزد
و کوه غم بر دوش « امت رسول (ص) » سنگینی می کند.
و مدینه انس گرفته به این « محبوبه خدا» ؛ چگونه است؟

« یک طرف ، دل شکسته حسین و زینب و حسن
یک طرف علی ز رحلت تو سوگوار
رفتی ای قرار دل
ای که پر کشیده ای به سدره حضور و بارگاه نور
خانه تو مانده است،
با چهار کودک یتیم و یک علی در انتظار ....»

چگونه باور کردنی است،
آن همه جفا بر آل مصطفی؟
و آن بی حرمتی به حریم فاطمه؟

هر روز، آن رسول بزرگ، هنگام عبور
از برابر خانه فاطمه، به اهل آن خانه
که طاهر و مطهر بودند، سلام می کرد
و آیه تطهیر می خواند.

دست و سینه زهرا، بوسه گاه محمد (ص) بود،
« مودت ذی القربی» سفارش پیامبر و مزد رسالت بود،

چه زود، صاحبان هوس بر اسب فتنه سوار شدند
و میراث نبوی را غارت کردند ، و ودیعه رسول را آزردند!

« بعد از آن همه شهید، بعد از آن همه سفارش اکید،
آن همه حدیث و آیه، وعده و وعید، اینک اهل بیت ،
مانده در کنار، بنگر این جفا به جای آن جفا،
بنگر این ستم به جای آن صفا، چهره زمانه گشته
شرمسار شیعیان راستین فاطمه، دل شکسته،
داغدار و چشم های اشکبار...»

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

و ... « ایام فاطمیه» ، مجموعه ای است
از جگرهای سوزان، چشمهای گریان،
عزاداران سیه پوش، عاشقان درد آشنا،
شیعیان وفادار، احساس های یتیمانه و دردهای تنهایی.

مرور اوراق کتاب تاریخ، یاد آور
« رنج های شیعه » و درد و داغ « آل الله » است.

خدا را شاکریم که نعمت « غم زهرا» عطایمان کرده
و ما را نمک گیر سفره « محبت اهل بیت » ساخته است.
از این رو، روحمان با " اولاد علی و فاطمه " همنوایی دارد
و جز از " کوثر ولایت"سیراب نمی شود
و جز از " شراب مودت" جام بر نمی گیرد.

خوشیم که جرعه نوش ولاییم
و اسیر سلسله غم این خاندان.
محبتمان منحصر در " ذی القربی" است.

خاندانی که هم شایسته " دوست داشتن" اند،
هم اشک ریختن بر رنجهایشان
و سوختن در مصیبت ها و داغ هایشان.

امروز ما ، در فاطمیه ای به وسعت ایران اسلامی،
سر بر شانه " مظلومیت شیعه" می گذاریم
و آرام آرام می گرییم ؛ چون شمع می سوزیم
و پیوسته در پی آنیم که جواب سؤال های
بی پاسخ مانده خویش را بیابیم.


می خواهیم باز هم سری به مدینه بزنیم ،
بر سفینه نجات " عترت" سوار شویم و از موج ها بگذریم.
" موج فتنه ها و کینه ها فرا گرفته باز هم ،
دامن مدینه و حجاز را .

" اهل بیت " در میان موج های سهمگین ، یک " سفینه " اند،
ثابت و نجابت بخش و استوار، مایه امید و رشته قرار
لیکن این سفینه نجات هم شکسته است
دست و بازوی امیر عشق بسته است
چشم روزگار، مانده همچنان در انتظار
این دل شکسته، پای خسته، بی شکیب مانده بی قرار "
و ... سوگنامه " بانوی بانوان" را نهایتی نیست.
کتاب غم وغربت زهرا، تا ابدیت
و تا دامنه محشر گشوده است،
تا درس های ناگفته و ناشنوده این مکتب و کتاب،
به گوش همگان برسد.

پایان غم فاطمه ، صبح قیامت است
و عرصات داوری خدا.
سلام بر آن" منظومه غم " که بی پایان است...

جواد محدثی

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

با کدامین واژه داغدار،
با کدامین حنجره سوخته
و با کدامین رمق بازمانده،
پاسخت گویم؛ علی جان!

نفسم بالا نمی‌آید!
چشم‌های خسته‌ام دیگر توان باز شدن ندارد؛
اما چه کنم که دم مسیحایی‌ات مرده زنده می‌کند!
چه کنم که جان فاطمه نه در قبضه عزرائیل که در قبضه توست!

می‌خواهم دیگر بار آفتاب چهر‌ه‌ات را به نظاره بنشینم!
می‌خواهم این چشم‌های جوشان اشک را
که بر چهره تکیده و مظلومت می‌چکد با سرانگشتانم پاک کنم!

علی جان! کمک کن تا بازوان مجروحم
برای آخرین بار به یاری‌‌ات بشتابد
و غبار غم از دیدگانت بزداید!

می‌دانم که بعد از من کسی نیست که یاری‌ات کند!
می‌دانم که بعد از من تنها مونس تو چاه خواهد بود
و نخلستان‌های کوفه!

ای مظلوم‌ترین مرد تاریخ!
تو بعد از من تنهاتر از پیش خواهی شد.
تو بعد از من سال‌ها خار در چشم
و استخوان در گلوخواهی داشت؛

اما ملالی نیست، آن‌روز را می‌بینم
که فرزندم مهدی می‌آید
و انتقام تو را از دودمان کفر و نفاق می‌گیرد؛
روزی که حق به حق‌دار می‌رسد
و باطل برای همیشه نابود می‌شود.

من می‌روم!
اما کودکانم را به تو می‌سپارم!
یتیمانم را دریاب. علی‌جان!

یتیمانم را دریاب!
مرا شبانه غسل و کفن کن!
شبانه به خاک بسپار و
نشان مزارم را بر هیچ کس آشکار نکن!
بگذرا که داغ غربت من
تا ابد بر سینه تاریخ بماند.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

فاطمه جان، سنگ‏ها بر سوگ تو ندبه می‏خوانند؛
در غروبی که شاخه‏ات را شکسته بودند.

امشب، جای پای دوست، در خانه خالی است
و ترنم مهربانی، بی‏حدیث حضور او، خاموش است.

... علی، شبانه یاس می‏کارد!
شبانه، داغ دلش را به خاک می‏گوید؛
اگرچه فردا صبح، از سمت خانه همسایه بوی نان آید.

دوباره بغض حسن با حسین می‏گیرد.
و جای خالیِ مادر به خانه می‏پیچد.

کجاست فاطمه امشب؟
کجاست بانوی نور؟!

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

هر بار که فاطمیه می آید
بر سوگ و عزا طلیعه می آید

بر ارض و سما ندای یا زهرا
ایام عزای شیعه می آید

بر گوش صدای گریه و ناله
از خانه آن شفیعه می آید

بنگر که علی غریب و بی یاور
تا خاک کند ودیعه می آید

پیوسته سوال ما بود یا رب
کی منتقم شهیده می آید

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

با کدامین واژه داغدار،
با کدامین حنجره سوخته
و با کدامین رمق بازمانده،
پاسخت گویم؛ علی جان!

نفسم بالا نمی‌آید!
چشم‌های خسته‌ام دیگر توان باز شدن ندارد؛
اما چه کنم که دم مسیحایی‌ات مرده زنده می‌کند!
چه کنم که جان فاطمه نه در قبضه عزرائیل که در قبضه توست!

می‌خواهم دیگر بار آفتاب چهر‌ه‌ات را به نظاره بنشینم!
می‌خواهم این چشم‌های جوشان اشک را
که بر چهره تکیده و مظلومت می‌چکد با سرانگشتانم پاک کنم!

علی جان! کمک کن تا بازوان مجروحم
برای آخرین بار به یاری‌‌ات بشتابد
و غبار غم از دیدگانت بزداید!

می‌دانم که بعد از من کسی نیست که یاری‌ات کند!
می‌دانم که بعد از من تنها مونس تو چاه خواهد بود
و نخلستان‌های کوفه!

ای مظلوم‌ترین مرد تاریخ!
تو بعد از من تنهاتر از پیش خواهی شد.
تو بعد از من سال‌ها خار در چشم
و استخوان در گلوخواهی داشت؛

اما ملالی نیست، آن‌روز را می‌بینم
که فرزندم مهدی می‌آید
و انتقام تو را از دودمان کفر و نفاق می‌گیرد؛
روزی که حق به حق‌دار می‌رسد
و باطل برای همیشه نابود می‌شود.

من می‌روم!
اما کودکانم را به تو می‌سپارم!
یتیمانم را دریاب. علی‌جان!

یتیمانم را دریاب!
مرا شبانه غسل و کفن کن!
شبانه به خاک بسپار و
نشان مزارم را بر هیچ کس آشکار نکن!
بگذرا که داغ غربت من
تا ابد بر سینه تاریخ بماند.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

ما محتاج تطهیر دعاهای خویشیم؛
محتاج تلفظ نام تو، توسل به کلام تو.

ما اگر اقبالِ پیروی کردار تو را داشته باشیم،
دیگر از تشنگی حقیقت خلاص می شویم.

آواز و آوازه مهر تو را بادها فریاد زده اند
و به گوش عالمیان خوانده اند تا دست از مکتب بی دلیل
خویش بردارند و به تلاوت احکام شعور تو بنشینند.

باید زبان مادری تو را آموخت؛
زبانی که الفبای توحید را برای مهرورزی برگزیده است؛

زبانی که جز خیرخواهی و گواهی دادن به حق،
روشی برای تعالی ندارد.

اگر در روزگار تو نبوده ام،
اگر در قریه ای که چادر
شب زنده دار تو پاسبانش بوده، زندگی نکرده ام،

ولی صدایت زدن را به خوبی مؤمنم.
رخصت گرفته ام از خالق جهان تا تو را دوست بدارم؛

تا فرزند ولایت تو باشم و بی قضاوت از گذشته های تلخ
و نادانستگی خود، پیش روی هدایت و عنایت تو زانو بزنم.

برای خوش بختی من دامان عصمت تو کافی است.
دستم به دامانت، مادر بخشایش جهان!